DRAG HARLAN
DE BURGEMEESTER VAN BE
VERWIJK, Jhr. J. C. W. Strick
van Linschoten, heeft Woensdag
afscheid genomen van zijn ge
meente. Mr. A. Moens, voorzit
ter van het uitvoerend comité,
bij het aanbieden van het hulde
blijk der burgerij.
KRANTENAUTOMATEN zijn de
nieuwste apparaten op de Londensche
Stations ten gerieve van het reizend
publiek»
DE AANKOMST der ministers voor dc zitting der Tweede
Kamer, waar dr. H. Colijn dc regecringsverklaring aflegde;
links dr, H» Colijn en minister de Graeffrechts dc ministers
Deckers, KalfE en Verschuur.
BIJ HAAR BEZOEK aan een kinderziekenhuis te
Bath, ontving de hertogin van York van een det
patientjes een door hem zelf vervaardigde wieg ten
geschenke als speelgoed voor het jongste prinsesje.
DE INTERNATIONALE TENNISWEDSTRIJDEN ENGELAND-
AUSTRALIË. Perry en Hughs in. actie tijdens het heerendubbelspel.
MEVR. CHARLOTTE KöHLER, de bekende Ncdcrlandschc actrice, is Woens
dag met dc „Marnix van St- Aldegonde" van Amsterdam naar Batavia
vertrokken voor haar voordrachttournéc door Ncd. indic. Het afscheid
aan boord.
MET HET LOSSEN van de eerste schuiten zand voor de demping
van het Rokin te Amsterdam is een aanvang gemaakt.
BIRTHSTONE, gereden door Sïrrett,
won de eerste race, welke dc groote
derby van Epsom deze week voorafging.
FEUILLETON
door CILARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
19)
Den volgenden morgen kwam Linton bij
Harlan om orders en een poosje later ver
trok het heel personeel, voorafgegaan door
Stroud en gevolgd door den keukenwagen in
zuidelijke richting, naar een afgelegen ge
deelte van de ranch. Alleen Linton en Harlan
blijven bij het woonhuis.
Zoodra de troep uit het gezicht was ver
dwenen, stape Harlan op Linton af. „Ga jij
zelf niet mee. Red? Ik dacht, dat een nieuwe
voorman geen moment zou verzuimen om
zijn gezag te laten gelden".
Linton was bleek, maar hij keek den ander
strak aan.
„Hoor eens hier, Harlan", antwoordde hij
rustig, „ik ken jou al lang en ik weet dat je
een stuk beter bent dan wat de menschen
over het algemeen van je vertellen. Maar ik
moet van een paar dingen wat meer weten.
Ik heb op me genomen, een beetje op het
meisje te passen. Er gebeuren hier dingen,
die niet door den beugel kunnen. Toen Mor
gan zelf nog leefde, hielden de anderen zich
wat in, maar hij is weg en zij staat er alleen
voor. Nou zul je misschien nijdig worden en
*n poging doen om me uit den weg te ruimen.
Toch zal ik het je zeggen, al heb ik tegenover
jou geen schijn van kans. Je weet drommels
goed. dat meer dan de helft van de kerel
die ik onder me heb. behooren tot de bende
van Deveny. Het zijn dieven en moordenaars."
„Wou je liever een ander baantje zoeken,
fted?" vroeg Harlan kalmeerend.
„Ik blijf tot het end. Maar ik moet weten,
waar jij staat. Wat ben je van plan met
Barbara Morgan?"
Harlan begon te lachen. „Die vraag heb
ik beantwoord, toen ik jou aanstelde als
voorman, Red. Maar ik heb me vergist ik
had iemand moet benoemen, die zijn hersens
gebruikt".
Linton bloosde en keek den ander door
dringend aan.
„Beteekent dat, dat je Barbera een eerlijke
kans zult geven", vroeg hij.
„Een verstandig man zou het vlugger ge
snapt hebben", klonk het spottende antwoord.
Ongeloovigheid om hetgeen hij hoorde kwam
tot uitdrukking in Linton's oogen, maar
Harlan's rustige wijze van doen deden hem
begrijpen.
Vervloekt! Je meent het! Je bedoeling is
eerlijk. Het was waar, wat je zei over Lane
Morgan, die jou bedrijfsleider maakte. Ik
weet, dat Dolver, Laskar en een kerel, dien
zij den „chef" noemen, Morgan van maakten,
want Straud praatte er over met anderen. Je
hebt afgerekend met Dolver en Laskar en
maakte het Deveny onmogelijk er tusschen
uit te gaan met Barbara Morgan. Maar k
dacht, dat je Barbara zelf wilde hebben en ik
was niet van plan, dat zoo maar te dulden".
Harlan glimlachte.
„Het loopt wel eens anders ,dan een
mensch zich voorstelt, Red. Ik kwam naar
Lamo om Dolver en zijn medeplichtigen te
zoeken in verband met den moord op Davy
Langan. Bij Sentinel Rock kreeg ik Dolver te
pakken en ik hoopte nummer twee te vinden
in de bende van Deveny. Maar die ontmoe
ting met Morgan heeft mijn plannen gewij
zigd. Ik stel mijn eigen zaakjes uit tot Bar
bara Morgan geen last meer heeft van Deve
ny en dat zoodje".
Linton's oogen glinsterden: hij kwam zoo
dicht bij Harlan staan, dat zijn lichaam
dezen aanraakte. Toen, merkend Harlan's
vriendelijken oogopslag een duidelijk tee-
ken, dat zijn ontroering Harlan niet onteine
drukte Linton den ander de hand.
„Je geheimzinnigheid had me bijna tot
gekke dingen gebracht", zeide hij. „Ik heb
het er nu eenmaal op gezet, dat het meisje
een eerlijke kans zal krijgen al moet de hel
er om losbreken. Toen jij mij voorman
maakte, wist ik niet, waar ik aan toe was.
Nou hebben wij elkaar geschoten. Ik zal je
helpen om de partij te blazen. En zoolang
ijsbergen de hel niet uitdooven, ben ik je
man!"
HOOFDSTUK XIV.
SCHADUWEN
Het verlangen om weer te rijden in den
koesterenden zonneschijn vormde een dei-
eerste aanwijzingen, dat Barbara herstelde
van den schok .welke de dood van haar vader
voor haar was geweest. Sedert een paar da
gen had zij haar kamer alleen verlaten om
voor het eten te zorgen. Het overige deel van
den dag zat zij voor het venster te tobben
over het groote verdriet.
Maar nu was zij wakker geworden, opge
wekter en met nieuwe plannen. De meening,
dat zij het zoo niet langer kon dulden, vatte
bij haar post.
Harlan's aanmatiging wekte haar woede.
Hij was naar Rancho Seco gekomen met de
boodschap dat Morgan hem gedwongen had
te beloven „het zaakje op te knappen".
Zij was van plan, hem weg te zenden en
zelf de leiding op zich te nemen.
Dit besluit stond bij haar vast, toen zij
had ontbeten, maar zoodra zij buiten kwam
in den klaren dag, bekroop haar een gevoel
van besluiteloosheid.
In elk geval had ^Harlan geholpen de
eerste moeilijkheden na Morgan's dood te
overwinnen. Zijn aanwezigheid op de ranch
gaf haar 'een gevoel van rust; ze wist zich
even goed beschermd als in den tijd toen
haar vader nog leefde. Maar zijn houding,
alsof hii het volste recht had. te handelen.
zooals hij deed, ontstemde haar, al wist zij,
geen onheil zou dreigen, zoolang hij in de
omgeving vertoefde.
Ze wist niet, wat ze moest doen en beet
zich verdrietig op de lippen. Even later bloos
den haar wangen, toen ze merkte, hoe zij
zich overgaf aan een onbegrijpelijk gevoel
toe ze zich bewust werd, dat het haar zou
spijten als Harlan voor goed wegging. Zij liep
naar de weide, ving haar ponny, zadelde die
en reed heen, in westelijke richting.
Nog geen halven mijl had zij afgelegd,
toen ze snelle hoefslagen achter zich hoorde.
Omkijkend zag ze Fantoom naderen. Harlan
zat- op zijn gemak in het zadel een sigaret
te rooken.
Haar polsen klopten onstuimig, maar ze
reed door alsof zij den ruiter nog niet had
gezien.
Maar nog voor ze een halven mijl had af
gelegd, verstierf de kleur van haar wangen;
heftig verontwaardigd hield zij Billy in en
wachtte.
Klaarblijkelijk zich van niets bewust, na
derde Harlan. Het zwarte paard minderde
zijn snelheid noch veranderde Harlan van
houding. Ruiter en paard schenen zoo vast
besloten dat niets hun plannen kon verande
ren. En in weerwil van haar verontwaardi
ging voelde Barbara bewondering.
Maar dreigend flitsten haar oogen, toen
Harlan op enkele schreden afstand, zijn
paard inhield.
Zijn houding was eerbiedig, maar zij zag
het duiveltje van den spot in zijn oogen
en dit prikkelde haar tot verzet.
Want zij voelde, dat hij haar opzettelijk
was gevolgd, dat hij wist, hoe boos zij er om
zou zijn. Maar ook voelde zij, dat hij zich
van haar ontstemming niets zou aantrekken.
„Wat is er?" vroeg zij uit de hoogte.
„Goeden morgen, juffrouw Barbara". Hij
boog en nam zijn breedgerande hoed af,
naar zij dacht met een ironische beweging.
„Moest u mij over iets spreken", ging zij
voort, zoo hautain moeelij k.. Ze verzekerde
zichzelf, dat zij hem haatte, als hij haar zoo
aankeek. Zij begreep niet, waarom zij zijn
nabijheid nog langer duldde.
„Ik geloof niet, dat we zaken hebben te
behandelen, 't Is een mooie ochtend om uit
rijden te gaan, vindt u niet?"
„Om alleen te rijden!" gaf zij veelbeteeke-
nend ten antwoord.
„Ik rijd veel liever in gezelschap", be
weerde hij rustig.
„Bent u soms van plan met mij te gaan
rijden?" vroeg zij woedend.
„U raadt het precies, juffrouw Barbara".
..Dat duld ik niet", verklaarde zij. ttrillend
van verontwaardiging. U hebt voortdurend
uw macht misbruikt. U gedraagt zich op
Rancho Seco of dc Ranch uw eigendom is,
maar u zult niet met mij meerijden; ik wil
het niet!"
Als zij gestaan had. zou zij met den voet op
den grond hebben gestampt, zoo heftig was
haar verontwoordiging.
En de uitdrukking van woede in haar oogen
zou de meeste mannen hebben ontmoedigd.
Doch Harlan niet.
Zijn oogleden knipperden, wat emotie zou
kunnen beteekenen; en zijn oogen zij
merkte het, al had zij hem kunnen vermoor
den om zijn krankzinnigmakende manier van
volhouden waren blauw omrand met
zware wimpers, gebleekt door zon en zand.
Zij bestudeerde heb, hoewel ze hem haatte
om de verborgen kracht, die zij voelde in zijn
optreden. En al dacht zij onaangenaam over
hem, toch merkte zij. dat ze zich een nieuwen
indruk van hem schiep, van zijn karakter,
zijn uiterlijk en de motieven, die hem tot
handelen drongen.
(Wordt vervolgd)
