Oe Mysterieuse Apache.
EEN HULDE voor de vorstelijke jubilaresse. Woensdag had
ten paleize Soestdijk een défilé en bloemenhulde plaats ter ge-
Iegenheid van den 75stcn verjaardag van H. M. Koningin Moeder.
Behalve de jubilaresse sloegen ook H. M. de Koningin en
H. K. H. Prinses Juliana deze plechtigheid gade.
HET TRANSPORT in de eerste Ncdcrlandsche
steengroeve, die Vrijdag te Winterswijk door
het bestuur dier gemeente officieel in bedrijf
zal worden gesteld.
DE BEKENDE INTERNATIONAAL
PUCK VAN HEEL ia Woensdag te
Rotterdam in het huwelijk getreden met
mej. M. Schellckens. - Het bruidspaar in
den tuin van het stadhuis.
IN HEI STERNSCHE SLOTLAND te Franeker zijn Woensdag kaatswed
strijden gehouden. Een overzicht tijdens de spelen.
MOLLISON, de Engelsche aviateur en zijn echtgenoote Amy
Johnson» na hun onfortuinlijke landing te Bridgeport na de
aanvankelijk geslaagde oceaanvlucht.
DE EERSTE NEDERLANDSCHE STEENGROEVE. Vrijdag wordt door het gemeentebestuur van Winterswijk de eerste Nederlandsche steengroeve in bedrijf gesteld.
Een overzicht van het bedrijf, waarin ongeveer dertig arbeiders werk vinden.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARIJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
32)
.Daarom nu juist niet", zei hij een beetje
gemelijk, ..ik weet zelf niet waarom. Kijk,
we zijn bijna aan de beurt", waarschuwde
hu haar. toen de andere auto's één voor een
hun vrachtje gemaskerde dansers op de
stoep afzetten. ..Nu". Zij reden op en het
portier werd geopend; een bediende hielp
Yvonne gedienstig bij het uitstappen. Dfhgny
volgde, bood haar zijn arm aan en leidde
haar de zwaar belooperde trap op. Zij had
haar waardige houding weer aangenomen en
liep hooghartig langs een troep straatjongens
die met open mond bij den ingang stonden
om de aangekomenen te bewonderen. De-
licnv beet zich op zijn lippen om niet te
lachen, en liep plechtig naast h^r voort.
Beuren werden open geworpen; de muziek
werd duidelijker naar mate zij voortgingen
en opgenomen werden tusschen de lachen
de. bonte menigte. De lucht was zwoel van
bloemengeur, en paren, in de meest opval
lende kleuren gekleed, liepen af enaam
Nu. zullen we ook eens dansen.
le Comte en keek op naar het orkest da,
plotseling in een vroolijken fox-trot losbarst
l€Yvonne schudde haar hoofd. „Laat ons
eerst wat rondkijken", zeide zür
Wat haar betrof zwierde zij 1liever In een
ftpachendans in La MaLson Diable rond, maar
voor een enkelen keer was dit toch wel prach
tig. Zij keek de ruime zaal door. die nu ge
vuld was met gemaskerde dar«s?.rs in aller
lei kleedij. Een stierenvechter danste met
Marie Antoinette, Kozakken, Sheiks, harle
kijnen en koningen zwierden lustig rond met
Cólombines, bloemenmeisjes, Spaansche
schoonen en gesluierde Oostersche vrouwen;
terwijl geschiedkundige personen, jaargetijde
uitbeeldingen en sprookjeshelden waren op
gestaan. door de menigte liepen en de meest
ongelijke groepen vormden. Allen waren ge
maskerd, de meeste dansers stelden zich te
vreden met een strook zwart fluweel voor de
oogen, maai- hier en daar had de drager
zijn persooh geheel verborgen achter een
masker, dat hot gezicht van de wenkbrauwen
tot de kin bedekte.
Deligny. met zijn narrenkap scheef op zijn
hoofd, bekeek de menigte met een licht-
ironischen lach om de lippen. Zijn vlugge
oogen zagen hier en daar een bekende ach
ter het smalle masker. Hij had geen behoefte
herkend te worden en was er, nu hij rond
zag. ook niet bang voor.
„Kom. laten we nu dansen", en Yvonne
trok hem dwingend aan zijn mouw.
En zij dansten, eens, tweemaal, vele malen,
tot Deligny het moe werd en haar in de loge
trok. waar zij toe keken. Yvonne gespannen
en gretig, haar partner lusteloos en onver
schillig. In eens slaakte zij een lichten kreet
en keek naar een groepje van vijf personen,
klaarblijkelijk juist aangekomen.
Drie van hen waren vrouwelijke personen,
één veel ouder dan de beide andere, de twee
anderen waren mannen. Yvonne kneep haar
oogen dicht bij het zien van een der meisjes.
Zij was gekleed als Juliette met paarlen over
haar wit satijnen japon gestikt, paarlen
op haar kleine satijnen muiltjes en een
paarlen tiaar op haar goudblond haar. Zij
sprak zeer druk met het meisje naast haar
een bruinharige, bruinooglge Zigeunerin
wier voeten op de maat der muziek mee-
trippelden zelfs toen ze sprak. Vlak achter
haar stond de oudere dame en plooide de
mantilla van haar Spaansch costume om
haar welgevormde schouders en luisterde
naar de opmerkingen der mannen aan weers
kanten van haar, de jongste verkleed als
Hugenoot, de andere alleen gemaskerd, in
correcte avondkleeding.
Yvonne leunde terug en staarde naar deze
groep, eerst naar het meisje in wit satijn,
dan oplettend naar elk der anderen. De
ligny had haar belangstelling niet opge
merkt en sloeg met zijn narrenkap op de
maat der muziek mede.
Nu danste het meisje met een als Napoleon
verkleeden man, van middelbare grootte;
haar vroolijke stem en parelende lach be
reikten, terwijl zij voorbij dansten, het paar
in de loge. De muziek hield op en Napoleon
en Juliette kwamen arm in arm terug, bij
de dame met de mantilla en haar begeleider
in eenvoudige avondkleeding; de Hugenoot en
het Zigeunermeisje waren samen verdwenen.
Yvonne leunde terug en keek strak naar de
groep, die nu staande onder een schitteren
den lichtbundel, duidelijk zichtbaar voor
haar was. Zij beet op haar lippen en keek
haar metgezel aan. die zijn oogen lusteloos
over de menigte liet dwalen. ..Dadelijk zul
len we weer eens dansen", zei hij, een geeuw
verbijtend.
Onopgemerkt zette Yvonne haar onderzoek
voort. Nu liep de Spaansche matrone aan
den arm van haar metgezel naar het buffet
en liet het meisje met den galanten Na
poleon in opgewekt gesprek achter; nu gin
gen zij zitten, hij schoof een tafeltje aan en
keek rond naar een kellner. Een oogenblikje
later liep hij zelf weg om ijs voor haar te
halen en het meisje zocht gespannen met
haar oogen de zaal rond.
Toen verstarde Yvonne en slaakte een lich
ten kreet, die bijna een snik was, haar han
den sloten zich krampachtig en haar oogen
schitterden valsch achter het masker. Een
man boog zich over het meisje in wit satijn,
een man van buitengewone grootte, prach
tig gebouwd en gekleed in nauwsluitend mei
zilver afgezet fluweel, een opvallende figuur,
zelfs in deze menigte. Hij was geheel ge
maskerd, droeg een muts met zilveren pluim
op zijn donker hoofd en aan zijn frak en
puntige schoenen glommen robijnen als
vurige stippen.
Maar Yvonne herkende hem. O, ja. het
meest vreemdsoortige carnavalspak zou haar
niet bedrogen hebben, waar hei dezen man
gold. Haar hart sloeg pijnlijk en met schok
ken en haar hand klemde zich aan het
smalle rose keurslijfje vast.
Weer speelde de (muziek en het meisje in
wit satijn werd meegevoerd in de armen van
dien vreemdeling, zwart en wit, wit en zwart,
samen zwierden zij rond. langzaam en ge
lukkig, en Yvonne's oogen hingen aan dat
zorgeloos lachende paar. Ze kwamen nader
en zij zonk terug in haar stoel met bleek ge
zicht, haar hand op de trillende lippen.
Nu waren ze voorbij en een lach uit een
diepe sonore stem trilde nog na. toen Yvon
ne zich tot haar vriend overboog en hem
nerveus aan zijn mouw trok.
„Francois", zei ze scherp en dan be
vreemd; „Frangois, wat is er, ben je niet
goed Francois?" en schril klonk haar
stem.
Deligny antwoordde niet; met zielig
bevende vingers trok hij zijn masker om
hoog en staarde in de richting, waarin het
paar verdwenen was; zijn gezicht was kleur
loos en in zijn oogen lag een gespannen,
bijna ontsbellende uitdrukking. Hij schudde
'naar hand met kracht van zich af en
bleef in dezelfde richting staren; de dans
eindigde en met een zucht zonk hij in zijn
stoel terug.
„Het spijt me, Yvonne", zei hij een oogen-
blik later.
„Wat was er toch?" vroeg zij, hem ver
wonderd
„God weet het", zei hij mat en schoof
zich het masker weer voor de oogen. „Heb
je iemand hooren lachen?" en weifelend
wachtte hij haar antwoord af.
Zij zweeg even, toen: „iedereen lacht
hier, behalve jij en ik", antwoordde ze bit
ter.
„Ja, maar Deligny brak zijn zin af
en streek met zijn hand over zijn voor
hoofd.
..Schimmen", mompelde hij vermoeid;
„we zullen gaan, kleintje".
Yvonne stond gehoorzaam op en keek
nog eens achter zich de balzaal in, toen zij
deze door een zijdeur verlieten. Ongeveer
in 't midden van de zaal stond een korte,
gezette, als Napoleon verkleede man, die
in iedere hand een portie ijs droeg. Het
leek of hij iemand zocht, dan zette hij met
een zuur gezicht het ijs op het tafeltje en
liep heen.
.Nog een, die teleurgesteld is", mompelde
Yvonne snijdend.
Deligny liep langzaam door, bleef bij den
ingang staan en nam scherp de gezichten
der voorbijgangers op, zonder verder aan
dacht aan zijn gezellin te schenken. Hij
ging zelfs zitten in een bocht van de groote
trap en zette zijn onderzoek voort, maar
klaarblijkelijk zonder succes, want met een
zucht liep hij daarna door en gaf slechts
vage antwoorden op Yvonne's opmerkin
gen.
„Ah! Comte, neen ik vergis ine niet", riep
plotseling een stem, toen zij onder aan de
trap stonden.
Hij wendde zich snel om. „Ik heb niet het
genoegen u te herkennen, monsieur", zei hij
koel en keek hooghartig naar den man voor
hem.
(Wordt vervolgd)..
