De Mysterieuse Apache.
BIJ GELEGENHEID van het
gouden jubileum van den
A.N.W.B. is Donderdagavond in
het Kurhaus te Scheveningcn
een diner gehouden, waaraan o.m.
ook Z.K.H. Prins Hendrik aanzat.
DE WEDSTRIJDEN van de Koninklijke Nederl. Roei- en Zeil- OP DE STADIONBAAN te Amsterdam rijn Donder-
vereeniging te Sloten zijn Donderdag begonnen- Moment dagavond wielerwedstrijden gehouden. Dc wedstrijd
tijdens een der wedstrijden voor sciflE. voor amateurs over 10 K.M.
TER HERDENKING van het ver
drag van Versailles is in dc Lust-
garten te Berlijn door dc nationaal-
Eocialistcn een grootc demonstratie
gehouden, waaraan duizenden deel
namen»
MRS. HELEN WILLS MOODY in actie bij de tennis
kampioenschappen te Wimbledon,
DE BOM-EXPLOSIE in het portaal van dc St. Picter te Rome. Leden
der Zwitsersche garde fouillecrcn degenen, die dc kerk wenschen te
bezoeken.
TER GELEGENHEID VAN het 50-jarig bestaan van den A.N.W.B. toeristen
bond is Donderdagmiddag in het Palace Hotel te Scheveningcn een receptie
gehouden.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
3)
Daar redeneeren toch niets hielp,
begon ook Royle, eenigszins neerslachtig, de
gezichten rond hem heen op te nemen. De
kellner, die hen een tafeltje gaf, had blijk
baar de achterdocht der habitué's van het
café verminderd, ofschoon toch hier en
daar een paar doordringende oogen op hen
gericht bleven, waren de meeste mannen
met hun meisjes weer tot hun dobbelspel en
drank teruggekeerd en hadden hun hof
makerij en aangename gesprekken weer
hervat.
Plotseling stond een roodharig meisje, met
groene oogen en bevallig als een jonge godin
van de knie van haar vriend op. ging met
een grijns in de richting der vreemdelingen
naar de piano, viel op de kruk neer, sloeg een
paar accoorden aan en barstte toen los in een
komisch liedje.
Bij den eersten regel werd Royle vuur
rood en stond half op, maar de uitdrukking
van Cornelia veranderde niet, dus zonk hij
weer neer in zijn stoel met het dankbaar
besef, dat het argot, waarin het liedje ge
zongen werd, geen plaats had in haar woor
denboek.
Gelach weerklonk door de kamer, de lanter_
fanters vielen in koor met volle kracht in,
het vreemde, geheimzinnige verblijf was vol
van kreten en het expressieve klinken met
glazen Plotseling viel er een volkomen stilte..-.
De hand der speelster*- viel van de vuile
toetsen, een of twee mannen stonden van
hun plaats op, de hoofden werden naar den
ingang gewend, waardoor een troepje van
acht of negen mannen en meisjes achter
elkaar naar binnen kwam. De aandacht
was zichtbaar gevestigd op het eerste paar.
De man was lang, had ledematen van een
athleet en den nek van een Apollo. Hij droeg
losse donkere kleeren en een breeögeranden
vilthoed op tamelijk lang zwart krulhaar.
Hij liép met de gemakkelijke bevalligheid en
zekerheid van iemand, die weet. dat hij
welkom is, toen hij in het volle licht van
de zaal trad en met een nonchalant hand
gebaar groette. Uit twintig kelen steeg een
luid gejuich als antwoord en één oogenbiik
vroeg Royle zich verwonderd af, of hij niet
een goed geschooide scène uit een opera
hoorde. Het meisje aan zijn arm was
middelmatig van lengte, even blond als hij
zwart, met een zachte gelaatskleur, die een
Fransche vrouw zelden bezit, groengrijze
oogen en de bevalligheid de lenige be
weging va een' panter. Hier en daar riep ze
iets als groet, terwijl zij binnenkwamen. Toen
kreeg zij plotseling de vreemdelingen in het
oog en trok luid de aandacht van haar met
gezel op hun tafeltje.
De man keek onverschillig naar Royle en
haalde zijn schouders op; hij fluisterde iets
tot het meisje aan zijn arm en keek toen van
Royle naar Cornelia.
Plotseling knarsten Royle's tanden; ver
vloekte brutaliteit van dien kerel! Zou hij
dan nooit ophouden Cornelia met die vrij
postige zwarte oogen aan te staren en
waarom antwoordde zij hem niet met dien
dreigenden blik, dien zij zoo goed wist te ge
bruiken?
De nieuwaangekomene had zich met het
meisje aan zijn arm omgewend en terwijl zij
voorbij hun tafeltje gingen, keek hij met een
glimlach recht op Cornelia neer. Cornelia
keek op en voor een oogenbiik zag ze een paar
donkere oogen onder rechte wenkbrauwen,
een adelaarsneus, een fijn gevormden ge-
voeligen mond en een besliste kin.
Hij ging verder en met een even verhoogde
kleur keek ze over de tafel naar Royle. Bleek
van woede keek hij den vreemdeling na en
ontmoette toen haar oogen.
„Ga je mee?" vroeg hij kort.
Zij schudde haar hoofd. Natuurlijk niet,
we zijn er pas", antwoordde ze.
Royle leunde voorover. .Luister Cornelia",
zeide hij, „dat heerschap daar is meer dan
brutaal, je bent onder mijn hoede en ik
wil mijn plicht doen. Ik smeek je, ga
mee".
„Dadelijk", zeide zij ongeduldig; toen wend
de zij zich tot den gids.
„Wie is die man?", vroeg ze uit de hoog
te.
„Le Roi", antwoordde de man eerbiedig.
„L'Etranger Rouge. Roi des Apaches, Koning
van de onderwereld, een leeuw, een leider, zoo
als Mademoiselle ziet".
Cornelia had het gezien.
„Waarom I'Etranger Rouge?" vroeg ze.
De gids keek haar met een sluwen glim
lach aan.
„Zelfs voor ons is hij een vreemdeling
ae groote vreemdeling", antwoordde hij;
„niemand, zelfs niet Yvonne „La Féroce (de
wreedaardige) daar, die zijn vriendin is, weet
wie hij is, of waar hij vandaan komt. Op
zekeren dag, kort na den oorlog verscheen
hij onder ons en wij nemen geen vreem
delingen tusschen ons op, maar zijn moed, zijn
onverschrokkenheid, toen we die gezien had
den. geloofden we in hem!"
„Verte! mij iets van zijn moed", beval zij.
Eer hij antwoordde keek de gids met een
ongelooflijk kwaadaardigen lach tersluiks
naar den woedenden Royle.
„Hij is leider omdat hij geboren is om te
leiden", zeide hij. „Eens had zijn troep een
beetje een heel klein beetje maar, dat be
grijpt Mademoiselle wel onaangenaamhe
den met de politie. Jean, daarginds", hij wees
een man aan, niet veel meer dan een jongen,
die menthe dronk en kaartspeelde met een
vrouw, oud genoeg om zijn moeder te zijn
„werd gepakt. Vier agenten hadden hem
vast begrijpt u goed, vier en L'Etranger
Rouge was alleen achter gebleven. De heele
rest was gevlucht, bang voor hun huid
L'Entranger Rouge bevrijdde hem. L'Etranger
Rouge zou zelf gepakt- zijn, maar, omdat
hij in de Seine sprong" een veelbeteeke-
nend schouderophalen „hij heeft vrienden
die na donker de ronde doen".
Cornelia luisterde oplettend. „Ga door",
beval ze. De man ging verder, blijkbaar ge
noot hij zelf van zijn verhaal.
„Eens -was de vriendin van een zijner
mannen in een brandend gebouw. Ze was
er voor zaken heengegaan" met een wel
sprekend handgebaar „maar de zaken
waren niet ge'.oopen, zooals zij het wenschte
en voordat zij ongemerkt kon wegglippen
stond het gebouw in lichten laaie. L'Etranger
Rouge kwam toevallig voorbij misschien
wist hij, dat ze er was, misschien ook niet
en terwijl het huis instortte en de brand
weermannen bang waren om een ladder
tegen den muur te zetten, klom i'Etranger
Rouge naar het raam. waar Gabriëlle stond
te roepen en bracht haar naar beneden".
Ondanks zich zelf luisterde Royle naar hel
verhaal.
„Is het dat meisje, daar bij hem", vroeg
hij scherp.
,Neen, M'sieu, dat is Yvonne, M'sieu.
Yvonne „La Féroce", een goede naam voor
haar, een goede naam. Niemand beleedigt
Yvonne twee maal, haar dolk is even scherp
als haar oogen en de wonden duren lan
ger. Voor het oogenbiik ls zij de uitverkorem
van 'LEtranger Rouge, maar zelfs hij moet op
passen voor Yvonne, ja zeker, hij moet haa:
heel voorzichtig behandelen. Vroeger, voor
dat Yvonne haar tijgeroogen op hem liet
vallen, was het de mooie Colette. Toen
lachte I'Etranger Rouge haar een beetje te
teeder toe en nu. nu is ze niet mooi meer.
Yvonne weet te vernietigen", eindigde hij
met grimmigen nadruk.
Onwillekeurig had Cornelia zich omge
wend en keek naar het meisje dat niemand
tweemaal beleedigde. Ook Yvonne keek op
en ontmoette haar blik. Cornelia huiverde,
want op dat gezicht lag een bedreiging te
lezen en plotseling verscheen er een vreem
de kwaadaardigheid in de schitterend grijs
groene oogen, voordat deze zich weer op
haar metgezel richtten.
De oogen van I'Etranger Rouge volgden
die van het meisje. Als bij ingeving stond
hij op, riep iets tot het heele gezelschap en
schoof de tafel tegen den muur. In een oog
wenk waren mannen en meisjes opgespron
gen om hem te helpen, banken werden terug
geschoven, tafels uit den weg geruimd en
een klein eigenaardig misvormd mannetje
liep op de piano toe en zette zich neer op
de wankele kruk. Een oogenbiik hield hij
zijn handen besluiteloos boven de toetsen,
toen liet hij ze vallen om los te breken in
zwellende accoorden.
De gids wendde zich weer tot Cornelia.
..Zij gaan de „Java" dansen, den apachen-
dans", grinnikte hij.
Royle keek naar zijn dame. „Laten wij
maken, dat we weg komen", zelac hij, „je
kunt hier niet blijven, tot het afgeloopen is,
Cornelia, 't wordt een bende. Toe kom nu",
drong hij aan en stonds reeds half van zijn
stoel op.
„Ik moet het zien", antwoordde Cornelia
verlangend, ,,'t Moet een echte Apache
dans, daar gat niets van af. Daarna, ga ik
mee, lk beloof het Je, Frank, maar hiervoor
'olijf ik beslist".
Royle protesteerde nog, toen 'lEtranger
Rouge uit de groep om hem heen trad en
met losse bevalligheid Cornelia naderde.
Royle over het hoofd ziend, nam bij zwierig
zijn hoed af en boog diep.
„Mag ik de eer hebben met Mademoiselle
te dansen?", vroeg hij.
(Word* vervoigctl.
