Narcissen-tentoonstelling te Sassenheim. Overbrenging van wijlen Koning Albert van België.
STAATSGEHEIMEN.
DE INDOOR-TRAINING VAN HET NEDERLANDSCH ELFTAL is Dinsdagavond
te den Haag aangevangen in het gebouw der Haagsche Athletiekvereen. .De
Trekvogels". Eenige spelers in actie.
DE BURGEMEESTER VAN SASSENHEIM, de heer J. P. Gouverneur, opende
Dinsdag de jaarlijksche bloemententoonstelling in het gebouw Bloemlust"en
reikte aan de winnaars den zilveren wisselbeker uit
OP HET GEDEMPTE GEDEELTE VAN HET ROKIN TE AMSTERDAM
worden thans de eerste auto's geparkeerd.
een interessante narcissententoon-
STELLING werd Dinsdag in .Bloemlust" te
Sassenheim geopend. Een detail van de
expositie.
JHR. MR. DR. L. H N BOSCH RIDDER VAN ROSENTHAL, burgemeester van's Graven- DE OVERBRENGING VAN HFT STOFFFIIIK OVFPCrurvr -i ail
hage, bij aankomst voor het nieuwe Zeiss Planetarium in de Residentie, dat Dinsdag Ut <->VtKBKt:NGING VAN HET STOFFELIJK OVERSCHOT van w.jlen Konmg Albert van België - De stoet met COMMANDANT BARON JACQUES, die
officieel is geopend. de lijkkist verlaat het paleis te Laeken, om zich naar het paleis te Brussel te begeven. na ,a"9 zoelcen het ''A van Koning Albert
van België vond.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
25
XVII.
Een nieuwe aanval..
Vrijdagmiddag duurde Georg Darden's ge
sprek met Miss Colvin langer dan de voor
afgaande dagen; zoo langs zelfs, dat hij haar
in de electrische tram naar het flatgebouw
vergezelde, waar hij Miss Haskell trof. De
oudere vrouw was niet een dag van haar werk
weggebleven, maar Mary had een week ver
lof gevraagd ze voelde zich niet in staat
haar gewone bezigheden te verrichten.
Ze zag er nog altijd bleek en vermoeid uit en
had grcote, donkere kringen onder de oogen.
Het oude vuur en de oude opgewektheid wa
ren uit haar houding en bewegingen ver
dwenen; ze praatte met een matte,, gedempte
stem; antwoordde liefst met een enkel luste
loos woord.
Addie's onrust toonde zich vooral in de ver
stolen uitdrukking van haar oogen; haar ge
zicht droeg minder de sporen van innerlijke
emoties dan dat van Mary. Misschien dacht
Darden spottend, kwam het. doordat ze zich
altijd op dezelfde wijze schminkte!
Vijf dagen leefden ze nu in onzekerheid en
spanning. Lang genoeg, vond Darden, om
thans, met 'n beetje extra krachtige druk,
succes te kunnen verwachten.
Zijn eerste tactische beweging was. een
voorzichtige toespeling op de verdwijning van
Idzzy Wilson.
„Als ik me niet vergis', begon hij vriendelijk-
belangstellend, „hebt u zich deze week met het
dienstboden-vraagstuk moeten bezighouden,
nietwaar?"
Mary, die op haar gewone plaats bij het.
raam zat, bedacht dat hij onmogelijk het
nieuwe meisje, dat gisteren in dienst was ge
komen, gezien kon hebben en zweeg.
Adie, die met hoed en mantel aan bij
de tafel was gaan zitten, beantwoordde zijn
^opmerking.
„Ja", verklaarde ze, „Lizzy is weg".
„Ontslagen?" vroeg hij vlug en toen hij
zag dat Miss Colvin als bij instinct Mary een
vragenden blik toewierp, voegde hij er op
kalmeerenden toon bij: „Haar vertrek is na
melijk voor mij ook niet zonder belang. Staat
het vast, dat ze niet in den diefstal van
het document betrokken is?"
Nu was het Mary die de oogen opsloeg, on
miskenbaar verbaasd door zijn vraag.
Hij deed alsof hij haar verbazing niet op
merkte. „Of heeft ze iets van u gestolen en
hebt u haar daarom de deur uitgegooid?"
„Ja", gaf Mary met tegenzin toe; „ze heeft
gestolen. Zeze deed wat zoo'n boel
meisjes doen', viel Addie in. ..Ze heeft kleeren
weggenomen, een rok van mij".
,J£n van u, Miss Haskell?"
„Van mij niets". Met een geforceerd lachje
wendde ze haar gezicht af.
„Ik geloof dat mijn kleeren niet naar haar
smaak waren".
Hij liet het onderwerp verder rusten. Hij
had opnieuw getoond, hoe gerafineerd hij pij
nigen kon; ze opnieuw eraan herinnerd, dat
er geen hoop voor hen bestond ook maar iets
voor zijn behendige waakzaamheid verborgen
te houden. Ze waren overtuigd, dat hij van de
gestolen revolver wist
Addie was zichtbaar uit haar humeur en
verliet de kamer. Georg Darden liep de kamer
door. tot vlak bij Mary en ging zoo zitten, dat
hij haar in 't gezicht kon zien. De scheme
ring van den somberen herfstdag verspreidde
zich door het vertrek, maar bij 't venster was
't nog vrij licht in den gouden gloed van den
avondhemel.
Geheel tegen haar gewoonte, opende het
jonge meisje het gesprek.
„Gelooft u niet, mr. Darden", vroeg ze, zon
der moeite te doen om haar ergernis te ver
bergen. „dat u ons geduld nu voldoende op
de proef hebt gesteld en ons zonder resultaat
genoeg gekweld hebt om langzamerhand tot
het inzicht te komen, dat wij u niets kunnen
vertellen?"
Hij tuurde eenige oogenblikken peinzend
voor zich uit, eer hij antwoord gaf.
„Ik dacht juist, toen ik hier kwam", klonk
het toen, „of u mij zoudt begrijpen wanneer
ik u gelukwenschte met de wijze waarop u
wel waarop u de genegenheid van Se
nator Buckner gewonnen hebt".
Daarop zweeg hij weer en het zware gaan
van haar gejaagde ademhaling was het
eenige geluid in de halfdonkere kamer.
„Miss Colvin vertelde mij", sprak hij na een
lange pauze verder, „dat Mevrouw Buckner.
zijn moeder, u morgen een bezoek komt
brengen".
Hij wachtte nogmaals, maar geen woord
kwam over haar lippen.
„Wat ik bedoel, miss Haskell", vervolgde
hij. „is dat ik u bewonder; dat ik uw moed be
wonder". Hij boog dichter naar haar toe en
er kwam een overredende klank in zijn stem.
„Begrijpt u mij dan niet- wilt u mij dan niet
gelooven. wanneer ik u verzeker, dat ik groo-
te sympathie voor u voel, dat uw ellende mij
diep medelijden inboezemt".
Ze had de belachelijke gewaarwording ze
drong zichzelf de overtuiging op. dat het be
lachelijk was dat hij werkelijk medegevoel
voor haar koesterde. Het straalde uit zijn me
lancholieke oogen het trilde in zijn zach
te, klankvolle stem. Maar ze wilde geen voet
geven aan die meening.
Dit laatste bleek dan ook maar al te goed
uit haar bescheid.
„Ik geloof", zei ze. „dat u uitstekend de
kunst verstaat medegevoel te huichelen u
bent in 't algemeen een meester in het come-
diespelen,
Hij protesteerde met een nadrukkelijke be
weging.
„Ik verklaar u nogmaals. Miss Haskell, dat
ik u begrijp en medelijden met u heb! Ik ver
zeker u, dat als u mij uw vertrouwen zouat
willen schenken
,,'t Idee", viel ze hem schamper in de rede.
„Denkt u dat ik gek geworden ben?"
Maar hij negeerde haar uitval en liet zich
niet uit het veld slaan. Er was een plechtige,
haast gevoelvolle ernst in zyn toon, die Marv
nog niet kende.
,'U wilt geen gevoel, geen sympathie van
mijn kant erkennen. Maar ik herhaal, ik zou
u kunnen helpen hoe groot uw aandeel in
deze tragedie ook mag zijn omdat ik u be
grijp. Ik weet wat liefde is, ik weet wat het
zeggen wil, wanneer liefde met algemeene
vernietiging bedreigd wordt".
Hij was nu in elk geval zoo ver, dat hij haar
belangstelling, zoo niet meer, gewekt had- Ze
leunde achterover in haar stoel en het ster
vende daglicht was nog sterk genoeg om de
toenemende verwarring te toonen, die zich od
haar gezicht afteekende.
„Ik begrijp", ging hij onverstoorbaar voort
„hoe een meisje, 'n half kind nog. in verzoe
king kan raken. En dan zie ik verder, hoe dat
meisje, tot de rijpheid en waardigheid van
een jonge vrouw gekomen, iedere herinnering
aan een zwak oogenblik uit haar ziel wil
bannen zoo op de manier waarop men een
blad uit een boek scheurt; hoe ze zich door
brandend berouw volkomen boven het ver
leden verheft. Ik kan me ook
„Maar waarom zegt u dat in vredesnaam
allemaal?" viel ze hem gesmoord in de rede,
„waarom wilt u
Hij nam geen notitie van haar onderbre
king.
„Een oogenblikje nog, alstublieft! Ik kan
me ook levendig indenken, hoe die jonge
vrouw met de heele kracht van haar wezen
naar liefde hunkert. Ik ken het geluk, de on
uitsprekelijke zaligheid van het moment dat
de liefde haar intrede in ons leven doet. Ik
hoor in gedachten hoe die jonge vrouw vol
blijde hoop bh zichzelf zegt: „nu begint een
nieuw leven; nu is het verleden voor goed ult-
gewischt". Ik kan mij dan ook volkomen plaat
sen in haar ontzetting, in haar vertwijfelden
haat, wanneer de man, die haar. eer ze nog
volwassen was, tot haar diep betreurden mis
stap heeft gedreven, plotseling weer op het
tooneel verschijnt juist op het oogenblik
dat die groote, mooie liefde in haar leven
komt, dat ze den beker van het geluk aan
ae lippen meent te zetten. Deze jonge vrouw,
miss Haskell, had ongetwijfeld gelijk, wanneer
ze veel op het spel zette om haar geluk te
redden, om de vernederende aanraking van
dien man te ontgaan".
Met schuwen twijfel keek ze naar hem.
Ze werd heen en v/eer geslingerd tusschen
vertrouwen en wantrouwen. Geruimen tijd
bleef het stil in de kamer.
„U hebt ook eens liefgehad, nietwaar?"
fluisterde het meisje ten laatste.
„Ja", was het drosfgeestig-klinkende ant
woord.
Het was nu zoo donker, dat ze eikaars ge
laatstrekken niet meer konden onderscheiden
anders had Mary haar laatste vraa"
waarschijnlijk niet durven stellen. En nog
steeds vroeg ze zich met kwellende onzeker
heid af, of dit pathetisch gevoel van mede
gevoel en begrijpen, niet een nieuwe kunst
greep was om haar waakzaamheid te ver
schalken. Georg Darden was immers detec
tive het was zijn plicht, ieder die iets to
maken had met den moord op Revis. aan de
bevoegde autoriteiten over te leveren! Als ze
hem vertelde wat ze....
Hij hoorde een diepen zucht, waarmee ze
naar voren op haar stoel gleed en toen op
sprong, alsof ze met een heftige beweging
den indruk van z<jn w orden van zich wilde
afwerpen. Ook hij stond op wachtte tot zij
de kamer half doorgeloopen was »n draaide
het licht aan eer hij haar volgde.
Hij zag de uitdrukking van intense ver
moeidheid op haar gezicht en wist hoeveel
strijd het haar verstand kostte om haar te
beletten zich gewonnen te geven.
Hij waagde nog een poging.
(Wordt vervolgd)
