DE MAN, DIE DE
TROEVEN HAD.
Op de Ringvaart te Sloten zijn Vrijdag de internationale roeiwedstrijden om den Holland-beker be
gonnen. - De overnaadsche skiff B. Moscow van Poseidon gaat als eerste door de finish
De autoriteiten bij de opening der .Amato", de nationale land
en tuinbouwtentoonstelling in de nieuwe markthallen te Amsterdam.
Eerste rij v.ln.r.: wethouder Jac. Rustige; mevr. de Vlugt-Flen-
trop; burgemeester dr. de Vlugt; ]hr mr dr A A Röell, com
missaris der Koningin in Noord-Holland; mevr Hijmans, dochter
van den burgemeester van Amsterdam Geheel rechts de heer
J. ter Haar
De 340 meter lange en 2500 ton zware brug over den Donau te Weenen is van haar plaats ge- De nieuwe Lutine-toren 'lS in volle Zee Op het Wrak geplaatst
schoven om te worden vervangen door een moderne hangbrug. Het moeilijke transport werd zonder k j I..1..I.IL
ongevallen volbracht Met het weg zuigen der wrakstukken is begonnen
Jhr. J van den Bosch, wicketkeeper van het
Nederlandsch cricketelftal, is Vrijdag te den
Haag in het huwelijk getreden met mej.
J. M. Bloembergen
De eerste Zwitser-
sche kano-kampioen
schap pen leverden
voor de deelnemers
geduchte moeilijk
heden op, daar o.m.
de Rupperswiler wa-
terkeering gepas
seerd moest worden.
Een der kanovaar
ders op het moei
lijke punt
Dr W. de Vlugt, burgemeester van Amsterdam tijdens zijn
openingsrede op de .Amato" in de nieuwe Amsterdamsche markt-
FEUILLETON
Naar het Amerikaansch bewerkt door
J. VAN DER SLUYS.
23)
„Ik had je ook iets willen laten zien, maar
dat is nu eigenlijk niet meer noodig".
„Wat is het?"
1 „Een bekentenis van Lucy Thomas, dat
Perry in den nacht of liever in den morgen
van den moord naar no. 5 is gegaan".
„Heeft ze die jou gegeven?" riep Greenleaf
uit.
„Ja ze heeft die geteekend ook. Kijk
maar".
Greenleaf nam het papier en las: „ik weet,
dat Perry Carpenter op Maandagnacht naar
het huis van mevrouw Withers gegaan is. Hij
en ik waren samen aan het drinken geweest.
Hij vertelde mij. dat hij wist, waar hij een
boel geld kon krijgen of iets, dat even goed
was als geld. Wij vochten samen, omdat hij
wilde, dat ik hem den sleutel gaf van het
huis van mevrouw Withers. Hij trok het lint
stuk, waaraan ik den sleutel om mijn hals
droeg en ging uit. Dat was tamelijk laat in
den nacht. Voor het licht werd. kwam hij te
rug en wierp den sleutel op den grond en hij
schold mij uit en sloeg mij. Ik had twee sleu
tels aan het lint, een van no. 5 Manniston
Road en een van het huis. waar ik werk, voor
dat ik naar mevrouw Withers ga. Hij had de
verkeerde genomen. Toen hij mij sloeg, zei
hij: „je denkt, dat je heel knap was door mij
den verkeerden sleutel te geven, maar dat
heeft mij niet tegengehouden". Hij scheen
nog erger dronken te zijn dan hij vroeger in
den nacht uitging.
(getekend) LUCY THOMAS.
De chef trok zijn wenkbrauwen omhoog.
..Drommels, hoe heb je haar zoover gekre
gen?"
„Ik liet haar bij mij komen en praatte met
haar. Zij vertelde zooveel verhaaltjes en
sprak zichzelf zoo dikwijls tegen, dat zij ten
slotte door de mand viel".
Greenleaf wilde hem de geteekende beken
tenis teruggeven.
„Neen, houd het ding maar", zei hij. „Het
is jouw eigendom, niet het mijne".
De commissaris vouwde het papier zorg
vuldig dicht en stak het in zijn zak. „Ik ben
benieuwd", merkte hij op, „wat meneer Bra-
ceway hiervan wel zeggen zal".
„Hij zal begrijpen, dat de zaak hiermee af-
geloopen is. Maar ik geloof niet, dat hij er in
berusten zal".
„Waarom niet, als hij toch ziet, dat wij den
schuldige beet hebben?"
„Dat is juist wat ik graag zou willen weten.
Ik geloof maar het blijft tusschen ons
ik voor mij geloof, dat er een familieschan
daal is. iets. dat de echtgenoot stil wil hou
den. Braceway zal tevreden zijn, zoodra wij
hem toonen. dat wij alleen maar het bewijs
tegen den neger willen leveren dat familie
schandalen ons niet interesseeren. Maar er
is een ding. Greenleaf, dat ik graag had. dat
je deed: laat Morley met den nachttrein
naar Washington gaan. in plaats van hem
tot morgen te laten wachten".
„Waarom?"
„Ais Braceway de zaak niet wil laten loopen
dar, zal hij Morley stellig naar Washington
willen volgen. En als hij dat doet, dan ga ik
ook".
.Ben je niet bang. dat ons bewijs niet
steekhoudend zal zijn?"
„Neen, ons bewijs staat op zichzelf. Geen
macht op aarde kan het te niet doen".
„Welnu dan, waarom
„Dat zal ik zeggen, amice. Ik woon hier om
genezing te zoeken en je weet dat ik hier nog
verscheidene jaren blijven moet. Waarom zou
ik die jaren niet benutten en voor mij zelf
gaan werken. Deze zaak heeft de deur voor
mij geopend en ik ga er mijn voordeel mee
doen. Lawrence Bristew. detective en expert
in crimineele zaken. Hoe klinkt dat?"
„Prachtig hoor!" zei Greenleaf hartelijk.
„Je hebt gelijk. Je reputatie is gemaakt en
zelfs als je af en toe eens een paar dagen uit
Turmville weg moest, dan zou dat je gezond
heid geen kwaad doen".
De neiging van den commissaris om zich
de eer toe te kennen voor de arrestatie van
Perry was verdwenen. Hij mocht Bristew
graag; zijn doorzicht en kalmte maakten
grooten indruk op hem.
„Ik ben blij, dat je er zoo over denkt", gaf
de kreupele man zeer verheugd ten antwoord.
„Nu begrijp je ook. waarom ik met Braceway
iiaar Washington wil gaan. Het is alleen maar
om er in te blijven. Als je zegt, dat mij de
eer toekomt het raadsel te hebben opgelost
dan zal ik ook zorgen die eer te krijgen".
„Heel goed. Ik zal Morley laten weten, dat
hij vannacht kan vertrekken en dat wij hem
niet lastig zullen vallen".
„Dank je. Hoe eerder wij alle draadjes van
bewijs hebben, des te beter".
Greenleaf maakte zich gereed om heen te
gaan. Terwijl hij opstond, kreeg hij een jon
gen man in het oog, die Manniston Road in
kwam.
„Een vreemdeling", berichtte hij. „Weer
een detective?"
Bristew keek aandachtig.
„Neen. Het is een krantenman. De Wash-
ingtonsche en New-Yorksche bladen hebben
allen tijd gehad om speciale correspondenten
hierheen te zenden".
De jonge man liep snel de stoep van no.
5 op.
„Ik had gelijk", meende Bristew. .Als je
hem soms tegen komt. Greenleaf. praat dan
maar voor ons allebei. Zeg hem maar, dat ik
weiger om geinterviewd te worden".
„Waarom?" vroeg Greenleaf. .Ben inter
view zal een goede reclame voor je zijn".
„Er is maar één soort van reclame, die
beter is dan praten", zei Bristew laconiek;
gereserveerdheid, geheimzinnigheid. Het
maakt de menschen nieuwsgierig en doet ze
praten".
Het gebeurde, zooals Bristew had gedacht.
Toen de commissaris het voetpad afging,
kwam de vreemdeling, een speciale corres
pondent van een New-Yorksche courant op
hem af. Ze praatten even samen, terwijl de
krantenman telkens naar no. 9 keek en ten
slotte keerden zij om en gingen Manniston
Road af.
Bristew op het punt naar de slaapveranda
te gaan, zag mejuffrouw Kelly van no. 5 ko
men en snel naar zijn huis loopen. Hij bleef
wachten.
„Juffrouw Fulton wil u spreken, meneer
Bristew", begon de verpleegster. „Zij vroeg
mij u te zeggen, dat het van groot belang
was".
„Wil zij mij spreken, juffrouw Kelly?"
„Ja. dadelijk, als u kunt komen".
„Zeker".
„Hij ging het huis binnen en nam zijn hoed
„Hoe gaat het met mejuffrouw Fulton?"
vroeg hij, terwijl hij de trap met juffrouw
Kelly afging.
„Veel beter. Zij scheen werkelijk opgewekt
en hield zich tamelijk flink, toen haar vader
en meneer Withers vertrokken waren. Dat
was zoowat een half uur geleden
„Misschien deed hun vertrek haar goed",
lachte hij. „Familie kan soms hinderlijk zijn
wij houden wel van hen, maar op een af
stand".
Zij glimlachte instemmend.
„Weet u misschien ook. waarom zij mij
wenscht te spreken?"
„Ik geloof, dat het iets is over haar zwa
ger. meneer Withers".
Zijn intuitie zei hem. dat hij op het punt
stond voor een geheel onverwachte situatie te
komen.
HOOFDSTUK 17.
W-at mejuffrouw Fulton onthulde.
Toen hij in de kamer van mejuffrouw
Fulton werd binnengelaten, was hij een en al
verbazing. Het meisje scheen totaal veran
derd. .Gekleed. In ..een liclitblauwe.ianon en.
gesteund door kussens had zij in haar hou
ding niets van zwakte, die zij tijdens haar.
laatste onderhoud met hem had getoond. Nu
zij hem vriendelijk glimlachend aankeek/
zag hij. dat zij een mooie vrouw was en hij
verwonderde z-ich niet langer, dat Braceway
op haar verliefd was geweest. Hij wachtte
tot zij zou zeggen, waarom zij hem had laten
roepen.
„Ik heb de zaken zelf in handen genomen
dat wil zeggen mijn zaken," begon zij.
„Er is iets, dat u behoort te weten".
„Als er iets is", zoo begon hij de gewone
beleefdheidsphrase.
„Allereerst", vervolgde zij, „moet ik u ver-;
tellen, dat mijn vader mij gelast heeft om
over den dood van mijn zuster met niemand
anders te spreken dan met rechter Rogers
hier. Vader en George hebben hem de zaak'
in handen gegeven. Ik heb hem nog niet ge-
sproken. Ik wilde u enkele feiten mededee-
len. Ik weet, dat u er een eerlijk en correct
gebruik van zult maken".
„Dus ik had gelijk? U weet dus
„Ja", zei zij zonder eenige opwinding te,
toonen. „Ik hebden heelen Maandagnacht
niet geslapen. Ik had bijna mijn zuster zien.
vermoorden".
Haar lippen beefden even. maartij be-
heerschte zich opmerkelijk goed.
Hij zag haar scherp en een beetje onge-
loovig aan.
„Ik hoorde gerucht in de woonkamer. Voor
ik mijn bed uit ging, keek ik op mijn hor
loge. Het was ongeveer een uur ik weet
niet zeker, hoeveel minuten over eenen. Toen/
ik het kleine gangetje, dat in de eetkamer*
uitkomt, bereikte, hoorde ik een mannenstem»
Hij sprak niet hardop. Het was een soort
haastig gefluister. Ik kreeg den indruk van'
dreigementen. Het eenige wat ik van mijn
zuster hoorde was een benauwde kreet, alsof
zij geprobeerd had het uit te gillen en alsof
het haar werd belet door worging".
Zij keek uit het venster, terwijl haar borst
op en neer ging en zij zich tot kalmte scheen!
3M sporen. i
.LWfirdt, vervolgd;)...
