STAATSGEHEIMEN.
DE WERKZAAMHEDEN voor den aanleg van het Julianakanaal in Limburg. Rechts een nieuwe fundeering van het pomp- ^l,tR°°lls?eE„M°^h^ VoikX^
gekomen en neergestort. De vier inzittenden werden ggdood. gebouw VOOr het Oppompen van het water ten behoeve van het op peil houden van het kanaal, zoolang vanaf Maastricht Museum in het Kolon.aal Instituut te Am-
Wat er van de toestellen overbleef. nog geen waterinlaat op het kanaal kan plaats hebben. sterdam.
DE VEERBOOT .VAN HASSELT* van den
dienst Enkhuizen - Stavoren is in aanvaring
geweest met de .Hunze V op weg naar
Amsterdam. De .Hunze V moest naar
Amsterdam gesleept worden. Van de lading
dextrine bleef niet veel intact.
DE CRUQUIUSBRUO
over de Ringvaart tusschen Heem
stede en Haarlemmermeer is dezer
dagen door een vrachtboot aan
gevaren en ernstig beschadigd.
Gedurende het herstellingswerk
wordt de overtocht gaande ge
houden met behulp van een pont.
De stagnatie in het verkeer is
aanzienlijk.
HET ELFTAL VAN K.F.C.. dat Zondag het kampioenschap eerste klasse zijner
afdeeling behaalde.
HET ECHTPAAR ENGELHART—KOK te Velsen, hoopt op 1 Maart a.s. zijn 60-jarig huwelijksfeest te herdenken.
De bruidegom is 45 jaren als duiker werkzaam geweest en verwierf als zoodanig groote bekendheid.
EEN JAPANSCH SOCIETY-HUWELIJK Do
23-jarige dochter van dr. Kisaburo Suzuki,
den president der Seiynkai-partij is te Tokio
In het huwelijk getreden met Jiro Takaso,
een jeugdig diplomaat
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
30
Grimes Buckner dacht een oogenblik na.
Voor een dergelijke aarzeling", viel Tom
Malloy opeens verontwaardigd uit, „zouden
de jongens in het kamp u een klap in het
gezicht hebben gegeven, mijnheer Buckner.
Die zouden hun hand in het vuur hebben
gestoken voor Mary's door en door braaf,
edel karakter; die wisten hoe flink en dapper
ze was, en dat je op haar woord bouwen kon.
U behoorde alleen maar eerbied te hebben
voor de kranige manier waarop ze zich erdoor
heeft geslagen".
Mrs. Buckner liet een krakenden hoon
lach hooren.
De Senator beantwoordde Mary's vraag
zonder aandacht aan Tom Malloy te schen
ken. Zijn stem trilde.
„Er is maar één conclusie uit je mede-
deeling mogelijk. En die is, dat jij Revis ge
dood hebt en dat Malloy je medeplichtige bij
den moord was. Je hebt hem gedood uit vrees
voor schandaal. Is het zoo niet?'. Met grim
mige verachting herhaalde hij de vraag: „Is
het zoo niet?"
Hij wendde zich tot zijn moeder.
„Wij moesten nu maar gaan vindt u ook
niet?"
„Dat wilde ik al een heelen tijd", was
het ijskoude antwoord.
Mary zonk uitgeput en machteloos in den
itoel waaruit ze zooeven was opgestaan.
«Wacht alstublieft!"
Scherp en onverwacht als een pistoolschot
kwam het bevel uit Malloy's mond, Buckner,
buiten zichzelf van woede door het onver
holen dreigementen in Tom's stem, draaide
zich met een ruk om.
De jongeman, de handen diep in de zak
ken, keek hém aan met raadselachtig-
lachende oogen. Er was iets gevaarlijks, igts
angstaanjagends in den plotselingen overgang
van dreigende ernst naar luchtige onver
schilligheid, dat den Senator verbijsterde.
„U zegt dat?" voegde Malloy hem opgewekt
toe. „Moet ik deze verbazingwekkende be
schuldiging tegen Haskell en mij heusch als
ernst opvatten?"
„U kunt het wat mij betreft opvatten,
zooals u wilt", siste Buckner. „Het is mijn
rotsvaste overtuiging en ik verwacht dat die
ook bewezen zal worden".
Oogenblikkelijk was het met Tom Malloy's
schijnbare gemoedelijkheid gedaan. Hij
schudde zijn vuist voor Buckner's vertrokken
gezicht. ..Waar moeten die bewijzen vandaan
komen? Of hebt u het misschien zelf gezien?"
Grimes Buckner's mond viel half open.
„Wat wat beteekent dat?" stamelde hij.
„Dat zal ik u zeggen: u bent dien avond
in Revis' huis geweest!" antwoordde de
jonge man rustig. „Ik vraag u daarom met
den grootsten nadruk: wilt u werkelijk dat
mijn en haar mogelijke schuld onder
zocht worden!"
Buckner werd eensklaps haast even bleek
als Mary. Hij deed een poging om te lachen,
maar hij bracht het niet verder dan tot een
ongearticuleerd keelgeluid, dat zich een weg
baande tusschen zijn opeengeklemde lippen.
,.U bazelt u bazelt onzin, mijnheer Mal
loy", verklaarde hij met een mislukt ver
toon. „Een andere keer. als u wat verstan
digs te zeggen hebt, zal ik u met genoegen te
woord staan".
Hij wendde zich naar zijn moeder en bood
haar den ann.
Malloy schoot op hem toe en posteerde zich
vlak voor hem.
„Denkt u er om, mijnheer Buckner", klonk
het koel. „Wanneer u ook maar een woord
durft zeggen, wanneer ook maar een toe
speling ruchtbaar wordt waarvoor u verant
woordelijk kunt worden gesteld, met betrek
king tot miss Haskell's aanwezigheid in het
bewuste huis, of tot hetgeen u hier vanmid
dag gehoord hebt, dan zal ik u, zoodra mij
dat ter oore komt, bij de politie aanklagen
wegens moord. En dat niet alleen; ik zal ook
verklaren dat u den avond van den moord
bij Revis geweest bent; laat in den a%'ond, dat
u twist met hem hebt gehad. Dat en nog
andere dingen zal ik verklaren; ik kan dat
doen omdat ze mij uit eigen, persoonlijke
wetenschap bekend zijn. Verstaat u, uit eigen,
persoonlijke wetenschap!"
Mrs. Buckner greep den arm van haar zoon
als signaal om eindelijk met haar mee te
gaan. Ze lachte ongeloovig en uit de hoogte.
„Kom Grimes", zei ze, „het is meer dan tijd
om aan deze comedie een eind te maken".
„Het is een leugen", brieschte de Senator,
zich nog eenmaal dwingend tot zijn gewone
autoritaire manier van spreken.
„Een smerige doorzichtige afperserstruc".
„Neemt u zich in acht, mijnheer Buckner",
waarschuwde Malloy.
„Ik vind het buitengewoon onaangenaam
voor leugenaar uitgemaakt te worden! Maar
misschien Iaat uw geheugen u alleen in den
steek het is ook alweer zoo lang geleden,
nietwaar? Laat ik u daarom een en ander
in uw herinnering mogen terugroepen! U
dacht er natuurlijk niet meer aan, dat u door
de achterdeur bent binnengegaan, dat u
tegen uw gewoonte zelf uw auto chauffeerde
en dat de namen van verschillende dames
genoemd werden" het woord werd met een
veelzeggende bijklank uitgesproken „bij
voorbeeld die van Miss Patton en Miss
Conner".
Het was alsof een onzichtbare hand het
kleed van zelfbewusten hoogmoed van Sena
tor Buckner afrukte. Hij zweeg, zijn gezicht
werd aschgrauw, zijn trekken verslapten, de
onzekere blik in zijn oogen verried, dat hij
naar een eenigszins plausibel klinkend ant
woord zocht.
„En nu eruit!" commandeerde Tom barsch.
„Verlaat alsjeblieft een gezelschap, dat u
alleen al door het feit van uw aanwezigheid
beleedigt. mijnheer Buckner".
„Misschien", de Senator worstelde om zich
zelf weer een weinig meester te worden en
zijn woorden kwamen moeilijk, „misschien
kan ik later nog eens met li praten om u tot
andere gedachten te brengen, om u
om uw verkeerde opvatting te weerleggen".
„Ik twijfel er niet aan of u zult het pro-
beeren", lachte Tom Malloy.
XXI
„Het onweerlegbare Bewijs".
Darden was verbaasd den Senator in een
meegaande stemming aan te treffen en daar
hij niet wist van de scène, die zich kort te
voren in het Arlewood-gebouw had afge
speeld. bezat hij geen sleutel om deze houding
te verklaren.
„Ik heb dus besloten", verklaarde de detec
tive. nadat hij uiteengezet had, dat zekere
details van de zaak, Buckner met ernstige
onaangenaamheden bedreigen, „u te vragen
of u mij niets te zeggen heeft".
„Waarom? Misschien wilt u zoo goed zijn
mij mee te deelen wat u van mij verwacht
te hooren?" klonk het met geforceerde luch
tigheid.
„De zaak staat thans zóó", hernam Darden
ernstig, „dat u in drieërlei opzicht gevaar te
duchten hebt, Mr. Buckner. Bepaalde geruch
ten, waaronder heel leelijke, wijzen in uw
richting en ze zijn te hardnekkig om ze te
kunnen negeeren. Een van de dingen, waarop
ik doel, misschien ook alle drie, kunnen een
alleronaangenaamste aanklacht tegen u ten
gevolge hebben. De politie is vast besloten
morgen iemand te arresteeren; ze kan niet
langer weerstand bieden aan den algemeenen
aandrang om iets te doen." Darden pauzeerde
even in een veelbeteekenend zwijgen. Toen
vervolgde hij: „Dus als u mij iets te zeggen
hebt
„Zoudt u niet eerst uw raadselachtige op
merking over die drievoudige aanklacht, die
mij wellicht te wachten staat, willen toelich
ten?"
De detective knikte.
„Zeker. De drie punten zijn de volgende:
In ae eerste plaats, dat u Edward Revis hebt
gedood; tweedens, dat uzelf het geheime stuk
uit handen hebt gegeven, hetzij voor geld, het
zij uit angst, dat anders iets aan het licht
zou komen, dat u liever geheim wilt laten
blijven; ten derde, dat u een schandaal met
een vrouw te vreezen hebt".
Buckner's gezicht was wat rooder dan
anders, zijn borstelige wenkbrauwen waren
licht samengetrokken, maar verder vertoonde
hij geen enkel teeken van emotie.
„En de feiten, waarop deze vermoedens
steunen?" vroeg hij bruusk.
„Voor zoover ik weet komen ze hierop neer.
Revis heeft u den avond van den moord even
voor tienen in uw huis opgebeld. Na het
telefoongesprek bent u naar de achter uw
woning gelegen garage gegaan, waar uw
kleine auto staat en u bent naar het huis
van Revis gereden. U hebt zelf gechauffeerd
en zat alleen in den wagen. Bij Revis trof u
dezen zelf en een bekende van u. Miss
Martha Conner. Een twist, een woordenwis
seling, hoe u het noemen wilt, volgde; een
revolverschot, toen een overhaaste vlucht;
een vrouw spoedde zich naar buiten, waar
schijnlijk door een venster in het sousterreir
(Wordt vervolgif
