KANTTEEKENINCEN.
De mensch en zijn huis.
HAARLEM'S DAGBLAD
MAANDAC 23 JANUARI 1933
HET TOONEEL.
HET SCHOUWTOONEEL
DE OPGAANDE ZON.
Het is altijd moeilijk voor een criticus een
stuk, dat hij minstens 'n tiental malen in
verschillende bezettingen gezien heeft. bij
een wederopvoering nog zuiver te beoordce-
len, omdat het element der spanning totaal
ontbreekt.
De hoofdindruk, welken ik Zaterdagavond
van De Opgaande Zon kreeg, was die van
eindelooze lengte en van zeer veel goedkoop
effect. Eigenlijk is men dan niet meer billijk
tegenover den schrijver, vooral niet, wanneer
de voorstelling qua opvoering teleurstelt en
het spel dus maar heel matig boeit. O zeker,
ik erken, dat de verhouding tusschen Mat
thys de Sterke en zijn dochter Sonna door
Heijermans teer geteekend is, dat er in dit
stuk zeer knappe fragmenten voorkomen,
maar welk een langdradigheid in de milieu
schildering van menschen. die toch waarlijk
niét bijzonder belangrijk zijn! Dat is in de
zen tijd van sneller tempo bijna niet meer te
harden. En die Matthys is met al zijn idea
lisme toch wel een levensdilettant in het
kwadraat. Wij zuchten nu en dan met zijn
beklagenswaardige vrouw om „Domineetje"
mee. Wat wordt de zwakzinnigheid van groot- I
vader niet uitgebuit. En zijn zulke effecten
als de krans in IV en Jennings verschijning
aan het slot feitelijk niet irriteerend goed
koop en erg grof?
Zien wij zulk een stuk nu nog in een zeer
sterke opvoering, dan houdt het spel ons ten
minste vast, maar dat was Zaterdag ook niet
het geval.
Ik wil allerminst zeggen, dat de opvoering
het stuk geen voldoende recht gaf, maar zij
stond toch ook niet op een peil om ons te
enthousiasmeeren. Alle rollen hebben wij
in verschillende opvoeringen wel eens ster
ker bezet gezien en het heden overtrof het
verleden dus niet.
In mijn kritiek over De Kingfordschool heb
ik nog pas van mijn groot respect voor het
talent van Dogi Rugani getuigd, maar als
Sonna bewees zij, dat zij toch nog niet tot
de groote dramatische rollen toe is. Wanneer
ik mij herinner, wat mevrouw Van der Horst
van der Lugt Melsert indertijd van het vierde
bedrijf en vooral van de bekentenis maakte,
dan blijft Dogi Rugani daar wel zeer ver bij
achter. Haar spel was te uiterlijk en te on-
beheerscht, het was niet doorleefd en bleef te
0- UUU> nu ver DIJ
achter. Haar spel was te uiterlijk en te on-
beheerscht, het was niet doorleefd en bleef te
veel tooneel. En ook Ko van Dijk heeft vo
rige spelers zooals Hubert La Roche, Wil
lem van der Veer en Alex Post niet over
troffen. Integendeel. Van Dijk leek mij heel
den avond vrij mat trouwens heel de op
voering was dat, misschien ook door invloed
van de leegte der zaal en van innigheid
was ook bij hem weinig sprake. Het was dui
delijk te merken, dat hij de vroolijkheid van
Matthys die nu en dan zeer goedkoopc
moppigheid wordt wat trachtte te tem
peren. maar zij."
te kleurloos en
GEORGE MOORE f
Zaterdag is, tachtig jaar oud, de Iersche
romanschrijver George Moore gestorven.
Aan het Reuter-telegram heeft men. zooals
te doen gebruikelijk is. een paar tl'.els van
zijn meest bekende romans toegevoegd:
„Esther Waters". „Evelyn Innes", „The Lake",
„The Unitilled Field".
Of Moore in Holland veel gelezen is, weet
ik niet. Persoonlijk ken ik slechts twee boe
ken, aie op zijn jeugd betrekking hebben,
die niet tot zijn eigenlijke roinans behooren.
doch die bekoorlijk en interessant zijn voor
wie de kunst van vijftig, zestig jaar geleden
bestudeeren wil. De schilderkunst en de lit
teratuur in Frankrijk, zooals die kort na den
oorlog van '70 in Parijs bloeiden, bedoel ik.
Die boeken heb ik nu weer eens ter hand
genomen en er opnieuw van genoten. Beide
zijn in het Fransch en gelijktijdig met de
Engelsche uitgaven ongeveer verschenen. De
„Confessions d' un jeune Auglais" verschenen
in 1889 en zijn in den boekhandel bijna niet
te vinden. Van de „Memoirs of My Dead Life"
(Memoires de ma vie mor te) verschenen
tien jaar geleden herdrukken (bij Heine-
mann in Londen en Grasset in Parijs).
Moore, een Ier van geboorte, kwam kort
na '70, als een rijke jongeling, naar Parijs
om er te gaan schilderen. Maar de litteratuur
heeft hem per slot meer aangetrokken en
zijn leven heeft bewezen dat in ieder geval
in die richting, belangrijk werk voor hem
was weggelegd. Zijn roem in Engeland be
zorgde hem zijn overplanting in Britschen
bodem van den realistischen roman, den
realistischen kunstvorm, zooals hij die in den
omgang met Zola en Manet had leeren be
wonderen. Zijn Iersche aard, zijn nuchtere
ironie, die fel kon worden en toch geen
beletsel bleek voor zuivere dichterlijkheid,
moesten hem in Albion evenveel vijanden
als vrienden bezorgen.
peren, maar zijn spel werd - nu wel wat al
urloos en bracht geen ontroering te
weeg.
Van de rollen op het tweede plan vond ik
Hein Harms, ditmaal het beste. Zijn groot
vader werd een mooi figuurtje in het stuk, al
steeg hij toch nog niet tot de hoogte van Van
der Horst's werkelijk kindsch ouwe heertje.
Mejuffrouw van der Lugt wist van het
idioote meisje maar heel weinig terecht te
brengen hoe ontroerend mooi was dat in
dertijd van Tilly Lus! zoodat het tooneel-
tje tusschen die twee kinderlijke en kindsche
kameraden, waarvan ik van de eerste voor
stellingen een onvergetelijken indruk heb
gekregen nu vrij wel ongemerkt voorbij
ging.
Jacq. Snoek was ditmaal eens niet Jacq.
Snoek. Hij speelde den bijzienden onder
wijzer als een wat linkschen, onhandigen
jongen man. maar hij deed het met
fijn begrip, en zijn gesprek met Sonna
in III werd ook door het spel van. Dogi
Rugani een der beste gedeelten van de
voorstelling. Het is alleen jammer, dat Snoek 1
in de heftige momenten altijd met de zelfde
abrupte bewegingen komt, die zoo louter
„tooneel" zijn. Toch zijn zijn broer Peter in
den Gijsbreght en thans zijn Napthalie twee
rollen, die bewijzen, dat deze jonge acteup
ernstig werkt en hij niet stil staat. Mevroii.v
Lena Kley kon mij in de rol van de moeder
maar matig voldoen. Het was alles weinig
overtuigend, haar spel had niet het realistisch
natuurlijke, dat Heyerman nu eenmaal van
zijn spelers eischt en in in bleef het ook te
vlak. al waardeerden wij het. dat zij het
lichtelijk aangeschotene niet overdreef.
Of het verstandig geweest is om het nog
eens met De Opgaande Zon te probeeren. be
twijfel ik: het stuk bleek al te zeer ver
ouderd. De belangstelling was zeer gering en
het publiek, dat er was, stond toch ook wel
anders tegenover dezen ouden Heyermans
dan 'n vijf en twintig jaar geleden. Het ware
enthousiasme was er niet meer, wat mij aller
minst verwonderde.
Ten slotte een kleine zijsvpong op een ter
rein, hetwelk feitelijk niet dat van den too-
neelrecensent is, maar die ik toch wil ma
ken, al is het dan enkel maar als de trouwste
schouwburgbezoeker van Haarlem. Ik, die
soms veroordeeld word om de meest bar-
baarsche jazzmuziek van het meest barbaar-
sche dilettanten-troepje aan te hooren in de
pauzes van tooneelvoorstellingen en dan al
tijd moet zwijgen, wil hier thans mijn har-
telijken dank uitspreken voor het H.O.V.-trio,
dat Zaterdag in de entre-actes musiceerde.
Hiernaar te luisteren was een waar genoegen
en ik heb er ditmaal mijn kopje koffie in
den foyer gaarne voor laten staan.
Toen ik later informeerde, wie er hadden
gespeeld, noemde men mij de namen van de
heeren Rozenkrans. Stoffers en Cor de Wilde.
Was het te verwonderen, dat het waarlijk
muziek was. dat wij Zaterdag van deze-drie
musici te hooren kregen? b
ANTOON COOLEN.
Naar de Maasbode meldt, is Antoon Coolen
toegetreden tot de redactie van De Gemeen
schap.
GALSWORTHY ERNSTIG ZIEK.
LONDEN. 22 Januari (V.D.) De 65-jarige
Engelsche letterkundige, John Galsworthy is
ernstig ziek. Zijn toestand zou critiek zijn.
Vooral in de „Confessions'" zijn wij weer
met hem in het Parijs van de gezellige artis-
tencafés, waar schilders en dichters en
journalisten eikaars steun zochten in den
altijd maar weer oplaaienden strijd van de
jeugd tegen de routine, van hen die om
erkenning worstelen tegen hen, die reeds
erkend, hun positie moeten handhaven.
Als die jeugd wat ouder geworden is, komt
ze voor het zelfde schaakbord, maar aan den
anderen kant te zitten. Ze speelt dan op haar
beurt met zwart en een ander valt aan. Over
die artistencafés ware een aparte monografie
te schrijven. Zij hebben, zoowel individueel
als meer als historische wetmatigheid gezien,
groote aantrekkelijkheid en komen sinds het
begin der negentiende eeuw in alle wereld
steden voor. Moore belandde door zijn vriend
schap met Edouard Manet in de Nouvelle
Athènes, een koffiehuis, waar, evenals in het
Café Guerbois, de opkomende glorie van het
artistieke Parijs zou gaan stralen. Moore
gold in die kringen als jeune homme de
grand talent, een vriendelijke titulatuur, die
men in kunstenaarskringen gewillig geeft
aan den jongen man met kunstenaarsneiging
die nog bovendien van huis uit een in-
komentje van tien duizend gulden 's jaars
te verteren heeft. Zijn groot schilderstalent
heeft hij in feite steeds nagelaten te be
wijzen en over zijn schrijftalent kon men
zich in die eerste jaren nog niet zoo stellig
uitlaten. Dat bleek pas later.
Maar zijn fortuin hij was groot grond
bezitter in Ierland heeft hem niet belet
zijn jeugdjaren in Parijs wel te besteden: hij
heeft scherp rondgekeken en gaf blijk een
heldere kop te bezitten. Dien kop. met lange,
waaiende blonde haren, heeft Manet eenige
malen geschilderd en het was ook Munet die
hem in aanraking bracht met een curieuse
vrouw uit die dagen, over wie in Moore's
Confessions meer te lezen valt en die voor
Manet poseeerde voor een van diens meester
werken: het portret van Ninon de Villars.
La table d'höte de Ninon is een hoofd
stuk uit de Confessions, waarin wij met deze
dame kennismaken. Ook zij was rijk
geweest, doch had veel van haar fortuin weg
geschonken aan kunstenaars, die haar om
zwermden. Zij was geruimen tijd de vriendin
geweest van den dichter Villi'Jrs de 1' Isle
Adam, wiens naam meer klank bezat dan zijn
beurs en wien men wel eens verweet dat hij
zijn genegenheid te duur verkocht. Waarop
hij dan volgens Moore althans een.
voor een dichter nog al laag bij den grondsch
antwoord placht te geven. Toen echter Moore
bij Ninon zijn eerste bezoek ging afsteken,
behoorde Villiers nog wel tot de huisvrien
den doch zijn bevoorrechte plaats was toen
reeds door een ander ingenomen en Ninon
zelve de eerste schoonheid reeds gepasseerd.
Zij hield nog steeds open hof voor iedereen,
dat wil zeggen voor ieder die niet tot de
bourgeoisie behoorde, artist was en honger
had. Bij haar huis behoorde een groote tuin,
waarin apen, katten en papegaaien huisden
en Moore vertelt zelfs, er een kleine bruine
beer gezien te hebben. Doch interessanter
waren haar menschelijke relaties. Als Moore
den tuin inwandelt, loopt daar Paul Verlaine
te prevelen en vertelt later met een ingenu-
gezicht de zonderlingste geschiedenissen. Ook
Huysmans en Villiers behooren tot het ge
zelschap en dan vooral Cabaner, een thans
volkomen vergeten dichter-componist, een
geniaal mensch, die als pianist, in kleine
cafétjes aan den kost moest komen. De har
telijkheid van Ninon was even groot als haar
gastvrijheidalleen Sarah, de negerin.
Verlaine's vriendien had zij eens geweigerd
te ontvangen, omdat deze dame bij haar
aankomst reeds stomdronken bleek en niet
over den drempel kon. Hetgeen Verlaine
treurig stemde
Had Moore dit alles eigenlijk niet moeten
opschrijven en het moeten binnen houden,
ais „zijnde van te particulieren aard".
Misschien. Maar nu, na vijftig jaar, kun
nen wij het prachtige portret van Ninon
door Manet er op aanzien, danken wij het
aan zijn mededeelzaamheid dat het portret
nog meer voor ons gaat leven en die ietwat
hautaine fonkeloogen en het breede gebaar j
ons wat vertrouwelijker lijken te worden. J
dan wanneer ze ons eenvoudig als Madame
X ware voorgesteld.
INGEZONDEN MEDEDEELINGEN
a 60 Cts. per regel.
Ruwe Huid P I I P f I
Ruwe Handen
Ruwe Lippen
Doos 30 cent
Bij Apoth. en Drogist
George Moore geeft in zijn Confidences,
vaak blijk van een oorspronkelijken kijk op
menschen en dingen, en vooral van een
zekeren durf om dien kijk ook te publi-
ceeren. „De Goncourt is geen artist" zegt hij
daar ergens, en dat in een tijd dat deze
auteur in hoog aanzien staat als voor
naam en precies kunstenaar. „Kunst is de
onmiddellijke antithese tot democratie'',
stelt hij op een andere plaats en hij heeft
lang genoeg mogen leven om den ijver waar
te nemen, waarmede vele nobele geesten die
stelling hebben willen logenstraffen. Hij il
lustreert zijn stelling overigens niet ongeestig
en kon dat deen omdat de massa, het
groote publiek toen en nu en immer in haar
waardeering op de conventie aangewezen is.
De massa vindt niet uit, sanctlonneert slechts
en doet zelfs dat nog verkeerd als zij haar
eigen bevoegdheid overschat. Verscheidene
ontsporingen in wat men de democratische
kunst van anderen tijd noemt, zijn daardoor
te verklaren. Moore staat in den tijd van
zijn jeugd, dien van het individualisme.
Ware dat niet zoo, dan zou zijn populariteit
grooter geweest zijn. Wat echter zijn be-
teekenis niet verkleint.
J. H. DE BOIS.
UIT DE OMSTREKEN
:1 Voor de Vrouw.
MUZIEK
UTILE DULCI's
3e LUSTRUM-VIERING.
Slotavond.
Het feestconcert, dat het jubileerend korps
van de St. Jozefsgezellenvercen. Haarlem Zon
dagavond gaf in het eigen gebouw Jansstraat
59. verheugde zich in veler belangstelling.
Deze ging uit naar het concert dat het korps
zelf gaf, zoowel als naar de verrichtingen
van „St. Caecilia'', het R.K. Mannenkoor dat
eveneens onderafdeeling is van genoemden
Volksbond. En tusschen de bedrijven door
werd nog de aandacht gevraagd voor de feest
rede van den eerw. Praeses. kap. A. v. d.
Hoeven. Natuurlijk lag er blijdschap in zijn
stem, toen hij gewaagde van 't onverdeeld
succes, dezer jongste der muziekwedstrijden
Maar natuurlijk ook maakte hij gebruik
van de gelegenheid, om zijn taak als Praeses
nog eens goed uiteen te zetten, een taak, die
hij, zonder te worden gesteund, niet naar
wensch zou kunnen verrichten. Met dien
steun werd nu niet alleenlijk bedoeld de
steun in geldzaken, maar allereerst de
moreele steun, die hem in staat moet stel
len. het werk te verrichten in den geest van
Vader Kolping. Verder kweet hij zich nog van
een opdracht, om aan het vaandel van Utile
Dulci twee gedenkteekenen te hechten, ge
schonken door twee onderafd. van den
Volksbond. Zoo werd het vaandel een zil
veren tak en een medaille rijker. Maar straks
op het concours te Aalsmeer (solistenwed-
sfcrijd) hoopt het korps andermaal het vaan
del te kunnen sieren met nieuwe zegeteeke-
hèn.
Van dien wedstrijd mag ik reppen, omdat
dezen avond, buiten het programma om,
het opgegeven werk werd uitgevoerd, een
kwartet voor koperblazers. Zoo de bariton
de stemming van zijn instrument dien dag
meer meester is, vervalt een belangrijk obsta
kel, dat het behalen van den gewenschten
prijs in den weg staat. Want- voordracht en
rythme hadden veel goeds, en ook zit het
stuk al reeds goed in de vingers.
Het concert zelf was doorgaans zeer het
aanhooren waard. De samenstelling van het.
eerste deel leek ons niet van humor ontbloot.
Wanneer we in den feestelijken marsch „Le
Vainqueur" de vreugde zien uitgezongen
over Utile Dulci's overwinnen, de ouverture
..Neptunus" kan gekozen zijn om aan de
tallooze opstellen in de bladen over wezen
en ontstaan van aardbevingen als overbodig
te verklaren: was het niet Neptunus. die met
zijn drietand heftige stooten gaf onder te
gen de aardkorst.
In deze ouverture werd dit zeer realis
tisch voorgesteld door den bedienaar der
groote trom. En eindelijk in de wals „Les
patineurs" kon men moeilijk den lof van
het schaatsenrijden beter bezingen dan
Utile Dulci deed, waar zij het ijsvermaak
plastisch in beeld bracht, de onaangenaam
heden als wakken en scheuren incluis. Maar
bij dit al mocht als hoofdreden voor 't
aangename der muzikale verpoozing gelden
het gezonde rythme, door dirigent Jutjons
na een tijd van ingespannen arbeid zijn
korps bijgebracht. Door dit rythme was ook
het succes van „En Avant les Compag-
nards" verzekerd, terwijl in genoemde
ouverture „Neptunus" en vooral in „Ballet
Antique" het uiterste gevraagd werd aan
nuanceering en voordracht. Mocht er al
velgens enkelen wat veel uitbundigheid zijn
in de klankproductie, dan kunnen wij daar
moeilijk iets anders in zien dan zeer be
grijpelijke vreugde, na zulk een tijd van
gedwongen toeluisteren naar het werk van
wedstrijdmenschen ook zelf eens werkzaam
te kunnen zijn.
Aangename afwisseling bood het man
nenkoor ,,St.: Caecilia" dat sinds kort staat
onder leiding van Henri Pielage. Hij heeft
den mannen reeds bijgebracht de uiterst
moeilijke kunst om „met halve stem" te
zingen, daarnaast die om te kunnen ont
wikkelen een gezond en beschaafd forte, en
bovenal het gevoel voor woord en voor
zinsverband. Want al deze mooie dingen
merkten we rijkelijk op. allereerst in Do-
mine Salvam fac" van Philips Loots, waar
ook nog de polyfonie geen moeilijkheden
meer bleek te bevatten voor dit koor van
simpele stemmen. Ook oi. Koop werd goed
beheerscht gezongen, en in een werk van
Hamel deed Pielage vermakelijk uitkomen,
hoe in den leerling-componist het werk
van den leermeester gemakkelijk is bloot te
leggen. Met een spontaan gezongen Lied
van Kor Kuiter werd het werk van het
mannenkoor, dat nu den weg geëffend
vindt om een goede toekomst tegen te gaan,
feestelijk beëindigd.
G. J. KALT.
SCHOUWBURG JANSWEG.
Hoewel de Schouwburg Jansweg Zondag
avond bijna geheel uitverkocht was. kon de
voorstelling van „In ieder Huwelijk", wegens
plotselinge ongesteldheid van den heer Cees
Laseur, niet doorgaan.
Onderhandelingen zijn evenwel gaande om
Zondag 29 Januari weder een opvoering te
doen plaats vinden.
IJMUIDEN
DE STAKING IN HET
VISSCHERIJBEDRIJF.
De vischhandel en het conflict
Zooals wij in ons blad van Zaterdag reeds
hebben gemeld, heeft de vischhandel zijn
houding niet gewijzigd. Er zal dus geen visch
van de Irene gekocht worden. Ook de Amster-
damsche kooplieden, die eveneens in een In
Ilotel Willem Barendsz gehouden vergaderin;
den stand van zaken hebben besproken, heb
ben besloten geen visch van de Irene te koo-
pen. Er heerschi nog steeds groote ontstem
ming onder de vischkoopers over het feit. dat
de IJmuidcr Federatie den vischhandel dooi
de staking der vischkuechts in het conflict
betrokken heeft. Ket gevolg hiervan is. dat
de vischhandel zich aan den kant der reeders
heeft geplaatst. Zoo werd o.a. besloten aa-
indien de IJmuider Federatie mocht overgaan
tot het lossen der loggers, ook deze visch niet
zal worden gekocht.
Men weet dat de regeering het verzoek van
de IJmuider Vischhandelvereenlging tot tijde
lijkc opheffing van de bepalingen omtrent uil-
voercertificaten van de hand heeft gewezen.
Wij vernamen, dat de Vischhandelvereenlging
desondanks niet bij de pakken zal gaan neer
zitten doch alsnog pogingen in het werk zal
stellen, deze maatregelen, die door de staking
overbodig zijn geworden en die tot gevolg
hebben, dat de exporteuren zoo goed als geen
zaken meer kunnen doen, tijdelijk buiten wer
king gesteld te krijgen.
Dc klanten ongerust
Eenige vischhandelaren hebben de onder
vinding opgedaan, dat sommige hunner afne
mers de meening zijn toegedaan als zoude er
tijdens de staking geen visch meer worden
aangevoerd en de visch. die zij thans van hun
leveranciers uit IJmuiden toegezonden krijgen
geen versch aangevoerde, doch koelhuis-visch
is. Dat dit geenszins het geval is heeft men
in hel laatste Visscherij-Snufje kunnen lezen.
Hierin werd een totaal van 28 loggers ge
noemd voor de eerste vier dagen. Voor de ge-
heele week bedroeg dit aantal ongeveer 45.
waaruit blijkt, dat er nog heel wat visch aan
de markt komt. Er mag dan wel eenige
schaarschte zijn aan bepaalde soorten, maar
desondanks is de toestand van dien aard, dat
er geen vrees behoeft te bestaan, dat er voor
het binnenland de komende dagen een tekort
te duchten is. Bovendien zijn er nog de con
signaties uit Denemarken en Duitschland om
een incidenteel tekort aan te vullen.
De Christelijke Bond en de
IJmuider Federatie.
De beide bij het conflict betrokken werkne
mersorganisaties, de Christelijke Bond en dc
IJmuider Federatie staan thans feller dan
ooit tegenover elkaar. Men weet. dat de sa
menwerking verbroken is, omdat de Christe
lijke Bond met den eisch der IJmuider Fede
ratie inzake het in de vaart brengen van een
bepaald aantal, trawlers niet accoord ging.
Sindsdien is er niet alleen van geen samen
werking meer sprake, doch is hei tot een
pamfletten-oorlog gekomen, waarin beide par
tijen elkaar „de waarheid zeggen".
Dinsdagmiddag 3 uur vindt er In Thalia
weer een vergadering plaats, belegd door de
IJmuider Federatie. Deze vergadering is toe
gankelijk voor alle bij het conflict betrokken
arbeiders en het bestuur der IJmuider Fede
ratie had dat van den Christelijkcn Bond uit-
genoodigd mede „achter de groene tafel" te
komen.
Genoemd bestuur zal daaraan, gezien de
dingen die gebeurd zijn, niet voldoen.
Een aantal leden van den Christel ijken
Bond had tot het bestuur van dien bond het
verzoek gericht, een gecombineerde vergade
ring uit te schrijven met de zeelieden der
IJmuider Federatie. Het antwoord op dit ver
zoek kan men lezen in een strooibiljet. „We
hebben tegenover hen ons standpunt uiteen
gezet, waarom wij er niet aan kunnen den
ken, op deze gedachten in te gaan", aldus het
bestuur. „Velen trokken daarop hun verzoek
in. Zoolang Brandsteder weigert, om over uw
contract te gaan spreken, helpt vergaderen
niets. Daar komt bij, dat het Brandsteder is.
die geweigerd heeft met ons te praten in het
bijzijn van den Rijksbemiddelaar. Wij passen
er voor, om onderdanige dienaars van Musso
lini tc worden. Wilt gij dat wel zijn. zeelieden?
Ga dan naar hun vergadering. Is eigen vrij
heid, eigen zelfstandigheid u lief, ga er dan
niet heen".
Inzake dc Irene heeft de Christelijke Bond
besloten dezen trawler, waarmede de IJmuider
Federatie een contract heeft afgesloten, niet
te lossen.
De reeders
Dc blijmoedige.
Dc blijmoedige mensch is een wezen, dat
legen de verdrukking in groeit, en zijn huls
gezin en zijn huls, alles groeit bij hem
tegen de verdrukking in en heeft plezier ln
zijn leven Zijn huis Is uit de aard van de
zaak een blijmoedig huls. en het plezier, dat
't ln zijn leven heeft, kan men gewoonl-k al uit
de verte aan één of twee dingen herkennen:
de boerengordljntjes achter de ramen. on.
als het tenminste de tijd van het jaar'ervoor
is. dc roode geraniums ook er achter of in
houten, zelfgctlmmcrde bloembakken ervoor.
De blijmoedige moet nolens, volens, expres
sie aan zijn blijmoedigheid geven, en tien
tegen één. dat hij dat. waar het zijn huis
betreft, doet mei geblokte gordijntjes, roode
geraniums, en de rest navenant. Dc boerschc
stijl is zijn zwak en zijn fort tegelijk, en
waar hij kan. daar past hij hem toe.
Hij heeft matten op zijn vloer, cn ztjn
gordijnen zijn overal van geblokte katoenkes.
van Brabantsch bont, van vroolljk gcstlecpt
baai. van oudervvetsch boerenslts al haar
zijn beurs hem permitteert. HIJ heeft ergens
een antieke kerkbank op den kop getikt, en
zijn vrouw, die haar huls beter kan aan-
klccden dan zichzelf, heeft de hecle kamers
volgcstrooid met kussens, die ze flikt van
twee oude lappen uit de lappenmand, een
stuk band. wat wol en de garnccrinc van
een oude jurk van Greet je. Hij heeft eigens
een oude Friesche klok hangen en hU vertelt
graag en vaak. hoe en waar hij haar inder
tijd oppikte voor vijf gulden: hij heeft meer
dingen voor.een prikje ingeslagen: een oude
roodkoperen aschbak. een beddepan. die heel
Inconsequent ln dc zitkamer tegen den muur
hangt. Hij spaart gemberpotten en Kculsche
kannen, zijn eetservies is van gebloemd boe-
renaardewerk en als hij een schouw heeft,
dan staat er boven op een hecle rij boeren-
borden en kommen.
Zijn huis staat vol met bloemen, die hem
niets kosten: ln het voorjaar uitkomende
takken pril groen cn katjes en primula's en
sneeuwklokjes, die hij met z'n heelc stel kin
deren steevast lederen Zondagmorgen gaat
plukken zoolang ze er zijn; ln den zomer
fourneert het heel gezin ze, en hij zet met
evenveel zorg de monsterbocketton van flul-
terkruid, paarde- en koekoeksbloemen van
zijn jongste spruiten in water en op de eere
plaats. als zijn eigen kwecksels uit zijn tuin.
Men heeft kans. dat zijn vrouw slordig is.
dat u uit de kasten voorwerpen van zeer
verschillenden aard tegemoet rollen als u
ze opent. Tja. wat wil men? De vreugde ln
het leven gaat voor de orde. en de orde
schiet er wel eens bij in. Zooveel kinderen,
zooveel zelf te doen! Maar geen dankhaarder
mensch dan zij, als ge haar aanbiedt om ook
wat kousen te stoppen in ruil voor de vele
kopjes thee en de genoegolljkhcid.
In het huis waar ge vroolijke, geblokte gor
dijntjes ontdekt, waarvoor u uit dc verte
al de roode geraniums tegemoet lachen,
woont tien tegen één het gezegende wezen,
dat een blijmoedig mensch is. Als ge het
nadert en ge ontdekt er de heer des huizes,
die in het zweet zijns aanschijns bezig is
in zijn tuin te werken, dan begint ge al wat
sneller aan te stappen ln de vroolijke ver
wachting Iets goed te vinden, nis ge-dan
voor de voordeur staat cn ge hoort ergens
achter het huls een paar kinderen Juichen,
dan klimt er in u zelve al een gevoel van
tevredenheid, dat zijn toppunt bereikt als ge
in de veelal rommelige kamer tegenover de
vrouw des huizes zit. die meestal haastig
eerst drie proppen en nog wat van oen stoel
moet verwijderen, voor die tot uw beschik
king was.
Ge wrijft behagelijk in uw handen, vraagt
u af. wat het toch is hier in huls. en draait
dan. inconsequent mensch dat gc zijt, alles
om: het zal denkt ge. liggen aan dé gordijn
tjes. de roode geraniums, het gebloemde
theeservies. Ge vraagt u af. waarom niet
ieder boerengordijntjes en een kussen van
oudcrwetsch damast neemt. Ge besluit in
allen gevalle ze bij gelegenheid zelf zeker aan
te schaffen.
Maar als dc gelegenheid daar Is. dan zijt
ge het al lang weer vergeten: het boste
bewijs, dat ge er niet de ware voor bent.
WILLY VAN DER TAK.
Ook de reeders hebben wederom vergaderd.
Zij zullen den gang van zaken kalm afwach
ten en geen pogingen doen. trawlers bemand
met leden van den Christelijkcn Bond naar
zee te zenden.
CREMATIE MR. J. B. REINDERS.
Onder zeer groote belangstelling heeft
Zaterdagmiddag in het crematorium op
Westerveld de crematie plaats gehad van
het stoffelijk overschot van Mr. J. B. Reln-
ders. directeur van het kantoor IJmuiden
der N V. Twentsche Bank, overleden te
Bloemendaal.
Aanwezig waren de heeren Jhr. F.
Teding van Berkhout Jr. cn J. A. van Daa-
len, directeuren van "t kantoor Haarlem der
N.V. Twentsche Bank. dc heer N. Stoel,
directeur van het kantoor IJmuiden, ver
schillende directeuren van andere bijkan
toren, o.a. de heer C. Ritsema te Bloemen
daal. G. J. Droste Jr., voorzitter der Ka
mer van Koophandel cn Fabrieken te Haar
lem: C. Oud. directeur van het Staats-
visschershavenbedrijf alhier: K. H. Tuse-
nius. directeur der N.V. Vcreenlgde Ijsfa
brieken; w. A. Dolleman, notaris; W. II.
Arends, directeur der N.V. Vereenigde
Steenkolenhandel; L. Poortenaar, directeur
der N.V. LJmuider Stores; P. J. Bakker,
Duitsche vice-consul alhier; G. D.
Duyckinck Sander, oud-directeur der ge
meentelijke visscherij school alhier: C. van
Voorst Jr.. namens het bestuur der IJmui
der Vischhandel Vereeniging; Dr. L. S.
Limborgh Meyer, directeur van den gemeen
telijkcn geneeskundigen dienst te Velsen; P.
Heere. voorzitter der afdeeling IJmuiden
van den Nederl. Aannemers Bond: G. J.
Warmelink, ingenieur bij het P. E. N. te
Bloemendaal. het personeel van de beide
kantoren der Twentsche Bank alhier enz.
Namens de loge Kennemerland der Vrij
metselaars heeft Dr. v. d. Schatte Olivier
als voorzittend meester woorden van dank
gesproken en drie fitte rozen op de kist ge
legd. als symbolen van wijsheid, kracht en
schoonheid, waarna de heer J. C, Dirks als
dat de overledene een lichtend spoor nalaat.
Spr. legde drie roode rozen op de kist, als
symbolen van geloof, hoop cn liefde.
Een zwager van den overledene. Mr. A. S.
MIedema. directeur der Haarlemsche Hypo
theekbank, zelde, dat meerderen zeker
gaarne uiting zouden willen geven aan wat
er In hen omging. Maar gedachtig aan den
eenvoud van den overledene, zou spr. alleen
den overledene herdenken. Mr. MIedema
herdacht, hoe de overledene na voltooiing
zijner studiën naar Indië ging. maar reeds
na een jaar met een geschokte gezondheid
moost terugkeeren. Ook zijn verwachtingen
waren gebroken, doch hij heeft zich weder
opgericht en zijn idealen hervonden. De
zelfstandige Jaren te Winterswijk waren de
gloriejaren van zijn leven, om der wille van
zijn kinderen heeft hij zich echter naar het
Westen verplaatst en hier een werkkring
gevonden. Waar hij arbeidde, vond hij niets
dan vriendschap, omdat ln hem niets was
dan zachtheid. Thans is op 50-Jarigcn leef
tijd dit mooie, gave leven afgesloten.
Spr. zcide. dat hem door den heer N. Le
venkamp, directeur der Twentsche Bank
te Haarlem, die tot zijn spijt niet aanwez'l
kon zijn, was verzocht te getuigen, hoe deze
den overledene als werker had gewaar
deerd.
Tenslotte herdacht spr. den overledene
als man en vader en als diep religieus
mensch.
De schoonvader van den overledene ge
tuigde van dc groote liefde, welke men voor
den overledene had.
Nadat dc kist was gedaald onder orgel
spel. heeft de zoon dank gezegd voor de
groote belangstelling.
Er was een groote schat van bloemen cn
er waren ook velen uit Winterswijk geko
men waar dc overledene vele jaren heeft
gearbeid.
DE WERKLOOSHEID.
Hedenmorgen stonden bij den gemeentelij
ken dienst der werkloosheidsverzekering en
arbeidsbemiddeling ingeschreven 918 werk-
loozen tegen 912 in de vorige week. Voor de
3 bij den dienst aangesloten gemeenten waren
de cijfers: Beverwijk 449 'vorige weck 450),
hct k£pI^el ."*er wÜk aan Duin 294 (298) en Heemskerk 175
hoogere graden te Haarlem sprak, die zeide, (158).
