De ministerraad van het nieuwe kabinet. - Beëediging der nieuwe ministers.
DRAG HARLAN
HET AEOUDE GEBRUIK van het „.laan der gcmeentcgremen» I» ook fcc week weer op verschillende plaatsen in Engeland in eere
gehouden. Een der ceremonies van deze traditie in beeld. D®S C
HET ERNSTIG TREIN-ON GELUK BH LONDEN. Een trein, op weg van Londen
naar Alton, ontspoorde in de nabijheid van Raynes Park, een voorstadje van Londen»
Eenige passagiers werden gedood. De ruïne na het ongeluk.
DE AANKOMST van koningin Marie van
Roemenie te Parijs. De begroeting van de
vorstin.
PAUL BONCOUR tijdens zijn rede bij de eerste zitting der Ontwapenings
conferentie.
OP DE PLAATS waar de Vlieter werd
gedicht, wordt ter herdenking van dit
historisch feit een monument opgericht,
n.l. een 20 Meter hooge uitkijktoren. Met
den onderbouw hiervan is men thans
gereed.
DE MINISTERRAAD van Eet nieuwe kabinet werd Vrijdagavond onder voorzitter
schap van Z; Exc. Dr. H. Colifn, op diens departement te den Haag gehouden.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
15)
Voor het eerst van zijn leven betreurde
Harlan, dat hij er nooit tegen in was gegaan
als het gerucht een net van leugens om hem
weefde. Want geen van de verhalen, waarin
hij werd afgeschilderd als een mets-ontziend
bandiet en vechter, was waar. Hij begreep
wel hoe hij aan die reputatie was gekomen.
Zijn gedrag van de laatste jaren gaf inder
daad reden hem voor te stellen als een ge
wone moordenaar. En toch, nu hij het ver
leden aan zich liet voorbijgaan sinds dien
dag, ongeveer vijf jaar geleden, toen hij in
Taos een ongunstig bekend staande kerel, die
een poging deed hem te vermoorden, neer
schoot. tot het oogenblik waarop hij af
rekende met Laskar hij kon zich geen
enkele schietpartij herinneren, waarin hij een
afkeurenswaardige rol had gespeeld. De kee-
ren, dat men hem voor een rechtbank had
gedaagd, was hij telkens vrijgesproken.
Er waren getuigen geweest, die Harlan de
revolver zagen trékken - getuigen, die ver
klaarden. dat zijn bedoeling volkomen dui
delijk was: hij dwong den tegenstander naar
de wapens te grijpen, gaf hem een zekeren
voorsprong om dan te vertrouwen op zijn
grootere behendigheid en nooit falend schot.
En verhalen over deze wijze van optreden
waren wijd en zijd bekend geworden.
Iedereen had die geloofd en sinds dien was
de naam van Harlan verbonden met mis
daden aan welke de volksverbeelding het
karakter dat men hem toeschreef onafschei
delijk verbonden meende. Misdadigers in tal
van steden moesten tot hun groote vol
doening hebben vernomen dat men hun wan
daden boekte op rekening van Harlan. Slechts
eens was Harlan in staat geweest een valsche
beschuldiging den kop in te drukken. Dat
gebeurde, toen hij een avond had doorge
bracht in gezelschap van Dave Hallowell, den
sheriff in Pardo, en den volgenden morgen
bericht kwam, dat Drag Harlan In Dry Bot
tom, twee honderd mijlen ten Noorden van
Pardo, een moord had gepleegd, niaar ont
komen was, hoewel een heele menigte hem
achtervolgde.
De man. die dit vertelde, werd met Harlan
geconfroteerd. Zelfs toen nog geloofde hij
half en half, dat Harlan in staat was ge
weest den afstand van Dry Bottom tot Pardo
op een af andere geheimzinnige wijze in zoo
korten tijd af te leggen.
Zoo ging het altijd. Doch Harlan had zich
niet veel aangetrokken van hetgeen men hem
toedichtte. Aanvankelijk toen hij den ru
ziezoeker in Taos neerschoot had 't hem
moeite gekost, het leven van een ander te
nemen en vermeed hij zooveel mogelijk gezel
schap. dat hem zou kunnen dwingen zichzelf
te beschermen door in zelfverdediging een
ander neer te schieten.
Wat er evenwel gebeurde, steeds had hij
zijn zelfbeheersching kunnen bewaren. Een
reputatie als hij bezat, zou anderen ten 011
dergang hebben gedoemd zou hen hebben
vervuld met dc-n lust te doen, wat men hun
toeschreef. I-Iarlan voelde het gevaar, dat
hierin schuilde. Er zat nu eenmaal iets aan
trekkelijks in, te worden aangeduid als een
man, wien niemand kon weerstaan. Hij had
alle emoties leeren kennen van een werkelijke
desperado, hij had geleerd, zich te gedragen
volgens zijn slechte reputatie.
Maar aan den impuls om te dooden had
hij weerstand geboden tegenover mannen die
hem vreesden, gloeide niet in zijn oogen de
hartstocht om te moorden, doch verachting
voor degenen, die terugdeinsden.
Op een avond had Dave Hallowell, de
sheriff van Pardo, hem iets verteld, waar
naar hij had geluisterd met de meest moge
lijke belangstelling. Het betrof de omgeving
van Lamo en het prachtige dal, waarop hij
en Barbara Morgan hadden gestaard, toen
het meisje hem beschuldigde van gebrek aan
gevoel voor schoonheid.
„Er doen wonderlijke verhalen de ronde
over Sunset-Valley", had Hallowell gezegd,
terwijl hij Harlan scherp aankeek. „Ik heb
sheriff Gage een paar keer ontmoet en
telkens had hij het er over. Volgens Gage is
het daar niet in orde; er moet meer zitten
achter al dat rooven en stelen. Niemand heeft
tot nu toe kunnen uitvinden, wat er aan de
hand is, maar er werken duistere machten.
De bende van Deveny opereert altijd in
Sunset-Valley. Er is natuurlijk ruimte ge
noeg maar je zoudt verwachten, dat ze van
tijd tot tijd ergens anders heen trekken. Het
wil mij voorkomen, dat ze een veete hebben
tegen de ranchers daar en probeeren hun er
uit te drijven.
Waarom, vraag je? Dat was Gage ook
een raadsel, Niemand begrijpt, het. Het vee
wordt gestolen bij heele kudden tegelijk. Er-
worden menschen vermoord zonder de min
ste noodzaak. Geen mensch kan in het dal
een cent verdienen en er gebeuren dingen,
welke de veehouders in voortdurende span
ning houden.
Êen man, een Pool. Launski geheeten,
kreeg het te benauwd. Hij verkocht zijn heb
ben en houden voor een appel en een ei aan
een zekere Haydon en trok er tusschen uit.
Ik ontmoette Launski toen hij dezen kant
uitkwam en merkte, hoe blij de kerel was,
dat hij het er levend afbracht.
Hallowell had lang zitten vertellen: het
mysterie van Sunset-Valley was gaan werken
op de verbeelding van Harlan. Maar belang
stelling had hij niet getoond voor Hallowell
het gesprek had gebracht op Barbara Mor
gan. Toen glinsterden zijn oogen en boog
hij zich dichter naar den sheriff.
Hallowell bracht in herinnering, dat Lane
Morgan van Rancho Seco, had verklaard, de
helft van zijn ranch te willen geven voor een
betrouwbaren kerel, die bereid was, en in
staat om in het belang van de familie Mor
gan zijn revolver te gebruiken. Het onwille
keurig spannen van zijn spieren verried de
emotie van Harlan. Dit was Hallowell niet
ontgaan.
Hallowell vertelde nog meer, maar hij had
er niet over gerept, dat Gage hem namens
Morgan was komen vragen zoo iemand aan
te wijzen. Hallowell kende Harlan voldoende
om te weten, dat deze zou weigeren in Mor
gan's dienst te treden als het hem ronduit
werd gevraagd.
Daarom had hij er slechts terloops over
gesproken. Hallowell wist, dat het gevoel van
ridderlijkheid in Harlan sterker leefde dan in
wien ook.
Hij was er van overtuigd bovendien, dat
Harlan, ondanks de geruchten welke omtrent
hem de ronde deden, pijnlijk eerlijk en fair
was. Jarenlang had hij zijn optreden gevolgd
en dit deed hem inzien, dat deze vogelvrij
verklaarde iemand was, die gevaren onder de
oogen durfde te zien, zonder zich ooit om de
gevolgen te bekommeren.
Toen Hallowell praatte over Rancho Seco
zag hij Harlan's oogen glinsteren, zag hij, hoe
diens lippen zich vastbesloten klemden op
elkander. En hij'wist, dat zijn woorden in
goede aarde vielen.
Toch zou Harlan er niet over gedacht heb
ben, den weg in te slaan naar Rancho Seco.
ware het niet. dat zijn vriend Davy Langan
was vermoord, kort nadat de sheriff zijn
verhaal had gedaan.
Harlan was in oostelijke richting getrok
ken. naar Lazette, een tocht van tweehonderd
miil, om een kudde te begeleiden van de
T-Down, de ranch, waar Langan en hij
werkten.
Bij zijn terugkeer vernam hij, dat zijn
vriend was vermoord door Dolver en een
onbekende, wiens paard gemerkt was: L
Bar M het herkenningsteeken van de
Rancho Seco.
Hallowell had hem de tijding van den
moord gebracht, tegelijk met het verslag
van de mislukte poging om Dolver en den
onbekende gevangen te nemen.
Niet uit lust tot romantiek besteeg hij Fan
toom om het spoor van Dolver te volgen; en
toen hij Dolver bij Sentinel Rock neerschoot
en later, toen hij met Lane Morgan sprak,
dacht hij er niet over, zichzelf aan te bieden
als de betrouwbare kerel, die zijn revolver
zou laten spreken in het belang van den
eigenaar van Rancho Seco.
Eerst nadat hij Laskar had ondervraagd en
had gevoeld, dat deze niet medeplichtig was
aan den moord op Langan, besloot hij naai
de Ranch te rijden en deelde hij Morgan zijn
besluit mede.
Thans, zittend op den drempel van een
schuur in Rancho Seco, gaf hij er zich reken
schap van, hoe zijn gesprek met Morgan hem
had gebracht tot heel andere plannen dan
aanvankelijk zijn bedoeling konden zijn.
Vanwaar hij zat, behield hij een goed uit
zicht op alle gebouwen, ruw in elkaar ge
timmerd, en neergezet zonder eenig systeem,
naarmate de behoeften zich deden gevoelen.
Doch de wijze, waarom alles was onderhou
den, toonde aan, dat Lane Morgan hield van
orde en regel.
Het woonhuis was het grootste van aflle ge
bouwen, opgetrokken in twee verdiepingen
tegen de helling, die naar de rivier leidde.
Het was opgetrokken als een soort blokhuis
met kleine vensters en maakte eenigszins den
indruk van een fort.
(Wordt vervolgd).
