EEN LIEFDE IN CHINA
Da doodanwacht, Het stoffelijk overschot der slachtoffers van de
.Leeuwerik", opgebaard in de tot chapelle ardente ingerichte hal
van het ziekenhuis te Brilon. Leden van den Luftschutzbund
houden de wacht
Het stoffelijk overschot van Piet Soer, den commandant van de .Leeuwerik" wordt uit het
ziekenhuis te Brilon gedragen naar de auto's, die de slachtoffers naar Nederland overbrachten
Mr. van Lanschot, burgemeester van den Bosch, kwam Dinsdag
persoonlijk de Paaschvee-tentoonstelling in de groote markthallen
te 's Hertogenbosch bewonderen
Een .bom" is in de groote Marktstraat te den Haag
geworpen. Een snapshot van de gasbeschermings-
oefening welke Dinsdag op het Spui en in de Groote
Marktstraat te den Haag gehouden werd
De tocht naar het vaderland. In de
dorpstraat van Brilon worden de lijk
kisten met het stoffelijk overschot van
de slachtoffers der ramp van het K.L.M.-
vliegtuig .Leeuwerik" naar de gereed
staande auto's gebracht, om naar Neder
land te worden vervoerd
De aankomst van het stoffelijk overschot der bemanning van da
.Leeuwerik" aan de begraafplaats Zorgvlied te Amsterdam
FEUILLETON.
Uit liet Engelscli
door BEN BOLT.
18)
Hij liep er langs, keerde toen terug en keek
nogmaals.
„Een Europeesch schoentje!" hamerde het
in zijn geest. „Hoe komt dat hier?"
Het ding fascineerde hem. Hij had niets
liever gewild dan het oprapen, maar een van
de Chineezen was aan dek gekomen om hem
in het oog te houden en al maar heen en weer
loopend vroeg hij zich telkens af:
„Van wie is die schoen? Van wie? Van wie?"
In gedachten waf hij antwoord op zijn eigen
vraag, een antwoord dat hem weliswaar aller
onwaarschijnlijkst voorkwam, maar dat zich
telkens aan hem opdrong: „Dat schoentje
is van Kathleen Barrington!"
Bijna onbewust was hij er weer heen ge-
loopen; hij bleef nu er bij staan en op het
zelfde moment klonk Ah Yeo's stem achter
hem.
.Heeft de dokter belangstelling voor het
schoentje van de Engelsche jongedame?"
Het kostte Dick Forsyth de grootste moeite
om zich te beheerschen en zich tot den Oos
terling wendend, slaagde hij erin met een on
bewogen stem te antwoorden:
„Ja; ik vroeg mij juist af hoe zoo'n ding hier
komt en wie we] de eigenai-ps kan zijn".
Ah Yeo schudde het h» ;-1 en een glim
lach plooide zijn gezicht, do.- Forsyth merkte
dat zijn oogen niet lachten, maar hem scherp
gadesloegen.
,Het ls 'n beetje slordig van de deugdzame
Jongedame om dat schoentje daar zoo achte
loos neer te gooien, maar daar ze binnen
kort met mijn dierbaren meester in het huwe
lijk treedt, is het niet zoo erg, want dan draagt
zij verder toch de Chineesche schoenen. Zij
went haar voeten er al aan".
Forsyth luisterde ongeloovig, maar zijn ge
laatsuitdrukking verried niets van wat er in
hem omging.
„Is ze dan hier aan boord?" vroeg hij als
terloops.
Ah Yeo knikte.
„Ja, maar ze blijft in haar hut en ze is ge
sluierd, niemand mag haar zien. Het is de reis
naar de huwelijksplechtigheid en alleen mijn
meester heeft het voorrecht den sluier te mo
gen opheffen".
De Engelschman hield zich van den dom
me.
„Is het onbescheiden naar den naam van
de jongedame te informeeren?"
Ah Yeo lachte. „Die kent u reeds, beste
dokter. Als ze u dat briefje niet had gestuurd.."
„Is het Miss Barrington?", riep de zendings.
arts quasi verwonderd.
De Chinees boog en het geluid van een boos
aardig lachje kwam over zijn lippen.
„Mijn dierbare meester koestert een groote
vereering voor de Engelsche jongedame".
„Dat zou je tenminste zoo zeggen", antwoord
de Forsyth niet zonder grimmigheid, „maar ik
moet erkennen dat het mij verbaast dat de
jongedame zich een dergelijke vereering laat
welgevallen".
Weer was er die schampere keellach.
„Zijn Excellentie, mijn hooggeschatte mees
ter, is onmetelijk rijk en Europeesche dames
zijn. net als hun Chineesche zusters, verzot
op rijkdom en weelde, of is dat niet zoo?"
„Misschien!" Het antwoord werd schouder
ophalend gegeven.
En daarop verviel Forsyth in zoo'n hard
nekkig stilzwijgen, dat de Chinees zijn heil
maar elders ging zoeken.
De dokter liep naar de verschansing van de
jonk en staarde in gedachten verzonken naar
den oever. Wat hij vernomen had was ln hooge
mate verbazingwekkend en hij kon zich niet
losmaken van de gedachte dat zijn ontdek
king, dat Kathleen zich aan bord bevond,
niet alleen aan het toeval te danken was, maar
het vinden van den schoen een in-elkaar ge
zette comedie was om het hem te doen weten.
Ah Yeo was op het psychologische moment
op het tooneel verschenen
Bij die gedachte keerde hij zich haastig om
en keek naar de kajuitstrap. Het schoentje
was verdwenen, maar even verder stond Ah
Yeo hem met een ondoorgrondelijken blik op
zijn geel gezicht aan te staren.
Forsyth keerde zich om.
„Wat heeft dat in vredesnaam te beteeke-
nen?", fluisterde hij heesch.
XI.
Vrij man.
Terwijl hij zich deze vraag stelde, drong
het klinken van gongs tot zijn oor door. Hij
keek op en zag op een uitstekende rots, hoog
boven de rivier, een Boeddhistischen tempel
met daarnaast een gebouw, dat wel niets an
ders dan 'n klooster kon zijn. Een klok. zange
rig van toon, begon te klingelen toen de
gongs zwegen; hij ontdekte een rij monni
ken, die in processie naar de godsdienst
oefening gingen, waartoe de bel hen op
riep.
Even later waren de monniken, het vre
dige klokgelui, de tempel, die als een ade
laarsnest op de rots gebouwd was, in zijn
bewustzijn uitgewischt door de klank van
een heldere meisjesstem, die uit de opening
van de kajuitstrap omhoog steeg en als ge
ïnspireerd door de vrome klanken van den
oever, de eerste regels van een Engelsch
kerkgezang aanhief.
De rest van het lied ging verloren in een
plotseling lawaai op het dek. Maar Dick
Forsyth hoefde ook niet meer te hooren. Hij
zou die stem uit duizenden hebben herkend.
De schoen, om welke reden die er ook neer
gelegd was, bleek in elk geval geen bedrog.
Kathleen Barrington was aan boord van de
jonk! Zou wat Ah Yeo verder verteld had,
evenmin leugen geweest zijn? Het briefje
met haar bede om hulp kwam in Dick For
syth's gedachten. Het meisje was hevig be
angst geweest. Waarschijnlijk voor het hu
welijk, waarvan Ah Yeo gesproken had. Ze
had hèm om hulp gevraagd en toen hij op
het punt had gestaan om haar die te ver-
leenen, was hij overrompeld; tegelijkertijd
was zij, met of zonder Leiand Barrington's
instemming gevangen genomen. Ook de in
houd van het lied dat ze zooeven aange
heven had, vormde een getuigenis dat ze niet
goedschiks in het huwelijk toestemde.
„Zoo moet het gebeurd zijn", overwoog hij.
„Zij wachtte op mij bij de poort en terwijl
ik bewusteloos was, hebben ze haar ontvoerd.
Maar om welke reden wilde Ah Yeo dat ik
kennis kreeg van haar aanwezigheid aan
boord?"
Ternauwernood was hem dit alles door
zijn brein gegaan, of het antwoord op zijn
vraag kwam als van zelf. Ah Yeo's toeleg
dat hij te weten kwam dat Kathleen aan
boord was, was als een verfijnde marteling
bedoeld hij moest zijn hulpeloosheid goed
voelen. Deze meening werd een oogenblik
later bevestigd, toen een van de bemanning
naderbij kwam en hem beval naar zijn ge
vangenis terug te keeren.
„Waarom?" vroeg hij,
„Ik weet het niet, het is een order".
„Een order van wien?"
De man wierp een blik over zijn schouder
eer hij antwoordde;
„Van den secretaris van Zijne Excel
lentie".
De dokter keek het dek langs. Een meter
of tien verder, stond Ah. Yeo met een
kwaadaardigen glimlach naar hem te staren,
's Mans vriendelijkheid was maar schijn
geweest. Even aarzelde Forsyth, maar Ah
Yeo maakte een gebiedend gebaar.
Het bloed stroomde den "jongen dokter
naar het gezicht en terwijl hij bleef staan,
gaf Ah Yeo een teeken. De Chinees, die
hem de boodschap gebracht had, sprong op
Forsyth toe en sleepte hem over het dek.
Twee anderen schoten te hulp, en verdoofd
door den onverwachten aanval, werd For-
syth door het luik in zijn kerker gesmeten.
De val deed iedere zenuw in zijn lichaam
trillen en terwijl hij als versuft op den grond j
lag, werd het luik boven hem dichtgegooid, j
Een paar minuten bleef hij zoo liggen; i
toen richtte hij zich een weinig op en over-
tuigde zich in zittende houding dat hij niets i
gebroken had. Zijn hoofd bonsde, hij heesch
zich met moeite op zijn brits en stak zijn
gezicht door de opening van het wegge
schoven paneel om frissche lucht te krijgen.
Na een tijdje kwam hij weer wat tot zich
zelf en begon de situatie te overdenken. Het
was duidelijk dat hij van Ah Yeo niet veel
goeds meer te verwachten had. Hij had uit
stekend voedsel gekregen, was rijkelijk van
sigaretten voorzien, de secretaris van den
mandarijn was hem met groot vertoon van
hoffelijkheid tegemoet gekomen. En nu deze
behandeling. De korte vrijheid, die hij ge
noten had en de ontdekking dat Kathleen
Barrington aan boord was, "waren slechts
een gedeelte van het plan. Het was nog maar
het begin van wat volgen zou. Hij kende zijn
Chineezen.
De stroom van zijn gedachten werd onder
broken, toen opeens het luik opgetild werd
en twee mannen, gevolgd door Ah Yeo, naar
beneden kwamen.
De secretaris liet een kort bevel hooren,
waarop de bedienden zijn voeten weer be
gonnen te boeien. Beseffend hoe nutteloqs
protest of verzet zou zijn, stak Forsyth zijn
voet uit en lachte tegelijkertijd om iets dat
hem eensklaps te binnen schoot. Die lach
scheen Ah Yeo te verontrusten. Zijn glad
voorhoofd trok Sn rimpels en hij keek den
Engelschman onderzoekend aan.
..(Wordt vervolgd),
