De Mysterieuse Apache.
EEN CHARMANT BADPAK uitge
voerd in bruin en beige, dat zich ken
merkt door uiterste distinctie.
KONINKLIJKE TOESCHOUWERS bij de
tenniswedstrijden te Wimbledon. V.I.n.r.De
koningin van Engelandcx-koning Alfonso
van Spanje en Prinses Alice, gravin van
Athlonc.
MILITAIRE MUZIEKCORPSEN uit alle deeïen van Europa zijn te Parijs bijeengekomen
en hebben op de Champs Elysccs gedefileerd voor president Lebrun. BovenHet Spaansche
muziekcorps; onder: dc HoIIandsche leider Walther Boer (x), tijdens de plechtigheden.
DE EERSTE DUITSCHE JOL bestemd voor
de Olympiade in 1936 is gereed gekomen en
heeft een welgeslaagde proefvaart volbracht.
DE BELGISCHE MINISTER VAN
FINANCIËN, Hijmans, is na afloop
van zijn besprekingen bij de Econ.
Wereldconferentie per vliegtuig naar
Brussel teruggekeerd. Dit was de
eerste maal dat minister Hijmans een
vliegtocht heeft gemaakt.
MEVROUW ROOSEVELT, cchtgenoote van den president van Amerika, in
gesprek met ccnige jonge meisjes, in het werkcloozcnkamp, dat op staats
kosten in de omgeving van New York gehouden wordt.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARUSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. H-ouben.)
6)
Hij wilde maatregelen nemen tegen iets,
waarin hij een gevaar voelde. Dan, zijn
geest op iets anders richtend, wilde hij de
geheele gedachte als iets belachelijks verwer
pen. Terwijl hij rusteloos door de kamer€iep
vroeg hij zich af, of het niet beter was Cor
nelia's vader geheel in te lichten. Wild had
hem steeds aangemoedigd en hij wist dat
deze blij zou zijn, als hij zijn dochter veilig
en wel met hem getrouwd zag, maar zelfs
dan waren deze laatste gedachten toch te
gek om uit te spreken, daarbij kwam, dat
hij feitelijk Cornelia beloofd had over het
avontuur te zwijgen. Toch had Cornelia
iemand noodig om op haar te letten, hier
hield hij plotseling stil. Instinctmatig zag hij
in, dat hij niet dc man was om Cornelia te
leiden. Zijn gedachten dwaalden terug tot de
gebeurtenissen van een uur geleden. „Je zult
toch niets vertellen?" had zij haastig ge
fluisterd, toen zij op de lift wachtten. Na
tuurlijk hij had met het hoofd ge
schud.
Norman Wild zelf was te zeer gewend aan
Cornelia's uitstapjes om ook maai d-' gewone
vragen te stellen van beangstlge ouders en
bleek tevreden met Royle's eenigszins vluch-
tigen uitleg. „Een apachen verblijf, messen
trekken tegen elkaar nog al opwindend"
had hij gemompeld, met Cornelia's verzoek
nog in de ooren en Wild was na een ver
schrikten blik gemakkelijk gerust te stellen
geweest.
In stilte nabroeiend wenschte hij. dat hij
het over zich kon verkrijgen Cornelia^
smeekend gefluister over het hoofd te zien
en Wild de heele geschiedenis te vertellen.
Hem van dat gezicht vertellen, dat hij
niet uit zijn'gedachte kon zetten het
donkere hoofd over het blonde gebogen,
donkere oogen, die in verbijsterde blauwe
keken. Per slpt van rekening was het haar
vader en die liad, dit gaf Royle somber toe,
meer invloed op haar, dan hij. Royle zelf,
op haar bezat. Maar hij kon er niet toe komen
zijn half gegeven belofte te breken en er
bleef voor hem niets anders over dan zijn op
en neer loopen te. staken en naar bed te
gaan. Hij bleef nog even in gedachte staan,
terwijl hij het licht uitdraaide.
En in de andere kamer was mevrouw
Lawson nog bezig met Cornelia, wier hoofd
barstte. Als ze nu maar ophield, met dat
zenuwachtig ronu»charrelen en ging, wond
Cornelia, die doodmoe was, zich op.
Doch tante Julia maakte nog geen aan
stalten om te gaan. Zij was niet met de Wilds
meegegaan, omdat zij zoo dol op reizen was,
want zij kon niet tegen de zee; gedeeltelijk
had men door de lucht gereisd op Cornelia's
speciaal verlangen, maar Julia Lawson had
nu opgehouden alleen de zee als haar vijand
te beschouwen. Het was niet het genot van
reizen, het was zelfs niet de liefde voor Cor
nelia, die mevrouw Lawson er toe gebracht
had, haar geriefelijk stadshuis te verlaten en
mee te gaan op een reis, die voor haar de
eene vermoeidheid na de andere bracht.
Het was haar lange, stille liefde voor Nor
man Wild.
Hij was de held van haar kinderjaren ge
weest. Tijdens zijn studententijd had zij de
lauwerkransen om zijn donker hoofd gelegd
en het eerstvolgende jaar had zij gedroomd
en visioenen gezien van een volmaakt ge
lukkig leven als Norman Wild's aangebeden
vrouw. Op drie en twintig-jarigen leeftijd
had Wild Cornelia's moeder ontmoet en na
haar als een wervelwind het hof te hebben
gemaakt, huwde hij met haar, Julia Lawson
aan haar lot overlatend, die haar geheim diep
in haar hart verborg, terwijl zij tevergeefs
trachtte haar liefde voor hem te onderdruk
ken. Om haar trots te bevredigen, huwde zij
zelve kort daarop met een waardigen, stij
ven man, tien jaaT ouder dan zij, wien zij
zoo veel zij kon had gegeven en die haar
eenige jaren later als een kinderlooze weduwe
achterliet.
Cornelia, die toen reeds moederloos was,
was voor haar een aanleiding geweest de
vriendschap met Wild te hernieuwen en
langzaam aan had zij bij het tengere doch
tertje van'den man, die zelfs nu, lichtelijk
kaal en meer dan lichtelijk rond, haar held
was gebleven, de plaats van de meest ge
liefde tante ingenomen.
Zij bewoog zich. een klein zelfs op dat
uur onberispelijk figuurtje, door de rustige
kamer .terwijl zij de verstrooide bezittingen
van Cornelia, die geen ^ordelijkheid kende,
bijeen zocht en de toilet-artikelen op hun
plaats legde; (echt schildpad met goud was
Cornelia's laatste liefhebberij geweest) en.
hoewel onbewust, toegevend aan de rustige
liefde voor den vader door het kind ruim
schoots te verzorgen.
Uit het breede bed praatte Cornelia.
..Ga toch naar bed, tante Julia", zeide zij.
„Ik ben heusch weer heelemaal in orde. Ik
val nooit heelemaal flauw, weet u. Het kwam
door de warmte en ik denk. dat ik moe
was. maar 't zal me weer ziek maken, als ik
moet denken, dat ik u ophoud".
Mevrouw Lawson ging naar het, bed, een
tee de re blik ln de oogen, terwijl zij haar
koele hand op Cornelia's hoofd legde.
„Dan zal ik maar gaan", zeide zij. „Je zult
wel slapen, denk ik. Ik geloof dat het geen
fijne gelegenheid was, waar je heen ging,
naar wat ik Frank tegen je vader hoorde
zeggen".
Cornelia sloot haar oogen en wendde het
hoofd af.
„Maar 't is nu voorbij" suste mevrouw
Lawson, „je bent nu veilig en je moet het
maar gauw vergeten".
Cornelia opende haar heldere oogen en
keek haar aan met een blik, die mevrouw
Lawson vreemd verward voorkwam, ofschoon
ze het niet zou hebben kunnen uitleggen.
Mevrouw Lawson kuste haar en stopte
haar nog eens onder.
„Ik zal de gordijnen open maken", zeide
zij zacht, terwijl zij naar het raam ging, „dan
krijg je volop frissche lucht".
De kamer lag aan de straat en toen me
vrouw Lawson de gordijnen open trok om
de koele nachtlucht, die zelfs in het hartje
van de stad nog heerlijk was, binnen te laten
stroomen, keek zij vluchtig over de straat.
Dan keek ze nog eens scherper.
Onder een lantaarn stond onbeweeglijk
iemand, weggedoken in, zijn jas, die hij tot
zijn kin had opgetrokken, zijn slappen breed-
geranden vilthoed diep over de oogen. Toen
mevrouw Lawson keek, lichtte hij zijn hoofd
op en zag ze zijn gezicht. Een donker, knap
gebiedend gelaat. Een oogenblik bleef me
vrouw Lawson staan, dan keerde zij zich om
en g'ng onhoorbaar de kamer uit.
HOOFDSTUK III.
Met den gloed van de late Meizon in haar
kamer nam den volgenden ochtend Cornelia
zich zeil op in den spiegel, terwijl zij in
gedachten haar vingers door haar kort,
blond haar streek. Plotseling kwam er een
flauwe blos op de wangen der verschijning
tegenover haar-; ze greep haastig naar den
borstel, ging er ijverig mee over haar hoofd
den rug naar den spiegel gekeerd, terwijl
haar blauwe oogen strak keken naar het
portret van een dame in crinoline aan den
wand tegenover haar.
Alle sporen van de bezwijming en de hoofd
pijn van den vorigen avond waren verdwe
nen, een glimlach speelde om haar mond,
toen Cornelia eenige minuten later, na een
iaatsten blik op zichzelve, in haar korte
gladde blauw-zijden jurk met fijnen dunnen
kraag en manchetten naar beneden wilde
gaan voor het ontbijt.
Bij de deur bleef zij echter nog even staan,
keek peinzend naar' een lichte wolk in een
overigens heldere lucht,; de ramen stonden
wijd open. het vroolijke straatgedruisch
drong tot haar door. Vlak onder haar balkon-
hielden twee vrouwen een luid en opgewekt
gesprek, niet ver weg rinkelende een bel.
Cornelia's oogen begonnen te schitteren en
met een vroolijk lachje wendde zij zich om,
deed nu werkelijk de deur open en vloog
licht de trappen af.
Norman Wild was reeds aan zijn tweeden)
kop koffie toen zijn dochter, sierlijker dam
ooit in het volle morgenlicht, aan de ont
bijttafel verscheen.
„Dus u is weer geheel beter, mejuffrouw",
vroeg hij, terwijl hij haar over zijn brille-
glazen heen aankeek.
„Geheel en al, mijnheer", antwoordde zij
vrcolijk, maakte een sierlijke buiging voor
hem en zond de beide anderen een kushand'
toe. „Koffie, Fransche koffie, vlug ik ver
ga van den honger", kondigde zij aan, ter
wijl zij neerzonk in den wachtenden stoel,
tegenover Julia Lawson. Royle, die bij ha.-.r
binnenkomst was opgestaan, ging nu ook
weer zitten met een zelfbewuste „air", waar
door hij bij Cornelia een golf van geraakt-
he:d opwekte, die dan ook haar opmerkingen-
hoofdzakelijk tot haar vader en Julia richt
te.
(Wordt vervolgd),
DE NIEUWE LOKALEN van dc academie voor internationaal recht zijn
Maandag tc den Haag in tegenwoordigheid van verschillende autoriteiten
geopend. Z.Exc. Jhr. mr. dc Gracff tijdens zijn openingsrede. Geheel links:
oud-minister Gort van der Linden.
50 BRUIDSPAREN, allen lid van dc N.S.D.A.P. cn wonende te Berlijn,
zijn dezer dagen tegelijk in het huwelijk getreden. De bruidsstoet begeeft
zich in de Lazaruskerk, alwaar dc huwelijksinzegening plaats vond.
