1
WAARSCHUWING!
RIKAULT
Vaseline ^VChesebrough
Oe Mysterieuse Apache.
MAANDAG 7 AUGUSTUS 1933
HAARLEM'S DAGBLAD
9
LETTEREN EN KUNST
MUZIEK.
ROY FOX IN HAARLEM.
Sommigen waren
de meening toege
daan dat de gem.
concertzaal te klein
zou blijken voor de
ontvangst van de
gasten uit Enge
land, ons door de
B.B.C. overbekend.
Evenwel rekenden
zij niet met het
feit, dat velen nog
leefden in de Duke
Ellington-roes en
nadien vooreerst
niets meer wilden
hooren; en dan
Roy Fox. nog het mooie
weer' Alzoo: omstandigheden in aanmerking
eenomen mocht Roy Fox over oe getoonde
belangstelling dubbel en dwars tevreden zijn.
Wat heeft hem zijn werken m „Monseig
neurs restaurant" veel vrienden bezorgd in
HZifn dgrootste bekendheid hier dankt hij
echter aan de uitzendingen uit- het Kit Cat -
restaurant, en in de samenstelling uit deze
laatste periode vonden we Zondagavond het
beroemde ensemble op het podium der con
certzaal. Hartelijk was de ontvangst Reeds
dc binnenkomende musici werden blijde be
groet. maar als dan voor de tweede maal de
deur der solistenkamer zich opende en de
slanke figuur van Roy Fox naar voren kwam,
dan was deze eerste groet van Holland als een
uiting van een blij herkennen, en Fox, was
daarover zichtbaar verrast.
En nu kon bij de hoorders beginnen het
genieten, en ook de critiek. Zonderling
dat er zoovelen het musiceeren van Roy Fox
niet konden losmaken van dat van een Duke
Ellington. Voor dezulken, wiens luisteren ver
keerd is ingesteld, moest natuurlijk de aan
dacht noodwendig op nevenwegen geraken,
en ik ben blij dat ik tot deze laatste groep
luisteraars niet behoor. Er is bij Roy Fox zóó
veel en zóo veel te genieten, dat de volle aan
dacht kan uitgaan naar Roy Fox alleen. Uit
een programma van goed geteld honderd en
achttien stukken koos hij er twee en dertig,
neen drie en dertig, zoo we de allerlaatste
toegift ook meerekenen. Naast vele nummers
voor het instrumentaal-ensemble alleen wa
ren ook telkens de vocaalsolisten voor de
microfoon. Voor wie de uitvoering niet mee
maakte. zij hier gezegd, dat op het podium
een drietal microfoons staan opgesteld, en
twee groote luidsprekers het geluid naar
voren brengen, juist zooals dit bij de Amerl-
kaansche bands de gewoonte is. Bij deze wijze
van reproductie trof me bijzonder, hoe sterke
klankgroepen (trombone, trompet) tweesorr-
ten van overbrenging, n.l. de rechtstveeksche
en de kunstmatige, samensmolten tot een
klankgeheel waarvan groote bekoring uit
ging. De zang van de gevierde Miss Peggy
Dell had ik liever minder versterkt gehoord.
Of dan evenwel de indruk zóó geweest was
als thans bi.i b.v. het ontroerende „Shine",
en nf .de „St. Louis Blues" zóó sterk hadden
gesproken, mogen we betwijfelen. Hoe mooi
ppk, \vee.r zong zij de Slow Fox „I cover the
waterfront". Van de vocalisten mag verder
allereerst de zang van den tenor Jack Plant
genoemd worden. In „Stormy Weather",
waar zijn zingen zoo prachtig werd over-
schenen door de trombone-solo, en later in
„Whispering", waar de trompet (Leslie Lam
bert). hem secondeerde, moet het wel aan
ieder luisteraar zijn duidelijk geweest, (denk
ook eens aan den bariton Ronnie Gernar-
dez), hoe Roy Fox zijn kunstenaars heeft
weten bijeen te brengen de echte Jazz-feeling.
Zon ze die niet reeds bezaten, zegt ge; want
we spreken van solovoordrachten. Maar een
orkeststuk dan als het zeer prachige „Cabin
in the pines", en niet te vergeten het bekende
„Limehouse Blues". De hand van den mees
ter was hier evenzeer te ontdekken als in
„Chicago", waar het ensemble werd genood
zaakt tot obstaan.
Den bariton zouden we onrecht doen, als
we'niet in herinnering brachten zijn diep ge
voeld „Brother can you spare a dime". Jazz-
feeling, wat wilt u?
En ja, de drums! Zou een Maurice Burman
te vervangen zijn in dit ensemble? Eigen
aardig, hoe die tot in uitersten „volmaakte
techniek (denk ook aan de trombone's, de
trompetten!) pas werd verkregen door deze
zeer langdurige en minutieuze studiën in het
Jazz-orkest; hoewel veel instruments alsolis-
ten overgingen van prima orkesten naar de
Jazz. Het omgekeerde echter heeft alweer
onlangs plaats gehad. Mengelberg neemt in
zijn ensemble op als tubaïst den trombonist
Wij vestigen de aandacht van koopers van producten der „Koninklijke/Shell"-groep
op het feit, dat tegenwoordig uit geel geschilderde pompen benzine verkocht wordt,
welke niet van de „Koninklijke" afkomstig is.
De „Koninklijke" heeft over de geheele wereld haar kleuren gestandaardiseerd en
is er na jarenlangen arbeid in geslaagd eene ongeëvenaarde reputatie voor de
onder haar merk „Shell" verkochte producten op te bouwen.
Van deze wereldreputatie trachten thans leveranciers van minderwaardige benzine
soorten gebruik te maken, door hun pompen in de clom bekende gele kleur te
schilderen en de automobilist die niet scherp toeziet, loopt gevaar een minder
waardige benzine of een mengsel van benzine en petroleum te koopen in plaats
van „Shell" benzine.
De ervaring heeft ons geleerd, dat dit inderdaad geschiedt en wij hebben daarom
op onze pompen - die alle reeds van het woord „Shell" zijn voorzien - ook het
„Shell"-embleem laten aanbrengen.
Automobilisten, indien Gij prijs stelt op kwaliteit, en benzine van de „Koninklijke/
Shell" groep wenscht te koopen, ziet dan scherp toe dat de gele pomp in rood.
het woord „Shell" en het „Shell"-embleem draagt.
N.V. Bataafsche Import Maatschappij
Verkoopkantoor van „KONINKLIJKE SHELL" producten
Den Haag
(Adv. Ingez. Med.)
van „The Ramblers" Gerard Spruyt, die als
Es-tuba Heymans gaat vervangen. Spruyt's
éénige school is geweest het Jazz-ensemble.
Zegt dit genoeg? Maar revenons a notre
Fox. Hoera's gingen op, als Roy aankondigde
een „Nobody's sweetheart" met zijn vier
saxo-duivels, en bij de bekende Foxtrot
„Kickin the gong around", in combinatie met
„Minnie the Moocker" had Roy gezorgd voor
verrassingen, waarbij de lach niet van de
lucht was. Kwartetten als „You telling me",
koren als „Hand me down my Walking cane"
werden als goede bekenden blijde begroet, om
van „Wheezy Anna" niet te spreken.
En als aan 't end van den langen, maar
prachtig vlottenden avond de toegift niet kon
uitblijven en uit de honderden kelen verre
weg de grootste voorkeur ging naar „Tlger
Rag" was men nog niet voldaan. Een enke
ling (hoe durfde hij?) vroeg „O Mo'nah!" en
Fox. schoon zich eerst overtuigend of de vra
ger 't wel meende, stond toe, gentlemanlike.
G. J. KALT.
ROY FOX VERTELT
De gebeurtenis, die voor velen een evene
ment. genoemd mag worden, is achter den
rug; Roy Fox was in Haarlem en heeft in de
Begijnestraat de première gegeven van zijn
tournee-tje op het vasteland van Europa, na
zoo vriendelijk geweest te zijn des middags
een uurtje in een van zijn appartementen in
het Carlton Hotel te Amsterdam over zijn
carrière, zijn plannen e.d. te vertellen.
Om dan te beginnen voor hen die Fox niet
kennen of zelfs nooit van hem hebben ge
hoord; hij heet werkelijk Fox en zijn voor
naam is ook inderdaad Roy, hij rookt niet en
gebruikt ook geen alcohol, wat hem onder
scheidt van zijn collegas-jazzmakers.
U moet niet vergeten", zei Fox," jazz onder
scheidt zich van de klassieken vooral daarin
dat jazz „gemaakt" moet worden, het moet
gearrangeerd worden, de „vocalist" moet ge
zocht worden, de toonaard waarin het stuk
hem het best ligt, en dan pas beginnen de
„rehearsals", de repetities. En dat kost vaak
heel veel tijd!"
Honderd vijftig nummers, heeft hij op het
repertoire en hij beheerscht ze volkomen,
wat men ook verwachten mag van iemand die
„musical director" is geweest bij de Fox Film
Corp. in Amerika. (De man die de muziek van
de film in elkaar goochelt.) Roy Fox immers
heeft de bekende film Fox Follies gemaakt
voor zoover het 't muzikale gedeelte betreft.
Later is hij naar Engeland gegaan met een
Amerikaansche band; de „boys" gingen terug
en na nog vele avonturen zette Fox een En-
gelsche band in elkaar die nu uit 17 men-
schen bestaat en in de beste Londensche ver-
maakcentra speelt, zendt voor de B.B.C. uit
en speelt ten slotte ook voor Decca, voor
welke firma hij nu op reclame-tournee is door
Nederland en Frankrijk.
„Holland is marvellous", zei Fox, en 'k ge
loof dat hij het oprecht meende. Hij ls niet
iemand die iets zegt „omdat-ie-het-moet-
zeggen", want op een vraag wat hij van Men
gelberg dacht bleef hij feitelijk het ant
woord schuldig.
„Elke soort muziek op zijn tijd, een diner
bestaat ook niet alleen uit soepMuziek is
ook niet óf klassiek óf jazz." Wat op zich zelf
veel waars bevat.
„Houdt u ervan om klassieken tot jazz te
makfn?" is de volgende vraag die Fox te be
antwoorden krijgt.
„That's murdering the classics" en dit ant
woord laat geen twijfel over of Fox ooit Die
Meistersinger von Niirnberg tot rumba zal
maken
Veel vertelt hij nog over zijn verblijf in
Engeland en het is flatteus voor ons Neder
landers te hooren dat Roy P'ox het gevoel
heeft met een musicus te spreken als hij met
een Hollander converseert.
„De Hollanders", zegt-ie, „weten alles van
mijn platen. Vaak meer nog dan ik zelf. „Ze
SS
uime 4 pers., 4 deurs
Conduite Interieure
type MONAQUATRE
BENZINEVERBRUIK
1 L. op 12 KM. tl. 18Q0.-
kennen de nummers, weten wat aan „den
anderen kant" staat, kortom het ls verbluf
fend."
„Of er weet een „great number" op komst
is", vraag ik ten slotte. Aarzelend kijkt Fox
me aan.
„Great numbers are an exception", is zijn
voorzichtige antwoord. „Maar.... let u eens
op „I cover the waterfriend".
De schepper van Oh Monah zuigt oran
geade door een rietje en één oogcnblikjc
slechts komt er een vermoeide trek over zijn
gezicht, 't Is tijd om op te stappen het is
duidelijk. Het is ook eigenlijk te veel gevergd
op een snikheeten Zondag en dan nog wel in
zijn vacantie! Het is geen dag om vragen te
beantwoorden.
Het glas is leeg. Dat is tevens het einde van
het onderhoud. Fox begeleidt me tot de deur
en verzekert me nogmaals dat het hem een
groot genoegen is in Haarlem te mogen
spelen.
Hij is een beminnelijk man....
W. SCH.
ANSTERD. RIJTUIG MU.j
PLEIN 21, Telefoon 11198
NIEUWE APPèLZAKEN TEGEN
DIENSTWEIGERAARS.
BATAVIA, 4 Aungustus (Aneta) Het
Hoog Militair Gerechtshof ving de behande
ling aan in hooger beroep'van de zaken der
Eui'opeesche dienstweigeraars .korporaal
machinist Teune en matrozen der eerste
klasse Bijleveld en Wij shake, allen beschul
digd van opruiing.
Tijdens zijn pleidooi herinnerde de ver
dediger, de officier van administratie Van
'b Hof aan de lichte straffen in Nederland
aan burger-opruiers opgelegd, die nooit
worden ontslagen, doch daarentegen nog in
de Tweede Kamer komen.
De advocaat-fiscaal requlreerde bevesti
ging van de vonnissen van den Zeekrijgs
raad te Soera ba ja resp. een jaar, een jaar
„BEanke huid
Zachte handen"
(Adv. Ingez. Med.)
en zes maanden en acht maanden gevan
genisstraf, allen onder aftrek van den tijd
doorgebracht in preventieve hechtenis met
ontslag uit den dienst.
De uitspraak werd bepaald op 11 Augus-
DE VEESTAPEL WORDT
BEPERKT.
CR1SISZLTYELCENTRAI.E BEGINT HAAR
TAAK
De minister van Economische Zaken heeft
benoemd in het bestuur van de Crisis-Rund-
veecentrale tot leden de heeren P. J. van
Haaren te Tilburg, ir. W. de Jong te Arnhem.
N.S. Kingma te Boksem bij Leeuwarden. H.
K. Kcster te Wieringerwaard. H. Tromp van
Holst te Utrecht en A. van Wijnen te Gouda
en tot voorzitter den heer H. Tromp van
Holst te Utrecht; tot directeur is benoemd
de heer S. van Zwanenberg te 's Graven-
hage.
Thans kan de Centrale haar taak. den
rundveestapel te beperken, ter hand nemen.
VOLKSKRANT-VERHUIZING
Naar de 's Hert. Crt. verneemt, worden de
bureaux van het dagblad der R K. Arbeiders
beweging ..De Volkskrant" met ingang van
1 Januari 1935 gevestigd te Utrecht.
Het blad, dat thans in Den Bosch wordt
uitgegeven, zal dan gedrukt worden op de
eigen drukkerij van het R.K. Werkliedenver
bond.
EEN VAN DER LUBBE-COMITé
Er heeft zich. naar men ons meldt, een In
ternationaal Comité gevormd, genaamd: Co
mité van der Lubbe. dat zich ten doel stelt,
de waarheid omtrent de zaak Van der Lubbe,
aan de hand van tot nu toe niet gepubliceer
de documenten, onder de aandacht te bren
gen.
Dit comité bestaat uit personen van links-
communistische en libertair-socialistische
richting.
Sub-comités hebben zich gevormd in
Frankrijk. België en Zwitserland, tenviil de
oprichting van Comités in Engeland en Tsje-
cho-Slowakije in voorbereiding is.
Als eerste uitgave is een geschrift versche
nen, getiteld: „Marinus Van der Lubh.-- Pro-
letari'T of Provocateur?" waarvan de Fran
se he en Duitsche uitgave door dc resp. sub
comités wordt verzorgd.
DE SANEERING VAN DE BOL
LENTEELT.
REGEERING GARANDEERT DEN
MINIMUMPRIJS.
De minister van economische zaken maakt
bekend, dat aan ieder aangeslotene van de
Nedcrlandschc Bloembollcnkweckeentralc tc
Haarlem garantie gegeven wordt, dat de mi
nimumprijs voor den binnenlandschcn han
del in bollen, narcissen, tulpen en hyacin
then zal worden betaald. Deze garantie geldt
voor de door den aangeslotenen op 15 Octo
ber a.s. nog niet verkochte leverbare bollen,
welke voldoen aan de elschcn der inlevering,
welke door hen zijn geoogst, op dc bij hen
geïnventariseerde oppervlakten, verminderd
met de door hen in te leveren, respectievelijk
te reserveeren hoeveelheid tot het volgende
maximum:
1. Van narcissen 9 K.G. per Rijnlandsche
roede.
2. Vroege tulpen 175 stuks, maat 10 c.M.
en hooger per Rijnlandsche roede.
3. Darwin. Mendel- late en alle andere
tulpen. 195 stuks, maat Zift-, 10 en hooger
per Rijnlandsche roede
4. Hyacinthen, a. Voor diegenen, die reeds
1932 onder goede controle vrijwillig hebben
ingeleverd 14 l 2H.L.bollen maat 13 cM. en hoo
ger, per 100 Rijnlandsche roeden en
b. Die niet onder a vallen 12,6 H.L.. bollen
maat 13 en hooger per roede.
Om voor deze garantie in aanmerking te
komen, moeten aangeslotenen ter beschik
king van het bestuur der Ncderlandsche
Blocmbollenkweekcentrale de hoeveelheden
minstens tweemaal publiek voor den handel
beschikbaar hebben gesteld. De garantie zal
gedekt worden uit de opbrengst eener hef
fing op den export van den oogst van 1933 34
en '35 alsmede een heffing tot een maximum
van 5 cent per Rijnlandsche roede over de
plant jaren '33 34 en '34 35.
FEUILLETON
ROMAN
UIT DE PARTJSCHE ONDERWERELD
DOOR H. LUCAS.
(Geautoriseerde vertaling van H. Houben.)
35)
Nu waren de gordijnen toegetrokken en
een ronde tafel, pronkend met zilver en
kristal en verlicht door kandelaars met
kleine kapjes, was gedekt. Cornelia zag
het met wegzinkenden moed.... voor slechts
twee personen. Zij verlangde opeens kinder
lijk naar haar vader. Eindelijk nam ze
plaats, geforceerd, rustig, beheerscht bijna
en sprak luchtig over de Opera. Parijs, zelfs
over Royle, Dénise en eenige nieuwe vrien
den. Hoe dwaas was ze geweest, overwoog
ze plotseling; haar gastheer luisterde aan
dachtig en eerbiedig in zeer correcte hou
ding. Hij lachte en sprak beminnelijk, ter
wijl het eene welgekozen gerecht na het
andere werd opgediend.
„Dus u houdt van Parijs", begon hij ein
delijk, toen de zwijgende bediende, na de
tafel te hebben afgenomen en een groote
zilveren schaal beladen met fruit voor
hen te hebben neergezet, zich geruischloos
terugtrok en de deur sloot.
Cornelia voelde zich onrustig worden. „Ja.
ik houd van Parijs", zeide zij vlug, „maar,
natuurlijk, thuis mag ik een van die
heerlijke perziken? U moest ze zien, hoe ze
groeien in kweekerijen, mijlen en mijlen
lang en Cornelia sprak vlug door. haar
oogen opgericht om tersluiks een blik te
.Werpen op het klokje op den schoorsteen
mantel. Had ze dan toch een onvoorzichtig
heid begaan, vroeg ze zich verwonderd af.
Buiten de kamer rinkelde plotseling een
telefoon en Débu stond op met duizend
verontsch Idigingen. Hij vroeg verlof
een oogenblik de kamer te mogen verlaten
en sloot de deur. Cornelia stond op van
haar stoel en keek de kamer rond. Mis
schien zou hij met haar den rozentuin op
en neer willen wandelen, dacht zij verlan
gend, 't zou gemakkelijker zijn. Vlug liep ze
naar het raam en sloeg het gordijn terug,
't Was buitengewoon rustig in huis. zij ver
onderstelde, dat het personeel in een ande
ren vleugel was, maar de nacht, was heer
lijk: de maansikkel scheen helder in de
lucht, bijna wit boven de zwarte toppen
der boomen. Met vlugge handen deed zij
het raam open en ademde de zachte luch:
vol rozengeur in.
De deur van de kamer achter haar ging
weer open en toen ze omkeek zag ze Débu in
de deuropening staan; wie er ook geweest
was aan de andere zijde van de telefoon,
hij had vlug met hem afgehandeld. Cornelia
wendde zich glimlachend tot hem. „Welk
een heerlijke nacht", zeide zij, toen zweeg
ze plotseling.
Débu's gezicht was bleek. Hij liep naar öe
tafel, schonk zich een glas brandy in en
dronk het in één teug leeg, eer hij haar
antwoordde. Toen keerde hij zich om en
Cornelia, die het raam verlaten had. week
verschrikt terug.
„Was vader aan de telefoon?" vroeg ze
snel ademend en met vreemd-schrille
stem.
Débu lachte. „Neen", antwoordde hij
eenigszins onbeschaamd en zij wist dat hij
loog.
„Was was het een boodschap?"
Hij wachtte met zijn antwoord. „Er is
geen boodschap, mijn gevangen vogeltje',
zij hij weer zacht, „behalve, dat je vader
vanavond niet kan komen".
Cornelia keek vol angst in de kleine fletse
oogen, die valsch en sluw onder de leden
uitgluurden. Er was een oogenblik van ge
spannen stilte, toen liep Débu langzaam om
de tafel heen naar haar toe.
HOOFDSTUK XIV.
De moord te St. Cloud.
Cornelia hief haar handen op, als om een
stoot af te weren. Débu keek haar aan, bleef
staan en zijn houding veranderde onmid
dellijk.
„Kom, kom", zei hij sussend, „u is toch
niet bang van mij?" en zonder een stap
verder te doen schoof hij haar met zijn
voet een stoel toe.
„Een kleine gevangene, dat is zoo, doch
alleen zoolang als u wilt", en hij schikte
de kussens wat gemakkelijker in den stoel,
doch vermeed haar in de oogen te kijken
„Kom. mademoiselle, ik maakte maar een
grapje en u. u hebt me verkeerd beoordeeld
dat is alles Wilt u nu even luisteren
naar wat ik te zeggen heb?"
Cornelia aarzelde en ging toen in den
stoel zitten. De kleur was uit haar ge
zichtje verdwenen, maar haar oogen keken
donker en vost in die van den man aan
den anderen kant van de kamer. Nooit
Nooit had Débu haar meer bewonderd dan
nu. Met zichtbare inspanning ging hij ach
teruit naar de tafel, waar hij zich een twee
de glas brandy inschonk.
Cornelia sprong op uit haar stoel. „Houd
op", zei ze scherp. ..Wilt u mij nu zeggen
wat u me te vertellen hebt en dan zoo
vriendelijk zijn ee:i auto voor mij te be
stellen? Het heeft geen nut, dezen toestand
nog langer te rekken".
Débu trok boos zijn wenkbrauwen samen
en zette het glas onaangeroerd neer. „Rek
ken mompelde l;ij, alsof hij haar woor
den afwoog. ..Ik ben me niet bewust Made
moiselle verveeld te hebben door onbehoor
lijk lang te spreken! Rekken?" Schouder
ophalend nam hij toen het glas op en dronk
het in één teug leeg
Hij had al te veel gedronken, dacht Cor
nelia en keek wanhopig de kamer rond. Hij
was verschrikkelijk, wreed nu wist ze, dat
ze gelijk had gehad.
,,U is mooi", ging hij met zachte, eento
nige stem verder, „nooit heb ik een mooier
meer volmaakter vrouw gezien en ik vraag
u, mij de eer aan te doen, mijn vrouw te
worden".
„Neen, Monsieur", gaf ze hem onmiddel
lijk schamper ten antwoord met een be
nauwden klank in haar stem, dat kan
nooit".
„Ik ben rijk, ik zal u alles geven, wat u
verlangt. Alles, wat ik niet heb, zal ik ver
werven hoe ook niemand zou meer
voor u kunnen doen".
En toen draaide hij zich plotseling tot
haar hevigen schrik om. deed de deur op
slot en stak den sleutel in zijn zak.
Met een gesmoorden kreet strekte 'ij haar
handen uit als om een of ander ongeluk
af te wenden. Woest schoof hij de tafel op
zy, nam haar in zijn armen en kuste haar
Zij worstelde uit al haar kracht en tracht
te haar gelaat te beschermen voor de bran
dende kussen. Zij trachtte te roepen, maar
met zijn Hppen dwong hij haar stil te zijn
en toen vingen haar gespannen ooren een
ondeelbaar oogenblik eenig gerucht aan het
raam op. Toen ze pijnlijk hijgend opkeek,
zag ze iets, dat. hoe vreemd ook, haar een
zucht van verlichting deed slaken.
Tusschen de gordijnen stak een hand, die
een revolver aanlegde. Een oogenblik later
klonk een scherpe knal en Débu wankelde.
Zijn armen lieten zijn prooi los, zijn oogen
verglaagden en verstrakten vreemd, dan
viel hij met een doffen slag zwaar op den
grond.
Een minuut lang keek het verschrikte
meisje, dat half bewusteloos tegen den
muur leunde, met wijd open oogen naar den
man aan haar voeten, met een gevoel van
afgrijzei Versteend wachtte zij of er iets
ging gebeuren, bedienden, die binnen kwa
men, haar vader, tante Julia wie ook,
laatste naklanken van het schot waren
om deze vreeselijke stllte te breken. De
weggestorven en nog kwam er geen bewe
ging aan den anderen knat der gesloten
deur. Niets gebeurde er, niet bewoog, niets
wat de vreeselijke stilte verbrak.
Met een hevige inspanning raapte zij
haar wegzinkenden moed bijeen en strom
pelde naar de beweginglooze gestalte op den
grond. Was hij dood? Wat moest zij doen?
Dit was haar eerste kennismaking met den
oood en lievige rillingen overvielen haar,
toen ze zich naar het lijk sleepte.
Zij strekte angstig en aarzeland haar
hand uit, maar plotseling hoorde zij een
licht geschuifel bulten aan het raam: de
glazen deuren, die wel dicht, maar niet op
slot waren, werden met kracht openge
gooid. toen vertoonde zich een mannenge-
stalte tusschen de gordijnen.
Cornelia richtte zich verschrikt op. keek
den indringer aan en strompelde wankelend
met uitgestrekte armen naar hem to*1
Zonder een woord te spreken trok hij haar
tot zich, nam haar in zijn armen en suste
haar als een verschrikt kind.
Doch zijn oogen zochte snel de kamer af
en bleven op de beweginglooze massa op
den grond rusten.
„Is hij dood?" vroeg hij vlug, voorzich
tig.
„Kom", vervolgde hij geruststellend een
hand op haar schouder leggend, „wees flink
Nu moet u aan u zelf denken".
„Ik kan niet", fluisterde zij en raapte al
haar moed bijeen om hem in zijn hulp
vaardigheid tegemoet te komen.
Hij knielde neer naast het lichaam, legde
het handig op den rug, keek in de wijdopen
oogen en stak zijn hand tuschen het hemd.
Een oogenblik bleef het stil.
^Wordt vervolgd)
