Rotterdam D. P. verbeterd.
Het drama te Haelen.
STAATSGEHEIMEN.
BIJ DE FIRMA LAMERIS in de Leidschestraat te Amsterdam werd Dinsdagnacht
een winkelraam met een steen verbrijzeld. - De buit bestond uitdrie
horloges.
GROOTE VERBETERINGEN worden thans in het station D.P.
te Rotterdam aangebracht. Ondermeer worden een nieuwe
tunnel en wachtkamer gebouwd. Een kijkje op het werk.
VERSCHILLENDE DEELNEMERS aan de Ralley naar Monte Carlo passeerden
Dinsdagnacht t« Straelen de Nederlandsche grens. Het oponthoud bij het
douanekantoor.
VOOR DE BEHANDELING van het drama te Haelen voor de Rechtbank te
Roermond, bestaat groote belangstelling. Het publiek wacht voor het Gerechts
gebouw om te worden toegelaten.
TOEN THEE EEN LUXE WAS. - De door
gravin Pes di Villamarina bijeengebrachte
collectie van kostbare theedoozen uit de
achttiende eeuw wordt te Londen geveild.
Een kenner inspecteert een der stukken.
VOLLE KRACHT, VOORT I Een kijkje in de machinekamer van het m.s. „Aagtekerk". door de Ned. Scheepsbouw Mij. te
Amsterdam gebouwd voor rekening van de Ver. Ned. Scheepvaart Mij. te den Haag, tijdens de officieele proefvaart en
overdracht die Dinsdag plaats had.
BUNNY AUSTIN, de veelbelovende tennis
speler, traint thans druk op de banen te
Wimbledon voor de komende groote wed
strijden.
FEUILLETON
Naar het Amcrikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
Mr. Revis verschijnt ten tooneele.
„Misschien heeft hij alleen maar naar je
woning geinformeerd", meende Senator
Buckner en er was een spottende klank in
zijn stem. „Wie kan er anders dien avond
geweest zijn, terwijl ik bij jou in de kamer
■was en mijn overjas buiten had laten han
gen?"
„Waardoor hij dan verraden zou hebben,
dat de diefstal juist daar gepleegd is", riep
het jonge meisje aan zijn linker zijde.
Haar stem klonk zoo scherp, zoo opgewon
den-verontwaardigd, dat miss Colvin, de
derde van het kleine gezelschap aan de kleine
tafel haar geïnteresseerde rondkijken dooi
de stampvolle eetzaal staakte en haar blik
op de spreekster liet rusten. Nog méér dan
de toon van het meisje, verbaasde haar ge
zicht de oudere dame. Voor het eerst dien
avond was de glans van stralend geluk, waar
in de liefde en bewondering voor den mar.
naast haar zich misschien wat te vrijmoedig
uitten, verdwenen om plaats te maken voor
een uitdrukking van onbehagen.
„Wat voor diefstal, Mary? Waar?" vroeg
miss Colvin haastig. Haar kleine zwarte oog
jes schitterden boven de hooge, uitstekende
jukbeenderen. Haar min of meer uitgedroog
de gelaatstrekken kregen plotseling een merk
waardige levendigheid in het blijkbare ver
moeden, dat haar tafelgenoote iets voor haar
wilde verbergen. En terwijl ze sprak, leunde
ze voorover, als wilde ze den afstand tusschen
zich en miss Haskell, haar overbuur, verklei
nen. Er was iets van hongerige nieuwsgie
righeid in haar manier van doen.
Miss Haskell wierp Buckner een blik toe,
die te kennen gaf, dat hy de vraag moest
beantwoorden.
Maar voor hij dat deed, keek hij eerst be
hoedzaam om z-ich heen, als wilde hij de
beide vrouwen er aan herinneren, dat alles
wat zij zeggen beluisterd kon worden, niet
tegenstaande het geroezemoes in de zaal.
Van 't hoekje, waar zij zaten één rij tafel
tjes van den muur verwijderd lag de
smalle rijk met palmen versierde weelderig-
aandoende mengeling van blank damast en
fonkelend kristal en goedgekleede menschen
uit de uitgaande wereld: de wintertuin van
„Willard" voor hen, een gewone Zaterdag-
avonddrukie in het mondaine restaurant.
Voor Mary Haskell was het tafereel een af
spiegeling van dat deel van het leven, waar
in, naar haar inzicht, niets dan onbekom
merde jolijt en benijdenswaardige zorgeloos
heid heerschten. Zij kon zich daarom niet
voorstellen, dat hier iemand tijd of lust zou
hebben zich het hoofd te breken over de ge
heimen van anderen. En toch kon ze niet
ontkomen aan het gevoel van onrust, dat een
schaduw had gelegd over haar mooi gezicht
je. Ze kon niet precies zeggen waarom, maar
er was iets in de gedempte stem van den se
nator dat haar niet beviel.
In zijn antwoord aan miss Colvin was een
tegenzin te bespeuren, dien zijn woorden al
lerminst schenen te rechtvaardigen.
„We weten niet met zekerheid of er sprake
is van diefstal. Het is maar een veronderstel
ling een mogelijkheid".
„Wat zou er dan gestolen zijn, Senator?"
vroeg miss Colvin verder.
Zij volgde zijn voorbeeld en sprak nu bijna
fluisterend.
„Berichten", verklaarde hij kortaf en keer
de zich naar miss Haskell. Hij was gewoon,
dat anderen zich naar zijn stemmingen richt
ten De couranten beschreven hem als een
„sterk karakter", een „heerschersnatuur" en
gaven daarmee een treffend beeld van den
indruk, dien zijn machtige gestalte zijn diepe,
senore basstem, en zijn scherp geteekend,
streng gezicht maakten. En hij was zich van
zijn kracht bewust de heele uitdrukking
van zijn gelaat, de wijze, waarop hij de zware
wenkbrauwen kon optrekken, verried dat.
Maar er was ongetwijfeld een verontschuldi
ging voor dit tentoonspreiden van overmatig
gevoel van eigenwaarde: het feit, dat hij pas
drie-en-veertig, tot de vooraanstaande figu
ren van den Senaat behoorde.
Maar miss Colvin liet zich niet door zijn
zelfbewuste, geringschattende houding af
schrikken.
„Wat voor berichten? drong ze aan.
..Vertrouwelijke mededeelingen van het
allergrootste belang voor de regeering en het
Witte Huis".
„Waarop hadden ze betrekking?"
Miss Haskell kon een zucht van ongeduld
niet onderdrukken.
„Maar Mary", verdedigde miss Colvin zich.
„Je zei immers zelf, dat de diefstal in onze
woning heeft plaats gehad. Dan is het toch
begrijpelijk, dat ik het fijne van de zaak wil
weten!"
„Ik heb er alleen melding van gemaakt",
kwam Buckner tusschenbeide, op den toon
van iemand, die besloten is aan een onaan
gename gedachtenwisseling zoo snel moge
rijk een einde maken, „omdat morgen zoo
wel u als miss Haskell door den man, die de
zaak in onderzoek heeft, aan een verhoor zult
worden enderworpen. Darden heet hij. Mr.
Georg Darden van de Centr. Recherche. De in
houd van de verdwenen berichten, zegt Dar
den, was alleen aan den president den be
trokken ambtenaar op het ministeriel en mij
bekend. Er was mij een document toever
trouwd, een ontwerp, dat deze vertrouwelijke
mededeelingen bevatte, en
„Mededeelingen waar over?" viel miss Col
vin hem in de rede. Ze draaide haar stoel om
en rekte haar dunnen hals zoover uit, dat
deze op eens een heel stuk langer leek. Ze
had iets spookachtigs in deze houding.
.Dat mag ik niet vertellen", klonk het kort.
Miss Colvin liet zich nog steeds niet uit het
veld slaan.
„Maar wat heeft onze, of beter gezegd
Mary's woning daarmee uit te staan?"
„Volgens Darden een heeleboel. Den eeni-
gen avond, dat ik het onderwerp uit de
brandkast van mijn werkkamer had meege
nomen, was ik bij Mary. En het stuk zat in
den zak van mijn overjas".
„Was dat Zondagavond?"
„Ja".
„En die mijnheer Darden, die detective of
wat hij is, gelooft die werkelijk, dat het do
cument gestolen is, terwijl u en Mary in ae
woonkamer zaten?"
„Dat beweert hij absoluut niet", verbeterde
Buckner met klimmende ergernis. ..Hij zei al
leen, dat hij de woning eens wilde bekijken
en u beiden ondervragen. Hij meende, dat
dit zijn plicht is en daarin heeft hij geen
ongelijk. Hij mag geen enkele mogelijkheid
buiten beschouwing laten",
Miss Haskell volgde het gesprek niet meer;
de Senator vertelde dingen, die zij enkele mi
nuten geleden al van hem gehoord had. Ze
trachtte onderwijl een bevredigende verkla
ring te vinden voor de ergernis en „en te
genzin, die hij aan den dag had gelegd, toen
hij sprak over het verhoor door Darden. Welke
reden kon de Honourable Grimes Buckner,
president van de Senaatscommissie voor Bui-
tenlandsche Zaken hebben, om dat onaange
naam te vinden? Dat hij uit zijn humeur was
over het verlies van een geheim document,
sprak vanzelfHet was geen prettige ge
dachte onwillens een dergelijk stuk in han
den van een onbevoegde te hebben gespeeld.
Maar waarom hinderde het hem dan, dat zij
door Darden ondervraagd zou worden?
Er trok een rimpel tusschen haar wenk
brauwen. Ze had zich den heelen avond zoo
innig verheugd ze had de gewaarwording
gehad van een asschepoester aan het hofl
Maar zoo was het altijd met haar of in een
uitbundige geluksstemming, of diep in den
put
Straks, in den schouwburg, was er geen
schaduw over haar stralende blijdschap ge
vallenDeze avond, dat de Senator voor
het eerst aan de wereld wilde toonen. dat hij
de vrouw van zijn keuze had gevonden, was
tot het hoogtepunt van haar meisjesbestaan
geworden.
Maar er was een verandering ingetreden,
onmerkbaar haast, kort nadat ze zich in de
eetzaal aan tafel hadden gezet, haar ge
moedsgesteldheid had zijn onrust weerspie
geld. En nu realiseerde zij zich plotseling de
oorzaak van zijn ontstemming ofschoon zij
die niet verklaren kon Hij had het noodza
kelijk geacht haar van Darden te vertellen
en dat had hem gehinderd. Maar waarom
toch die ontstemming over een kleinigheid?
Het was onredelijk; hij.... ze zou het hem
vragen.
Opeens werd zij zich bewust dat miss Col-
vins snelvuur van vragen tot stilstand was
gekomen. Het scheen eensklaps zonderling
stil in de zaal, of lag dat wonderlijke, dat
eigenaardig drukkende, in haar eigen bin
nenste? Ze had vaker oogenblikken, dat ze
zich voelde als nu, los van de menschen om
haar heen, koud, alsof een onbestemd ge
vaar haar ging besluipen, alsof een voorge
voel van onheil haar geest ver'amde 7e ^;-f
het hoofd op en haar blik ontmoette dien
van den Senator.
(Wordt vervolgd)
