DRAG HARLAN
ROBERT HOTUNG, dc Icidcr dcr
Ghineesche delegatie ter Economische
Wereldconferentie, met aijn dochter
bij aankomst te Londen»
H. K. H. PRINSES JULIANA heeft Woensdag van dc werf der
Rotterdamschc Droogdok Mij. te Rotterdam de tc water lating
verricht van het „Prins Hendrik Dok". Tijdens dc plechtigheid.
DE KOPJES met toepasselijke spreuken voor liet
vrijgezellenfeest, dat dc meisjes van het Belgische
stadje Ecaussinncs ieder jaar op Tweeden Pinkster
dag voor dc vrijgezellen uit den verren omtrek
organisccrcn
HEB IK NU NIETS VERGETEN
VOOR DE REIS?
NA EEN PARACHUTESPRONG van een hoogte van 2000 voet te
Ramsgate, kwam dezer dagen de bekende parachutist Wyndham met
Zijn parachute in zee terecht. Een ijlings toegeschoten motorboot
kon hem nog juist bijtijds redden.
HET NUMMER 120-YARDS HORDENLOOP tijdens dc atletiekwedstrijden
in het White City-stadion tc Londen, die als het belangrijkste athlctiek-
evenement van het Engelschc sportscizocn worden beschouwd. Burghlcy
(vooraan) werd winnaar van dit nummer.
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
24)
En een ander motief was de eeuwigdurende
hartstocht. Dat bewees het gebeurde in Larno,
waar Barbara werd lastig gevallen door een
van Deveny's huurlingen; dat bewees ook
het sluwe optreden van John Haydon.
En toch, achter dit alles achter de
feiten en de conclusies, welke Harlan getrok
ken had, was iets anders. Er dreigden ver
raderlijke streken.
Staande bij een van de hekken van de
weide, den derden morgen na Linton's ver
trek, overdacht Harlan de situatie. Hij voelde
de sinistere bedreiging. Die loerde van alle
kanten uit de vlakte, welke de Rancho Seco
omgaf. Geheimzinnigheid lag verscholen in
de serene kalmte, die heerschte over het ge
weldige dal. En toch wist Harlan, dat ge
heimzinnigheid alleen mogelijk was, indien
menschen die deden ontstaan. De natuur was
dezelfde als in elk ander deel van de wereld;
haar geheimen waren niet moeilijker te door
gronden dan elders.
Een harde trek kwam om zijn mond, terwijl
hij uitstaarde over de ranch. Van het hoofd
gebouw uit liep een smal pad door het dal,
waar langs de reizigers kwamen, die zich hier
een weg zochten. Harlan bedacht, dat voor
hem geen gevaar verscholen lag in de schoon
heid van het dal. Dat verborg zijn raadselen
niet voor spiedende oogen. Deveny, de ge
heimzinnige „chef" en hun volgelingen alleen,
waren aansprakelijk voor de onrust.
Harlan was sinds het vertrek van Linton
geen oogenblik uit de onmiddellijk nabijheid
van het woonhuis gegaan. Overdag had hij
rondgeslenterd in de omgeving, zoodat Bar
bara hem telkens kon zien uit het venster,
's Nachts had hij gewaakt,.half en half ver
wachtend, dat een nieuwe aanslag op Barba
ra zou worden beproefd.
Ook 's nachts had het meisje hem gezien.
Menigmaal moest zij glimlachen om het
schouwspel dat hij opleverde, zooals hij daar
roerloos stond in de schaduw, een donkere
verschijning.
Dan zag zij hem 's morgens bij de paarden
en als hij nauwkeurig had opgelet, had hij
dankbaarheid in haar oogen kunnen lezen.
Door een zijdeur kwam zij nu naar buiten,
terwijl Harlan nog bij het hek stond. Voor
het eerst sinds haar terugkeer uit Lamo
waagde zij zich in deze richting hij merkte
dat zij er beter uit zag.
,.U hebt het eenzaam", begon zij, terwijl
zij vlak bij hem bleef staan. „Is Linton bui
ten de ranch aan het werk?"
.Hij is tenminste drie dagen geleden ver
trokken."
..Dat heb ik gemerkt. Ik zag u dikwijls en
telkens alleen en", voegde zij er met nadruk
aan toe, „ik heb u dikwijls ook 's nachts ge
zien. Wanneer slaapt u toch?"
..Ik ben nu eenmaal een rustelooze kerel".
Een ernstige uitdrukking kwam op haar
gezicht.
„Luister eens. Harlan", begon zij verwijtend.
„Je verbergt iets voor me. Je hebt het huis
dag en nacht bewaakt. Je bewaakt mij voort
durend. Waarom? Ben je bang dat ik zal
wegloopen?"
„Van mij?" vroeg hij. „Ik hoopte juist, dat
u daar niet meer aan zoudt beginnen".
Zij voelde de onoprechtheid van zijn woor
den en ontdekte een vroolijken klank in zijn
stem.
„Je behandelt mij als een kind", riep zij
heftig. „Dat kan ik niet hebben! Ben je bang,
dat er een tweedeLawson zal komen?"
„Misschien".
„Nonsens. Geen man zou durven, wat Law
son deed
„Het zijn immers heeren", antwoordde hij
spottend. „Ik heb zoo hier en daar eens
rondgekeken en ik kan me niet herinneren,
dat ik ooit geweest ben in een streek, waar
minder mannen wonen dan in dit mooie
deel van de wildernis".
„Er zijn hier heusch wel heeren. Dacht je,
dat John Haydon
Harlan glimlachte flauwtjes. „Die doet al
een half uur zijn best hier te komen", zeide
hij merkbaar geïrriteerd.
„Wie?" vroeg zij, de bedoeling van zijn
woorden niet begrijpend.
„Uw gentleman".
Zij volgde de richting van zijn blik en zag
hoe ver in de vlakte een ruiter snel naderde.
„Dat is Haydon!" riep zij vroolijk uit.
„Precies", antwoordde Harlan droogjes. Hij
keek haar scherp aan: haar blos en de
vreugde in haar oogen ontgingen hem niet.
..Denk er vooral aan, hem dat stukje ketting
te geven".
„Waarom ik?" protesteerde zij, terwijl zij de
schakels uit haar schortzak nam. „Hier zijn
ze. U kunt ze toch zeif wel teruggeven?"
„Haydon en ik staan niet bepaald op goe
den voet met elkaar", verzekerde hij glim
lachend. Hij zou het maar matig apprecieeren,
als ik hem dat dingetje ter hand stelde".
„Maarbegon zfj, om onmiddellijk
weer te zwijgen, want eensklaps dacht zij zijn
houding te kunnen begrijpen. Zij meende
jalousie te zien in Harlan's oogen. Daarom
weigerde hij natuurlijk het stukje ketting
persoonlijk te geven!
Zoo kinderachtig vond zij de situatie, dat
ze onweerstaanbaren lust kreeg hem uit te
lachen. Ze zou het stellig gedaan hebben als
Harlan niet zoo veel bezorgdheid had be
toond, waardoor zij zich anders was gaan
voelen ten opzichte van hem, dan de eerste
dagen na zijn komst. Het werd begrijpelijk,
dat na al de zorgen welke hij haar toonde,
z-n hart. ook begon te spreken.
Zelf voelde zij zich immers ook rustiger
in zijn nabijheid en meermalen bekroop haar
een wonderlijke sensatie, als zij hem zag of
aan hem dacht.
Zij glimlachte met de listigheid van een
vrouw, die plotseling een geheim heeft ont
dekt.
„U houdt niet van Haydon".
„We zijn geen boezemvrienden".
„Waarom houdt u niet van hem^. drong
zij aan.
Een spottend lachje kwam op zijn gezicht.
„Waarom houdt u niet van mij".
„Dat weet ik niet", antwoordde zij koel,
maar haar wangen bloosden
„Daarom weet ik niet, waarom ik Haydon
niet graag mag", besloot hij het gesprek.
Haydon was nu dicht bij het woonhuis ge
naderd.
Het meisje besloot te blijven waar ze was,
teneinde, waar Harlan bij was. het stukje
ketting aan Haydon te kunnen geven. Zoo
doende zou zij te weten komen, hoe diep
Harlan's afkeer voor Haydon was en zwijgend
wachtten zij den ruiter af.
Toen Haydon vlak bij hem was. hield hij
zijn paard in en keek hen vragend aan. zon
der af te stijgen. Zijn glimlachen teq;en Bar-
oara was een beetje geforceerd. In de ma
nier. waarop hii Harlan aankeek, werden
afkeer er. achterdocht merkbaar.
Harlan keerde Barbara en Haydon opzette
lijk den rug toe toen deze laatste afsteeg en
ongewone belangstelling voorwendde voor de
afscheiding van de weide.
Maar tersluiks keek hij naar het tweetal
en zoodra hij .zag. hoe het meisje in haar
zak tastte naar het stukic ketting, dat hij
haar had gegeven, keerde hij zich naar hen
toe, om zich niets te 'aten ontgaan van hot
geen Barbara zeide
..Ik moest je dit geven", begon zij, Haydon
bet glinsterende goud toestekend.
Harlan zag. hoe de houding van den man
verstrakte; hij werd doodsbleek en zijn
oogen staarden verbaasd en ontsteld.
Hij wist zichzelf bijna onmiddellijk weer te
beheerschen, maar Harlan had genoeg gezien
om zijn verdenking bewezen te achten en
hfj begon te lachen, toen Haydon hem
scherp aankeek.
Ook Barbara had de vreemde uitdrukking
in Havdon's oogen gemerkt. Ze zag, hoe de
man achteruit deinsde. Vragend keek zij van
Haydon naar Harlan en toen zij haar aan
dacht weer vestigde op den eigenaar van de
Star. glimlachte deze.
Maar hij had het stukje ketting nog niet
aangenomen.
„Dat is toch van jou?" vroeg zij.
„Ja..zeker", erkende hij aarzelend.
„Waar heb je dat gevonden?"
„Harlan vond het".
Barbara merkte, hoe Haydon schrok, zag
den onderzoekenden blik. welken hij wierp op
Harlan, die thans, schijnbaar zonder op hem
te letten, leunde tegen het hek.
Haydon begon te lachen, een beetje schor
vond Barbara en luider dan normaal mocht
hceten. Maar zij meende, dat het was uit spot
over Harlan's gedrag, die het stukje ketting
niet zelf had willen teruggeven.
De geheimzinnige glimlach op Harlan's ge
laat en diens veelzeggende handbeweging
ontgingen haar ten eenenmale. Maar die
handbeweging en dat glimlachje brachten
Haydon de zekerheid, dat Harlan wist. waar
hij de ketting had verloren, doch er niet over
gesproken hac met het meisje. Haydon be
greep er uit. dat hij en Harlan elkander
konden vertrouwen. Hij voelde, dat Harlan
niet onsympathiek stond tegen zijn daad en
innerlijk lachte om zijn vrees, dat hij hem
zou uitspelen tegenover het meisje.
Harlan's stem verbrak de stilte.
„Ik vond het. hier in de buurt, een paar
i.igen geleden.
.Het, had er bepaald al lang gelegen, want
het kostte heel wat moeite om den glans er
op terug te krijgen".
'Wordt vervolgd)
