®Velo Tafelbiljarts
BIOSCOOP.
HQNIG's BOUILLONBLOKJES - 6 voor 10 cent voor Ragout
Radiomuziek der week
BONTENBAL
ZATERDAG 22 DECEMBER '34
HAARLEM'S DAGBLAD
8
REMBRANDT-THEATER.
Op Hoop van Zegen.
De heer A. Benno, regisseur van „Op Hoop
van Zegen".
De vertooning in het Rembrandt-theater
droeg ditmaal een bijzonder karakter. Niet
alleen was de Kerstweek ingewijd met een
paar kerstboomen en deed ook het meisje van
het Bio-vacantieoord met de bekende collec
tebussen haar weder intrede, maar ook de
première van het nieuwe Hollandsche film
werk Op Hoop van Zegen ging met eenige
plechtigheden gepaard. De directeur van het
theater, de heer Bakker, reikte nl. na afloop
van de tweede vooretelling een krans uit aan
den heer A. Benno, regisseur van het werk, en
een bloemstuk onderscheidenlijk aar. mevr.
Heijermans. de weduwe van den schrijver en
aan mevrouw Willy Benno-de Bruin, die met
haar echtgenoot samen het tooneelstuk voor
de film heeft bewerkt.
De heer Bakker is er wel gauw bij geweest:
onmiddellijk na de première voor Nederland,
die des middags in Cinema Royal te Amster
dam was gegaan, hebben wij met het nieuw
ste product van de Nederlandsche filmin
dustrie reeds te Haarlem kennis kunnen ma
ken. Dit nieuwste product, dat inmiddels al
weer door het allernieuwste. Het meisje met
den blauwen hoed. staat opgevolgd te wor
den. Er wordt wel gewerkt in het Hollandsche
Hollywood
Maar nu onze indrukken omtrent Op Hoop
van Zegen. De allereerste en overwegende ge
waarwording is de treffende gelijkenis met
het tooneelstuk. In de meeste films wordt het
oorspronkelijke gegeven slechts als ruw mate
riaal beschouwd. men moet toch een sce
nario hebben, en zoolang er geen zelfstandige
filmschrijfkunst naast de kunst van den too-
neelschrijver en den romancier ontstaat, is
men op leent jebuur-spelen aangewezen. Het
verfilmer, van 'n roman of tooneelstuk brengt
gewoonlijk iets volmaakt nieuws te voorschijn
en vaak is.men denke aan Zola's Nana
de geest van het oorspronkelijke kunstwerk
ten eenenmale zoek geraakt.
Benno en de zijnen hebben daarentegen
Heijermans op den voet gevolgd; hun trouw
aan het geleende gegeven is zoo stipt, en ern
stig geweest* dat deze deugd wel een weinig
ten koste van de film is gegaan De filmische
weergave van het tooneelstuk treft te ster
ker. nu velen van de filmspelers, onder wie de
hoofdpersoon Esther de Boer-van Rijk, te
vens als actrice in het tooneelstuk zijn opge
treden
Zeker, de film schept meer mogelijkheden,
wat de wisseling van tooneel betreft. Veel.
wat zich in den schouwburg tusschen de wan
den van Kniertjes kamertje moet afspelen,
wordt hier naar buiten verplaatst. In het
tuintje, langs de stegen en straten van het
dorp. aan het strand, in de herberg, in de
kerk krijgt men thans scènes en brokjes van
scènes te zien. maar de dialoog die men hoort,
is vrijwel dezelfde als voorheen die in het
visschersvertrek
Het ruimere kader verschaft verder de zee
met haar valsche vrede en haar meedoogen-
looze stormen; als een zichtbare begeleiding
vertolken deze zee-foto's de stemmingen, zoo
als de muzikale begeleiding van Monnicken-
dam dit door middel van het gehoor doet. Af
en toe groeien deze stemmingsbeelden tot
kleinere en grootere composities aan, maar
meer dan een kader rondom het eigenlijke
tooneelspel worden ze niet. Aldus is er geen
nieuwe, filmische eenheid ontstaan, welke de
oude tooneeleenheid vervangen heeft.
De omvangrijkste compositie uit deze fil
mische intermezzo's vormt het vergaan van
het vaartuig in vliegenden storm. Dit brok
stuk achten wij het minst geslaagde uit het
werk. Er wordt wel met onstuimige vaart ge
draaid en fantastisch belicht; ook zien wij de
wanhopige worstelingen der drijfnatte sche
pelingen, maar wat er eigenlijk precies ge
beurt. is niet duidelijk. Wat als indrukwek
kend bedoeld is, blijft hier ietwat stuntelig
en men kijkt er onaangedaan en met een ver
standelijke verbazing naar.
Het beste deel van de film is het verfilmde
tooneel. Het interieur van Heijermans' mees
terwerk en zijn klassieke typen doen het, op
het doek op zijn minst zoo goed als op de
planken. En het is de vervaardigers van de
film gelukt, met de middelen, waarover deze
nieuwe techniek beschikt, de interieurs er
typen scherper trekken en een schilderachti
ger karakteristiek te verschaffen dan dit in
den schouwburg mogelijk is geweest. Vooral
de close-ups, wij denken aan den prachti
ge» kop van Coen Hissink als Kaps en aan
Hunsche. die hier op de film zooveel sterker
effect maakt dan op het tooneel, en aan de
beide diakenhuismannetjes ook.
In het bijprogram geeft Polygoon een be
langwekkende reportage omtrent een zitting
van het Permanente Hof van Internationale
Justitie. En tijdens de pauze kan men genie
ten van den „Chineeschen" goochelaar Ökito,
wiens Hollandsche naam de oudste gooche
laars-adel vertegenwoordigt en die zijn ver
bluffende kunsten in een zeldzaam gedistin
geerd décor en costuum verricht.
H. G CANNEGIETER.
Zondagmorgenvoorstelling
in het Rembrandt-Theater.
Zondagmorgen wordt in het Rembrandt-
Theater de film van de Diepzee-opnemingen
van de gebroeders Williamson .nogmaals op
verzoek vertoond.
BELASTING VRIJ - LAGEN PRIJS
ONOVERTROFFEN KWALITEIT
Filialen der VELO Waschmaohine Maatschappij
CINEMA PALACE.
Harold Lloyd In „De
Strooman".
Na de journaals, een teekenfilm „het Honey
moon hotel" en het Variété-nummer, dat de
zen keer een paar prachtig gedresseerde zee
leeuwen vertoont, en de bezoekers in verba
zing brengt over de prestaties van die intel
ligente dieren en niet minder van hun dres-
seurs, komt Harold Lloyd op het witte doek
in „De Strooman" (The Cats Paw). We zien
hem eerst als klein jongetje (zijn bril hééft
hij al) met zijn ouders in China aankomen,
waar zijn vader zendeling is. Het gezin geniet
daar in die nederzetting de algemeene liefde
en waardeering. en als Harold na twintig jaar
door zijn vader naar Amerika wordt gezonden
om daar, alvorens zijn vader als zendeling on
te volgen, een vrouw te zoeken, doet heel de
nederzetting hem uitgeleide.
Het is voor den eenvoudigen. eerlijken, jon
gen Cobb een enorm verschil, het leven daar
in China en dat in New-York. Het toeval, dat
een handje meehelpt, doet hem in aanraking
komen met een zeer corrupte bende, die een
strooman als burgemeester zoekt om een voor
naam lid van de bende in staat te stellen met
zijn zwendelen goud te verdienen. Ze meener
dien gevonden te hebben in den jongen aan
staanden zendeling.
Doordat de „moderne beschaving" daar in
die Chineesche nederzetting nog niet door
gedrongen is. is Cobb nog zeer ongecompli
ceerd en eerlijk, hij noemt wit. wit en zwart
zwart. Hij kent nog niet het wijze gezegde
dat de tong den mensch gegeven is, om ziin
gedachten te verbergen. Dit gevoegd bij ziin
onwennigheid in het moderne New-York. doet
de bende denken, dat hij als was zal zijn
hun handen. Maar omdat Cobb zoo ongecom
pliceerd is. ziet hij de dingen ook eenvoudiger
en meer in hun ware afmetingen dan ande
ren. bovendien heeft hij een sterk gevoel voor
echt en laat hij zich door niets van ziin
voornemen afbrengen als hij eenmaal zijn
besluit genomen heeft, en een helder verstan
'.oodat de bende al sooedie inziet, dat zij zich
'eeliik in hem vergist heeft. Hij wordt, zonder
het zelf te willen tot burgemeester uitgeroe
pen. maar dan stelt hij het zich als duren
plicht, dat hij de stad zal reinigen van alle
oneerlijkheid Het wordt den zwendelaars hoe
'anger hoe benauwder onder zijn bestier en
beramen middelen om hem onmogelijk te
maken. Het gelukt hen inderdaad hem. den
anti-zwendelaar, onder verdenking van zwen
del te brengen. Maar dan weet onze zende-
"ing prachtig wraak te nemen, op een derge-
hike afdoende manier, dat hij van vriiwel alle
misdadigers in de stad zwart op wit hun
schuldbekentenissen krijgtMen heeft zich
kostelijk geamuseerd, zoo nu en dan was men
er zoo in. dat er geapplaudisseerd werd. Ha
rold Lloyd is schitterend in deze film, hii is
zoo echt en zoo natuurlijk, hij lééft: er ziin
verscheidene uitstekende medespelers bij
maar daar er geen programma's waren kun
nen hun namen hier niet vermeld worden.
Het is eer. film. die men zeker moet gaan
zier hii behoort tot de beste Harold Lloyd-
producties.
Het apparaat, waar
Harold Lloyd, „Ka-
relt je, de Strooman",
zijn successen aan
te danken heeft
de bril.
LXJXOR SOUND THEATER.
Jenette MacDonald en Ramon
Novarro in de Kat en de Viool.
In het Luxor Theater draait deze week een
Amerikaansche operettefilm, waarin twee
sterren van den eersten rang op dat gebied
de hoofdrollen vervullen: Jeanette MacDonald
on Ramon Novarro. Beiden hebben de beschik
king over uitmuntende stemmen en beiden
bezitten de gaven om hiervan op bekorende
wijze gebruik te maken.
Het gegeven biedt stof voor een alleraar
digste?-- operettefilm, behandelende de liefde
tusschen twee songcomponisten voor elkaar
Jeanette en Ramon1eerst als studenten
in Brussel, dan in Parijs, waar Jeanette
veel succes heeft met haar melodieën, dank
zij een invloedrijk impresario (Frank Morgan).
Echter komt van de operette, die Ramon
onder handen heeft, niet veel. Hij kan niet
werken in die Parijsche omgeving. Als Morgan
dan intrigeerend een verwijdering tusschen
beiden bewerkstelligt, trekt Ramon weer naar
Brussel en voltooit daar zijn operette. Op het
laatste oogenblik trekt de man-met-geld zich
vlak voor de première terug, de diva gaat met
hem mee, en Ramon zit met zijn handen in
het haar. Vrienden van het conservatorium
helpen hem, zoodat vrijwel alles voor het
redden van de première aanwezig is, behalve
de vrouwelijke hoofdrol, die.door Jeanette
vervuld wordt! Zij is door den impresario in
gepalmd. zal met hem huwen, doch wil eerst
het echèc van Ramon's operette bijwonen, wat
zij op het laatste oogenblik echter niet over
h - hart kan verkrijgen.
Regisseur William K. Howard, heeft met
deze film, zoo geen meesterwerk, dan toch
een genoegelijke film geschapen, en heeft alle
aandacht aan den amusanten kant van het
geval geschonken. Er zit een prettig tempo in
en sommige scènes bereiken door prachtige
Jeanette MacDonald en Ramon Novarro in de Metrofilm „De kat en de Viool",
die deze week in het Kerstprogramma van het Luxor Theater draait.
vondsten een hoog peil. Daar is bijv. het af
scheid van Ramon van Jeanette die achter
blijft in haar appartementen en waarbij de
wind door het open raam de kristallen van
kroon en gong in beweging brengt, terwijl de
muziek daarmee harmonieert. Wij noemen
verder de regen, die door een lekkend dak
in pannen druppelt en in het motief voor een
song overgaat, En voorts het ontzag, dat de
musici hebben voor den grooten impressario,
waarvan elke handeling wordt gadegeslagen,
zelfs het hoesten! Geestig heeft Howard dit
laatste uitgewerkt.
Jeanettes zang parelt door de film en zij
weet in haar actie leven te brengen. Meer dan
Novarro, wiens stem hem voro deze rol bijzon
der geschikt maakt, maar die niet kan overtui
gen in zijn houding. Voor een student, die zoo
genoegelijk kwajongensachtig-brutaal moet
zijn, zou een figuur als Robert Montgomery
«en we denken hier onmiddellijk aan zijn rol
in ..Als een vrouw liefheeft") veel beter ge
schikt zijn. Van de bijrollen moet vooral"ge
noemd worden Charles Butterworth als de
onnoozele vriend van Ramon. Hij bezit in
hooge mate de droge en phlegmatieke humor,
die hem (en dat is een pluim) aan Roland
Young doet denken. Kostelijk bijv. is de wijze
waarop hij aan Morgan, zwijgend, den hoed
geeft aan het slot, als teeken dat het voor
deze afgeloopen is. Op den duur zal echter zijn
onnoozelheid wel tegen kunnen vallen^
Almetal een operettefilm, die den toeschouwers
en -hoorders een zeer genoegelijken avond zal
bezorgen.
Nog één opmerking hierover. Simon B.
Stokvis verzorgde de Nederlandsche tekst
bewerking. Fraai is die niet. Een voorbeeld?
Tweemaal wordt geschreven: (Zooiets moet je
niet doen, zelfs niet) in pret. De juiste ver
taling zou geweest zijn: uit de grap. Bovendien
is er een zeer storende drukfout
den tekst geslopen, waaraan een maat
schappij als de Metro toch meer aandacht
moet en kan besteden.
Het voorprogramma opent met een aller
aardigst filmpje over de fiets door de tijden
heen, van het eerste looprijwiel af tot de
moderne Amerikaansche fietsen en derzelver
toepassing toe. De verklarende, gesproken
tekst hierbij Is geestig.
Dan komen twee komische films, waarvan
die van Charlie Chase het beste is. Zausu Pit
sen, Thelma Todd, kunnen ons minder be
koren, al had ook haar film Vrijdagavond
succes.
avonden noodig; ook voor de herhaling op
Zaterdagavond zijn reeds alle beschikbare
plaatsen genomen. In een tijd v>varin schier
alle winkels „uitverkoop" aankondigen en
leeg zijn is de Avro-ambassade wel een der
weinige ondernemingen, die de kennisgeving
.uitverkocht" aan den ingang stellen!
Indien het waar is dat diplomatieke ver
tegenwoordigers geen vaste kleur mogen ver-
toonen, dan mag de Avro-ambassade geacht
worden haar naam met eere te dragen. Toen
zij voor het eerst bij ons geaccrediteerd werd
kwam zij in blauw gewaad, het jaar daarop
in 't zeegroen, ditmaal in 't bruin met een
rooden opslag. Bij een onzer naburen staan
bruin en rood vijandig tegenover elkaar: hier
zagen we ze tot een harmonieus geheel ver-
eenigd. Maar bij al die kameleontische kleur-
verwisselingen zijn de verrichtingen dezelfde
gebleven: het diplomatieke concert was even
virtuoos als vorige jaren, hetgeen met name
bij het vierde programmanummer bleek.
Dom- de attachés was er nu meer variatie.
Koos Koen toonde zich met zijn teekenstift
van houtskool even vaardig als Pierre Palla
met zijn houten xvloohoonstokies: onder be
geleiding van snel trein muziek stond er in een
oogwenk een karakteristieke kop op het pa
lier Maar wie de weerspannige Juffrouw De
Bonk is. moeten degenen, die het Vrijdag-
vond niet zagen. Zaterdagavond maar zelf
gaan zien.
Uiterst vermakelijk waren de marionetten
■an Bert Brugman. De koppen van Max Tak.
■Tacob Hamel en Han Hollander zijn werkelijk
uitstekend nagebootst en hun manier van
doen werd treffend weergegeven. Rich. Tau
ter en Mengelberg waren niet zóó gelijkend:
k heb trouwens Mengelberg nooit met licht
blond haar gekend: maar de bewegingen die
Bert Brugman ze aan de liintjes deed maken,
waren zeer kenschetsend. De scène met het
microfoondebutantje en die van den voetbal
wedstrijd behoorden wel tot de best geslaagde
van deze geestige imitatis.
Twee attachés traden als liedjeszanger
en harmonicaspeler op en brachten grachten-
liedjes van vroeger tijden ten gehoore, groo-
tendeels in het Nederlandsch, één echter in
het Hoog-Haarlemmerdiiksch. En we zagen
een Amsterdamsch grachtje op het achter
doek en verbaasden er ons over dat de huizen
op deze stille, autolooze grachten toen reeds
radiomnsten droegen. Welk een profetischen
blik hebben de menschen toen gehad!
Er was nog meer uit het verleden, nl. po
pulaire wiisjes van het begin dezer eeuw.
Pietje Puck. die tot ziin ongeluk geen klare
lustte en Tararabopmdijee en nog veel meer
oude bekenden werden weer levend en kwa
men ons begroeten bij monde van Magda van
Donk en Alex de Haas. En de gevolmachtigde
minister Kovacs Lajos bespeelde het Euro-
oeesch concert en liet een oude marsch weer
klinken. dat het een lust was voor oude ooren
als de mijne.
Een genoegehjke avond!
K. DE JONG.
MUZIEK.
De Avro-Ambassadeurs.
Het Haarlemsche legatiegebouw was dit
jaar niet de Gemeentelijke Concertzaal, maar
de Stadsschouwburg. Dit beteekent een ver
betering, in zooverre als elk der gasten nu ge
noegzaam dicht bij het diplomatieke schouw-
tooneel zat om alle verrichtingen behoorlijk
te kunnen zien, hetgeen noodig was, nu de
ambassade met meerdere attachés verrijkt
was. Daarentegen maakte het kleiner aantal
plaatsen een verdeeling der gasten over twee
(Adv. Ingez. Med.)
EEN VOORBESPREKING
DOOR KAREL DE JONC
De programma's van de komende week staan
zooals van zelf spreekt, ten deele in het teeken
van de naderende Kerstdagen. En terwijl ik mij
aan het schrijven van deze Voorbespreking
zet, klinkt uit de radio hei bericht van het
verschrikkelijke lot dat de Uiver en haar in
zittenden getroffen heeft: wel de meest tra
gische Kerstboodschap voor ons geheele Ne
derlandsche volk, dat medeleefde met hetgeen
onze koene vliegers verrichten. Dit bericht is
de schrijnendste treurmuziek, die de radio
vermag uit te zenden. Ik gevoel mij gedron
gen om ook van mijn kant de diepste deelne
ming uit te spreken jegens allen die door de
vreeselijke ramp het verlies der hunnen be
treuren.
En ik moet nu denken aan het Adagio van
Beethoven's kwartet op. 59 no. 2, waarvan men
zegt, dat het de stemming van een helderen
sterrennacht weergeeft. Rust en vrede op
aarde hoe geheel anders is de werkelijkheid
vaak; hoe geheel anders moet het daar ge-
weert zijn boven dat onherbergzame. schier
eindelooze Syrische land, waar onze trotsche
vogel, die een geheele wereld in verbazing had
gebracht, aan de woede der elementen ten
prooi moet zijn gevallen. Doch laten we woede
en smart niet tot leidmotief van de Kerstbe
spreking nemen; laten we dat Adagio van Beet
hoven Zondag uit Brussel beluisteren in stille
en devote erkenning, dat de Schepping naast
veel smertelüks toch ook zooveel schoons bied'
en laten we dankbaar zijn dat het den uitver
korenen, den grooten kunstenaars, gegeven
is, dat schoone aan hun medemenschen te
openbaren.
Laten we ook naar Beethoven's Missa solem-
nis luisteren, die niét in haar glorificeerende
of getuigende gedeelten het meest aangrijpt,
maar Beethoven de mysteries van zijn diep
menschelijk gemoed onthult. „Von Herzen
zu Herzen" schreef hij boven de partituur, en
wie zou ongevoelig kunnen blijven voor de
innigheid, van de gedeelten, waarin ons de
menschwording, het lijden en sterven van
Christus verklankt voor het Benedictus, dat
als een wondere lichtende verschijning uit. den
hooge tot ons komt?
Doch deze Hilversumsche uitzending van
Zondag is toch geen eigenlijke Kerstmuziek.
We willen ons tot die van Dinsdag uit Huizen
wenden: Bach's Weihnachtsoratorium. Men
weet dat dit Kerstoratorium eigenlijk geen
doorloopende eenheid is, maar een samenvoe
ging van zes cantates, waarvan de eerste twee
voor de twee Kerstdagen, de overige voor den
Nieuwjaarsdag, den Zondag en twee andere
feestdagen daarna bestemd zijn. In zijn geheel
wordt het Weihnachtsoratorium zeer zelden
uitgevoerd: meestal beperkt men zich tot de
eerste twee of drie deelen of voegt, daar nog
enkele van de mooiste stukken uit de andere
deelen aan toe. We hebben het, naar aanlei
ding van Bachcantates, meermalen gehad over
het z.g. „parodieeren", d.w.z. het ontleenen van
stukken, al of niet omgewerkt, aan andere,
vroeger door hem gecomponeerde werken. Wel
nu. ook het Weihnachtsoratorium is daaraan
rijk. Reeds het aanvangskoor „Jauchzet, froh-
locket" van de eerste Cantate Is een „parodie".
Het is ontleend aan het „Dramma per müsi-
ca", dat Bach ter gelegenheid van den geboorte
dag van de Koningin van Saksen had gecom
poneerd. De tekst luidt daar „Tönet, ihr Pau
ken, erschallet, Trompeten". De paukensolo en
de trompetfanfare, waarmee dit koor begint,
zijn dus met het oog op dien tekst geschreven,
maar toch in de jubelende stemming van het
Kerst werk niet misplaatst. De recitatieven, die
het Bijbelverhaal bevatten, zijn natuurlijk
niet ontleend aan andere werken, maar wel is
dit het geval met een van de meest bekende
aria's, n.l. de altaria „Schlafe mein Liebster".
Deze is genomen uit een cantate die Bach bij
de geboorte van den kroonprins geschreven
had en was daar aan de sopraan toebedeeld.
Natuurlijk heeft Bach ze voor de altstem ge
transponeerd. De bekende echo-aria „Flöszt
mein Heiland" uit het vierde deel is ontleend
aan een dramatische wereldlijke cantate,
waarin Hercules het orakel ondervraagt. De
antwoorden „ja" en „neen" hebben daar na
tuurlijk meer zin dan in de aria van het Kerst
oratorium. Een der mooiste stukken uit dit
werk blijft altijd de „Sinfonia", die de inlei
ding van het tweede deel vormt. Deze Pasto
rale, die in den vorm van een Siciliano ge
schreven is, mag wel een der bekoorlijkste
stukken uit de orkestlitteratuur genoemd wor
den. Men lette verder nog op de tenoraria
„Frohe Hirten eilt", die in het tweede deel
voorkomt, en die we zoo vaak onberispelijk
door Jac. van Kempen hebben hooren zingen.
Georg Walter zal die ook Dinsdagmorgen en
wel voor de Hilversumsche microfoon zingen.
Zij geldt voor een der moeilijkste tenoraria's,
die men kent.
Van Mozart's 26 strijkkwartetten komen de
eerste 16 zeer zelden op eenig programma voor
Gewoonlijk beperkt de keuze zich tot de 10,
die als „beroemde" bijeengevoegd en uitgege
ven zijn; dat zijn de 6 aan Haydn opgedrage
ne, waarvan het eerste het nummer 387. het
zesde het nummer 465 draagt, voorts het kwar
tet in D. K.V. 499 en de drie aan den koning
van Pruisen opgedragene. K.V. 575 589 en 590
Tusschen het êerste van deze 10 en het laatste
der voorafgegane 16 ligt een voor Mozart vrij
groote tijdruimte, immers dat laatste is K.V.
173. Uit de groep van zes, waartoe dit behoort
en die Mozart op 17-jarigen leeftijd compo
neerde zal er één, K.V. 172, Donderdag door
Keulen uitgezonden worden en aangezien in de
aanstaande week ook de nummers 387 en
voor de microfoon komen het eerste van
beide vindt men alleen als kwartet in G. gr. t
vermeld zal men in de gelegenheid gesteld
worden, werken uit verschillende periodes van
Mozart's werkzaamheid met elkaar te verge
lijken.
Op het Feestconcert te Frankfort za! Hélène
Cais twee coloratuuraria's uit „Die Zauber-
flöte" benevens twee concertaria's zingen. De
aria „Non piü" is met obligaat-vioolpartij, die
zeer virtuoos behandeld is.
De Bachcantate no. 40, die Dinsdag uit Leip
zig gaat. is speciaal voor den tweeden Kerst
dag bestemd. Schweitzer maakt er op attent
dat Bach in deze cantate den óuive! door een
rhythmisch motief, de slang door een kronke
lende figuur heeft voorgesteld.
VOOR BIBLIOTHEEKBOEKEN
moet U zijn bij
Jansweg 51 naast den Schouwburg
Daar vindt U ruime keuze en
vakkundige bediening en de
leesprijs is slechts 8 cent per
week. VOLL. CATAL. 25 cent.
Hollands, Frans, Engels, Duits,
Esperantoboeken in aankoop.
KERSTVACANTIE LEESTIJD.
(Adv. Ingez. Med.)
Vereeniging: van Huisvrouwen
Kerstmiddag in den Stadsschouwburg.
Zeer velen waren Vrijdagmiddag in den
Stadsschouwburg bijeengekomen om den
Kerstmiddag van de Vereeniging van Huis
vrouwen bij te wonen. En die velen zullen
terug kunnen zien op een geslaagd program
ma. dat verzorgd werd door mej. Tony de
Ridder uit Oosterbeek, door het dameskoor
onder leiding van mevr. SybrandiHalber-
stadt en het orkestje onder leiding van
mevr. van Eden.
De presidente, mevr. Cohen Tervaert
Koch, herdacht in haar openingswoord de
ramp met den Uiver, die de overweging deed
ontstaan den middag niet te doen plaats heb
ben. Men was echter van meening, dat het
een Kerstwijding betrof, die niet in strijd zou
zijn met den rouw door het ongeluk veroor
zaakt. Spr. verzocht eenige oogenblikken stilte
waarop de aanwezigen zich even van hunne
stoelen verhieven.
Bij het ingaan van het Kerstfeest wilde
mevrouw Cohen Tervaert eenige woorden
spreken tot <je leden. Zij bracht haar dank
voor de „pondjesactie" Zullen deze paketten
niet een lichtstraal zijn in veler duisternis?
vroeg spr. zich af. Hulde bracht zij aan de da
mes. die zitting hebben in het vereenigings-
crisicomité, waarvan het werk nog niet is af
geloopen. Ook de leidsters van orkest en
koor, en de spreekster dankte zij voor hare
medewerking. Zij citeerde een passage uit de
verleden jaar door mevr. Dyserinck uitge
sproken rede over de beteekenis van het
Kerstfeest. Wat vanmiddag gegeven wordt,
zoo eindigde de presidente, zal bereiken, dat
de huisvrouwen over hoogere idealen kunnen
denken dan de dagelijksche zorgen in huis,
die wel banaal lijken, maar het toch niet
zijn, omdat ze meewerken tot het welzijn van
het gezin.
Het orkest, bestaande uit zes violen, een
cel. harmonium en piano, wist reeds dadelijk
met een Kerstcompositie de aandacht der
aanwezigen te boeien, en ook na de pauze
bleek de keuze der stukken een goede te zijn.
Het applaus, dat gebracht werd aan mevr.
van Eden, en dat deze overdroeg aan haar
orkest, was tenvolle verdiend.
Ook mevr. SybrandiHalberstadt mocht
zich verheugen in medeleven van het publiek,
al kwam dat voor de pauze door een misver
stand ook wel wat laat
Mej. Tony de Ridder bracht de Kerstsproke,
zooals die in het Evangelie voorkomt, waarin
ze verzen van oude dichters over dat verhaal
verwerkte tot een schoon geheel. Een Kerst
verhaal van een Fransch schrijver volgde. Na
de pauze sprak zij over het Kerstfeest en het
licht en de liefde, die gebracht worden door
dat feest, over de beteekenis van Advent,
vooral voor de vrouw en over het geluk van
den mensch iets voor anderen te kunnen zijn.
Over dit donkere leven ligt een sluier die
eenmaal per >aar wordt verscheurd en dan
een ruimte laat voor een brug. waarover de
figuur van Christus schrijdt. Kerstmis is het
zichtbaar worden van het goddelijke in de
donkerste dagen van het jaar. zooals nu, is
men het meest bereid licht te ontvangen, gees
telijk licht. Het Kerstfeest is het door God
beantwoorde verlangen.
De Stadsschouwburg was voor het tooneel
met palmen en witte planten versierd.
