„Zus" Braun thuis. -
STAATSGEHEIMEN.
MEVROUW PHILIPSEN-BRAUN, cto vroeger zulke groote zwemsuccesse*
oogstte, met haar ecfijgenc^Dt en pyaeboren jyjgn in den huisejjjken kring.
DE EGYPTISCHE ZAAKGELASTIGDE Mourad Kamel Bey heeft Woensdag om
land verlaten, om terug te keeren naar Egypte. Het afscheid aan het stottaa
te den Haag.
BIJ UITGRAVINGEN voor eten bouw van een sluiswachtershufsje bij de oude
Maasbrug te Maastricht k de tiende boog, welke dateert uit de dertiende
eeuw, blootgelegd.
METAMORPHOSEERING VAN DE VIJZEL-
GRACHT TE AMSTERDAM. De verbreeding
van de brug over de Lijnbaansgracht tus-
schen Vijzelgracht en Nieuwe Vijzelstraat
te Amsterdam is vrijwel gereed.
EEN MOMENT VOOR HET ENGELSCHE DOEL tijdens den voetbalwedstrijd Nederlandsch A-effta!
Gillingham, welke Woensdag te Rotterdam werd gespeeld.
HET SLOOPEN VAN DE OOSTERKERK
aan de Hoogstraat te Rotterdam is in
vollen gang Het neerhalen van de eiken
houten kapspanten.
DE RECEPTIE bij Koning George van Engetand op Buckingham Paface to
Londen. Drie politie constables verlaten het plein voor het paleis.
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt
door
THEA BLOEMERS
(Nadruk verboden)
32
„Verschillende punten, die u daar aanroert,
ontken ik niet
„Wacht u, tot ik uitgesproken ben!" Weer
deed Malloy hem met een bruusk gebaar
zwijgen. „Ik beweer dat u heelemaal niets
ontkennen zult. U hebt op het oogenblik
iemand voor u, die wéét. Wanneer u 't een of
ander wilt zeggen, of ontkennen, of van plan
bent mij tegen te spreken, dan herinner ik
er u bij voorbaat aan, dat ik volledig op de
hoogte ben. Ik weet alles, omdat ik
„Omdat u daar zelf bent geweest?" viel
Buckner hem in de rede. „Wanneer dat het
geval is, dan valt de verdenking op een van
ons beiden. Wanneer bewezen kan worden,
dat u zich in de kamer bevond, dat u
Darden mengde zich thans in de discussie
met een vraag aan Tom Malloy: „Hoe zit het
in dit verband met dat stuk schoenveter?"
Eer de jongeman antwoord kon geven,
sprong de detective van zijn stoel, legde de
hand op Tom's schouder en nam hem ter
zijde. Buckner keek zwijgend en onbewegelijk
toe en merkte op, dat Darden erin slaagde
den aanvankelijk tegenstribbelenden Malloy
voor een nieuw plan te winnen.
„Wat heeft dat te beteekenen?" protesteer
de hij. „Zinnen jullie op een middel om mij
te bezwaren, om dezen jongen dwaas voor
de gevolgen van zijn onbezonnen gepraat te
bewaren?"
„Neen", antwoordde Darden, bij de schrijf
tafel terugkomend. „Hetzelfde wat u tegen
Malloy gezegd hebt, leg ik u voor. U zult
moeten toegeven, dat, om u beiden voor een
arrestatie te behoeden, het absoluut nood
zakelijk is, dat de werkelijke dader wordt
ontmaskerd. Er bestaat een kleine kans, dat
ik nog een bewijsstuk vind iets dat mis
schien te subtiel en te nietig is om eigenlijk
een bewijs te worden genoemd maar dat
mij toch een belangrijk stuk verder zou
brengen. Malloy heeft erin toegestemd om in
te gaan op mijn voornemen te trachten dat
bewijsstuk te vinden; wilt u dat ook?"
„Natuurlijk!" klonk het grif. „Alles wat er
toe kan medewerken om die krankzinnige
verdenking van mij af te wenden is welkom.
Dat begrijpt u toch zelf ook wel!"
„Mooi", viel Darden hem bij. „Ik zal u op
welken tijd precies kan ik u nog niet zeggen,
tusschen nu en vanavond negen uur opbel
len". Hij begeleidde Malloy naar de deur,
die op de gang uitkwam. „Het is de laatste
kans voor alle betrokken partijen, om heel
huids uit deze geschiedenis te voorschijn te
komen".
Toen Tom Malloy de kamer verlaten had.
keerde Darden opnieuw bij het schrijfbureau
terug. Met bedachtzame bewegingen stak hij
een sigaret aan en ging weer zitten.
„Het afschrift van het verdrag, dat u dus
Zondagavond van den moord in uw zak had",
zette hij het afgebroken gesprek voort, „hebt
u dat hier?" e
Buckner knikte in de richting van een in
den muur omgebouwden brandkast.
„Daar ligt het".
„Mag ik het misschien eens even zien?"
„Het is een vertrouwelijk officieel docu
ment,"wierp de Senator tegen, „Ik geloof niet,
dat ik aan uw verzoek kan voldoen".
Darden wees met een veelbeteekenenden
blik naar de courant die hij had meegebracht
en die nog opgevouwen op de schrijftafel lag.
„Overigens hoef ik den inhoud heelemaal
niet te lezen; daar is het me niet om te
doen. Maar de mogelijkheid bestaat, dat
iemand den tekst snel en met potlood geco-
pieerd heeft. De punt van het potlood kan
sporen op het document hebben achterge
laten, doordat het papier waarop werd over
geschreven, op het officieele stuk of op een
gedeelte daarvan lag. weet zelf toch ook
wel dat een potloodpunt scherpe indrukken
achterlaat".
„Onzin!" Meteen glimlach verwierp de
Senator Darden's veronderstelling. „Uitge
sloten, Mr. Darden!"
Maar de detective hield voet bij stuk en
ten laatste stond Grimes Buckner op en liep
naar de kruisdeur. Voor hij zich bukte om
den knop om te draaie wischte hij de
handen aan zijn zakdoek af. Zijn ademhaling
klonk rochelend.
„Er valt mij plotseling in", zei hij, met een
slechtgelukte poging om onverschillig te
spreken, „dat ik dien avond, toen ik thuis
kwam en paar notitie gemaakt heb voor
de rede, die ik den volgenden middag in der
Senaat over de nieuwe regeling van de offi-
cierstractementen moest houden. Daarvooi
gebruikte ik losse stukjes papier, achterkan
ten van enveloppen en dergelijke die mij toe
vallig voor de hand kwamen en ik nam het
document om een stevige onderlaag te heb
ben. Waarschijnlijk zult u daar wel sporen
van vinden".
„Dat is zeker niet onmogelijk", verklaarde
Darden op effen toon en terwijl hij sprak
haalde hij een vergrootglas te voorschijn.
„We zullen het in elk geval maar eens be
kijken".
„Maar het is begon Buckner weer;
toen zich bezinnend, bukte hij om de kluis
deur te openen. Hij deed het zóó langzaam,
zóó onwillig, dat het leek alsof zijn bewegin
gen meer door een kracht buiten dan
door zijn eigen wil bestuurd werden.
xx ri.
„Nu weet u het
„Om de een of andere reden weigert u aar
mijn sympathie te gelooven". beklaagde zich
George Darden. „Ook nu gelooft u er nog
niet aan".
„Ik weet het niet", antwoordde Mary Has
kell melancholiek. „Ik weet zelf niet of ik
eraan geloof of niet".
Het was 's avonds zeven uur. Ze zaten
alleen in de stille woonkamer, schemer
donker nu. vlak bij de ronde lichtplek van
de met groene zijde omkapte lamp. Niets van
alles was hij met zooveel klem had aange
voerd. was in staat geweest een einde te
maken aan haar half-verdoofde apathie
of Laar tot een snel gesproken, geïnteresseerd
wederwoord te prikkelen.
„Zooals ik u air heb medegedeeld", ver-
vervolgde de detective, „moet ik vanavond
tot een arrestatie overgaan. Het gaat tus
schen u en twee andere personen. Als u niet
wilt spreken, mij uw vertrouwen niet wilt
schenken, houdt dat een bekentenis van uw
schuld in; tenminste zoo zal het opgevat
worden. En dat is nauwelijks te verwonderen,
als u alle omstandigheden in aanmerking
neemt. De vermoorde was uw vijand het
feit van zijn bestaan alleen al, vormde een
bedreiging van uw levensgeluk. Met uw re
volver is hij gedood. U had die in den zak.
toen ik u uit het huis liet weggaan. Ik
„In mijn zak!" echode ze lusteloos.
„Ja, ik voelde hem in den zak van uw
bontmantel. Ik legde mijn hand er tegen,
toen ik met u, buiten de deur van de
sterfkamer, op het halfdonkere portaal
stond en ik u waarschuwde tegen niemand
erover te reppen, dat ik uw aanwezigheid
in dat huis wenschte geheim te houden. U
ziet, ik wist van die revolver".
„Maar ikik
Haar doffe stem kwam niet verder dan
deze ^gestamelde woorden. „U wilde zeg
gen, dat u hem niet gebruikt hebt?" drong
hij aan.
Onuitsprekelijke moeheid overweldigde
haar.
„U zegt dat allemaal In de hoop mij tot
een of andere verklaring welke dan ook
te verleiden", klonk het mat. „Maar ik heb
niets te verklaren".
„U bedoelt, u wilt niets verklaren".
„U kunt het opvatten zooals u wilt",
zuchtte ze met iets van berusting. „In ieder
geval zult u niets van mij te hooren krij
gen".
Darden vocht tegen het gevoel van ont
moediging dat hem bekroop en begon weer
van voren af aan, zooals hij ook gister
avond had gedaan, met zijn pogingen om
haar te overtuigen van zijn medegevoel en
zijn begrijpen van haar gemoedstoestand.
Buckner en Malloy moesten nu beneden
in de wachtkamer van het Arlewood-ge-
bouw zitten, maar de detective betwijfelde
sterk of hij zonder haar onontbeerlijke
hulp een uitweg uit den doolhof van tegen
strijdige mogelijkheden en verdenkingen
zou kunnen vinden. Daarom concentreerde
hij zijn heele wilskracht op het doel, dat
hij zich sinds dagen gesteld had: thans was
het oogenblik gekomen, dat ze zou zwichten
voor zijn taaien aandrang, besliste hij.
Haar kracht, om in haar zwijgen te vol
harden, moest eindelijk wel uitgeput zijn,
redeneerde hij; de scène met Grimes Buckner
en zijn moeder, waarvan Tom Malloy hem
de pijnlijke bijzonderheden had medegedeeld,
moest haar zoo hebben geschokt, dat ze nu
het punt bereikt had. waarop iedereen en
alles haar onverschillig was geworden tot
haar eigen lot toe.
Ten laat" ^rhaalde hij een paar woor
den, die hij k den vorigen avond gebruikt
had:
(Wordt vervolgd).
t
MMI
