DRAG HARLAN
Ernstig auto-ongeluk te Medemblik.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaariseh door
HENRI VAN DE WEG.
13)
Maar er waren heel wat dingen waarover
Barbara wilde praten en toen zij een vlakte
moesten oversteken, die begrensd werd door
steile heuvels, stuurde zij haar ponny naast
den zwarte
„Zoudfc u mij willen vertellen, hoe vader
stierf?", vroeg zij.
Hij keek haar scherp aan, toen hij merkte,
dat zij zichzelf volkomen beheerschte, deed
hij Fantoom in stap gaan om verslag uit te
brengen over het gevecht bij de rots. Zijn
verhaal was kort. ellendig kort zou ze ge
dacht hebben, als niet de woede, dit uit zijn
oogen sprak, toen hij vertelde van Dolver en
Laskar en den geheimzinnigen „chef", het
geen hij zeide. had aangevuld.
Klaarblijkelijk voelde hij sympathie voor
haar vader en was die sympathie overgegaan
op haar. Dit maakte, dat zij weer iets ont
dekte in zijn voordeel. Hij mocht dan een
vechter zijn. genadeloos in zijn optreden, een
bandiet wiens reputatie de menschen met af
schuw over hem deed spreken zij wist nu.
dat hij een sterk rechtvaardigheidsgevoel
had en de moord op haar vader het instinct
van vergelding in hem had wakker geroepen.
Vergeleken bij Deveny. Rogers en Lawson
was hij in elk geval een gentleman. Hij be
schouwde haar met andere oogen dan die
mannen. Nu was hij reeds sedert uren met
haar alleen in een eenzaam land, waar zijn
verlangens de wet stalden en al dien tijd
toonde" hij zich hoffelijk en voorkomend,
kopiend.
Toen hij zijn verhaal had gedaan, zonder
daarbij te spreken over het papier dat hij
gevonden had in den cylinder van Morgans
revolver waarop de geheime bergplaats,
welke goud van Morgan verborg, stond aan
geduid reed Barbara langen tijd voort, het
hoofd gebogen, de oogen nat van tranen.
Ten laatste keek zij op. Harlan staarde voor
zich uit; hij zocht het pad af dat verdween
over den rand van een hooge helling en
scheen zich niet bewust te zijn van Bar
bara's tegenwoordigheid.
„Heeft vader u opgedragen mij te ver
tellenwat er gebeurd is?"
Harlan knikte.
„Dan hebt u nu aan uw verplichting vol
daan", ging zij voort. „U behoeft dus niet
verder mee te gaan".
„Ik moest toch dezen kant uit".
.Naar Rancho Sec?" vroeg zij verbaasd.
Weer knikte hij; ditmaal speelde een lachje
op zijn gelaat.
Haar eigen gezicht verstrakte; haar oogen
vestigden zich op hem vol argwaan.
„Dat is heel vreemd", oordeelde zij. „Heel
vreemd!"
„Wat is er dan?"
„Dat u op weg naar Rancho Seco juist
vader ontmoet op het oogenblik, dat hij ver
moord wordt".
Hij keek haar strak aan; het wantrouwen
in haar oogen ontging hem niet. Zijn lachen
klonk ironisch.
,,'t Is ander wel meer gebeurd".
„Dat iemand plompverloren op het tooneel
van een misdrijf verschijnt, waaraan hij vol
komen onschuldig is en dan zelf beschuldigd
wordt".
Zijn spottende oogopslag was het, die haar
boos maakte en de zekerheid, dat hij haar
wantrouwen had gemerkt, nog eer zij het
zichzelf bewust was.
„Ik beschuldig u niet", verklaarde zij.
„U zei dat het zoo vreemd is, dat ik dezen
kant uitga, nadat ik u alles gezegd neb, wat
er te zeggen yiel".
„Dat is het ook!" ging zij voort.
„Misschien is het vreemd", stemde hij toe,
„maar toch ben ik op weg naar Rancho Seco.
Heb ik soms vergeten te zeggen, dat ik het
uw vader moest beloven?"
Hij had het haar nog niet gezegd; het
meisje keek hem scherp aan. Lachend door
stond hij haar blik en een huivering overviel
haar. Doch ze bleef rechtop zitten in het
zadel, vastbesloten, niet bang voor hem te
zijn, want zijn praten en zijn voorkomende
houding gaven haar de zekerheid dat hij
een man was, die vrouwen respecteerde.
„Wie bewijst mij, dat vader u liet beloven?"
„Er is immers ook geen bewijs, dat ik be
loofde te zorgen, hoe diet Deveny er niet
met u van door zou gaan?" hernam hij kort
af. „Ik ben heusch op weg naar Rancho
Seco".
„Veronderstel eens, dat ik het niet goed
keur. want dan?"
„Dan zou ik toch mijn belofte houden en
doorgaan".
.Houdt u altijd uw woord", vroeg zij spot
tend.
.Als ik het geef. stellig. Meestal beloof ik
niets. Maar als ik het doe, breek ik mijn
woord niet. Als u soms mijn gezelschap on
prettig vindt, de wereld is groot genoeg voor
ons beiden. Ik ben niet bang, dat u ver
dwalen zult".
„Ik begrijp er niets van", riep zij uit.
Hij keek haar rustig aan. „Als we voor
donker Rancho Seco willen bereiken, zal het
beter zijn, niet te kibbelen en een beetje
voort te maken", adviseerde hij. „Het is een
ritje van veertig mijl. We hebben er ongeveer
vijftien van afgelegd enhij keek op
zijn zilveren horloge, „het is nu ongeveer
twee uur".
Zonder iets te antwoorden want het
scheen nutf' os met hem te redeneeren
gaf Barbar: :aar paard de sporen.
Meer dar >n uur reed zij vooruit, schijn
baar zonde Harlan te letten. Toch merkte
zij, dat hi, teeds denzelfden afstand be
waarde al wilde ze niet. dat hij zou merken
hoe zij hem gadesloeg. Want ze gluurde ter
sluiks, wanneer ze deed of zij de omgeving
bekeek.
Haar kijken ontging evenwel Harlan niet.
Eens, toen hij wat verder achter geraakt was,
boog hij zich voorover om Fantoom in het
oor te fluisteren
„Ze doet net of ze ons niet ziet. merk je wel,
zwarte? Ze heeft in de laatste vijf minuten
maar drie keer omgekeken".
Doch de lust om te schertsen duurde bij
Harlan niet lang. Zoolang zij voor zich uit
keek, sloeg hij haar gade met diepen ernst,
welke de zorg, die hij om haar had, verried.
Nooit te voren had hij een vrouw ontmoet
als zij en toen zij op hem toeliep in Lamo,
achtervolgd door Higgins, was hij zoo ver
baasd geweest, dat hij Deveny en de anderen
volkomen vergat. Hij had geen vrouw leeren
kennen die zooveel indruk op hem maakte
als Barbara. Hij zag haar nog voor zich, het
haar in goudbruine massa over de schouders,
de angst-oogen smeekend op hem gericht.
Zoo zag hij haar, terwijl zij voor hem na
reed; zijn ontroering was even sterk als ge
durende dat korte oogenblik in Lamo, terwijl
haar hoofd rustte tegen zijn schouder.
Zoo was de werkelijke Barbara Morgan.
Haar manier van doen op dit oogenblik. haar
gereserveerde houding, haar achterdocht, en
verwaardiging waren slechts uitingen van
de reactie, die op den dood van haar vader
waren gevolgd.
De echte Barbara Morgan had hem om
bescherming gesmeekt en voor hem zou ze
altijd zijn, zooals zij toen was, een teer.
eschreiend meisje, dat hem bij den eersten
oogopslag genoeg vertrouwde om in zijn
armen te vliegen
HOOFDSTUK IX.
EEN ONWELKOME GAST
Laat in den middag, toen Barbara en Har
lan, het meisje nog steeds vooruitrijdend, het
eind bereikten van het barre heuvelland,
kwamen zij aan de grens van een eindelooze
prairie, die zich uitstrekte in zuidelijke rich
ting.
De zon dreef als een vlammend roode schijf
tusschen de hooge toppen van twee verre
bergen, in een zee van kleuren en boven de
vlakte, waar Barbara en Harlan reden, wer
den de wolken overtogen van een paarlmoe-
ren gloed.
Barbara ging nu voort in zuid-oostelijke
richting; het kwam Harlan voor. dat zij hun
weg zochten tusschen de plooien van een
glazen sluier. Want tusschen de kleuren, die
het licht tooverde over de vlakte, dreef de
nevel op.
Harlan. gewend aan zonsondergangen om
dat hij vertrouwd was met alle verschijnselen
ln de natuur, ontdekte eensklaps, dat. hij
dezen ondergang bewonderde. Zoo in zichzelf
verloren keek hij om zich heen. tot hij plot
seling opschrok om te zien, hoe Barbara Billy
had ingehouden en nu vlak naast hem was.
een glans van ontroering ln de oogen.
„Dit is het mooiste plekje van de wereld",
verklaarde zij met trillende stem.
„Het is prachtig", stemde Harlan toe. „Ik
heb een massa zonsondergangen gezien, maar
die alle te samen kunnen de vergelijking met
deze niet doorstaan. Het is hier ongelooflijk
mooi!"
Het meisje scheen blU te zijn over zün
waardeering.
„Ik zou hier nooit vandaan willen", zeide
zij. „Die bergen daar in het westen, waar de
zon ondergaat, zijn ongeveer veertig mijlen
ver. Ziet u wel. dat er nog andere bergen zijn.
maar kleiner? Die daar en daar zich oplossen
in de vlakte".
Zij wees naar het zuiden en noorden, waar
de bergen onderdoken In de groote vlakte,
welke zij voor zich zagen.
(Wordt vervolgd).
HET VLIEGTUIG „ARC EN CIEL", dat tweemaal de oceaanvlucht langs dc
Zuidelijke route heeft gemaakt, is behouden op Le Bourget bij Parijs geland.
Bij aankomst werd de bemanning hartelijk gehuldigd.
uORIGINEELE ENGELSCHE HOOGE HOEDEN zijn nu nog meer in trek dan op andere
tijden van het jaar, want het paardensportseizocn niet als hoogtepunt dc rennen van Ascot
vragen weer ieders aandacht.
BARBARA HUTTON, het cfljrfenTmwnlHk EEN HONDERDTAt EEDEN van den Belgischen boerenbond braeht Dinsdag een bezoek HET JAARLÏIKSCHE FEEST der Iclirtir. van dalen te Ramboulltet t>
prins 'inSJnni1 vc". tferiebten de ronde doen. .O het Westland, waar o.m. de vermaarde drnivenkassen werden bezichtigd ^e=e wcck gevierd. Dc burgemeester van RambouUlet kroont dt koningin
BIT HET ERNSTIG AUTO-ONGELUK dat Dinsdag op
den onbewaakten overweg bij Medemblik plaats vond,
werden twee personen gedood en een zwaar gewond. De
wrakstukken van de auto op de spoorbaan.
JONG ZEELAND op
de fiets.
