DRAG HARLAN
DE PRU1SSISCHE MINISTER-PRESIDENT GöRING heeft de huldiging van de Duitsche ruiters, die hij de internationale ruiterwedstrijden te
Rome zulke groote succes behaalden, bijgewoond. De aankomst van den minister-president.
DE OPENING van het Engelsfhe seilseizocn heeft Zaterdag plaats
gehad met dc gebruikelijke regatta van dc Royal Harwich Yacht»
club te Harwich. Een der deelnemende booten in actie.
DE OPSLAGPLAATSEN voor stroo van de stroohulzcnfabriek der firma Coenen te Uden sijn geheel
afgebrand, mm Ongeveer 400.000 K.G. stroo ging in vlammen op. De geheele oppervlakte, welke plat
brandde, besloeg een hectare.
IN VERBAND MET DE DEMPING van de Vijzelgracht te Amsterdam, wordt dc H.B.S. hoek Vijzelgracht en
V/eteringschans gesloopt. De school is reeds bijna met den grond gelijk gemaakt
DE RHABARBER SMAAKT GOED. Bijzonder in de Engelsche
provincie Essex heeft de teelt van rhabarber belangrijke beteekenis
gekregen.
EEN ZWARE;BRAND heeft Maandagavond gewoed in de opslagplaat
sen, gevestigd Oude Schans 21 te Amsterdam. Het blusschingswerk.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
17)
Maar een atmospheer van geweld omgaf
hem. Zijn oogopslag, het ballen van zijn vuist
boeide haar, al vreesde ze het. Waarom had
hij zoo duidelijk verstaan gegeven dat met
hem diende te worden gerekend? „Ik blijf
hier", had hij op beslisten toon gezegd.
Voor haar werd de groote moeilijkheid, dat
geen macht ter wereld hem van zijn besluit
kon afbrengen. Wien kon zij tegenover hem
stellen? Tegenover den man, wiens nabijheid
anderen schrik aanjoeg.
In haar hart voelde zij zich overtuigd, dat
Harlan niet alles had verteld over 't geen was
voorgevallen bij Sentinel Rock. Ze vermoedde,
dat hij iets achter hield. Dat hadden zijn
oogen verraden, dacht zij. Misschien had haar
vader hem werkelijk opgedragen naar
Rancho Seco te gaan en er te blijven, maar
dan zou hij zich ook niet op zijde laten
schuiven. Als hij maar niet zoo voortdurend
glimlachte.
Ze bleef voor het venster zitten en kwam
plotseling tot de conclusie, dat zij al uren
zoo moest hebben gezeten, want de maan
was opgegaan en overstraalde het huis en de
omgeving met een zilver licht.
Verschrikt stond ze op; ze bedacht plotse
ling. dat Harlan buiten was gebleven. Hoe
kon ze dat vergeten!
Ze liep naar een venster, dat uitzicht gat
op de binnenplaats en keek naar beneden.
Elk hoekje van de patio was te onderschei
den; de donkere schaduwen waren ver
dreven en in den zachten schijnt, die de
ruimte verlichtte, leek alles vredegi en ver
laten.
Maar toch overviel haar een gevoel van
angst. Zij sperde de oogen open en verbleekte.
Die rust was bespottelijk; zij voelde, dat er
onmiddellijk gevaar dreigde.
Dat gevoel werd zoo sterk, dat het haar
wegdreef van het venster naar het midden
van de kamer, waar ze staan bleef, verstard
van angst, de handen in elkaar geklemd. Zij
scheen niet anders te kunnen doen dan
wachtenwachten op het vreeselijke.
Zij hoorde in de kamer beneden een kra
kend geluid; een verlammende schrik greep
haar aan.
Maar zij vluchtte niet. Zij bleef, waar zij
was, minutenlang, starend naar de deur.
Weer hoorde ze het nu, een zacht krakend
geluid, dat telkens nader kwam. Maar niet
voor het klonk, vlak bij de deur van haar;
kamer, gaf zij er zich rekenschap van, dat
het voestappen waren op de trap. Geruisch-
loos sloaop zij naar den muur, waar zij een
zware revolver van het houten rek nam.
Harlan had zich heimelijk den toegang ver
schaft. Zij zou zich verdedigen!
Den vinger aan den trekker, liep ze terug
naar het midden van de kamer om te wach
ten en staarde naar de deur. Enkele oogen-
blikken later hoorde zij de deur kraken door
den druk, die er op werd uitgeoefend de
grendel brak, open vloog de deur en de
donkere gestalte van een man zcoht een
weg naar de kamer zij haalde den trekker
over, een-, twee-, drie keer snel achtereen.
Zij hoorde den man vloeken, zag hem grijpen
naar zijn borst en struikelend komen in haar
richting. Opnieuw schoot zij, in de meening,
dat hij probeerde haar te grijpen
Wankelend en van afschuw huiverend,
liep zij naar het bed aan anderen kant van
de kamer. Snikkend viel zij er op neer.
HOOFDSTUK XII.
VEILIG
Toen Barbara wee rtot bewustzijn kwam,
voelde zij diepen afschuw over het gebeurde.
Maar ze verstijfde van nagst en bleef liggen,
omdat ze Harlan zag staan, naast het bed,
een grimmigen lach op zijn gezicht.
Een nieuwe flauwte moest haar hebben
overvallen, want er scheen eenigen tijd te
zijn verloopen, voor zij zich opnieuw bewust
werd van den toestand.
Harlan stond iets meer terzijde, al keek hij
nog met dezelfde grimmige uitdrukking.
Zij ging overeind zitten en staarde hem
wild; toen deinsde zij achteruit, weg van
hem, zoo ver het mogelijk was.
„U!", steunde zij, „u en ik
Kalmeerend viel hij haar in de rede: „U
hrnebt op Lawson geschoten. En verdienste
lijk ook. Ik heb hem naar beneden gesleept.
Hij is zoo dood als een pier. Het was be
hoorlijk geraakt voor een vrouw".
Zijn woorden brachten haar weer in be
weging, zij stond op en liep naar de plaats
waar de indringer moest zijn gevallen na
haar schoten. Een donkere plek kleurde den
vloer. Zij moest zich vastgrijpen aan den
rand van het bed. Nu keek zij Harlan aan
met ongeloovige oogen.
„Dus u bent het niet!" vroeg zij. „Weet u
het zeker?"
Hij glimlachte en antwoordde troostend:
„Ik zou het waarschijnlijk niet weten als u
mij zoo geraakt had! Maar neem het niet
te zwaar op. Als een man op die manier
inbreekt in de kamer van een vrouw, is hij
niet geschikt te leven in een wereld, waar
vrouwen zijn".
„Was het Lawson, zegt u ?Meeder Lawson,
de voorman van Rancho Seco? Maar ik'
dacht, ik dachtdat u het was!"
„Ik dank u zeer", antwoordde hij ironisch,
„maar al u even uit het raam kijkt, zult u
merken dat het inderdaad Lawson was. Hij
ligt re vlak onder".
Zij deed, zooals haar werd verzocht en
en zag Lawson liggen, plat op zijn rug, het
gezicht met de wijd-open oogen beschenen
door de maan.
Barbara keek slechts een oogenblik en
kwam huiverend weer in de kamer.
Harlan bleef zwijgend staan, terwijl zij
naar het bed liep om te gaan zitten, doods
bleek, de armen slap langs het lichaam.
Zij had een man gedood. En was de daad
volkomen gerechtvaardigd, zij was niet in
staat zich te verzetten tegen den afschuw,
die haar bekroop en overweldigde, omdat zij
het leven van een mensch had genomen.
Langen tijd bleef zij zoo zitten. Harlan
sprak geen woord; hij bleef staan, de armen
over elkaar, een hand tegen zijn kin.
Het duurde lang, eer zij opkeek.
„Hoe wist uwaarom kwam u hier?"
vroeg zij.
„Ik had nog niet veel slaap en zat een
beetje te denken", vertelde hij. ..Ik had een
plekje gezocht bij de deur van de schuur en
vroeg me af. waarom u zoo bang voor me
waart. Terwijl ik dat probeerde uit te vis-
schen kwam Lawson. Zijn houding strookte
niet met mijn ideeën van 'behoorlijk op
treden en daarom hield ik een oogje in het
zeil. Ik zag hem rondsluipen en probeeren een
deur of een venster te openen. Het ligt voor
de hand, dat ik hem volgde.
Ik vond het venster, dat hij had openge
maakt. Dat is alles, geloof ik.
Zij stond op, glimlachte van verbazing over
de wijze, waarop zij zich had vergist. Want
de man, dien zij vreesde, dien zij buiten de
deur had laten staan, had gewaakt tegen
overrompeling. Hij had voor haar gezorgd.
En in zijn oogen was een uitdrukking, die
meer sprak dan woorden iets dat haar
overtuigde, hoe anders hij was. dan zij van
hem had gewacht.
Dit te weten vervulde haar met blijdschap.
Haar stem klonk bijna vast, toen zij zeide:
„Harlan, heeft vader je werkelijk hierheen
gezonden? Moest je hem beloven te gaan?"
„Inderdaad", antwoordde hij.
Zij keek hem een oogenblik strak aan. zoe
kend naar iets, dat zijn woorden zou logen
straffen. Toen haalde zij diep adem.
„Ik geloof je".
Met een zwaai nam Harlan zijn hoed af.
Hij boog en wonderlijke ontroering klonk in
zijn stem:
..Dat doet me plezier. Juffrouw Barbara. Ik
geloof niet, dat iets me ooit zoo'n plezier
heeft gedaan!"
Hij liep achteruit naar de deur. Zij zag
zijn oogen groot en welsprekend in het
schemerige licht.
„Als ik u was, zou ik maar een beetje gaan
slapen. U hebt rust noodig. We hebben een
langen dag achter den rug en het is niet alles
even vlot van stapel geloopen. Ik geloof niet,
dat vannacht nog iemand u zal lastig vallen".
„Gaat u dan ook slapen", vroeg zij.
Lachend beloofde hij ook een uiltje te
zullen knappen, Toen keerde hij zich om en
liep de trap af zij hoorde hoe hij beneden
een deur opende en naar bulten ging.
Een oogenblik later zag zij uit het raam,
dat hij het lijk van Lawson wegbracht. Een
poosje nadien, toen ze opnieuw geluid hoorde,
sloop zij weer naar het venster.
Beneden, voor de deur, door welke zij was
binnengekomen gekomen, zag zij Harlan zit
ten. Hij rookte een sigaret en leunde gemoe
delijk tegen de deur.
Iets in zijn houding stelde haar gerust. De
kalme zekerheid en de volmaakte rust. waar
mede hij zijn sigaret rookte, overtuigde haar,
dat er thans geen gevaar meer was.
Nu wist ze ook. hoe verkeerd ze hem had
beoordeeld. Hij had geen misbruik gemaakt
van haar eenzaamheid en hulneloosheid In
weerwil van zijn reputatie en zijn misdaden
tegen de wet. had hij zich een gentleman ge
toond. Dit bedacht zij. teen zij zich neerlegde
om te slapen. Het was de laatste bewuste
gedachte, voor zij insluimerde
(Wordt vervolgd^
