VOOR EER EN GEWETEN
DE BEGRAFENIS DER SLACHTOFFERS van het ernstig vliegongeluk bij Lienden in de Betuwe beeft Maandag onder zeer groote belangstelling plaats gehad. Links: de teraardebestelling te
Brummen van jhr. Coehoorn van Sminia; rechts de begrafenis van jhr. van Asch van Wijck, welke te Woudenberg geschiedde.
FEUILLETON
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
„Meermalen veranderde hij zijn brandmerk
maar telkens zette de maatschappij hem
schaakmat. Bijvoorbeeld; Je vader veran
derde zijn brandmerk zoo". De rechter tee-
kende weer op het papier. „Dat is het „Wijn
glas" brandmerk. Je kunt zien. dat het op
een wijnglas lijkt, als het vertikaal wordt ge
houden, hoewel het natuurlijk, als het op het
vee van de Circle Bar stond, op zijn zijde lag.
Maar dit werk was nutteloos, want onder het
vee van de Circle Cross verscheen nu menig
stuk, dat gebrand was met het teeken van
het „hordogeglas". Zoo." De rechter teekende
weer. „Dit werd bereikt door enkel een hal
ven cirkel op het wijnglas over de kelk te
„Zooals ik gezegd heb, je vader veranderde
zijn brandmerk meermalen. Maar het vee
van de Circle Bar bleet verdwijnen. Jaren van
strijd volgden. De Cattlemen's Association
liet geen gelegenheid voorbij gaan om je va
der lastig te vallen, of, wat dat betreft, alle
kleine veehouders in den omtrek. Onver
schillige. losbandige kerels werden geïmpor
teerd uit Texas en Arizona, mannen, wier
genot het was om bloed te vergieten. Deze
mannen zwierven langs de vlakten, stalen het
vee en vermoordden de cowboys van de Circle
Bar. Je vader kon moeil personeel houden,
om genoeg mannen te krijgen om zijn vee te
beschermen en het hoofd te bieden aan de
aanvallen van Dunlavey's gehuurde moorde
naars, moest hij veel te hooge loonen beta
len.
„Zelfs zóó kon hij het stelen van zijn vee
niet beletten. Dunlavey kocht zijn mannen
om; zijn kudden verminderden; hij zag, dat
hij den ondergang tegemoet ging, als hij
geen middelen wist te bedenken om met
succes zijn vijanden te bestrijden. Hij ging
naar Santa Fe om den gouverneur te spre
ken een opgeblazen windbuil. Hij kreeg
te hooren, dat het gouvernement machteloos
stond, dat dezelfde toestand overal in het
land heerschte en dat het gouvernement er
niet tegen op kon. De Wet was er nog niet.
„Je vader keerde naar huis terug, ontmoe
digd, maar niet verslagen. Hij zocht verbin
ding met vercheidene andere kleine grond
eigenaars in de omgeving, wien hij om sa
menwerking en hulp verzocht.,Maar de kleine
grondeigenaars waren bang voor Dunlavey's
toorn en weigerden zich te organiseeren.
Maar je vader besloot om den strijd alleen
uit" te vechten. Hij erkende het feit, dat al
leen de Wet de plannen van de maatschappij
kon verijdelen en hij besloot om de Wet te
dwingen naar de Territories te komen. Met
dit doel richtte hij zijn courant op. Hij slaag
de erin om de publieke belangstelling wakker
te roepen, met het resultaat, dat hier een
gerechtshof werd opgericht."
De rechter glimlachte droogjes en ver
volgde: „Ja, de Wet is hier. Of beter gezegd,
een vertegenwoordiger van de Wet is hier.
Ik ben de Wet", merkte hij ironisch op.
„Maar mijn handen zijn gebonden; dit ge
rechtshof is niets dan een parodie op de ge
rechtigheid. Het gouvernement in Washing
ton heeft goedgevonden om mij hierheen te
zenden alleen. Ik kan er niet op uitgaan
om bewijzen te zoeken; ik zou geen enkel
overtuigend bewijs krijgen, als ik het deed.
De menschen hier, die niet Dunlavey's vrien
den zijn, zijn bang voor hem. Ik kan geen
jury krijgen. Dunlavey kiest den sheriff
controleert de verkiezings-machinerie. Ik
ben machteloos niet meer dan een stroo-
pop. Zoo is, is het kort, de toestand. Ik zou
in bijzonderheden kunnen treden, maar ik
geloof wel, dat het zoo duidelijk genoeg is.
Hollis' gelaat was zeer ernstig geworden;
zijn lippen waren saamgetrokken in een uit
drukking, die wees op het conflict, dat zich
afspeelde in zijn binnenste.
„Is er geen militaire post in de buurt?"
vroeg hij.
„Jawel op Fort Union honderd mijl
naar het .Zuidwesten. Ik heb aangedrongen
op een afdeeling. maar kreeg ten antwoord,
dat dit niet ging; dat de soldaten noodig
zijn om de Indianen in bedwang te houden.
Men verwacht, dat onafhankelijke veehou
ders het alleen uitvechten. Dat is tenminste
de gevolgtrekking, als wij de houding van het
gouvernement in aanmerking nemen."
Hollis bewaarde een ernstig zwijgen. De
rechter leunde achterover in zijn stoel en
bleef hem met een eigenaardige uitdrukking
op zijn gezicht aankijken. Hij wist, dat hij
genoeg gezegd had, om iederen gewonen jon
geman te weerhouden een minuut langer, daii
absoluut noodzakelijk was, in het land te
blijven. Maar na hetgeen hij van den jon
gen man gezien had, wist hij, dat diens be
sluit,, als hij het genomen had, onherroe
pelijk zou zijn. Meer dan eens sedert Hollis
op zijn bureau was, had de rechter den ern
stiger! kalmen gloed in zijn oogen opgemerkt
en hij had hem gerangschikt in die zeldzame
klasse van menschen. wier geestelijk even
wicht zoo volmaakt is, dat het door niets ver
stoord kan worden.
Hij was niet verbaasd over de volgende
vraag van Hollis; zij bewees, dat hij den toe
stand van alle kanten bekeek voor hij be
sloot.
„Hoe is de toestand van de Circle Bar
rancho op het oogenblik?" vroeg hij.
„De aanspraken op het land zijn in orde en
kunnen niet betwist worden. Maar Norton
bericht mij, dat er niet meer dan tweehon
derd stuks op de vlakte loopen en dat de ge
bouwen vervallen zijn. Geen erg vroolïjk
vooruitzicht?"
Hij had de waarheid gesproken omtrent
het land en het vee, maar hij had met opzet
den toestand van de gebouwen erger gemaakt-
vastbesloten om de zaak zoo ongunstig moge
lijk voor te stellen, teneinde beter de energie
van den jongen man op de proef te kunnen
stellen. Hij glimlachte, toen Hollis peinzend
langs zijn kin streek.
..Wel ja', erkende de laatste, den rechter
een zonderling glimlachtje toewerpende, „ik
stem volkomen toe, dat het geen vroolijk
vooruitzicht is. Maar zoolang de toestand is,
zooals zij is. heeft het geen nut om te mop
peren. Ik kwam niet hierheen met de ver
wachting om in een bed rozen te vallen."
„Dan zal je niet teleurgesteld zijn", ant
woordde de rechter droog. Hij stopte een
pijp en stak haar aan. waarna hij peinzend
ging zitten rooken. zijn oogen met een vreem
de uitdrukking op den jongen man geves
tigd. Hij had besloten om de proef nog een
weinig door te voeren.
„Je zou de Circle Bar waarschijnlijk wel
kunnen verkoopen", zei hij tenslotte. „Je va
der vertelde mij voor hij stierf, dat men hem
toen dollars per morgen voor zijn land had
geboden. Dat zou in totaal een aardig som
metje zijn."
Hollis keek den rechter snel aan, terwijl
grimmige vroolijkheid zijn oogen deed glin
steren. „Zou u mij aanraden om te verkoo
pen?" vroeg hij.
De rechter lachte kalm. „Dat is een oneer
lijke vraag", ontweek hij, waarbij zijn
oogjes sluw een weinig dicht geknepen wer
den. „Als ik de erfgenaam van deze bezit
ting was en het gevaar niet wilde loopen van
het bedrijf op mij te nemen, dan zou ik haar
ongetwijfeld verkoopen. Als ik echter beslo
ten had, om den strijd van mijn vader tegen
een gewetenlooze maatschappij voort te zet
ten, dan zou ik blijven, onverschillig wat de
gevolgen mochten zijn. Maar Hij trpk
langzaam aan zijn pijp, terwijl zijn stem Be
slist sarcastisch werd „het zou veel ge
makkelijker zijn om haar te verkoopen en da
delijk naar een vrediger atmosfeer terug te
keeren. Met tienduizend dollar zou je terug
kunnen gaan naar het Oosten en je couran
ten-werk voortzetten, goed uitgerust, met
een kans om je eerzucht te verwezenlijken
zonder den last om een strijd voort te zetten
waarin je ongetwijfeld heel wat klappen in
ontvangst zou moeten nemen."
„Dank u", antwoordde Hollis kalm. Hij
keek rustig den rechter in de oogen, terwijl
de zijne glinsterden in grimmigen humor.
„Het is u gelukt om het heel duidelijk te ma
ken", vervolgde hij langzaam. „Maar ik ga
er niet van door dat is mijn besluit. Na
tuurlijk ben ik diep verontwaardigd over óe
manier, waarop mijn vader behandeld is ge
worden door den Dunlavey en zijn aanhang".
In zijn oogen flikkerde een eigenaardige
strengheid. „En ik zou hier blijven en Dun
lavey en zijn bende schurken bestrijden, al
had ik geen andere reden, dan om mij per
soonlijk te wreken.
„Maar er is nog eenandere reden. Het gaat
hier om een principe. De persoonlijke zijde
der zaak kan mij niet veel schelen; hoe wei
nig ik mijn vader ook gekend heb, ik geloof,
dat hij persoonlijke dingen terzijde gezet zou
hebben, als hij in de omstandigheid geplaatst
was, waarin ik nu geplaatst ben. Ik geloof
zeker, dat hij als Amerikaansch burger zich
ergerde aan de toestanden, die hem belet
ten om die vrijheid te genieten, waartoe wij
allen gerechtigd zijn onder de Constitutie. Te
oordeelen naar uw woorden, is u het volko
men eens met deze opvatting."
Hij glimlachte tegen den rechter. „Natuur
lijk vergis ik mij niet?" vervolgde hij.
(Wordt vervolgd).
HET NIEUWE GEBOUW Tan den octrooiraad
aan het Willem Witaenplein te den Haag is Maan
dag door Z.Exc. minister T. J. Verschuur officieel
geopend* De autoriteiten bij de opening.
IN DEN STADSSCHOUWBURG TE HAARLEM ging
Maandagavond de premiere van Anton Coolen's „Kinderen
van ons Volk", bij het nieuwe Schouwtoonccl. Een der
acenes. Linka: Ed. Palmers, rechte mevr. J. van Dijk.
PRESIDENT LEBRUN heeft een officieel beaoek gebracht aan <Ss Joternatiogafe
aaloii te Parijs» De president besichtigt een der geëxposeerde wagens»
DE „VEILIGHEIDSFEER" voor automobielen,
door de K.N.A.C. georganiseerd. Remcontröle.
Het voornaamste is niet, hoe snel U kunt rijden)
doch hoe snel U kunt remmen»
IN VERBAND MET DE JONGSTE INTERNATIONALE GEBEURTENISSEN Weid
de Fransche regeering een vergadering. De ministers, onder wie men onderscheidt
Daladier, verlaten het Elyseé te Parija.
HET UITTREDEN VAN DUITSCHLAND UIT DEN
VOLKENBOND. Henderson (links), de voorzitter der
Ontwapeningsconferentie, in gesprek met den Duitachen
gedelegeerde von Keiler te Geneve in de wandelgangen
van het Volkenbondsgebouw.
