VOOR EER EN GEWETEN
DE BEKLIMMING
van Zwitserlands
hoogste bergtoppen
is voor den rasech-
ten bergbeklimmer
de verwezenlijking
van zijn stoutste plan
nen. Wintersport op
de hellingen van de
Jungfrau.
LUITENANT ASJES (links) tijdens het famlliedlner dat Vrijdagavond in Lldo te Amsterdam
gegeven werd vóór zijn vertrek met den Postjager naar Indië.
DE VORST ALS SCHEEPVAARTBELEMMERING. - Het kostte heel wat moeite om de schepen, die In de
Kingvaart van de Haarlemmermeer waren vastgeraakt, los te sleepen. De schuiten moesten eerst letterlijk
uit het ijs gehakt worden.
DR. W. H. COX, directeur van de Willem
Arntsz Stichting te Utrecht en in den Dol-
der, is in den leeftijd van 72 jaar overleden.
ERICH KOCH, gouwleider en
president van Oost Pruissen,
heeft een officieel bezoek ge
bracht aan de tentoonstelling
van Huisarbeid te Berlijn. De
hooge bezoeker bezichtigd de
expositie.
DE HEER M. V. D. WEIJSTte
Alkmaar is benoemd tot in
specteur van het gymnasiaal
en middelbaar onderwiis.
DE «POSTJAGER" is hedenmorgen van Schiphol vertrokken voor de reis naar Ned. Indië, met 271 K.G. post aan boord. Het inladen der
postzakken. Links (met bolhoed) minister de Wilde, die door zijn tegenwoordigheid van zijn belangstelling blijk gaf.
FEUILLETON
door
CHARLES ALDEN SELTZER.
51)
HOOFDSTUK XXIX.
De arm der wet.
De lichten in de herbergen van Dry Bottom
straalden helder toen Hollis door de straat
reed en voor het gerechtsgebouw van zijn uit
geputte pony steeg. Hij snelde met stijve bee-
nen langs den zijkant van het gebouw en
klopte luid aan een deur. Er volgde een korte
stilte, daarna een beweging binnenhuis en
Ben Allen stak zijn hoofd uit een raam. Hij
zag duidelijk het opgeheven gelaat van den
nachtelijken bezoeker en riep kortaf: „Wacht!
Ik kom beneden!"
Het duurde even en Hollis liep onderwijl
ongeduldig heen en weer, toen verscheen
Allen, geheel gekleed, aan de deur. Rechter
Graney stond in een nachtpak achter hem.
.Natuurlijk iets aan de hanJ", zei Allen
toen hij de deur uitstapte, „of je zou de men-
schen niet koriien storen. Wat is het?"
Hollis verhaalde in het kort de gebeurte
nissen van dien avond en besloot met de be
wering, dat hij van plan was om de Wet te
noodzaken, handelend op te treden.
„Precies!" lachte Allen. „Zij moet nu han
delen". Hij greep Hollis bij den arm en keerde
hem naar een klein boschje katoenboomen,
op ongeveer een halve mijl afstand. Een
dozijn witte voorwerpen ln het boschje trok
ken Hollis aandacht. Hij schrok op.
„Soldaten!" riep hij uit.
„Ik zou zeggen, dat je goed geraden hebt",
zei Allen op gerekten toon. „Ik vroeg ze aan,
omdat ik ze misschien noodig dacht te heb
ben, als onze vriend Dunlavey het een of
ander begint. Ik weet bij ondervinding, dat
één detachement jongens van Uncle Sam, in
geval van moeilijkheden het beste is, wat men
hebben kan".
„Maar je kunt ze in dit geval niet gebrui
ken" merkte rechter Graney op, die naar
buiten gekomen was en bijde beide mannen
stond. „De instructies van den gouverneur wa
ren dat zij alleen gebruikt mochten worden
als een middel om het gerechtelijk bevel be
treffende den verkoop van DunlaVey's vee ten
uitvoering te brengen. De diefstal van het
Circle Bar vee valt onder de rechtspraak
van den sheriff. Als hij weigert te handelen".
„Drommels"', viel Allen hem in de rede. „Wij
weten, dat hij niets doen zal!"
De rechter glimlachte even. ,,Ik geloof niet
dat hij het doen zal" zei hij droog. Hij gaf
Hollis een wenk. „Als rechter in dit district
geef ik natuurlijk niet graag den raad om
inbreuk te maken op de Wet. Maar als ik geen
rechter was, zou ik voorstellen dat twee ster
ke, energieke mannen zooals jullie schijnt
te zijn „Hij boog zich naar voren en fluis
terde Allen iets in het oor, waarop dat heer
schap een schreeuw van plezier gaf en Hol
lis haast om den hoek van het huis naar de
straat sleepte, den rechter in de deuropening
achterlatende.
Een maal op straat, zette Allen er een
raart in, die de twee mannen spoedig bij de
deur van het kantoor van den sheriff brach
ten. Een licht scheen door het raam en toen
Allen de deur opendeed, zat Watkins naast
zijn schrijftafel, ernstig een spel kaarten te
schudden. Hij liet het vallen toen hij zijn be
zoekers zag en maakte een snelle beweging
met zijn hand naar zijn revolver. Maar Aliens
wapen was al getrokken.
„BUI" zei hij met zachte kalme stem, „wij
moeten een bevelschrift hebben om Bill Dun
lavey te arresteeren. Hij wordt beschuldigd
van vee stelen. Natuurlijk zal je het afgeven,"
vervolgde hij beteekenisvol.
Watkins' gelaat verbleekte langzaam.
„Waarom begon hij.
„Natuurlijk wist ik dat je het niet doen zou
als ik het je vroeg", zei AUen met een ge
vaarlijk vriendelijk glimlachje. „Daarom ben
ik hier gekomen. Deze stad heeft een sheriff
en heeft er geen. Het zou mij geen lor kunnen
schelen als zij jou niet had. Er zijn massa's
mensclien wie het ook niets zou kunnen sche
len. Als jij dus een dergenen bent, wie het
wel kan schelen dan blijf je netjes stilzitten
en zegt niets tot mijn vriend hier naar het
station is geweest. Hij fluisterde iets tegen
Hollis. „Haast je", zei hij daarop luid, „en ge
bruik mijn naam". Hij keerde zich met een
glimlach tot Watkins. „Terwijl wij wachten,
zal ik je een en ander zeggen", zei hij. „Maar
als je ook maar een kik geeft, zullen die men
schen wien het niet kan schelen of je hier in
deze stad sheriff bent, alle reden hebben
tot blijdschap".
Hollos was een heel eind de straat in, op
weg naar het station. Toen hij daar kwam,
was het station donker blijkbaar was de
chef al naar bed. Hollis klopte op de deur
en spoedig deed de chef open, in zijn nacht
hemd, een zwaar pistool in zijn hand. en
knippende oogen.
„Ik heet HoUis", zei deze uit de duisternis;
,je moet aan den gouverneur telegrafeer en".
„Kom binnen". De agent verdween in huis,
gevolgd door Hollis. „Dezen kant uit", wees hij
aan, toen hij verdween door een andere
deur, die naar het station leidde. „Wat wil je
telegrafeeren?" vroeg hij, toen hij voor het
instrument ging zitten en opkeek naar Hollis
En voor deze kon antwoorden vervolgde hij:
„Jij bent een vervloekte handige kerel, om
den boel op stelten te zetten; ik heb er van
mijn leven zoo geen gezien!"
Hollis lachte grimmig, toen hij een formu
lier greep en zijn bericht aan den gouverneur
opschreef,
„Veedieven op heeterdaad betrapt. Sheriff
weigert te handelen. Stel voor, dat u mij tij
delijk aanwijst.
Ben Allen".
De stationchef nam het telegram aan, las
het en begon toen eentonig op zijn instru
ment te tikken.
Hollis kon met geen mogelijkheid stilzitten
en daarom begon hij om der het verzenden
van het telegram zenuwachtig de kamer op
en neer te loopen. De chef was klaar en legde
zijn hoofd slaperig op tafel.
„Hij moet binnen een half uur antwoorden
als hij thuis is", lichtte hij Hollis in. Waar
op Hollis de deur uitliep en terugkeerde naar
het kantoor van den sheriff, waar hij naar
binnenkeek. Watkins zat nog aan de tafel en
in een stoel naast hem zat Allen druk te pra
ten. Hollis bleef een tijdje kijken en keerde
toen terug naar het station, waar hij den
chef slapende naast zijn instrument vond.
Hollis had hem nauwelijks wakker gemaakt,
toen het eentonige getik begon. Hij boog zich
over den schouder van den stationchef en las
het antwoord van den gouverneur, dat de
stationchef slaperig opschreef.
Toen hij daar aankwam, was Allen nog
sheriff van Union County, in plaats van W.
Watkins, die ontslagen is. Laat de rechter
dit bekrachtigen."
„Er Is zeker iets aan de hand", merkte de
stationchef op. „Wat Is er met Bill
Maar Hollis had het telegram uit zijn hand
gerukt, was in een oogwenk op straat en
snelde naar het kantoor van den sheriff
Toen henij daar aankwam, was Allen nog
aan het woord. Hij overhandigde hem het te
legram, waarop de laatste opstond, glim-
'achend Watkins aankeek en het telegram on
der zijn neus duwde.
„Je kunt het lezen", zei hij. „Dan kun je
naar huis gaan en je baantje als sheriff er
aan gevennadat ik met Je afgerekend heb.
Je bent naar het gerechtsgebouw geroepen Ik
zal je er heen brengen, je beschuldigen vun
medeplichtigheid aan het feit of zooiets. Het
doet er niet toe, wat het is, jij gaat mee". Zijn
stem klonk scherp en koud: „Sta op!"
Rechter Graney was gekleed toen het drie
tal aan het gerechtsgebouw kwam en Wat
kins werd ruw de kamer ingeduwd, die be
stemd was voor gevangenis. Toen ging de
rechter Hollis en Allen voor naar de rechts
zaal, waar hij Allen's aanstelling bekrach
tigde.
„Nu zal het ons geen moeite kosten om de
soldaten te krijgen grinnikte hij. „Deze sheriff
zal handelend optreden!"
HOOFDSTUK XXX.
Vriendschap.
Om drie uur in den middag sloot Hollis
zijn schrijftafel en zei tegen Potter, dat hij
naar de Circle Bar ging. Potter keek hem met
een zachten glimlach na, toen hij de deur
uitstapte, het zadel op zijn pony legde, op
steeg en in den middag-zonneschijn weg
reed. De aanwezigheid van soldaten in de stad
had opzien gewekt en de meeste inwoners
der stad hadden zich verzameld om het ge
rechtsgebouw, nieuwsgierig kijkende naar
Dunlavey en verscheidene van zijn mannen,
die in de vroege morgenuren in hechtenis
waren genomen. Noch Hollis, noch Norton
hadden deel mogen nemen aan de slot-scène,
de kleine kapitein had hun kortaf gezegd, dat
de aanwezigheid van burgers bij iets, wat een
laatsten strijd beloofde te zijn, strikt verbo
den was. Daarom was Norton teruggekeerd
naar de Circle Bar, terwijl Hollis naar Dry
Bottom was gegaan om een artikel voor de
volgende editie van de Kicker af te ma
ken.
Het was dat sombere grauwe tijdstip ge
weest tusschen duisternis en dageraad, toen
Ben Allen en Hollis, die naast den dapperen
kleinen kapitein aan het hoofd van het
défcachement soldaten reden, aankwamen bij
den rotsrand, waar Hollis Norton had ach
tergelaten, om op zijn terugkomst te wachten.
(Wordt vervolgd.).
