DRAG HARLAN
HET ONFORTUINLIJK BEGIN van Mollisons en Amy Johnsons recordvlucht. De
zwaar beschadigde „Seafarer", die bij de start op Croydon omsloeg, waarbij het landing-
gestel vernield werd.
zóne.
HOE WARM HET WAS. Een gemoedelijk groepje per boot op
weg van EnMwizen naar Scavoren.
DE CALIFORNISCHE BOKSER MAX BEAR,
(rechts) die Schmeling te New York in de
tiende ronde versloeg.
IN HET ATELIER van den regisseur Johan de Meester te Amsterdam had Vrijdag een
repetitie plaats van „Halcwijn" van Willem Pijper, dat 13 Juni a.s. in den Stadsschouwburg
te Amsterdam door de Wagnerverceniging zal worden opgevoerd. Een der scenes.
FRAULEIN FRIDEL MEYER, de onderne
mende Duitsche jongedame, die per kano het
Kanaal overstak en een tocht langs de Brit-
sche eilanden ging maken, werd door de mili
taire politie te Shoeburyness gearresteerd in
verband met het betreden van een verboden
RAMSAY MACDONALD, de Engelschc minister-president, inspecteert de laatste voorbe
reidingen voor de Economische Wereldconferentie in het Geologisch Museum te Londen.
EEN AARDIG SNAPSHOT tijdens de zangcantate die Vrijdag hij gelegenheid van de opening van het elf-de inter»
nationale muziekfeest te Amsterdam, in het Vondelpark werd gehouden,
FEUILLETON
door CHARLES ALDEN SELTZER
Naar het Amerikaansch door
HENRI VAN DE WEG.
Dat was natuurlijk de spion. Harlan wist
zeker, dat hij bij eenig zoeken ln de omgeving
de plaats had kunnen ontdekken, waar de
man zijn paard al dien tijd liet grazen. Doch
hij kon zijn tijd beter gebruiken nu hij een
maal stellig wist, dat er 'n spion was geweest.
Hij reed dan ook voort, wetend, dat de man,
dien hij in de verte zag Haydon en de andeven
op de hoogte zou brengen van zijn komst.
De weg teekende zich duidelijk af: op som
mige plaatsen groeide het gras zoo hoog. dat
zij. die hem uit den weg wilden ruimen, een
schot konden lossen zonder zelf te worden
gezien. Soms moest hij tusschen kreupelhout
doordringen, waar een hinderlaag, indien die
gelegd was. zijn ondergang zou zijn gewor
den; in de vlakte boden de rotsen, welke zoo
nu en dan omhoog torenden bewonderens
waardige schuilplaatsen voor ieder, die vijan
dige bedoelingen had.
Harlan reed echter onbezorgd verder, over
tuigd als hij was. dat niemand een poging
zou doen om hem in hinderlaag te lokken.
Want op zijn terugweg naar de Star was
Haydon langs dezen weg gepasseerd en on
getwijfeld zou de stille wenk aanleiding zijn
geweest tot de opdracht, dat niemand Har
lan mocht molesteeren.
Haydon moest wel nieuwsgierig zijn hij
wes nr> de Rancho Seeo al nieuwsicerlg ge
er naar snakken te weten, wat zijn tegen
stander wist van den moord op Morgan en
van het goud door Morgan verborgen. Harlan
reed dan ook voort, volkomen zeker, dat geen
enkele kogel hem onverhoeds zou treffen.
Meer dan een uur trok hij langzaam ver
der. De weg was nieuw voor hem en hij wilde
de omgeving lèeren kennen wat misschien
zijn nut zou hebben in de naaste toekomst
totdat hij een lage helling bereikte, die het
dal in tweeën scheidde.
Hier hield hij Fantoom in en tuurde om
zich heen.
Over de volle breedte van het dal strekte
zich ongeveer twee mij'.en ver een groene
grasvlakte uit. bezaaid met bloemen en door
nige cactusplanten. Er graasde vee meer naar
het zuiden en in die richting onderscheidde
Harlan ook ruiters.
Hij moest nu dicht bij de Star zijn; daarom
gaf hij Fantoom weer de sporen en reed
hij de vlakte in. in de richting van een
boschje aan het uiterste eind. Juist toen hij
de helling afreed, zag hij een heel eind voor
zich uit den ruiter, dien hij reeds had opge
merkt. toen hij het dal inreed. De man be
vond zich nu op den top van een heuvel en
oppeei'de gejaagd voort.
Spotlachend hervatte Harlan zijn studie
van de omgeving.
Het was een prachtig dal. dat de bewon
dering van Barbara Morgan volkomen ver
diende. Een paradijs, waar diepe vrede
heerschte, zooals het lag ingesloten tusschen
dc bergen in noord en zuid. Een gevoel van
eerbied vervulde Harlan, ondanks zijn mee
ning dat natuurwonderen altijd vanzelf
sprekend zijn. En die bewondering duurde
zoolang hij voortreed te midden van deze
pracht.
Toen hij het boschje aan den rand van de
vlakte bereikte, merkte hij plotseling, dat
iets achter hem aan sloop. Hij keerde zich
snel om in het zadel en zag een man staan.
bedekte zijn kin en het grootste deel van zijn
gezicht. Zijn hoed stond voorover en verborg
zijn oogen.
Achteloos hield hij een geweer in de
handen en al scheen het niet de bedoeling
van den vreemdeling, het wapen onmiddellijk
te gebruiken, toch beroerde zijn rechterwijs
vinger den trekker en werd de loop van hei
wapen op Harlan gericht.
Tijdens zijn tocht had Harlan voortdurend
een ontmoeting als deze verwacht; hij toonde
zich dan ook niet verbaasd. Langzaam hief
hij beide handen op, tot deze ter hoogte van
zijn schouders waren toen groette hij ge
moedelijk den vreemde.
..Ik krijg zeker gezelschan" 1 hij.
De man keek hem argwanend aan
„Precies" gaf hij ten amwoo: .e bent
immers Harlan? Drag Harlan die revolver
schieter uit Pardo?"
De man keek hem aan met critischc bijna
cynische belangstelling. Ongetwijfeld had hij
over Harlan gehoord en deed hij nu een po
ging te ontdekken of diens reputatie al dan
niet verdiend was.
Het onderzoek verliep blijkbaar bevredi
gend. want de vreemde lachte welwillend en
beantwoordde Harlan's bevestigend knikje
met:
..Nou, Haydon verwacht je al. Laat je
knuisten maar zakken, doch pas op dat je
geen dwaasheden probeert uit te halen. Daar
hou ik niet van. Je kunt dit pad volgen tot
den tweesprong en dan links af".
Harlan liet zijn handen zakken en volgde
het smalle pad tot de aangeduide plaats.
Toen hij zijn paard naar links liet zwenken,
hoorde hij den man achter zich aan komen
te paard.
Gesproken werd er niet. Harlan zocht lang
zaam rijdend zijn weg. terwijl de man hem
voortdurend gadesloeg.
Zoo reden zij een eindsweegs verder, tot
het bosch lichter werd en even later bereikte
ver uitstrekte naar oever van een helder
beekje.
Dicht bij het water stond een ranchwoning
omgeven door verschillende bijgebouwen. In
de onmiddellijijke nabijheid van het huis lag
een afgesloten weide, waarin zich een aantal
paarden bevond.
Voor de woning stonden enkele mannen,
die zoodra zij Harlan en den ander zagen
naderen in die richting keken, rustig af
wachtend.
De mannen bewaarden het stilzwijgen, ter
wijl Harlan voortreed, en rustig in het zadel
bleef zitten om zijn geleider gelegenheid te
geven, naderbij te komen. De man grinnikte,
teen hij zijn paard vlak bij Fantoom inhield
en afsteeg.
„Je wou graag een visite maken", zeide
hij. „Haydon is binnen".
Toen hij uit het zadel sprong en de teugels
wierp over den kop van zijn paard, keek hij
scherp naar Fantoom.
..Die zwarte lijkt me een stevig eknaap".
„Reken maar!"
Farlan steeg af en klopte Fantoom op den
nek. ..Wees een beetje voorzichtig", waar
schuwde hij. „Hij werkt graag met zijn ach-
terpooten. Tot nu toe ben ik de eenige die
hem bereden heeft en hij houdt er niet van,
dat iemand om hem heen draait".
Harlan had met. opzet luid gesproken, ten
einde er zeker van te zijn. dat ieder hem
kon verstaan. Toen volgde hij den zwarfcge-
baaroen man naar binnen.
Het volgende oogenblik stond hij in een
groote kamer, die het aanzien had van een
kantoor .tegenover Haydon.
Deze zat in een stoel voor een bureau en
stond op zoodra hij Harlan zag binnenkomen.
„Ik had je al eerder verwacht", klonk zijn
begroeting.
„Dat heb ik gemerkt. De kerel, dien je aan
het eind van het dal op post zette om Rancho
Seco in het oog te houden, had er geen slag
heen te komen. Het staat me wel aan, dat
jelui geen verrassingen voor me hebt". Harlan
lachte vroolijk.
„Dat heb je dus ook al gemerkt", ant
woordde Haydon. „Och. ik hoef niet te ont
kennen dat we je in het oog hielden. Je hadt
me te veel in het onzekere gelaten".
Haydon's manier van doen was als van
een man die niet op zijn woorden behoeft
te letten. Hij hoopte op een vertrouwelijk ge
sprek en probeerde onmiddellijk den bezoeker
voor zich te winnen met suggestieve open
hartigheid.
Harlan scheen zich om niets te bekomme
ren en toonde zich volkomen rustig en zor
geloos. Hij wist, dat Haydon een bandiet
was. dat de kerels, die bijeen stonden voor het
huis. leden waren van Haydon's bende. Hij
wist. dat de man. die hem naar de Star had
begeleid een uitkijkpost had betrokken om
op hem te wachten. Hij durfde er zeker van
zijn, dat andere bandieten heimelijk op al
zijn bewegingen hadden gelet, terwijl hij den
tocht maakte. En dit alles bracht zijn leven
in gevaar en spoorde hem aan tot de grootst
mogelijke voorzichtigheid.
Maar uiterlijk bleef hij koel en zichzelf
volkomen meester. Terwijl Haydon hem gade
sloeg schoof hij een stoel bij het bureau,
nam o'aats. haalde papier en tabak te voor
schijn en rolde een eigaret Toen, zware rook
wolken uitblazend, wachtte hij tot Haydon,
die bij zijn binnenkomen was opgestaan, weei
had plaats genomen.
„Je bent vervloekt koelbloedig, Harlan", be
gon deze. „Dat wil ik je nageven. Maar je
moet niet denken, dat je ons kunt imponee-
ren. Je komt. natuurlijk hier praten over dat
-indie ketting. Waar heb je het- gevonden?'
„Bij Sentinel Rock niet ver van de plek
waar jij Lane Morgan neerschoot".
„Vind je dat geen gevaarlijke bewering?
Zoo maar luk-raak te zeggen, dat ik 01
Morgan schoot?" viel Haydon uit.
