H.D. Vertelling
6
HET HAARLEMSCHE STADSBEELD.
De Groote Snelheidswedstrijden
Tragisch uiteinde van een Servischen prins.
ZATERDAG 24 JUNI 1933
HAARLEM'S DAGBLAD
Hoe het eens was.
De Veldlaan, tegenwoordig Stolberg straat.
Luchtvaart.
Beteekenis van de Coupe Deutsch de la Meurthe.
Van groot belang voor de ontwikkeling van het
verkeersvliegtuig. Hoe Détré winnaar werd.
In April van dit jaar bereikte een Italiaan-
sche luitenant-vlieger met een Macchi-Cas-
toldi-72 vliegtuig, voorzien van een Fiat A.S.-
6 motor, een snelheid van 676 K.M. per uur.
Met deze vlucht werd het snelheidsrecord ge
slagen dat op naam stond van den Engel-
schen luitenant Stainforth, die zooals bekend
in September 1931 na afloop van de wedstrij
den om de Schneider Cup over een baan van
3 K.M. met zijn Supermarine 6 B een snel
heidsrecord vestigde van 655 KJVT. per uur.
Ongetwijfeld is deze prestatie zeer belangrijk
te noemen en kan zij, zooals vroeger door mij
reeds werd aangetoond, van grooten invloed
zijn op den bouw van toekomstige toestellen,
waarbij snelheid een belangrijk woordje
heeft mee te spieken. Doch even zeker is dat
het opvoeren van de recordsnelheid gepaard
gaat met ontzaggelijke financieele offers,
welke feitelijk niet meer door de fabrieken
kunnen worden gedragen en waarbij noodge
dwongen de hulp moet worden ingeroepen
van den Staat óf van particulieren, zooals in
1831 in Engeland geschiedde, toen de wed
strijden om de Schneider Cup slechts door
gang konden vinden toen lady Houston als
zeer milde geefster optrad.
Van een open concurrentie voor de con
structeurs kan in dit geval dan ook moeilijk
sprake zijn, en de kans wordt groot dat de
bouw van dergelijke speciale vliegtuigen al
heel spoedig op politiek gebied wordt ver
plaatst. En als wij generaal Balbo, de
Italiaansche minister voor Luchtvaart, alle
redevoeringen te Geneve ten spijt, hooren
zeggen, dat hij er niet aan denkt het werk
van de afdeeling te OTbetello, welke zich spe
ciaal toelegt op het behalen van groote snel
heden. stop te zetten, doch integendeel met
alle energie voort wil gaan met de bestudcc-
ring van de talrijke vraagstukken, welke die
nen kunnen voor de opvoering van die snel
heden, dan lijkt mij hierbij zeer zeker een
politieke achtergrond aanwezig. Openlijk ls
reeds gezegd dat Italië er een eer in zou
stellen indien zij eens het snelheidsrecord
van 1000 K.M. per uur in bezit mag hebben.
En voor dit resultaat moet het nationale ge
voel bij een ieder in die mate geprikkeld
worden dat de meerdere financieele offers
ook gaarne hiervoor worden gebracht.
Voor de groote snelheidswedstrijden om de
Schneider Cup kwamen tot nu toe slechts
drie landen in het strijdperk t. w. Engeland,
Amerika en Italië. Frankrljk's krachten
waren, vooral financieel, niet toereikend ge
weest om met een behoorlijke kans van sla
gen te kunnen deelnemen aan die \vedstrijden.
En om nu dit soort wedstrijden niet geheel
aan het land té laten voorbijgaan, besloot zij.
voor dit Jaar. snelheidswedstrijden te orga-
niseeren, waarbij o.a. een traject van 1000
KM tweemaal moest worden afgelegd. Deze
wedstrijden zouden bekend staan onder den
naam van Coupe Deutsch de la Meurthe en
georganiseerd worden door de Aero-club de
France. Het groote nut van deze wedstrijden
ligt m.i. in de verbonden voorwaarde dat n.l.
geen motoren mogen worden gebruikt met
een grooter totalen cyllnderlnhoud dan 8 L.
Het tot het uiterste opgevoerde vermogen
van den motor, zooals deze bij de Schneider
Cup wedstrijd voorkwam en dat. zooals reeds
werd gezegd, zeer groote financieele uitgaven
met zich mede bracht, komt hierbij vanzelf
te vervallen. Iedere constructeur wordt nu in
de gelegenheid gesteld om zijn technische ken
nis om te zetten in een waardevol vliegtuig,
waarbij vooral aan de combinatie van toestel
en motor de noodige zorg en aandacht moet.
worden besteed. En dat aan dit vmnn-^tuk
nog met succes kan worden gewerkt, blijkt
wel uit de gegevens welke men uit het buiten
land ontvangt over nieuwe toestellen, waar
bij steeds bevredigende resultaten worden
verkregen. Ik verwijs slechts naar het in mijn
vorig stuk van 6 Mei j.l. genoemde Super-
Courier express Northrop vliegtuig en vol
gens de laatste buitenlandsche gegevens
heeft de Heinkel He-71 B. voorzien van een
Hirth mi motor van slechts 60 P K. toch nog
de aardige snelheid van 212 K.M. per uur
kunnen bereiken. Met 70?; van het motor
vermogen en een lading van 330 KG. be
draagt de actieradius van dit toestel 2500K.M.
Een ander type vliegtuig, n.l. de Heinkel
He-64. werd door den technischen dienst
van de Handley Page fabriek een weinig on-
gewerkt en voorzien van een Gipsy ITI
motor, inplaats van de origineel ingebouwde
Argus. Met deze laatste motor werd de niet
onaanzienlijke snelheid verkregen van 243
K.M. per uur. Bij een der deelnemende vlieg
tuigen aan de Coupe Deutsch. n.l. bij de
Caudron had de constructeur een vleugel ge
monteerd met een oppervlak van 59 M2.
Deze bevestiging van den vleugel aan den
romp geschiedde evenwel op zoo'n wijze dat
hiermede als 't ware een vergrooting aan het
vleugeloppervlak gepaard ging en dit werd
gebracht op 7 M2. Het liftvermogen voor het
geheel werd hiermede vergroot, terwijl tevens
de weerstand aanmerkelijk werd vermin
derd. Als gevolg hiervan kon de snelheid van
het toestel worden opgevoerd. En als men
nagaat dat dit vlegtuig kan worden voorzien
van een Renault motor van 165 P.K. óf van
een Régnier motor van 215 P.K., en het toe
stel hiermede'een max. snelheid van 410 K.M.
per uur heeft bereikt, dan moet m.i. het
groote nut van deze wedstrijden worden in
gezien. Feitelijk komen de eischen voor de
Coupe Deutsch overeen met die welke ge
steld kunnen worden aan de verkeersvlieg
tuigen. Vooreerst dan het bereiken van een
groote snelheid met een motor met hoogstens
8 L. cyl. inhoud (dus economisch in het ge
bruik) en ten slotte het afleggen van, een,
parcours Va'n 1.000 K.M.'wat als een vrij groot
actieradius kan worden aangemerkt.
Dan zal wellicht de tijd ook niet meer ver
zijn, dat het snelheidsrecord behaald zal
worden bij de Coupe Deutsch wedstrijden,
waarvan de eerste onder de nieuwe bepalin
gen Dinsdag 30 Mei j.l. zijn gehouden. Zooals
reeds gezegd moest tweemaal een afstand
van 1000 K.M. worden afgelegd, waartusschen
een verplichte landing was voorgeschreven.
Gedurende de beide vluchten van 1000 K.M
kon wel naar verkiezing een tusschenlanding
worden gemaakt, doch de tijd van dit opont
houd werd meegerekend in de beoordeeling
van de behaalde snelheden.
Het is tenslotte een hardnekkige strijd ge
worden tusschen de beide Franschen Détré
op een Potez-vlietuig voorzien van een Potez-
motor van 310 P.K. en Delmotte op een Cau
dron met een Renault-Bengali motor van 170
P.E Te betreuren was dat de Franschman
Lemoine. die op hetzelfde type toestel vloog
als Détré, zich bij de eerste ronde in de route
vergiste, waardoor zijn gemiddelde snelheid
op dit ti'aject verre beneden de normale
bleef. Bij de volgende ronden toonde hij even
wel de bijzondere eigenschappen van een
snelheidsvlieger te bezitten door gemiddelde
snelheden te maken van 354 en zelfs 356
K.M. per uur, terwijl Détré het geen enkel
oogenblik heeft gebracht tot meer dan 329
K.M. per uur. Bij de vierde ronde staakte
Lemoine plotseling den strijd en landde. Som
migen beweerden dat hij teleurgesteld was
door zijn eerst gemaakte vergissing, terwijl
andere berichten melden dat hij door de
DE STOLBERCSTRAAT.
Waar nu de Stolbergstraat gevonden wordt
(in de omgeving van de Tempeliersstraat)
was vroeger de Veldlaan. Het was een der
buitenwijken waarin veel tuinderijen ge
legen waren. Aan de laan zelf stonden de
huizen van de tuinders, kantoren en werk
plaatsen. Nu is er een flinke straat met
h Berenhuizen voor in de plaats gekomen.
Deze verandering kan een verfraaiing van het
stadsbeeld genoemd worden
stank van de verbrande olie onwel was ge
worden.
Détré werd winnaar van de eerste Coupe
Deutsch met een gemiddelde snelheid van 322
K.M. per uur en niet te verwonderen zal het
zijn indien de resultaten het volgend jaar
aanzienlijk verbeterd zullen worden.
A. STEUP,
Kapt.-vl.
SCHEPEN IN DEN MIST.
HET „MISTOOG" DOORBOORT DEN NEVEL.
De groote scheepsongelukken bij Hoboken,
in het Kanaal, aan den mond van groote ri
vieren, in de fjorden zij zijn bijna alle te
wijten aan mist. „Als die mist er maar niet
waszuchten de gezagvoerders en de
verzekeringsmaatschappijen.
Tot nu toe was tegen de mist niets te doen.
Derhalve heeft in scheepvaartkringen groot
opzien gebaard het bericht uit New York, vol
gens welk een torpedojager en een ijsboot
van „mistoogen" zullen worden voorzien.
Kapitein H. Mac-Veil, die het eerste „mist-
oog" zoo zeer heeft geperfectionneerd, dat het
in de practijk gebruikt kan worden, heeft
zich 20 jaar het hoofd over dit probleem ge
broken. Hij is architect en ingenieur, lid van
de Shipping Board; gedurende den oorlog
was hij vlootcommandant.
Wat hij heeft uitgevonden, is eigenlijk geen
mistoog, maar nauwkeuriger gezegd een
„mistvoeler". Want het door hem gecon
strueerde instrument ziet niet door den mist
heen, het voelt door temperatuursschomme-
lingen het naderen van een of ander voor
werp.
De uitvinder zelf geeft de volgende ver
klaring: „Ieder lichaam, ieder mensch, iedere
plant, ieder dier zendt onzichtbare infraroode
stralen uit. Deze infra-roode stralen brengen
een zekere temperatuur mede, die men in den
atmosfeer kan waarnemen.
Het instrument, dat ik heb gebouwd, kan
bijvoorbeeld de stralen, die uitgaan van het
hoofd van een over boord gevallen man, op
vangen, en bijna tot op een halven meter
nauwkeurig aangeven, in welke richting en
op welken afstand de stralen worden uitge
zonden.
Evenzoo neemt men op zeer grooten af
stand een ander sehip of een ijsberg, een
wrak of een klip waar".
Het apparaat ziet er uit als een schijn
werper op een drievoet, omhuld met eboniet
om de maohiïieaie tegen weersinvloeden te
beschermen. Een slinger systeem verhindert,
dat het „ook" door het. rollen ,van het schip
in zijn werking wórdt belemmerd. Een kleine
motor zorgt er voor, dat het oog rusteloos
rondzweeft, derf horizon afzoekt en schepen,
ijsbergen en andere drijvende voorwerpen
meldt:
In de ebonieten kast zit een cylinder, die
zeer nauwkeurige thermometers bevat. Zij
reageeren zoo krachti, dat zij met behulp,
van een versterker een bel, een gong of een
ander alarmapparaat in werking kunnen
brengen.
Ik heb proeven genomen, die bewezen
hebben dat het instrument zelfs op een af
stand van 20 K.M. de kleinste temperatuurs-
schommelingen aanteekent en meldt. Die
schommelingen behoeven slechts een fractie
van een graad te bedragen!"
Als alles wat de uitvinder van zijn won
derwerk vertelt in de practijk bevestigd wordt
dan zou de groote kwestie van de mistbe-
strijding opgelost zijn, hoewel het natuurlijk
nog idealer zou zijn, wanneer men door bij
zondere stralen eenvoudig door den mist heen
zou kunnen zien.
Langs den weg van infra-roode stralen zal
men steeds nader komen tot de vernietiging
van den mist of tot het overwinnen van de
moeilijkheden, die de mist veroorzaakt. Wij
herinneren aan de mogelijkheid van het fo
tografeeren van in mist gehulde steden uit de
lucht, waarbij de mist volkomen,, verdwijnt".
Vroeger is men reeds met machtige kanon
nen tegen den nevel te velde getrokken, zon
der resultaat.
Men moet niet trachten sterker te zijn dan
de mist, maarvernuftiger!
Hoe het geworden is
Zooals die plek nu is.
1
Meneer Von Gruse's lever.
door
WILHELMINA PALTINESTER.
„Kom toch eens hier, Nanna! Ik heb ont
zettende maagpijn!"
„O jé! Erg? Waaï? Wat zal ik doen? Wat
een narigheid toch! Zal ik thee brengen?"
De huishoudster vliegt als een schutterige
kip heen en weer en haar tong staat niet
stil.
Meneer van Gruse, die doodsbleek in zijn
hooge leunstoel zit, kijkt somber voor zich.
„Weet jij, of mijn lever hier zit?" En hij wijst
op zijn linkerzij.
„Dat kan best!" zegt Nanna ijverig. „Ik heb
altijd gehoord, dat je lever links ligt!"
„Dan is het mijn lever!" stelt meneer von
Gruse met een grafstem vast.
Hij is vrijgezel en alles wat daar gewoon
lijk mee samenhangt: ingebeelde zieke, Nurks
en een egoist op den koop toe.
Zijn huishoudster Nanna verzorgt hem tot
in de puntjes, zij het iet of wat lawaaiig. De
pijn blijft. Nanna stort een stroom van
medelijdende woorden over hém uit. Ze laat
zich door vriendinnen en" kennissen 'allerlei
px'obate middeltjes aanbevelen, ze koopt pil
len, ze is bezorgd als tien liefhebbende echt-
genooten tegelijk. Ze geeft hem kruiken, ze
wijkt niet van zijn zijde, minstens ieder
kwartier vraagt ze hem hoe hij het maakt,
zoodat het meneer van Gruse, zelfs als zou
hij en zijn lever het willen, onmogelijk ge
maakt wordt om dat ongelukkige orgaan ook
maar een oogenblik te vergeten.
Eindelijk gaat meneer von Gruse, die, zoo
als meerdere van zijn soort, in zijn hart
doodsbang voor dokters is, naar den dokter.
Hij vertelt zijn heele lijdensgeschiedenis, zijn
levenswijze, en kijkt daarbij den dokter wan
trouwend aan, als om hem ieder teeken van
belangstelling, van deelneming, van mede
lijden van het gelaat te lezen. Dadelijk na
het onderzoek vraagt hij ongeduldig: „Nu,
wat vindt u ervan?"
„Een nieuwe huishoudster hebt u noodig!"
zegt de dokter kort.
„Wat? Ik begrijp u nietmeneer von
Gruse is zichtbaar onthutst.
„Uw huishoudster is de schuld van alles",
zegt de dokter, en trommelt met zijn potlood
op de tafel. „Die moet u vandaag nog.op
zeggen!"
„Dokter", zegt Gruse op. uiterst geprik-
kelden toon, „ik geloof, dat u mij voor den
gek houdt!"
„In het minst niet."
„Dan mag ik zeker wel om een nadere
verklaring vragen? Bedoelt u, dat het aan
mijn voedsel ligt?"
„Misschien ook daaraan. Kort en goed:
Het avontuurlijke leven van prins
Nikolaus Karageorgevitsj.
(Van onzen Weenschen correspondent).
Dezer dagen heeft men in de bladen kun
nen lezen, dat er in een hotelkamer te Nlzza
een zekere prins Nikolaus Karageorgevitsj
was overleden/Hij heeft geen bijster hoogen
leeftijd mogen bereiken, maar hij heeft wel
een bijzonder bont en avontuurlijk leven
achter den rug. Hij was een spruit uit het
geslacht, dat te Belgrado op den Zuidslavi-
schen koningstroon zit, en werd in het jaar
1895 te Petersburg geboren Zijn vader, prins
Arsen Karageorgevitsj, was een broeder van
koning Peter Karageorgevitsj van Servië, die
de vader was van den huidigen Zuidslavi-
schen koning Alexander Karageorgevitsj.
Prins Arsen was officier in het Russische le
ger, hij diende bij de kozakken en hij was
met een Russischen prinses Demidow ge
huwd.
Ook de thans overleden prins Nikolaus is
officier geworden. Gedurende den oorlog was
hij vliegenier. Toen de groote omwenteling
in Rusland was uitgebroken, werd hij naar
Siberië gestuurd. Jarenlang zat hij hier in
gevangenschap, maar het gelukte hem ein
delijk te ontvluchten en op een mooien dag
stapte hij te Marseille aan land.
Nu begon hij in Frankrijk een dol en los
bandig leven te leiden. Aan het hof te Bel
grado wilde men al spoedig niets meer van
hem weten. Maar de jonge prins hield er
nog een tante op na, die in Italië gehuwd
was, en deze tante was heel rijk en stuurde
haar jongen neef voortdurend geld. Prins
Nikolaus woonde te Parijs, hij zat tot diep
in den nacht en vaak ook tot vroeg in den
morgen in allerlei bars en nachtlokalen, was
nogal heel vaak dronken en het gebeurde
dikwijls, dat hij met andere lieden aan het
bakkeleien sloeg of dat hij zich aan andere
incidenten schuldig maakte. Het gevolg daar
van was, dat men hem op alle commissaria
ten van politie heel goed kende.
Maar nog beroemder zou hij worden door
een tragi-komische. ietwat griezelige geschie
denis. welke in 1929 plaats vond. De prins
had weer eens een „gezelligen avond" achter
den rug en lag nu in een taxi. Hij was geheel
bewusteloos en de chauffeur en een politie
agent dachten, dat hij dood was. Daarom
bracht men hem naar het gerechtelijke ge
neeskundige instituut, waar hij in de lijken
kamer gedeponeerd werd. Den volgenden
morgen ontwaakte hij uit zijn roes. Waar
schijnlijk hadden de koude steenen, waarop
hij lag, er ook wel wat toe bijgedragen, dat
hij vrij spoedig tot zich zelf was gekomen.
Hij sloeg het laken, waarmede men hem be
dekt had. weg en zag toen. dat er naast hem
nog iemand lag, die ook een laken over zich
heen had. Hij tilde dit laken op om zijn
buurman te vragen, waar hij zich eigenlijk
bevond, want hij kende die omgeving in het
geheel niet en kon zich niet herinneren, wat
er gedurende de laatste uren met hem ge
beurd was. U kunt zich zijn schrik voorstel
len, toen hij ontdekte in wat voor een ver
trek hij was. Hij sprong op en rende met het
witte laken om zich heen, de gang op, waar
juist twee werkvrouwen aan het dweilen wa
ren. Deze stieten een- verschrikkelijken
schreeuw uit, een van de vrouwen kreeg zelfs
een flauwte. Nikolaus werd later in een de
ken gehuld en met een taxi naar zijn woning
gebracht.
Drie weken geleden was hij te Nizza aan
gekomen. Hij leefde hier vlot en vroolijk.
Men zag hem veel aan het strand en in de
verschillende mondaine lokalen en des avonds
fuifde hij als gewoonlijk. Maar hij had er
nog een andere slechte eigenschap bij gekre
gen. Hij dronk niet alleen geweldig veel al
cohol, doch hij was ook verslaafd geworden
aan morphine. Dat was hét gevolg van een
ongelukkige liefde. Hij had een jaar geleden
eenigen tijd met een filmactrice in Nlzza ge
woond, maar zij had hem dan tenslotte in
den steek gelaten en dat scheen hij maar
niet te kunnen vergeten.
Toen hij nu een paar bars bezocht had,
reed hij nog met een taxi naar een apotheek,
waar hij morphine kocht. Hij reed naar huis.
maar had niet genoeg geld meer om den
chauffeur te betalen, dien hij zijn papieren
als onderpand gaf. Hij sloot zich in zijn ka
mer op en gaf zich niet minder dan acht in
jecties. Den volgenden morgen vond men
hem dood, met een sigaret tusschen de lip
pen.
Prins Nikolaus is tweemaal gehuwd ge
huwd geweest. Van zijn eerste vrouw, een
Amerikaansche, is hij gescheiden. Zijn twee
de echtgenoote is de filmactrice Laure Savié.
wier vader uit Servië afkomstig is. Zij heeft
zich naar Nizza begeven om de begrafenis
bij te wonen.
W. M. BEKAAR.
zegt u uw huishoudster op en neemt een an
dere."
„Maar waar vind ik er één, die zoo mijn
gewoonten, mijn behoeften kent?" jammert
Gruse. „Tien jaar is ze bij me, en ze is
trouw en eerlijk".
„Er zijn er nog wel meer trouw en eerlijk.
Ik kan er u desnoods één aanbevelen."
„Uitstekend!" Meneer von Gruse leeft op.
En met het adres in zijn zak gaat hij.
De moeilijke taak Nanna op te zeggen rest
hem nog, maar nu hij weet, dat het voor zijn
eigen bestwil is, gaat dat zonder veel hart-
verscheuren. Nanna protesteert en zegt hem
duizend waarheden, die ze hem gedurende al
die tien jaren niet gezegd heeft. Met eenige
maanden loon in haar zak verlaat ze ten
slotte luid huilend het oord van haar toe
gewijde werkzaamheden. En de nieuwe
komt.
De nieuwe is een volmaaktheid, met getui
gen, die op een tentoonstelling thuis hooren.
Frisch, resoluut, ijverig en niet al te spraak
zaam.
Al op den eersten dag miauwt Gruse uit
zijn leunstoel: „Elise, je moet er aan den
ken, dat ik last van mijn lever heb!"
„Jawel!" lachte Elise luidkeels.
„Wat zeg je?" Meneer von Gruse gaat ver
ontwaardigd overeind zitten.
„U een leverkwaal die er zoo goed
uit ziet? Gaat u maar liever een beetje
zwemmen, en als u dan thuis komt, krijgt u
van mij een kostelijk maaltje zuurkool met
spek! Prachtig spek had de slager!"
„Dat is goed om een man als mij doodziek
te maken! En zwemmen? Wonderlijke ideeën
hou jij er op na. Elise!"
„Niets wonderlijk!" lachte Elise. „En als
u doet, wat ik zeg, zult u eens zien, hoe op
geklapt u u voelt als u thuis komt!"
„En als ik bij het zwemmen kramp krijg en
verdrink? Eh? zegt Gruse.
„U verdrinkt niet", zegt Elise droog.
Haar zekerheid maakt hem nieuwsgierig.
„Heb jij dan wel eens gehoord dat zwemmen
goed is voor een leverkwaal?"
„U hebt geen leverkwaal, meneer von
Gruse".
„Hoe weet je dat? Ben je soms dokter?"
„Neen. maar daarom heb ik nog wel oogen
in mijn hoofd."
„Probeeren kan ik het tenslotte wel",
overlegt meneer von Gruse, staat op. en
°'Twee uur later komt hij thuis. Frisch en
rozig als een biggetje.
„Honger!" roept hij de keuken in.
„Ik kom al!" roept Elise, en dient het eten
op. Hij eet met reuzenhonger en is buiten
gewoon in zijn schik.
Elise kijkt hem meesmuilend aan.
„Elise", zegt hij, „je bent een prachtexem
plaar. De beweging heeft- me werkelijk goed
gedaan. Als die verbetering blijft, verhoog ik
je salaris. Uitstekend spek, uitstekend spek!"
Hij eet.
Maar na tafel roept hij plotseling:
„Au, mijn lever!"
„Nee", zegt Elise.
„Wat moet dat beteekenen: nee? Ik zal
het toch zeker wel weten, als ik last van mijn
lever heb? Het is mijn lever en die voel ik en
niemand anders!" jammert hij en bewrijft
met een pijnlijk gezicht zijn linker zij.
„Nee", zegt Elise weer.
„Maar ik heb er last van! Het steekt"
„Waar?"' vraagt Elise ongeloovig.
„Waar!" Hij wijst op zijn linkerkant.
Elise zegt: „Wacht eens even!" en komt
met een likeurglaasje terug. „Drink eens.
Het is een drankje."
Het is schoon waterleidingwater.
Gruse drinkt. „Bitter!" zegt hij.
Elise vertrekt geen spier. „Reusachtig bit
ter moet het zijn. Ik heb het van een tante
van mt;k die had diezelfde pijn, gn van één
glas ervan is ze voor haar heele leven gezond
geworden. Ze is nu acht en vijftig en ziet
eruit als dertig!"
Gruse ledigt zorgvuldig het glas. „Het
smaakt wonderlijk!" zegt hij. Vijf minuten
later ademt hij diep en mompelt: „Zoo goed
heb ik me in geen jaren gevoeld!" En slaapt
in.
Dadelijk na zijn slaapje slaat hij Elises
salaris flink op.
Een jaar later, als Elise hem verlaat om
dat ze gaat trouwen, zegt ze bij het afscheid:
„En denkt u er nu aan. dat u bij de volgen
de huishoudster niet weer last van uw lever
krijgt! Na den tweeden dag, dat ik bij u
was, hebt u niets meer van uw lever ge
merkt!"
„Ja. maar nu je weggaat, krijg ik er na
tuurlijk meteen weer last van. Zie je wel!"
roept Gruse, en grijpt naar zijn linkerzij.
„Nee", zegt Elise, „allemaal onzin! En dat-
heb ik nog vergeten u te zeggen: uw lever
zit niet links, die zit rechts!"
