Liefde de Sterkste
EEN BOUTJE VOOR DEN WINTERMAALTIJD.
Het jachtseizoen levert volop wild en de poeliers
hebben voorraad genoeg om aan de talloozc aanvrat
gen, nu de feestdagen naderen, te voldoen.
KERSTMIS NADERT. Reeds zijn de eerste Icerst-
boomen weer op de bloemenmarkt verschenen. Veel
debiet is er echter nog niet in. Wanneer het St.
Nicolaasfecst echter eenmaal achter den rug is, komen
ook deze attributen in aanmerking.
Dr. W.LLEM MENGELBERG is Vrijdag met het Concertgebouworkest naar Duitschland
vertrokken, waar geconcerteerd zal worden. Even voor het vertrek van het station
Amsterdam W.P.
SINT NICOLAASDRUKTE. In de groote warenhuizen hcerscht op het oogenblik zeer groote drukte van kijkers en koopers. Voor iedereen een aardig
passend cadeautje te vindc n, valt ook lang niet mee.
DE GROOTE CHIMPANSEE SUZE in de Rotferdamsche diergaarde, die aan een hevige longont-
steking geleden heeft, is thans ondergebracht in de plantenserre van den Rotterdairs.hen dierentuin*
waar de ongewone gast zich bijzonder op zijn gemak schijnt te gevoelen.
DE OSLO-STATEN TE DEN HAAG BIJEEN. Op het Departement van Buitenlandsche
Zaken te Den Haag had Vrijdag een bijeenkomst plaats van de vertegenwoordigers der Oslo'Staten*
V.l.n.r.: de hceren: E. Waerum, Denemarken; P- Braun, Luxemburg; R. S. Matz, Zweden;
J. A. Hcderbracht, Nederland; M. Suetens, België; M. G. Jahn, Noorwegen. Staande v.i.n.r.: mej.
Oosterwijk, Paul Weber, E. de Post, Jhr. J. D. van Karnebeek, baron Jeyens, Rolf Andvord.
FEUILLETON.
Naai hot EngeLsch van
Mrs. PATRICK MAC GILL.
(Nadruk Verboden).
29)
„Wiewieheeft ai die vervloekte
leugens in je hoofd geprent? Wie heeft Je
gezegd, dat ik getrouwd was? Hè? Vertel me
dat eens gauw jij kleine feeks", en terwijl
hij sprak greep hij Hetty's tengere pols ruw
beet en trok haar naar zidh toe.
Er was geen spoor van angst of vrees in
haar stem te bekennen, toen zij op ijskouden
toon antwoordde: „Indien u mij niet onmid
dellijk loslaat, mijnheer Reiss. zal ik
schreeuwen en wie maar in de buurt is. U>
hulp roepen".
„Wil je ze dan tegelijkertijd vertellen, dat
je door de politie gezocht wordt en dat je
vader een ontsnapte gevangene ls?" hoonde
de woedende man.
..Natuurlijk zou ik ze dat niet vertellen en
dat zou ook wel niemand vair mij verwach
ten. Ik mag u er dan misschien ook wel
aan herinneren, dat degene, die bewust een
misdadiger huisvest, even strafbaar is als
de vluchteling zelf en als u mijook maar
in het minst molesteert, ga ik zel'f naar de
poiltie en vertel de geheele geschiedenis bo
nevens het aandeel, dat u daarin heeft ge
had: ik weet trouwens nog niet. of ik dat
maar niet in ieder geval moest doen.
want dit alles hangt als een zwarte wolk over
het geluk van mijn leven".
Toen Max Reiss zag. dat zij meende, wat
zij zei en besefte haar niet langer in zijn
macht te hebben, ging hij zijn takt-iek ver
anderen.
„Je zou wel stapelgek zijn om zoo iets
te doen. De heele zaak is nu doodgezwegen
cn je zou best in Londen kunnen wonen on
der de oogen van de politie; tien tegen een,
dat ze je nog niet eens zouden lastig vallen,
ook al zouden ze je herkennen. Maar één
ding zeg ik je als je mijn zaaJkje hier
gaat bederven want je 'oent snugger ge
noeg om te begrijpen, wat ik hier doe zal
ik wel een middel vinden om mij te wreken!
Vergeet dat niet".
Toen Max Reiss een week later van de
directie vaar het hotel het verzoek kreeg
ergens anders een logies te zoeken, indien
hij moeilijkheden wilde vermijden, kwam
het onmiddellijk bij hem op, dat Hetty mis
schien over zijn aanwezigheid gesproken
had met dokter Renan. die een grooten in
vloed in het. plaatsje had en die Hetty dik
wijls kwam opzoeken, meestal met haar kleine
zusje.
Het was toevallig haar taak hem te be
dienen voor den laats ten maaltijd, dien hij
In liet hotel gebruikte.
„Jij hebt mij verraden en gezorgd, dat ik
hier uitgegooid werd, juist nu ik hier goed
op mijn gemak ben; maar je bent nog niet
van mij af! Denk maar niet. dat wij het
laatste woord met elkaar gesproken hebben!"
snauwde hij haar toe. toen zij hem zijn
laatste kopje koffie serveerde.
HOOFDSTUK 25.
ALIEKRUIKEN EN THEE.
De jongeman met de vermoeide oogen en
het slanke, goed gebouwde figuur stak zijn
huissleutel in het slot van de kleine woning
iqn de dichtbewoonde Walthamstow Street
en aarzelde een oogenblik eer hij naar bin
nen ging.
Het was een zachte Juni-avond en de
blauwe oogen. die rustig en kalm, maar met
een oneindig bedroefden blik de wereld in
keken, vestigden zich op de vele jonge en
frissche knapen en meisjes die gearmd door
de straat wandelden en blijkbaar voor niets
anders oog en oor hadden dan voor elkander
en hun jonge liefde.
Jack Vale, zooals hij zich nu noemde
denkende, dat de weglating der twee eerste
lettergreep en van zijn familienaam voldoen
de was om hem niet te doen herkennen
ging het donkere gangetje van het huis bin
nen en werd verwelkomd door de doordrin
gende lucht van bokking, die voor zijn maal
tijd gebakken werd; dat was een der wei
nige dingen van zijn nieuwe leven, waaraan
hij zich maar met geen mogelijkheid kon
wennen.
„Heb je wat gevonden, jongen?"
Het was een vermoeide, kleine vrouw in een
katoenen japon, die hem deze vraag stel
de.
Jack smeet zijn pet op de houte bank die
in het kleine huisje een dubbelen dienst ver
richte; 's nachts diende zij voor bed en over
dag nam zij de plaats in van minstens drie
stoelen.
..Neen. mevrouw Kent alleen heb ik de
toezegging voor een paar dagen taxi-chauf-
feeren de volgende week", antwoordde Jack
lusteloos, terwijl hij het bord met boter
hammen eerst aan zijn hospita reikte alvo
rens zichzelf te bedienen.
Jack had gaten in zijn schoenzolen ge-
loopen om te trachten een baantje te vin
den. dat binnen zijn capaciteit viel.
Zijn vrienden ontweek hij stelselmatig: hij
had nog geen ervaring in tegenspoed, maar
hij wasslim genoeg om te begrijpen hoever
vriendschap zou gaan. wanneer men daad
werkelijk hulp noodig had.
Het was gemakkelijk genoeg om te zeg
gen: ..In het ergste geval ga ik als haven
werker de schepen helpen inladen of kolen
scheppen maar toen hij dit laatste redmid
del nader ging onderzoeken, bemerkte hij
dat de haven voor de helft met werkloozen
gevuld was en dat er voor iedere leege
kolenwagen minstens vijf geroutineerde
chauffeurs beschikbaar waren.
Voor het eerst in zijn zorgeloos weelde-
leven ondervond Jack Perivale wat het be-
teekende hongerig en alleen op de wereld te
zijn, tenminste in zooverre het het gezelschap
van zijn eigen klasse betrof.
Het huis waar het hem gelukt was een
goedkoope kamer te krijgen, behoorde aan
mevrouw Kent., een weduwe met twee kinde
ren, een jongetje van zes en een meisje van
achttien, een aardig vroolijk kind, dat met
veel plezier werkte in een flessohenfabriek in
de buurt.
Hat huis had een klein voorplaatsjeplot
seling weerklonk een vroolijk fluitje en in
het volgende oogenblik deed zich een heldere
meisjesstem in de gang horen. Lizzie was
thuis gekomen,
„Hallo, ouwe jongen!" luidde haar begroe
ting .die door Jack werd beantwoord met
een lach, die zijn witte tanden deed blin
ken.
„Hallo Mam! Kijk eens wat ik heb meege
bracht''. en zonder vorm van proces duwde
Lizzie de overgebleven sneden brood met
margarine van de schaal en schudde er uit
een bruin papieren zak ongeveer een pond
aliekruiken op.
Lizzie was een vroolijk, vriendelijk kind
met een betooverend frissche gelaatskleur, een
massa donkerbruine krullen, een klein bru
taal wipneusje, en lachende blauwe oogen
Voor haar bestonden geen aangeleerde maat
schappelijke kunstgrepen wanneer iemand of
iets haar beviel geneerde zij zich niet daar
openlijk voor uit te komen en het toeval
wilde, dat zij onmiddellijk een warme ge
negenheid had opgevat voor haar moeders
jongen kostganger.
„Kinderen, ik heb het te pakken", bekende
Lizzie vertrouwelijk onder het werk tot haar
kameraadjes op de fabriek, .Mi zegt niet
veel en gaat erop uit zonder aai. hij de heele
vorige week een dag werk heeft kunnen
vinden, maar dat zou me niets kunnen sche
len als ik het zaakje maar aan den gang
kon krijgen.jullie begrijpen wel wat ik be
doel".
Jack zag zeer bleek dien avond en daar
was alle reden voor, want om het weinige
wat hij bezat zooveel mogelijk te rekken,
nam hij maar twee maaltijden per dag, het
ontbijt en de avondmaal tijd, die bij zijn
pension inbegrepen waren.
.,Een paar aliekruiken, mijnheer Vale?
Hier is een speld", vroeg de vriendelijke Liz
zie, terwijl zij er een uit de blouse van haar
blauw serge werkjaponnetje nam.
„N-e-neen, dank u wel juffrouw Kent",
antwoordde Jaok met een ernstig gezicht,
doch inwendig lachend. Een sterk ontwikkeld;
gevoel voor humor was een van Jacks meest
karakteristieke eigenschappen en in zijn 'her
innering was hem plotseling het beeld van
zijn vader verschenen, gezeten in een der
vorstelijke eetzalen van zijn paleis, omringd
door zijn talrijke bedienden, die hem de
meest uitgezochte spijzen serveerden op zil
veren schalen. Hij was benieuwd wat hij
zou zeggen, hoe hij zou kijken wanneer een
fabrieksmeisje uit het East End plotseling
een dozijn aliekruiken voor hem neer zou
zetten en hem een speld uii haar japon zou
aanbieden om ze mee te eten!
.Och, hou toch op en noem mij Lizzie,
mijnheer Vale, dat doet iedereen", zei het
meisje met een lieftallig glimlachje, terwijl
zijzelf de speld gebruikte om er de aliekrui
ken mee uit te halen en ze in Jacks mond
te stoppen op een manier, die iedere tegen
stand nutteloos maakte.
Het was onmogelijk lang weerstand te tón
den aan Lizzie's zonnige zonnigheid; dat kon
niemand.
(Wordt vervolgd).
