LETTEREN iN KUN!
BIOSCOPEN.
NIEUWE STOFFEN
BALLET TILLY SYLON,
Radiomuziek der week
ZATERDAG 4 MEI 1935
HAAR C E M'S D A G B C A
8
HET TOONEEL
LUXOR THEATER.
It happened one night.
Claudette Colbert en
Clark. Gable blijven
dus nog een week in
het Luxor Theater. De
belangstelling voor
deze aardige film, die
de avonturen van een
million airs dochter -
zonder-geld tijdens een
vlucht van huis weer
geeft, is zoo groot ge
bleken, dat de film ge
prolongeerd moest
worden, hetgeen de
rolprent ook ten volle
verdient. Er waait een
frissche geest door, die
aangenaam afsteekt
lfij de vele clichépro- Clark Gable.
ducten van Amerikaanschen bodem. Wij zul
len het hierbij laten, daar we de vorige week
de film reeds uitvoerig besproken hebben.
In het voorprogramma valt een grappig
teekenfilmpje op. Busy Bus geheeten, dat de
wonderlijke reis van een autobus toont.
De journaals geven beelden van de wereld
tentoonstelling in Brussel, van Flora IV, uit
den voetbalwedstrijd van Blauw-Wit, den
singelloop in Utrecht, het planten van den
Julianaboom in Haarlem, enz. De 1 Meidag
wordt ook niet vergeten.
Een programma, dat het deze week ook on
getwijfeld weer zal doen.
CINEMA PALACE.
Geschichten aus dem Wienerwald.
Het gegeven is niet
nieuw: een rijke miss
en een arme journalis
te, ;die zich voor elkaar
uitgeven, waaruit dan
de moeilijkste situaties
I voortspruitenzoo
iets is in vele variaties
I eerder vertoond.
vaak beter dan in deze
j film. Het voordeel van
Geschichten aus
I dem Wienerwald
dat de beroemde wals
5 van Strauss van dien
I naam. uitgevoerd door
1 het Weensche Philhar
monisch orkest, in alle
Magda Schneider, vormen in de film
voorkomt, zelfs eens getransformeerd als een
vrij zwakke foxtrot. En voorts is er Leo Slezak.
die de lachers op zijn hand heeft (en terecht
overigens'. Truus van Aalten vervult een
groote rol in de film, welke rol (die van miss
Limford) zeker niet haar slechtste is. Magda
Schneider blijft lieftallig, maar het ongekun
stelde van vroeger heeft ze verloren en haar
kwajongensachtigheid blijft een flauwe imi
tatie van Anny Onara. Wolf Albach Retty en
Georg Alexander zijn, zooals ze ook elders
zijn: clichétypen. Oskar Sabo nadert het
kluchtige in zijn optreden. Voor het overige
valt de fotografie te roemen, komen er opge
wekte en vrÖólijke scènes in oud-Weensche
omgevingen voor en is de begeleidende mu
ziek van goed gehalte. Uit den aard der zaak
zijn het vooral Weensche liederen, die ge
speeld worden.
De inhoud van de film betreft de rijke Ame-
rikaansche Miss Limford, die in Weenen
komt, doch onopgemerkt wil blijven. Magda
Schneider wordt voor de millionaire aange
zien en speelt die rol tot vrijwel het einde van
de film en Wolf Albach-Retty vergist zich na
tuurlijk in de persoon van de Amerikaansche
hij verwisselt zijns ondanks beide meisjes,
Georg Alexander doet dat ook, maar welbe
wust, omdat hij in een tijdschrift de foto van
miss Limford zag. Wolf komt er echter beter
af dan Georg. want Wolf krijgt. Magda en
Georgmoet zijn oude liefde trouw blijven!
Op het tooneel treedt de Italiaansche tenor
Carmelo Vesio op, die enkele Italiaansche lie
deren zingt, met een verve en enthousiasme,
die het publiek op hoogen prijs wist te stel
len. Hij werd gedwongen tot het geven van
een toegift.
De teekenfilm Buddy's Theatre is verma
kelijk. Buddy is bioscoopexploitant en tevens
zijn t.gen operateur. Een volledig journaal en
een hoofdfilm vertoont hij in zijn theater,
maar ze loopen op de wonderlijkste en gees
tigste) manieren af.
De Amerikaansche songcomponist Harry
von Tiizer. de man met de duizend liederen,
verschijnt in een musical, waarin ettelijke
van de songs, die hij in zijn 40 jarigen loop
baan vervaardigde, worden vertolkt.
Van de journaals noemen we het planten
van den Julianaboom in Haarlem, de onthul
ling van de Koningin Emmabank in Schie
dam, de opening van het Ned. Paviljoen in
Brussel door minister Steenberghe, en de
bloeiende Betuwe.
Mac, de mecanicien van Ken, de geheele film
door. precies zooals hij zijn moet, nergens
geeft hij te veel of te weinig, hij gaat heele-
maal in zijn rol op; als aan een van de drie
de eerste prijs zou moeten worden gegeven,
zou Hobart daarop een pracht van een kans
maken, ik zou dan ook van de bezoekers de
speciale aandacht willen vestigen op dezen
Mac. Myrna Loy is vooral in de scène, als ze
in haar vliegtuig zit op haar non-stop vlucht
van Moskou naar New-York, en ze in een
dikken mist verdwaald is, terwijl ze nog maar
voor korten tijd benzine heeft, van een aan
grijpende ernst. Het vreeselijke van haar toe
stand teekent zich in ontroerende bewustheid
op haar gezichtje af, het is of zij plots veel
ouder is. Ze weet en kent het gevaar, ziet het
onder de oogen, maar blijft zich zelve vol
komen meester, en ze beheerscht den toe
stand.
Het wilskrachtige weet Gary Grant ook
prachtig naar voren te brengen, vooral, wan
neer hij opgestegen is om Sheila te redden
en hij contact met haar heeft.
Het is een film, die ieder moet gaan zien,
omdat de film interessant, boeiend en span
nend is en gelukkig ook een dubbel happy
end heeft.
FRANS HALS THEATER.
De blinde Vliegenier.
Een zeer geslaagd bijprogramma vult de
eerste helft van de voorstelling. Na het Para
mount Wereldnieuws en Polygoon Holland-
Nieuws. een sportfilm „Waterduivels", daarna
een hoogst-amusante klucht „Persmuskieten"
en tenslotte een Max Fleischer „Axe me
Another". Elk nummer, naar zijn aard, boeit
of vermaakt, geeft precies wat het geven moet.
De hoofdfilm „De
blinde Vliegenier"
brengt ons in de
wereld van de po-
pulairsten onder
alle stervelingen,
in die der vliegers.
De hoofdrollen
werden vertolkt
door Myrna Loy
als vliegenierster.
Sheila Mason, en
Cary Grant als de
blinde vliegenier,
Ken Gordon, en
vooral niet te ver
geten Hobart Ca-
vannaugh als Mac.
de mecanicien van
Grant. De film
brengt ons de span
nende uren in de
gedachte terug
van de Pelikaan
en de Uiver en brengt ons weer eens in be
wondering voor de stoere, wilskrachtige ke
rels, die vliegers, willen zij aan de verwach
tingen beantwoorden, nu eenmaal moeten
zijn. In de drie hoofdrollen is Paramount zeer
gelukkig geweest. Hobart Cavannaugh is, aXs
«J
Dolores del Rio.
REMBRANDT THEATER
Madame Dubarry.
De hoofdfilm, wel
ke deze week in het
Rembrandt Theater
loopt, behoort tot
het genre van de
historische of cos-
tuumfilms, welke
men ook als kon in gs
drama's zou kunnen
betitelen. Ook hier
betreft het scenario
weer de onofficieele
liefde van een vor
stelijk persoon.
Thans is het een der
om hun amoureuse
avonturen befaam
de Lodewijken van
Frankrijk, die in den
aardigen aanhef van
het werk in een
reeks portretlijsten
de revue passeeren,
totdat de Vijftiende
uit zijn hermelijnen
maskeradepak als
levend mensch te
voorschijn treedt.
Dit is een der veelbelovende vondsten, waar
mee William Dieterle zijn film opent Ook
later nog weer stapt de mensch Lodewijk uit
het boven den troon als een foudraal aange
bracht koningspak. Al komt de regisseur de
in het begin gewekte verwachtingen niet hee-
lemaal na, toch is de wijze, waarop hij deze
dankbare stof behandelt, zeer zeker de moeite
waard.
Lubitsch heeft indertijd ditzelfde onderwerp
uitgewerkt in een gelijknamige film met Emil
Jannings en Pola Negri in de hoofdrollen.
Daar schrijver dezes destijds die film niet ge
zien heeft, kan hij geen vergelijking maken,
wat anders in dit geval wel zin zou hebben
gehad. i
Een der belangwekkende factoren van deze
nieuwe bewerking van Dieterle is het optreden
van Dolores del Rio, de mooie Mexicaansche met
haar Spaansch temperament, dat in het tijd
perk van de zwijgende film zooveel harten aan
het kloppen heeft gebracht. Men weet, dat
Dolores del Rio tot de actrices behoort, die
evenals Charlie Chaplan aanvankelijk zich
hebben teruggetrokken, toen de geluidsfilm
de aandacht vroeg voor andere hoedanighe
den, waarvan zij zich voorshands nog niet
zeker achtten. Dolores del Rio heeft echter
na haar terugkeer uit Europa bij Warner Bros
in Wonder Bar bewezen, dat zij ook in de
tweede fase der filmhistorie een niet te ver-
waarloozen grootheid is. De spaarzaam haar in
haar rol van Madame Dubarry toegemeten tekst
komt haar vlot er, welluidend over de lippen
en het liedje, dat ze meer neuriet dan zingt,
ontroert door het gevoelige timbre.
Toch achten wij de figuur van haar tegen
speler Reginald Owen als de koning belang
rijker en van sterker gehalte. Met zijn aan een
populair minister herinnerend sprekend en
scherp gemarkeerd masker dringt hij door tot
in de gevoelsgebieden, welke beneden de op
pervlakte liggen. Zijn royale en rechtschapen
N V. G. A. v. d. STEUR'S
KLEDERMAKERIJ
KRUISSTRAAT 7 TEL. 10730
(Adv. ïngez. Med.)
overgave aan de levensvreugde, welke de eti
quette aan vorsten ontzegt; zijn erkentelijk
heid jegens de jonge, volbloedige vrouw, die
hem in tegenstelling met vroegere minnares
sen niet als koning maar als man liefheeft,
zijn onder een bijna cynisch flegma verstolen
hartstocht en de ironisch aandoende, maar
inerlijk diep gemeende angst om de hulpe
loosheid van zijn kleinzoon worden door den
acteur in een forschen, mannelijken vorm tot
uitdrukking gebracht.
Op het tooneel een tweetal komische dan
sers, wier zotte entrée en origineele acrobatiek
de belangstelling bezig houden. Een veerkrach
tige kunstzuster wisselt deze komische effec
ten met haar bevalligheid ah
Bij het filmnieuws trekt net planten van
den Julianaboom op het Kennemerplein de
bijzondere aandacht.
H. G. CANNEGIETER.
NIEUW LEVEN.
NACHTREPETITIE.
Tilly Sylon heeft een mooi succes geboekt
met haar gisteren in den Stadsschouwburg
gegeven ballet-avond ten bate van de H.O.V.
Een stapvolle zaal die groote waardeering
toonde voor de door Tilly Sylon en haar
danseressen geboden kunst en die ook het
doel, waarvoor deze avond was georganiseerd,
niet vergat. Er werden veel bloemen en loten
gekocht en de Amerikaansche verkooping
van een tuinameublement na de pauze bracht
heel wat op, zoodat de financieele resultaten
van dezen avond zeker gunstig zijn. En hier
om was het gisteren toch in de eerste plaats
te doen.
Maar ook artistiek was deze avond van
beteekenis omdat Tilly Sylon met haar ballet
gisteren eenige van haar beste nummers
heeft gegeven en daarvoor de waardeering
vond. die zij zoo in alle opzichten verdient.
Met genoegen hebben wij verschillende dan
sen. die zij met haar medewerksters op haar
laatsten ballet-avond heeft uitgevoerd ,terug-.
zien. Daar waren allereerst de dansen in den
ouden stijl op de muziek der H-moll suite
van Bach die thans in een veel beter en
passender decor werden gedanst dan de
vorige maal en waarin mij ook nu weer het
meest de gracieuze ..bourrée" trof: daar was
het aardige nummer Cache-Cache, waarin
het jeugdige talentvolle danseresje, dat ook
later zoo fijn en expressief het Kuiken in
de eierdop uitvoerde, de zaal veroverde met
naar levendige actie en gracieuse bewegingen
en dan als laatste nummer voor de pauze de
Schilderijen Tentoonstelling van Mous-
sorgski, waarin de zeer suggestieve en vision-
naire Katacombe wel het artistieke hoogte
punt vormde.
Na de pauze kregen wij weer de Cortège et
air de Danse van Debussy, die in de bewegin
gen wat monotoon en gelijkvormig is, maar
aan het slot zoo mooi wordt opgelost, de bur
leske Caprice, op muziek van Reger, vol fan
tasie en geestig van uitvoering, het' vermake
lijke en met zoo'n blijkbaar plezier uitge
voerde dansspel De School, op de muziek van
Mar. Adam en tot slot de „Geschichten aus
dem Wiener Wald" van Johann Strauss,
waarin Tilly Sylon choreographisch zeer veel
bereikt. Jammer was het alleen, dat hierin
niet zooals toch het programma vermeldde
het kamerorkest begeleidde. Deze wals vraagt
als het ware om het orkest en de vleugel was
vooral, als ondersteuning van den dans
toch feitelijk slechts surrogaat.
Tilly Sylon, die niet alleen alle dansen had
ontworpen, maar ook in alle nummers als
aanvoerster meedanste en in de Schilderijen-
Tentoonstelling telkens in andere gedaante
verscheen, werd aan het slot terecht door het
enthousiaste publiek met bloemen en applaus
;ehuldigd.
J. B. SCHUIL.
De Geheel Onthouders Tooneel-Vereeniging
Nieuw Leven verrast ons nu en dan met op
voeringen van stukken, welke andere dilet-
tantenvereenigingen niet plegen te geven. Zoo
kregen wij verleden jaar de uitstekende ver
tooning van De Heilige Vlam en gisteren de
slotvoorstelling van dit seizoen een aardig ge
slaagde opvoering van „Nachtrepetitie". Het
was een daad van durf, dit blijspel van Mol
nar, dat wij na de vertooningen, eerst door
Het Schouwtooneel en later door De Haghe-
spelers onder Verkade en Litteris Sacrum van
Leiden, reeds uitvoerig in deze rubriek be
sproken hebben, te spelen. Dit stuk, louter
fantasie en tooneel, eischt vooral in de derde
acte van de acteurs een groote mate van ver
beelding. Al konden de spelers aan deze
eischen niet geheel voldoen, zoo was het toch
over het geheel een amusante opvoering, die
het publiek blijkbaar met genoegen heeft ge
volgd en ik breng Nieuw Leven dan ook gaarne
hulde voor de keuze van dit hoogst vermake
lijk en allergeestigst blijspel, dat ons Molnar
op zijn best geeft. En wij doen dit te gretiger,
nu Nieuw Leven gehandicapt werd. doordat
een der beste werkende leden wegens droe
vige familieomstandigheden niet kon mee
spelen en dus door een ander moest worden
vervangen
Van het trio KorthManskyAdam was
Korth verreweg de beste. Hage is altijd een
prettig speler, die volkomen thuis is op de
planken en de door hem gespeelde figui*en
relief weet te geven. Hij speelde Korth met
een droog-komische, rustige leukheid en zijn
spel was vrij van eenige opzettelijkheid, wat
aan den persoon van dezen librettist iets heel
natuurlijks gaf. Toch meen ik, dat wat meer
aplomb en kracht deze figuur en het geheel
niet geschaad zouden hebben. Hage was voor
een zoo handig librettist wat al te bescheiden,
vooral ook door zijn over het algemeen te
zacht spreken en te weinig articuleea-en. Ook
de stemmen moeten in een ensemble op elkaar
afgestemd zijn. Naast het klankrijke, volle
geluid van mevrouw KerkhoffBlokker, mag
de heer Hage zijn stem werkelijk wel wat meer
uitzetten, wil hij de eenheid tenminste niet
telkens verbreken.
De heer Spierdijk was ingevallen als Mansky
en'al gaf hij niet veel teekening aan deze fi
guur, zoo sloot hij zich bij het spel van Hage
toch voldoende aan. Nibbelink accentueerde
vooral het jeugdige en onschuldige in Adam.
Het trio bleef als geheel wat te discreet in zijn
spel en zou bij wat meer aanzetten ongetwij
feld meer effect hebben bereikt.
Mevrouw KerkhoffBlokker vulde veel meer
het tooneel en gaf ook meer relief aan haar
rol. Zij had nog wat sterker de prima-donna
in Annie naar voren kunnen brengen, maar zij
zag er in beide bedrijven vooral in III
allercharmantst uit en speelde de „sketch" in
ni met flair.
Ook de heer R. Kuiii was in deze sketch op
zijn best, al had zijn spel best nog wat meer
pathos kunnen verdragen en al zou Almady
nog meer als de zelfbewuste, domme cabotin
gespeeld hebben kunnen worden. Toch was het
lang niet onverdienstelijk, wat de heer Kuin
in deze rol deed.
De heer Kerkhoff had niet veel moeite met
den praatgragen lakei dien ik mij nog meer
als een uitgestreken, deftig type denk en de
heer Bolter had pleizier van den weinig snug-
geren secretaris.
Het tooneel zag er als altijd bij Nieuw Leven
goedverzorgd uit en Molnar's stuk had bij het
publiek, dat den Jansschouwburg geheel vulde,
vooral in het derde en het best gespeelde
bedrijf een daverend lachsucces. Dit succes zou
waarschijnlijk nog grooter zijn geweest, wan
neer het trio Korth, Mansky, Adam wat minder
bescheiden had gespeeld en wat krachtiger
had gesproken. Er bleef nu nog al eens iets
achter het voetlicht hangen, wat bij meer
stemuitzetting en betere articulatie niet het
geval zou zijn geweest.
Toch, als geheel, een flink succes voor Nieuw
Leven en een aardig slot van het seizoen, deze
voorstelling van Nachtrepetitie.
J. B. SCHUIL.
MARY SMITHUYSEN VERLAAT
„HET MASKER".
Naar wij vernemen zal Mary Smithuysen
het volgend seizoen geen deel meer uitmaken
van de Tooneelgroep „Het Masker".
EEN VOORBESPREKING
DOOR KAREL DE JONG
Cary Grant.
Muziek en politiek hebben altijd nogal af
zijdig van elkaar gestaan. Men sprak vroeger
wel van „Het Europeesch Concert", maar dat
bracht zelden wat anders dan dissonanten
ten gehoore. In zooverre zou het in onzen te-
genwoordigen tijd zeer muzikaal zijn geweest.
Nu wil ik mij in deze muzikale rubriek ook
gaarne van alle politieke toespelingen spe
nen, maar wordt iemand er niet nolens volens
de politieke figuur van wijlen dr. W. H. No-
lens blijft hier geheel buiten! toe gedreven
als hij het radioprogramma van Hamburg
oor Dinsdagavond inziet? Daar zullen nota
bene George Kulenkampff enWilhelm Kempff
samen concerteeren. Zal de een dit verschijn
sel als een bewijs van Duitschland's kamp
vaardigheid opvatten, de ander zal onwille
keurig terugde'nken aan de rampzalige dagen
van 1914, toen de beide vorstelijke neyen, de
koele George en de allesbehalve koele Wil
helm elkaar den oorlog verklaarden en dus
een concert ontketenden, dat vele millioenen
menschenlevens vernietigde of onherstelbaar
krenkte en voor milliarden materieele schade
berokkende; een concert, waarvan we de
treurige gevolgen nu nog ondervinden, maar
dat natuurlijk niet op rekening van hun bei
den alleen gesteld mag worden, want het was
een heel ensemble met vele solisten.
Zulke funeste gevolgen zullen van 't Ham
burger Concert niet te duchten zijn. De kam
pers George en Wilhelm zullen daar klank
stukken (Sonates) ten gehoore brengen,
waarin de stem van het kanon zwijgt en
hoogstens door die van den canon vervangen
wordt. En dat is dan nog maar een enkele
keer het geval nl. in het eerste Allegro van
de vioolsonate op. 78 van Brahms. Brahms
hield nog wel eens van zoo'n geleerdheidje in
zijn kamermuziekwerken, maar hij liet het
toch niet dan sporadisch optreden. Het be
doelde canonische element treft men aan on
middellijk na de afsluiting van het zangthe
ma, als overgang naar de slotgroep. Klavier
en viool beantwoorden elkaar hier in de
omkeering, maar het geval dringt zich zóó
weinig op, dat men al heel goed toeluisteren
moet om het te bemerken. Een soortgelijk ge
val vindt men in het zangthema van het eer
ste hoofddoel der 3de vioolsonate op. 108, die
bij gelegenheid wel eens ter sprake zal komen.
Zijn eerste vioolsonate is wel de meest intieme
der drie. Aan uiterlijke werking is zij zeer
arm en men heeft haar vroeger wel eens
vergeleken met een mythisch beeld, dat ge
heel omgeven was door sluiers, die alleen door
de hand van een ingewijde losgemaakt kon
den worden. De finale dezer sonate is een uit
werking van Brahm's eigen „Regenlied". De
eentonige begeleidingsfiguur wordt hier
slechts weinige oogenblikken stopgezet; de
weemoedige stemming wordt zelfs aan het
slot niet geheel opgeheven.
De hoorder zal den terugkeer van het Ada
gio-thema in de finale gemakkelijk herken
nen In tegenstelling met Brahm's sonate is
in Beethoven's Kreutzersonate sterk naar
uiterlijke werkingen gestreefd. Zij is diegene
van Beethoven's vioolsonates, die de meeste
virtuositeit vordert, maar Beethoven zou geen
Beethoven geweest zijn als hij het muzikale
en individueele van zijn werk daaraan opge
offerd had. Dus kan men zijn Kreuzersonate
_;erust als het meest volmaakte compromis
tusschen die verschillende factoren beschou-
wen.Dat de violist RudolpheKreutzer, wiens „40
Etudes ou Caprices" zijn talrijke vioolcon
certen overleefd hebben en nu nog een on-
misbaren schakel in de vioolopleiding vor
men, het aan hem opgedragen en met zijn
naam verbonden werk zelf niet lijden mocht,
bewijst nog niets tegen de waarde en de be
teekenis ervan. Ik zie voor Dinsdagavond
door een ander Duitsch station Leipzig
een Bachuitzending aangekondigd, die mijn
aandacht trok, niet alleen omdat zij uitslui
tend twee transscripties bevat, maar ook
groote Preludium en de Tripelfuga in Es. gr.
t. voor orgel is. Het is voor het eerst, dat ik
deze transscriptie van Busoni aangekondigd
zie, en toch is zij een geweldig stuk, dat het
monumentale werk wel in een ander licht
doet schijnen dan de weergave op het instru
ment waarvoor het eigenlijk geschreven is,
maar het toch zijn waarde niet ontneemt!
Zelfs zou mon kunnen zeggen dat de gran
dioze structuur der Fuga, vooral die van het
laatste gedeelte daarvan, in de klavierzetting
door de grootere rythmische en accentuec-
rende kracht van het instrument beter te vol
gen is. De technische en muzikale eischen,
die voor een goede vertolking van dit arran
gement gesteld worden, zijn echter zeer
aanzienlijk. Over de waarden, die het Tweede
Orkestconcert van het Nederlandsch muziek
feest ons brengen zal, valt natuurlijk niets te
voorspellen. Maar wel laat het zich aanzien,
dat, evenals op het Eerste Orkestconcert, het
slot de meest vroolijke feestelijke klanken
zal doen hooren. Bij dat eerste concert is het
gedeelte na de pauze niet uitgezonden, het
tweede en derde concert zullen Dinsdag
avond en Donderdagavond in zijn geheel uit
gezonden worden en we kunnen dus zoodoen
de ook dcor de radio eenig inzicht krijgen
omtrent de Nederlandsche scheppende toon
kunst.
Een zeldzame verschijning in de concertzaal
is zeker wel een symphonie van Bizet. De
componist-van „Carmen" en van de ..Arlé
sienne" muziek schreef ér drie, die door Pas-
deloup en Colonne uitgevoerd werden, maar
geen vaste plaats op 't repertoire der orkest
instituten verwierven. Ook zeldzaam is de op
voering van Rossini's opera „Mosé" in Egitto"
(1818, omgewerkt voor de Opéra te Parijs in
1827 en aldaar gegeven onder den naam
.Moïse"). Het werk is in zijn oorspronkelijke
gedaante dezer dagen te Florence opge
voerd en heeft een groote geestdrift verwekt.
Zondagavond zal de herhaling uitgezonden
worden.
De muziek van den ouden grootmeester der
Engelsche toonkunst Henry Purcell (1658—
1695) bij Abdelazor is in 1678 voor het eerst
uitgevoerd. De uitzending (Huizen, Zondag),
van dit werk van een 20-jarige, kan ons om1
MUZIEK.
KONINKLIJKE LIEDEPJAFEL
„ZANG EN VRIENDSCHAP".
Onze Koninklijke Liedertafel heeft in de
laatste jaren niet veel concerten gegeven, die
zóó over de heele linie geslaagd mogen heeten
als dat van Vrijdagavond. Voortreffelijk zong
het koor, voortreffelijk waren de solistische
verrichtingen, welke die van het koor afwis
selden. Heterogeen zijn zulke concerten ge
woonlijk wel. Het is nu eenmaal ondoenlijk
een mannenkoor den heelen avond te idoeix
vullen; vocale soli alleen brengen meestal ook
niet de noodige variaties. Daarom ruimit men
ook voor instrumentale nummers een plaats
in, en nu komt het er maar op aan, dat die
oordeelkundig gekozen worden. We hebben op
dergelijke avonden meermalen heele kamer-
muziekwerken te hooren gekregen, maar die
zijn er niet op hun plaats.
Het maakte een aangenamen indruk, dat
Frits Schuurman een tweetal bewerkingen!
van den vroegeren dirigent ider Kon. Lieder
tafel, Lieven Duvosel op het programma gezet
had. Over de zuiverheid van den stijl dezer
bewerkingen zullen de oordeelvellingen wel
uiteenloopen: goed.klinkend en knap gemaakt
zijn ze echter zeker. Duvosel's voorliefde voor
canonische imitaties verloochent zich er niet
in: „O Heer. die daer" bevat een canon in de
octaaf, „Wilt heden nu treden" een canon in
de onderkwint. De coupletten vormen geen
identieke herhalingen: steeds zijn muzikale
varianten aangebracht, hetzij in de toonsoort,
hetzij in de stemvoering, hetzij in het aantal
vrije stemmen, hetzij in de harmoniseering.
Zoo begint „Wilt heden nu treden" tweestem
mig, het tweede couplet is in de dominant
toonsoort gezet, het derde, in de oorspronke
lijke toonsoort klinkt in grandioze veelstem
migheid, die echter bijwijlen de klaarheid der
melodie eenigszins maskeert. Het slot van „O
Heer, die daer": de fortissimo gezongen laat
ste regel van het diminuendo en de fermate
van den voorlaatsten lijkt wat gekunsteld.
Frits Schuurman's „Psalm 13" werd nu heel
wat beter gezongen dan een vorige maal;,
slechts enkele momenten klonken nog wat
problematisch. Het werk schijnt idoor zijn
vrije contrapuntiek ook wel groote moeilijk
heden voor de uitvoering op te leveren. Ook
„Bede" van Roeske bevat lastige overgangen,
maar deze werden zeer goed genomen; koor-
klank en zuiverheid bleven, evenals in het
veel minder moeilijke „Nordisches Maienfest"
van Max Bruch uitmuntend. Bij het „beven"
in „Bede" moest ik onwillekeurig even aan de
Maandag j.l. door H.G.K. uitgevoerde parodis
tische „Ode aan de Vriendschap" van Wage
naar denken: ook daarin werd het gebeef uit
gebeeld. -
De alt Mevr. Ans Stroink heeft zich ook als
liederzangeres van uitstekende zijde doem
kennen en daarmee de indrukken die haar
medewerking bij het concert van het Doops
gezind Zangkoor nog pas schonk, bevestigd.
Bij een klankrijke en goed ontwikkelde stem
bezit zij intelligentie en warm gevoel. Wij,
hopen dat haar talent zich niet teveel naar
sombere liederen aangetrokken zal voelen,
want, hoe groot zij deze ook vertolkt, ook het
lichtere valt binnen het bereik harer artis
tieke vermogens. Dat bleek uit haar voor
dracht van Röntgen's liederen. ..Der Pavilion
aus Porzellan" klinkt in vergelijking met het
gelijknamige stuk uit Mahler's „Das Lied von
der Erde" nogal popperig, en „Van Dieuwer-
tjes Vrijer" lijkt niet vrij van gezochtheid. Als
toegift gat zij nog een liedeken van Röntgen
ten beste.
Cor de Groot speelde eerst Chopin: de eer
ste Ballade meer als virtuozenstuk dan als
verhaal, de Nocturne in Fis gr. t. zeer mooi,
de Wals op. 42 uiterst brillant. Zijn buiten
gewone pianistische kwaliteiten schitterden
later nog in eenige werkjes van andere com
ponisten. Een prachtige techniek en goed;
stijlgevoel deden zich gelden.
Èmmy van Eden begeleidde de liederen voor
alt op de uitnemende wijze, die we van haar
kennen. j
K. DE JONG. i
INGEZONDEN
Voor den inhoud dezer rubriek stélt 'de
Redactie zich niet verantwoordelijk.
Van ingezonden stukken, geplaatst of niet
geplaatst, wordt de kopij den inzender niet
teruggegeven.
Dierenmishandeling',
In aansluiting op het ingezonden stukje
van 2 Mei over dierenmishandeling wenschce
ik gaarne iets te zeggen aan moeders, die ge
voel voor dieren bezitten. Laat zij toch niet
meedoen aan de niilmethode die sommige op-
koopers van vodden er op na houden, nl. tegen
een handje vodden worden er soms in ruil
gegeven levende eendekuikentjes. Het zou nu
niet hinderen als deze diertjes in een daar
voor bestemde ruimte konden opgroeien,
maar zooals dit in de Indische buurt voor
kwam was dit toch wel een verre van paeda-
gogisch standpunt. Daar liepen 6 kinderen om
een jong eendje, dat maar niet wist hoe zich
te redden en zooals dit meer gaat, als het be
gint te vervelen dan wordt het speelgoed ver
geten.
Ik hoop dat bevoegde autoriteiten zullen in
grijpen in dezen.
Hoogachtend,
Abonné P. VOOGD.
omdat één daarvan de klavierzetting van hetlmeer dan één reden interesseeren.
Denk aan de papiermanden
op Flora
Flora, de tentoonstelling van bloemen en
Planten te Heemstede is een genot 'om te be
zoeken. Als wij daar zoo loopen en de wonde
ren der kweekkunst aanschouwen dan leven
we een oogenblik in een andere wereld dan
in de gewone, dagelijksche prozaische. Want
de bloem is het poëtische element in ons le
ven, vooral in het leven van nu met z'n
down's. Velen waardeeren dit dan ook en
worden bloemenliefhebbers, móéten dit worden
Maar leelijk is het. als we op zoo'n tentoon
stelling loopen en we zien in de met-zorg-
aangelegde perken en prieelen bananen- en
sinaasappelenschillen liggen alsmede stukjes
van sigarettendoosjes, papier van chocolade-
reepen enz. enz. Want dan krijgt men een
indruk alsof men deze schat der natuur niet
waardeert en nu ja deze tentoonstelling
meer als een dagje plezier, een „uit-je", een
feestje voor den mond, beschouwt! Dan gaat
men denken, dat we het poëtische element
van de bloem, willen besmeuren.
Op Flora staan talrijke papiermanden en
als men eens een eindje daar vandaan is, dan
houde men de schillen of het afval bij zich
en deponeere het later in de manden. Want
we willen Nederland hoog houden bij ons zelf
en bij anderen omdat wij, Nederlanders een
"aam hebben, dat we zindelijk en netjes zijn!
Laten we dien naam dan ook houden!
M. S. GAARKEUKEN.
