EEN LIEFDE IN CHINA
De wereldtentoonstelling te Brussel
Na den plechtigen uitvaartdienst In de kerk van den H Jacobus aan de Parkstraat te den Haag, wordt het stoffelijk overschot van wijlen
Z cxc Mgr Lorenzo Schioppa uitgedragen Vooraan rechts van de kist Z. Exc. A. J. P. Adlercreutz. Deken van het corps diplomatique; links:
dr. H. Colijn. Achter de kist links: de Belgische gezant Ch. Maskens; rechts achter de kist de Zwitsersche gezant Arthur de Pury
Een kostbare collectie in de groote tentoonstellingshal der .Flora 1935", waar Vrijdag
de vierde bloemententoonstelling is geopend door den burgemeester van Heemstede
Nederland op
de Wereldten
toonstelling te
Brussel, die he
den door den
Belgischen Ko-
ningisgeopend
De Duitsche arbeiders op de Azoren. Een der typische op het
eiland Fayal in gebruik zijnde windmolens, die van zeilen voorzien
zijn en reeds van verre opvallen door hun zonderlingen vorm
De Betuwe staat in bloei. Bloesempracht is er nu aller-
wege te bewonderen
Jubileumzegels In verband met het zilveren
regeeringsjubileum van den Engelschen
Koning zullen jubileumszegels in omloop-
gebracht worden volgens bovenstaande uit
voering
Wie lacht daar?l Een kampioenscandidaat op weg naar de Bulldog-
tentoonstelling die dezer dagen in Bloomsbury is geopend
FEUILLETON.
Uit het Engelsch
door BEN BOLT.
32)
Hij kwam overeind en verdween in het
halfduister. Zijn afwezigheid duurde niet
lang, maar to enhij terugkwam, bracht hij
i niet bijster opwekkend nieuws. Hij had het
i water dat hij gehoord had gevondenhet
bleek een rivier, die tusschen de heuvels in
een kloof doorstroomde. En die lag zoo diep
dat het hem niet mogelijk was geweest
haar te bereiken en zijn dorst te lesschen.
„Hoe komen we er dan over?" vroeg de
dokter haastig.
„Er is een brug een touwbrug, die van
den een en heuvel naar den anderen hangt.
Heel moeilijk om met den stoel erover te
komen",
„Dan moeten we den stoel laten schieten"
klonk Kathleen's snel oordeel.
„Neen" ,riep Forsyth, „dat moeten we niet
doen. „Die draagstoel was een grandiose in
geving van Ching. Als we dien achterlaten,
zou deze of gene hem misschien vinden en
het -bericht, zou Li Weng-Ho ter oore komen
En daarbij, ik heb ja je zou kunnen noe
men een „knobbel", die me waarschuwt dat
hij ons nog van veel nut kan zijn. We moe
ten hem meenemen en meteen maar gaan.
We hebben groote kans dat we tijd verliezen
bij de brug.
Aldus geschiedde. Aan den anderen kant
van het pijnbosch ging de weg plotseling
naar beneden en terwij! zij daalden, brak-
de maan door de wolken en toonde hun de
brug, waarover Ching had gesproken.
Ze was opgehangen over een vallei met
steile wanden, een bergspleet haast en in
het heldere schijnsel maakte zij een indruk
van bouwvalligheid, die niet weinig verhoogd
werd door een beangstigde doorzakking in
het midden. Forsyth onderzocht het gam
mele gevaarte nauwkeurig en begon toen
heel voorzichtig den tocht er overheen.
De vallei vormde een schoorsteen, waarin
de lucht voortdurend in beweging was en de
lichte brug zwaaide heen en weer als de
wind haar te pakken kreeg. Planken op
touwen gestrekt en uitgesleten door vele
voetstappen, vormden een pad, ontbraken
echter op verschillende plaatsen en openden
een niet bepaald bemoedigend uitzicht op de
duistere diepten beneden. Dick Forsyth liep
de heele brug af en keerde toen weer terug.
„Hij ziet er slecht uit", verklaarde hij, „en
hij is geen steek beter dan hij er nit ziet,
maar we kunnen er overheen. Ik hoop, dat
je niet aan duizeligheid lijdt, Kathleen?"
„Neen, daar heb ik nooit last van", ant
woordde het meisje.
Dan zal ik jou er eerst overheen helpen
Ching en ik komen dan na met den draag
stoel".
Voor iemand, die aan een dergelijke
expeditie niet gew.end was, vormde het pas-
seeren van zoo'n wankele, op rechte palen
aan beide zijden van de kloof opgehangen
brug een beproeving, waarbij 't geen won
der zou zijn als hem of haar de haren te
berge rezen.
Het was precies een hangmat, losjes slin
gerend en losjes samengeweven, met aan
weerskanten een slap touw als weinig steun
biedende leuning, terwijl de mankeerende
planken den overgang nog bemoeilijkten
Maar Kathleen Barrington had een koel
hoofd en een zenuwstel, dat niet spoedig
van de wijs gebracht was. Met Dick Forsyth
voor zich uit, om de gapingen in den vloer
aan te geven, stak zij de waggelende, slin
gerende brug zonder ongelukken over en
haar aan de andere zijde van het water ach
terlatend, keerde de dokter terug, om samen
met Ching den stoel te transporteeren
een heel wat zwaardere taak.
Zij lieten den draagstoel los op hun schou
ders slingeren, met een hand vasthoudend,
om de andere vrij te hebben voor de touw-
leuning. Forsyth liep ook thans weer voor
op, en waarschuwde Ching als zij de ge
vaarlijke plaatsen naderden. Onder het ge
zamenlijke gewicht van hun beide lichamen
en hun last, kraakte de brug alsof ze het
de volgende seconde zou afleggen, doch de
grootste helft van den afstand werd zon
der incidenten afgelegd. Toen zwaaide een
extra windstoot de brug uit haar evenwicht
en net op dat oogenblik zette Ching zijn voet
op een vermolmde plank die onder hem be
zweek. Zijn voet gleed erdoor en terwijl hij
viel, dompte de stoel voorover en stootte For
syth tegen het gezicht.
Het ongeval kwam geheel onverwachts,
maar de dokter had de tegenwoordigheid
van geest om zich aan de touwleuning vast
te grijpen en zich zoo van een val in de
rivier diep beneden hem te redden. Een
verschrikte kreet van den oever bewees, dat
Kathleen gezien had wat er was gebeurd.
Behoedzaam krabbelde Dick Forsyth over
eind en achterom kijkend, zag hij dat Ching
bezig was zich los te werken uit het gat
waarin hij geraakt was, door liggend op
zijn rug, zijn vrije been als hefboom te ge
bruiken en dit tegen een der planken te
drukken.
De brug schudde onder zijn worsteling en
Forsyth kon niets anders doen, dan zich aan
de touwleuning vasthouden en wachten. In
een tijdsverloop, dat hem een eeuwigheid
toescheen, doch in werkelijkheid niet meer
dan een halve minuut duurde, had de Chi
nees zich bevrijd en stond hij weer op zijn
beenen.
„In orde", riep hij, zwaar hygend, maar
onverstoorbaar als immer.
„De hemel z-y gedankt", verzuchtte de
dokter, onuitsprekelijk verlicht.
„Ik ben weer klaart kondigde de Chinees
na enkele oogenblikken, toen hij zijn adem
weer een beetje teruggekregen had, aan.
„Verschrikkelijk beroerde brug, dat ding!"
Zonder verdere malheurs passeerdeii zij
eenige minuten later de eindpalen aan den
anderen oever waar Kathleen op hem toe
kwam.
„O, gelukkig, dat jullie er zijn! Ik heb
doodsangsten uitgestaan".
„Ik ook!", bekende Ching openhartig.
„Slechte brug. moet noodig gerepareerd,
maar Li Weng Ho geen zin er geld voor te
geven houdt het liever zelf. Maar ik weet
manier hem te dwingen om te repareer en.
Wacht maar, dan zult u zien".
Ching zette den draagstoel neer, ging
terug, klom op een van de palen, waaraan
de brug bevestigd was, en begon op zijn
gemak met een mes het touw door te zagen.
„O", riep Kathleen, toen zij zag, wat hij
deed, „ik geloof warempel dat hij de brug
gaat vernielen!"
„Ja", lachte Forsyth, „ik veronderstel, dat
dit de Chineesche methode is om de autori
teiten duidelijk te maken, dat een brug re
paratie behoeft. Maar het zou me niet ver
baden, als onze brave Ching ook nog een
strategisch doel nastreeft.
Zonder een woord van protest keek hij toe,
hoe de zoon van 't Hemelsche Rijk het touw
doorsneed, de andere paal beklom, het tweede
touw op dezelfde manier onderhanden nam
en voldaan grijnsde toen de uitgeleefde
constructie in de diepte viel, 0111 de speel
bal te worden van de rivier, ofschoon het
aan de overzijde nog door de touwen vast
gehouden werd.
Ching's gelaat was nog steeds één en al
grijns, toen hij bij hen terugkeerde.
„Vreeselijk ellendige brug", mopperde hij
opgewekt. „Maar nu moet Li Weng-Ho wel
een nieuwe maken. Kan hier ni>mand over
tot bij het gedaan heeft!"
„Aha", constateerde Forsyth vroolijk; ik
dacht wel dat dit laatste in de eerste plaats
de bedoeling was, dat er meer stak achter
deze uiting van edelen burgerzin. Het is een.;
uitstekende maatregel, maar we moeten ons;
maken want er zou een andere brug hier niet
nu met bekwamen spoed uit de voeten)
al te ver vandaan kunnen zijn, en als we ge-
pakt werden, zouden ze ons in het water]
gooien. Ze houden in China niet van derge->
lijke krasse hervormingspogingen". i
En zonder zich verder op te houden, gin-]
gen ze het verdere stuk van het bergpad!
op, dat voor hun vermoeide voeten slechts]
nu en dan verlicht werd door de maan, welke'
vaak achter de wolken schuil ging.
XIX.
In de mist.
Het was nog doijker en het zou zeker
nog wel twee uur duren voor de dageraad]
ging aanbreken toen ze haast omvallend'
van vermoeienis, een eindweegst een dicht'
rhododondronbosch dat den steil en heuvel-1
kant bedekte, ingingen. In den stoel gezeten'1
viel Kathleen bijna direct in slaap, terwijl!
Forsyth, met zijn rug tegen een dikken tak:
en zijn beenen uitgestrekt op een dik tapijt
van afgevallen bladeren, naar Ching keek,'
die bezig was met een klein pakje, dat hij
uit de bergplaats in den stoel te voorschijn'
gehaald had.
„Sigaret?" bood de Chinees nonchalant
aan en stak tegelijk den dokter het doosje
toe.
„Sigaretten! Ching, je bent een engel!
Waar heb je die in vredesnaam vandaan?"
„Van mijn broerheel rijke man",
grinnikte Ching, een sputterende zwafel-
lucifer aanbiedend.
„Die broer van je is een briljante ontdek*
king geweest, Ching", verklaarde Dick For
syth, met welbehagen kleine rookwolkjes
uitblazend.
(Wordt vervolgd).^-
