De Mysterieuse Apache.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
21)
Met een woesten uitroep legde hij haar
neer op een bank en staarde in het kleine,
betraande gezichtje met de donkere kringen
onder de gesloten oogen. „Water", beval
hij kort, zonder zich om te wenden
Behoedzaam bette hij haar gezicht en
handen,,schijnbaar doof voor het rumoerige
gevecht achter hem, voor de wilde vloeken
van zijn volgelingen, Raval's woedende
snauwen en de gillen van Yvonne, die in
een hoek gehurkt, beurtelings onsamenhan
gend, bijna waanzinnig voor zich uit mur
melde of uitbarstte in een wilde woede, die
aangroeide tot onbeheerschte pijnkreten, toen
het doodend vocht zijn werk deed.
'Juist opende Cornelia de oogen; er kwam
een uitdrukking van hulpeloozen angst in,
toen zij 't vreeselljk gekrijt hoorde. L'Etranger
Rouge boog zich over haar, totdat zijn
gezicht bijna het hare raakte. ,,U is thans
volkomen veilig, arm kindje", zei hij zacht
maar met klem en hij deed. alsof hij haar
in zijn armen wilde opheffen; ..maar wacht
nog een oogenblikje", voegde hij er bij en
wendde zich plotseling tol de nu wild snak
kende vrouw in den hoek. Naast haar lag
nog het gebroken fleschje. Ze had haar
mouw in flarden gescheurd in een nutte-
looze poging tot verlichting, nu hingen de
lappen van haar hals en schouder.
Terwijl hij naar den arm keek. die met
dikke blaren bedekt was bukte hq zich en
hielp Yvonne opstaan. Nog snikkend klem
de ze zich wild aan hem vast, doch zou weer
gevallen zijn, indien hij haar niet had op
gevangen en langs de keldertrappen naar
de straat had gedragen.
,Naar 't ziekenhuis, ylug!", beval hij, ter
wijl hij haar in de wachtende auto neer
legde, die nu in de duisternis voortschoot.
„Luistert", zei hij, tenyijl hij den kelder
weer kwam ingesprongen en het werd
plotseling stil.
„Vannacht ga jij een groote reis maken.
Je' zult wel een of ander hol vinden, dat
geschikt is voor zoo'n rat als jij bent"
en hij knipte met zijn vingers naar den in
eengekrompen Raval. Jij zult daar blijven.
Als je nog ooit een voet in Parijs zet, zal
ik, die nooit mijn woord breek, je vermoor
den. Begrepen?"
Raval trachtte zijn droge lippen te bevoch
tigen.
„Dus ga je gang. Dubois en jij Moi'ton, bren
gen jullie hem een flink eind buiten de stad.
de overigen zie ik straks weer terug".
Raval, met een streep bloed op zijn ge
zicht, zijn jas van zijn lijf getrokken, slofte
tusschen de twee mannen weg. L'Etranger
Rouge schonk weer zijn aandacht aan Cor
nelia.
„Het was de eenige manier om den vrede
te krijgen", zei hij haar, terwijl hij onderzoe
kend naar haar bleek gezicht en wijdge-
sperde oogen keek.
„Ik, ik kan me niet bewegen", fluisterde
zij en wendde haar gelaat af om haar beven
de lippen niet te laten zien, „ik ik denk
dat het door het binden komt die
touwen
Met medelijden keek l'Etranger Rouge
neer op het licht huiverend figuurtje op de
bank.
„Wat ben ik toch dom", bromde hij en
rukte zijn jas uit om er haar zachtjes in te
wikkelen.
„Mademoiselle, de sterkste man zou niet
meer op zijn beenen kunnen staan, na al
wat u hebt doorgemaakt", zei hij rustig. En
heel zacht tilde hij haar in zijn armen en
droeg haar voorzichtig de trappen op naar de
straat. Buiten het donkere huis wachtte nog
de kliene auto van Raval. Hierin tilde hij
Cornelia en na zelf aan hei stuur te hebben
plaats genomen, reed hij in volle vaart naar
het centrum der stad.
Lr het hotel Continental zat Wild met in
gezonken oogen en diepe lijnen over zijn ge
zicht samen met Royle en mevrouw Lawson
te wachten in de stille verlaten hall. Waarom
zouden zij naar bed zijn gegaan? En sinds
Wild was teruggekomen met het bericht van
de schaduwjacht, hadden zij geduldig ge
wacht wat de nacht zou brengen.
Plotseling hoorde men op de straat het
gezoem van een snel aanrijdende auto, het
kanrsen va nremmen en het geluid van
een mannenstem. De nachtportier stond
slaperig op en ging naar de deur. Ook Wild
stond met aschgrauw gezicht op. De stem
van den portier klonk knorrig, toen hoorde
men een vasten stap, het zware tourniquet
werd krachtig opengegooid en op den drem
pel stond Cornelia, half leunend op en on
dersteund door de sterke armen van l'Etran
ger Rouge!
Wild sprong naar voren; hij trachtte te
spreken, maar kon niet, trok toen het meisje
aan zijn hart. Mevrouw Lawson boog over
haar heen, haar oogen vol tranen en Royle
staarde verslagen naar het gouden hoofd,
dat op Wild's schouder was gevallen.
L'Etranger Rouge keek één oogenblik aan
dachtig naar de groep, dan ging hij met
een zucht en een licht schouderophalen
haastig weg. zooals hij gekomen was.
Tijd, takt en de honderd en een kleine af
leidingen, door liefde ingegeven, waren
nocdïg om bij Cornelia de herinnering aar
dezen tijd van doonsanest we te w'
Mevrouw Lawson, die haar nooit verliet, had
een bed in haar kamer laten opslaan om
altijd bij de hand te zijn, wanneer Cornelia
wakker werd met een angstkreet op de lip-
den.
Jeugd, een krachtige gezondheid en de
eindelooze liefde en zorgen, waarmee ze was
omringd, deden wonderen voor haar herstel
en verrassend gauw was ze weer in staat uit
te rijden in den zomerschen zonneschijn en
al heel spoedig kon ze haar vroeger leven
weer hervatten Haar vader wilde nu al zijn
zaken in de vroolijke stad spoedig afgewik
keld zien en overal heen irekken, waarheen
zij wenschte te gaan. Maar Cornelia verkoos
te blijven waar ze waren.
Mr. Débu was een trouwe bezoeker. Hij
kwam, gewapend met. de prachtigste bouquet-
ten en een bijna persoonlijke spijt, dat Parijs
zich van zoo'n leelijken kant had doen ken
nen aan zulk een bekoorlijke bezoekster. Cor
nelia luisterde, antwoordde beleefd en deed
haar best beminnelijk te zijn, doch in haar
hart wenschte zij, dat haar vader niet zoo
warm aandrong op zijn bezoeken.
Op een goeden dag, dat zij weer de oude
was, sprak zij haar vader over iets anders,,
dat haar gedachten bezig hield.
„Vadertje" begon zij, toen zij met Wild
alleen was, „vindt u ook niet, dat het tijd
wordt. om den man te bedanken, die mij
redde?"
Wild schoof onrustig op zijn stoel heen en
weer.
„Ach", zei hij langzaam, „hij die konink
lijke apache schijnt mij een lastig iemand
om te bedanken".
Cornelia wendde zich om en keek haar
vader vol in het gelaat. „Hebt u het dan ge
probeerd?" vroeg ze en er lag verwondering
in haar stem.
„Zeg eens, Cornelia, jij gelooft toch niet.
dat ik zoo iets zou vergeten? Zoo gauw als je
weer bijkwam, zocht Royle l'Etranger Rouge
P in .La Maison Diable" om hem onzen
- - hptu'spn en daar ik meen
de, dat daden duidelijker zijn dan woorden,
zond ik hem vijftigduizend francs om mijn
dankbaarheid to bewijzen". Wild zweeg met
een glimlach, toen hij hieraan terug dacht.
„En?" vroeg Cornelia.
„Noch de woorden, noch de daad werden
aangenomen. Frank zei, dat hij lachte bij
de eerste en de tweede weigerde met de hou
ding van een hertog, dien men bij vergis
sing de fooi gaf bestemd voor zijn bedien
de".
Een lichte kleur overtoog Cornelia's wangen
Zij wenschte, dat haar vader dat geld niet
gezonden had, maar natuurlijk, het had
hem de meest geschikte vereffening van deze
schuld geleken.
„Ik zou hem graag zelf willen bedanken",
zeide zij.
Wild keek haar aan met bedenkelijke ver
rassing. Hoe diep zijn dankbaarheid ook was
tegenover den man. die zijn dochter redde,
na hetgeen Frank verteld had, voelde hij niet
veel neiging tot een persoonlijke ontmoe
ting.
„Frank heeft al het noodige al gezegd",
waagde hij.
„Ik ben Frank niet en hij heeft mij ge
red". Zij sloeg haar arm om haars vaders
hals.
„Het is toch het minste, wat ik doen kan",
mompelde zij met een lichten zucht.
Wild bezweek voor de liefkozingen. Per
slot van rekening had zoo'n ontmoeting hier
in het hotel niet veel te beteekenen.
„Goed dan, lieveling",, stemde hij toe. „mis
schien moest je hem ook wel persoonnjk be
danken. Ik zal Frank vragen, h:-m te ver
zoeken zeer nederig natuurlijk hiqr
bij ons te komen".
„Neen, vadertje, ik zal hem een briefje
schrijven en dat moet u hem geven; dat wilt
u toch wel voor me doen, Is het niet?" pleitte
zü.
'Wordt vervolgd).
DE RUSTDAG TE PAU voor de deel
nemers aan de Tour de France. Level
vraagt den weg aan een der verkeers
agenten van de stad.
VOOR DE FINALE OM DE DAVIS CUP in het stadion Roland
Gacos te Parijs tusschen Engeland en Amerika. Desmastell en Austin
(rechts} op de tribune gedurende een korte pauze.
HET PASSIESPELTHEATER TE ERP in Tirol, dat BANDENPECH bij de clubkampioenschappen 1933, die Donderdag
door swaren brand geheel verwoest werd. avond op de Amsterdamsche wielerbaan verreden werden.
DE VOORBEREIDINGEN voor de Kaagwcek, die van 21 t/m
25 Juli gehouden wordt. Donderdag arriveerden reeds alle
mogelijke ingrediënten, welke noodig zijn voor het houden
van een watersportfestijn.
DB BRUG\ welke gebouwd werd door de NcdcrI.
Dok Mij„ en bestemd is voor het Merwedckana.il
nabij Amsterdam, is Donderdag gereed gemaakt voor
het transport.
DE OVERBRENGING van he*
stoffelijk overschot der twee
Lithausche aviateurs, Darius en
Girenas, die te Soldin neerstort
ten en om het leven kwamen.
DE NATIONALE ROEIKAMPIOENSGHAPPEN op Sloten zijn Donderdagavond begonnen. - De ploeg van Njord, da
winnaar in de voorwedstrijden van de vierriemsgieken met stuurman.
