DE MAN, DIE DE
TROEVEN HAD.
De minister van Economische Zaken, mr.
M. P. L. Steenberghe, bracht Woensdag
een bezoek aan de .Almitento" in het
R.A.I,-gebouw te Amsterdam. Tijdens den
rondgang
Om de vrijheid van Tirol. Te Innsbruck werd ter herinnering aan den 1 25sten verjaardag van den
slag op den berg Isel om de vrijheid van Tirol de traditioneele optocht door de bevolking gehouden,
waarvan hierboven een detail
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt door
J. VAN DER SLUYS.
15)
Dat las Bristew zoo duidelijk, alsof het ge
drukt voor hem stond. Hetzelfde scheen met
miss Fulton het geval te zijn. De smeekende
uitdrukking verdween en maakte plaats voor
heftige vrees.
Toen breidde Fulton zijn armen uit en om
helsde haar. Het leek een werktuigelijke om
helzing zonder liefde of de begeerte om te
troosten.
Bristew verliet zachtjes den salon en keer
de naar zijn woning terug.
,,Haar vader", overpeinsde hij, „beschul
digde haar van de tragedie. Daarvan heeft
zijn houding ten opzicht© van haar wel blijk
gegeven".
Hij ging naar binnen en telefoneerde
iGreenleaf, alleen om te vernemen, dat de
commissaris de boodschap had achtergelaten,
dat hij in het Brevord Hotel te vinden zou
,'zijn. Nadat hij hem daar had opgebeld, kreeg
,hij hem aan de telefoon.
„Withers en Braceway zijn niet met den
ouden heer Fulton meégekomen", begon hij.
,JDat weet ik", antwoordde Greenleaf. ..Ik
;zal Braceway hier ontmoeten. Hij en Wi
thers zijn in conferentie. Braceway heeft geen
lust om naar de lijkschouwing te gaan. Hij
zegt. dat hij daar toch niets van belang te
hooren zal krijgen. Hij wil liever met u pra-
„Heel goed", stemde Bristew toe. „Dat
•schikt mij uitstekend. Wanneer zal hij hier
:pjn?"
„Over een half uurtje, denk ik. En ik kom.
zoodra de lijkschouwing voorbij is".
„De vraag is maar", zoo overlegd Bristew
weer met zichzelf, of Braceway en Withers
wel te vertrouwen zijn. Wat is hun doel
den werkelijken moordenaar te vinden of een
of ander familieschandaal geheim te hou
den?"
In minder dan een uur begroetten Brace
way en hij elkander op de veranda van no.
9. Bristew, die hem aandachtig opnam, bood
hem een stoel aan. Hij was niet het gewone
type van een detective. Bristew taxeerde hem
op zes-en-dertig jaar; hij was buitengewoon
mager en had een kaarsrechte houding; een
eigenaardige en rustelooze elegance ken
merkte al zijn bewegingen. Men zou hem eer
der voor een advocaat of dokter houden dan
voor een detective. Zijn donkergrijs pak, waar
een groene draad doorheen liep, zijn parel
grijze das. de handschoenen, die hij in zijn
linkerhand droeg, ieder détail van zijn voor
komen gaf hem den indruk, dat Braceway
zich wist te kleeden en een man van groote
bekwaamheid moest zijn.
Toen zij elkander begroet hadden, stak
Braceway een sigaret op en wierp de lucifer
ver buiten de waranda. Hij deed dat, zooals
hij alles deed, met een „flair", met iets van
ik-en-weet niet wat, dat iedere man met een
sterke persoonlijkheid vertoont.
„Wat gelooft u. meneer Bristew?" begon
hij dadelijk. „Heeft die neger Perry mevrouw
Withers vermoord?" Braceway blies een
groote rookwolk uit en zag zijn nieuwen
medewerker aandachtig aan.
„Afgaande op de bewijzen", antwoordde
Bristow, „zou ik zeggen, dat Perry den mis
daad heeft begaan".
„O, ja zeker". En hij bewoog snel in zijn
stoel. „Afgaande op de bewijsstukken, maar er
zijn andere factoren".
„Ik begrijp wel wat u bedoelt" hernam
Bristew. „Ik geloof namelijk, dat er meer
achter steeks dan de hebzucht vsm een ne
ger."
„Dat is goed gesproken", zei Braceway glim
:achend. „Vertelt u er mij eens meer van."
Bristew vertelde hem uitvoerig van het
eigenaardige gedrag van Withers; wat te
gen Perry kon worden aangevoerd; van de
raadselachtige persoon met den bruinen
baard en den bouden tand en Morleys ver
dachte verhaal en handelwijze; tenslotte deed
hij hem het hoogst raadselachtige ver
haal van Maria Fulton.
Braceway luisterde met gespannen aan
dacht en zóó, dat hij ieder incident en iede
re verklaring in zijn hersenen als het ware
fotografeerde.
„Ik geloof", sprak hij plotseling', dat er iets
achter deze misdaad steekt, waarvan nie
mand een vermoeden heeft en Withers is even
verlangend om den werkelijken dader te vin
den als u en ik'.
„Maar ik moet u goed begrijpen", zei Bris
tew op zijn beurt. „Is het uw bedoeling om
met mij samen te werken en uit te gaan van
de veronderstelling, dat Withers hoegenaamd
niet verantwoordelijk is voor deze trage
die?"
„Asboluut!" riep Braceway nadrukkelijk
uit. „Ik ben er zeker van( dat Withers er
niets mee te maken had.'
Voor den eersten keer scheen in Bristew's
brein zich iets onrustig te bewegen, alsof
iemand heel ver weg een alarmsignaal had
gegeven. Zou hij dezen man vertrouwen? Zou
Braceway probeeren om een valsch spoor aan
te wijzen en zoo trachten alles in de war te
sturen? Enfin, hij zou maar eens afwach
ten.
„Heel goed", zei hij. „Dus u kunt voor hem
instaan?"
„Volkomen. In de eerste plaats zijn hij en
ik intieme vrienden; wij hebben samen ge
studeerd en behoorden tot dezelfde club. Ik
heb hem vanochtend het binnenste te buiten
gekeerd; de man weet niets. En ik kan u nu
ook wel direct dit zeggen: hij bleef eergisteren
niet in Mannlston Road rondhangen, nadat
zijn vrouw het huis was binnengegaan. Toen
Douglas Campbell weg ging. keerde hij
naar het Brevord Hotel terug en ging naar
bed. Neen( waarde heer! Ik ga uit van het
volgende: of Morley heeft haar gedood of de
neger of die geheimzinnige kerel met den
gouden tand. Wat is uw oordeel?"
„Ik ben het met u eens", gaf Bristew toe,
zich voornemende, dat hij met Withers zou
handelen zooals hem goed dacht.
„Nog een ding' voegde Braceway er aan
toe en Bristew was verwonderd te ontdekken,
dat hij er een beetje verlegen uitzag. ..Ik zou
graag willen, dat u al de gesprekken, die met
miss Marie Fulton moeten gevoerd worden,
voor uw rekening nam. Ik zal openhartig met
u zijn, dat moet ik wel. Eerlijk gezegd: ik ben
eens op haar verliefd geweest; ik was inder
daad met haar verloofd, begrijpt u?
„Zeker".
Hij was blij dat hij dadelijk geweten had,
dat Braceway een vriend van de familie was.
Dat kon later belangrijk blijken te zijn. Bra
ceway wierp zijn sigaret weg en slaakte een
zucht van verlichting.
„Ik ben blij dat u het begrijpt", zei hij. „En
nu wat Whiters betreft. Er is vanmorgen al
het een en ander met hem gebeurd, sedert
dien weet hij heelemaal niet meer, hoe hij
het heeft.. Ik zal het u vertellen".
HOOFDSTUK 11.
De cheque van 1000 Dollar.
Een paar minuten na achten dien morgen
had Mr. Illington, president van de Turm-
ville National Bank, een bezoek gebracht
aan Withers in het Brevord Hotel, waar deze
Laatste, die nog zijn kamer had aangehouden
op den laten ochtendtrein wachtte.
Mr. Illington was het echte type van den
bankier, vijftig jaar, onberispelijk gekleed,
met dunne lippen, harde oogen, langzaam
en precies in zijn spreken. Hij scheen zich
van alle diepe, menschelijke gevoelens ver
vreemd te hebben. Het voortdurende om
gaan met geld had hem verhard. Zijn stem
had dezelfde metaalklank als goudstukken,
die tegen elkander rammelen.
Op uitnoodiging van Withers nam hij een.
stoel in diens kamer. Hij wreef even in zijn
droge, dunne handen, kuchte en sprak toen
korte woorden van condoleance uit.
Withers, die er door verdriet en gebrek aan
nachtrust slecht uitzag, maakte met een
handgebaar een einde aan deze inleidende
opmerking.
De bankier stak de hand in zijn borstzak
en haalde een dikke enveloppe te voorschijn
waaruit hij een lang, rechthoekig stuk pa
pier trok.
„Ik wist, dat u dit liefst uit de eerste hand
van de bank zoudt hooren en wel van mij
den president. Gisteren, meneer Withers,
verviel er een promesse op twee maanden,;
groot duizend dollars, getrokken op de Turm-
ville National Bank. U wilt die misschien wel
zien. Hier is zij".
Hij overhandigde het papier aan Withers
en deze zag, dat de promesse onderteekend'
was door Maria Fulton en geëndosseerd door!
Enid Fulton Withers. De echtgenoot der;
overledene was te verbaasd om iets te zeg.'
gen.
„Wij zijn in deze zaak zoo soepel geweest,
als wij onden, misschien meer dan het in
bankierskringen eigenlijk wel gebruikelijk is,
„legde Illington vriendelijk uit. „Ik heb juf
frouw Fulton gisteren zelf aan de telefoon
gehad, maar zij was, zooals begrijpelijk was,
te zenuwachtig om mij eenige inlichting te
geven aangaande haar plannen met betrek
king tot de..e.llkwldatie van deze
schuld".
„Aangezien mijn vrouw" opperde Withers
terwijl hij hem het papier terug gaf, „de
promesse geëndosseerd heeft, is het mijn
plicht om voor het bedrag op te komen en
aan de bank de duizend dollar te betalen
nietwaar?"
(Wordt vervolgd).
De heer L. van Essen, voorzitter van het
Woon,telling,comité voor d. National. y.llig Varka.r. Op d. Prin, H.ndrikl.an t. Am.r.loorl wordt
Postzegeltentoonstelling, welke in .Bellevue
te Amsterdam geopend is in verband met op het oogenblik een veiligheidslaan van de K.N.AC, gehouden
het gouden jubileum der Nederlandsche
Vereeniging van Postzegelverzamelaars
De Japansche Prinsjes en Prinsesjes: Akinori, Kunihisa, Harunorl, Michiko en Fumineri, kinderen van Prins en T© Katwijk vinden thanS de Opnamen plaats VOOT de film „Op hoop V3n Zeg&ft naar het bekende
Prinses Kaya, die op het oogenblik in Amerika vertoeven, jijden» hun zomervacantie op de keizerlijke residentie yan HeyermanS. Tijdens een der SCèneS
