DE TWEELINGZUSTERS
E«n 95-jarige luchtreiziger. - De heer J. van Heezen te Enkhuizen, die
9 December j,l 95 jaar werd, maakte Donderdag op uitnoodiging der K L.M.
een retourvlucht Amsterdam Vlissingen
Het stoffelijk overschot van wijlen mr. F. L. J. E. Rambonnet, burgemeester van Velsen, is Donderdag van het ziekenhuis Een aanhangwagen van de Neuchatel Asphalt Comp.
te IJmuiden naar Elburg overgebracht voor de teraardebestelling. Ambtenaren en deputaties van vereenlgingen brengen geraakte met vijf ton teer in de Houtmankade te Am»
voor het raadhuis te Velsen den overledene een laatsten groet sterdam. Een persoon werd gewond
De .Maasdam" van de Holland Amerika Lijn. die meer dan anderhalf jaar in de Rolter-
damsche haven was opgelegd, komt wedwin de vaart Het schip wordt aan de
Wilhelminakade in g^eedheid gebracht
Het fraaie stadhuis
van Bergen op
Zoom wordt ge
restaureerd en is
daarom van een
houten mantel voor
zien
De race-machine, inhoud 750 c.cM., waar
mede de Duitsche rijder Henne zijn eigen
wereldrecord van 244 K M. op ruim 246
K M per uur op den weg bracht, is op de
internationale auto-tentoonstelling in het
R A. I.-gebouw te Amsterdam geëxposeerd
Vlissingen krijgt een pier. De werkzaamheden voor den aanleg van deze aanwinst voor
de stad zijn reeds begonnen
FEUILLETON.
Uit het Engelsch van
PATRICIA WENTWORTH.
Nadruk verboden
.12)
„Hij is aardig, hè? Ik houd van die rustige
open manier waarop hij je aankijkt. Gelukkig
dat hij een „gentleman" is! Dat had nog
heel anders kunnen uitvallen, zoo'n verre
neef, die jaren in de koloniën heeft geleefd en
de halve wereld heeft afgezworven. U moest
zien, dat u een geschikte vrouw voor hem
vindt, tante Jen".
„Ik heb hem al gezegd dat hij moest
trouwen en op 't landgoed gaan wonen. Zeg
Jenny, hij heeft een kolossale belangstelling
▼oor Anne. Wanneer komt ze thuis?"
„Voor Anne?" Alle kleur trok uit Lady
Marr's gezicht weg. „Hoe kan hij belang stel
len in Anne?"
„Dat weet ik niet. Maar het is zoo".
Jenny's oogen vulden zich met tranen.
„Toe, tante Jen, houdt u alstublieft op. Ik
kan het niet verdragen
„Is ze nog altijd niet beter? Och lieve schat,
huil nu niet. Wat dom van me om erover te
beginnen?"
Jenny droogde haar oogen af.
„Ik weet dat het vreeselijk kinderachtig is
om me te laten gaan, maar ik mis haar zoo.
tante Jen. En toen u daarnet zei dat John
Waveney belang in haar stelt, moest ik op
eens denken hoe schitterend het zou zijn
als
Haar stem brak in een snik.
„Je weet niet wat de toekomst nog brengt".
Mevrouw Courtney wilde niets liever dan haar
gewone opgewekte stemming zien. Jenny
drukte haar zakdoekje weer tegen haar oogen.
Mevrouw Courtney, die zacht haar arm om
haar heen had gelegd, voelde haar lichaam
schokken.
„Neen, neenklonk het gesmoord.
Plotseling stond Jenny op, liep naar het
venster en met haar rug naar haar tante ge
keerd, vocht ze om haar zelfbeheersching
terug te krijgen. Toen ze zich eindelijk om
wendde zag ze nog wel bleek, maar haar
glimlach was er weer.
„Kijkt u eens wat Nick me glsteern heeft
gegeven", zei ze om een andere richting aan
het gesprek te geven.
Ze ging weer zitten en hield een langen
ketting omhoog met kunstig graveerwerk
versierde, vierkant-gesneden stukken kristal,
aan elkaar verbonden door platina schakels,
die bezet waren met smaragden.
„Wat prachtig! Maar Jen, dat moet een
vermogen hebben gekost. Waarom heeft Nick
je niet liever 'n paarlencollier geven? Paarlen
staan je zoo buitengewoon, vind ik".
Een seconde was er een eigenaardige flik
kering in Jenny Marr's oogen. Het waren
bruine oogen waarin meestal vonkjes
zonnegoud glansden, maar die een seconde
waren ze donker als een peillooze afgrond en
koud koud.
„Ik houd niet zoo bijzonder veel van paar
len',, En toen, met een volmaakt veranderde
stem: ..Zeg. tante Jen, baby heeft gisteren
tegen me gelachen, echt gelachen! Hij hoorde
me de deur van de kinderkamer inkomen en
toen draaide hij zijn kopje om en lachte. De
verpleegster zegt dat hij er vreeselijk vroeg
mee is, want dat de meeste babies van drie
maanden nog niet eens echt kunnen lachen
en Tony Is juist twee geworden gisteren. Zus
ter zegt
En een uur lang praatte ze in vervoering
over de aanvall'gheden van haar kleinen zoor.
Mevrouw Courtney vermeed angstvallig den
naam van Anne nogmaals te noemen.
IX.
John genoot volop van zijn week-end op
Waterdene van het kleine uitgelezen ge
zelschap, den opgewekten gezelligen toon, de
vlotte vriendelijkheid die niets stijfs of ge
dwongens had. Jenny was een volmaakte
gastvrouw, en Nicholas Marr een even pret
tig gastheer. Ook de anderen gasten waren
allemaal jongelui; Nicholas was de oudste van
het gezelschap, hoewel slechts enkele jaren
ouder dan de anderen. John vond hem sym
pathiek en toch vroeg hij zich herhaaldelijk
af of er geen grimmige, onhandelbare trots
achter zijn charmante manieren verscholen
lag. Hij kon zich voorstellen dat Nicholas
Man- een onverstoorbare wellevendheid zou
blijven toonen tegenover iemand, dien hij uit
den grond van zijn hart haatte, onverzoenlijk
en wraakgierig achter het masker van zijn
glimlach.
Jenny van haar kant was buitengewoon in
haar schik met den pas ontdekten neef. Hij
stal haar hart door op te merken dat de baby
een kuiltje in zijn wang had. een feit dat zij
zelf sinds weken tegenover Nicholas' twijfel
zucht had volgehouden en bejegende haar
met een bewonderende hoffelijkheid niet
uitbundiger overigens dan voor een neef
gepast was. Jenny had aan niets grooter be
hoefte dan aan een warme atmosfeer van
toegewijde bewondering; haar heele leven had
ze daarin geademd haar vader, haar broers,
tante Jen, hadden die atmosfeer om haar
heen geschapen en Nicholas' aan verafgoding
grenzende liefde deed er haar met dieper
teugen van genieten, dan zij voor haar hu
welijk ooit had gedaan. En hoe meer zij ont
ving, hoe meer zij teruggaf.
Na de eerste vier-en-twintig uur vond John
dat hij geen gelijkenis met Anne meer zag;
er was een zekere overeenkomst van gelaats
trekken, meer niet. Jenny was Jenny, en daar
meer was alles gezegd. Ze was een schitterend,
stralend wezen in den vollen zonneschijn van
jeugd, schoonheid en geluk. In welke yallfij
van schaduw, onder wat voor sombere wolk,
leefde Anne. Jenny had alles; vrienden en
een heerlijk tehuis, aanzien en fortuin, man
en kind. Wat was Anne's deel? Waar was zij?
Dit was het punt waarin al zijn overwegingen
uitliepen. Hij had zich voorgenomen geduldig
te zijn, maar zijn verlangen om te weten
werd hem te machtig. Hij wendde zich tot
Jenny met de vraag, die hem op het hart en
op de lippen brandde:
„Jenny, waar is je zuster Anne?"
Ze hadden samen gedanst en zaten nu in
een der met zachte kussens bedekte venster
banken van de groote, in mahonie betim
merde kamer. Aan het andere einde draaide
op de gramofoon een luidruchtige jazzplaat-.
De andere paren waren nog aan het dansen.
Nicholas gleed voorbij met Pamela Austin.
Haar kortgeknipt, donker hoofd stak boven
het zijne uit. Het had een jongenskop kunnen
zijn, ook wat de trekken betrof, en contras
teerde daardoor allerwonderlijkst met de op
vallende scharlaken-roode avondjapon, die ze
droeg. Nicholas lachte tegen zijn vrouw onder
het voorbijgaan en Pamela wuifde luchtig.
Jenny legde haar hoofd tegen het donker-
vlammende hout en met ingehouden adem
keek ze John aan.
„Wat zei je eigenlijk? Zullen we weer gaan
dansen?"
„Neen; ik wou graag met je praten over
je zuster Anne. Heb je daar bezwaar tegen?"
Jenny knikte.
„Ik doe het heusch liever niet. Ik ik
kan het niet werkelijk".
„Dat is juist de kwestie. Waarom kun je het
niet?"
Jenny's hart bonsde in haar keel. Als ze
zich in 's hemelsnaam maar beter kon be-
heerschen, dacht ze wanhopig, als haar han
den maar niet zoo zenuwachtig trilden en ze
iets zou kunnen zeggen, iets, 't kwam er niet
opaan, wat iets heel gewoons, onverschil
ligs
„Waarom kun je niet?" herhaalde John.
Zijn stem kloni zacht, vol sympathie, maar
tegelijk overredend, 'n tikje dringend zelfs:
„Om je de waarheid te zeggen, Jenny, ik kan
't gevoel niet van me afzetten, dat er iets niet
in den haak is. Je weet waarschijnlijk niet
dat ik Anne eens ontmoet heb en
„Wanneer?" viel ze hem verschrikt in de
rede.
„Verscheidene jaren geleden negen jaren;
ze was nog 'n kind. Ze wist niet wie ik was en
ik wist niet wat zij was. Tot ik op Waveney
dat geschilderde portret van jullie beiden
zag".
Jenny werd beurtelings rood en bleek.
„Dat ellendige schilderij!" hijgde ze nau
welijks verstaanbaar.
„Ik wil weten waar zij is", hield John aan,
„ik wil haar spreken".
„De is onmogelijk!" Het klonk als een
zucht
John glimlachte en er was iets in dien glim
lach dat Jenny bang maakte.
„Het kan heusch niet, John, werkelijk
niet!"
„Maar ik vraag je nog eens. waarom dan
toch niet? Is het niet beter me den reden te
zeggen?"
Ze schudde het hoofd. Toch moest ze iets
bedenken, flitste haar door den geest, iets
dat ze "nem vertellen kon. Als ze dat niet deed,
zou hij zelf probeeren de waarheid te ont
dekken. Ze spande al haar krachten in om
haar verwarring en emotie de baas te blijven
en woorden te vinden.
„Het kan niet, Jphn, omdat
Ze aarzelde.
„Wei?" moedigde hij aan.
Waarom, in vredesnaam, had ze hem ge
vraagd hier te komen? verweet ze zich. Als
die verschikkelijke gramofoon maar niet zoo'n
lawaai maakte, dan kon ze tenminste denken.
(Wordt vervolgd).
