Het geheim van Lady Littenton
FEUILLETON.
door
ELSA KAÏSER.
7)
Het raadsel van haar geboorte joeg haar
op. Twintig jaar lang had zij zich zelf als
Alice Gordon gekend en nu op eens in een
minuut had zij gehoord dat zij die niet was.In
een minuut was zij niemand geworden, een
naamlooze. Een groofce troosteloosheid ver
vulde haar. zij was bang voor het onbekende.
En toch vond zij dat zij goed gehandeld had.
zij kon toch onmogelijk langer de weldaden
aannemen van een man voor wien zij niets
i was, te meer nog omdat zij zijn wensch niet
I kón inwilligen, ais dat gekund had was het
nog iets anders geweest.
Claire had met haar vader en verloofde in
den rooksalon gezeten maar verscheen nu
ook aan dek.
„Wij zijn zoo moe en willen daarom vroeg
naar bed gaan Alice. Joan bedoel ik" zeide
zij lachend. „Het valt. mij moeilijk aan je
nieuwe naam te gewennen. Maar lieveling jij
moet je ook nog aan veel meer gewennen. Ik
vind het lam het je te moeten zeggen, maar
omdat jezelf gevraagd hebt je niet te verra
den wil ik je waarschuwen. Het gaat bijvoor
beeld niet dat je eenvoudig weg zegt, dat je
een beetje aan dek wilt gaan en alleen zijn
als ik in den rooksalon wil zitten.
Wat moeten papa en Arthur wel van je
denken? Als je mijn dame de compagnie
bent en je wilt jezelf niet verraden, moet je
je rol ook doorspelen, daar is niets aan te
doen."
Alice was erg geschrokken. „Je hebt gelijk
Claire, wees niet boos dat ik daar nog heele-
maal niet aan gedacht heb. Alles komt mij
nog zoo verward voor. ik weet heelemaal
niet wat ik doe. Ik schaam mij vreeselijk,
wat hebben de heer en gezjgd?"
Claire lachte en trok Alice's arm door de
hare. Arthur was een beetje verwonderd en
maakte de opmerking dat je een erg zelfstan
dige jongedame was, ik heb hem uitgelegd, dat
dit bij ons in Amerika gewoonlijk zoo is. Pa
vindt je zoo'n schat dat hij alles wat je doet.
goed vindt. Hij betreurde 't enkel maar dat je
niet bij hem was. Hij is smoorlijk verliefd op
je geworden, pas maar op Alice plotseling
vraagt hij je nog ten huwelijk."
„Je moet geen gekheid maken over zulke
dingen, Claire".
De jonge meisjes hadden de luxe hut van
Claire bereikt.
„Ben je moe?" vroeg Claire.
„Moe wel, maar veel te opgewonden om nog
ie kunnen slapen. Mag ik nog een beetje bij je
blijven Claire?"
„Ja dat wilde ik jou juist vragen. Wij we
ten eigenlijk nog zoo weinig van elkander, we
moeten een beetje bijpraten. Vertel me van
Emile Detroit en van zijn dood?"
Alice vertelde:
„Emile behoorde tot den kring van jonge-
meisjes en jongemannen die steeds met el
kander omgingen. Emile was de knapste,
maar ook de meest geëxalteerde. Hij bezat al
le mogelijke deugden, had niets te doen en
besteedde al zijn tijd aan niij. Ik vond hem
aardig en hield van hem, ik zou hem niet ge
kozen hebben of moeite gedaan hebben om
hem verliefd op mij te maken, maar zooals
het nu eenmaal was, vond ik het wel prettig
en heelemaal niet naar om zijn vrouw ie
worden. Zijn stiefzuster Eline had zich een
jaar te voren verloofd met een Pranschen
markies en was ook met dezen getrouwd. Eline
was vier maanden ouder dan ik en de meest
extravagante van onzen kring, hoewel zij niet
eens erg mooi was. Eerst was zij overdreven
lief en hartelijk voor mij geweest, maar in
eens werd zij jaloersch en probeerde Emile
van mii af te houden zij dulde geen andere
vrouw tusschen zich en haar stiefbroeder. Ik
geloof dat Eline mij toen begon te haten.
Emile en ik waren het eens, hij had naar nie-
mands oogen om te zien. Daar, plotseling
stierf zijn oom in Engeland, dat was de
broer van zijn werkelijken vader. Hij herin
nerde zich zijn vader niet, zijn moeder was
weer getrouwd toen hij een baby was en zijn
stiefvader had hem later geadopteerd. Hij
had van dezen tweeden vader erg veel ge
houden en daardoor ook erg veel van Eline
gehouden totdat ik kwam. De erfeniskwestie
riep hem naar Engeland. Toen sprak hij
voor het eerst over jouw aanstaanden man,
Claire en zeide dat het eenige prettige van
zijn reis was om zijn vriend Arthur Littenton
weer te zien."
„Heeft hij je verteld dat hij Arthur's leven
gered heeft, Alice?"
„Neen, dat wist ik niet."
Ja, Emile heeft zijn opvoeding gedeelte
lijk in Engeland gehad. Dat wilde zijn eigen
vader zoo, die als jongmensch uit Engeland
vertrokken was.
„Bij een zwemwedstrijd waaraan Emile en
Arthur meededen kreeg Arthur vlak voor de
finish een krampaanval en zonk. Emile was
vlak bij hem, de andere jongens kwamen een
eind achter hen. Emile zou als winnaar aan
gekomen zijn als hij Arthur niet geholpen
had. Hoewel zij elkander nauwelijks kenden,
greep Emile hem en redde hem. Natuurlijk
verloor hij toen den wedstrijd. Sedert dien
zijn zij trouwe, vrienden gebleven. Arthur
heeft deze daad nooit vergeten. Hij had zóó
gehoopt hem terug te zien en was ontzettend
geschokt door zijn tragischen dood", vertelde
Claire en vervolgde ernstig „Ik vertelde je
toch dat Arthur alleen naar New-York kwam
om iets naders van Emile's dood te weten te
komen. Toen jij hem niet ontvangen kon ging
hij natuurlijk naar Eline en hoorde de ergste
dwingen over jouw, het scheen zog erg te zijn
wat zij vertelde, dat hij het opgaf kennis met
jou te willen maken. Alice. Trouwens hij had
al het één en ander van de tweede verloving
gehoord en hij was boos dat je den armen
Emile zoo gauw vergeten kon. Hij is een beetje
zwaartillend moet je weten, en hij verlangt
van anderen ook diepe gevoelens, natuurlijk
wordt hij dan vaak teleurgesteld. Maar deze
Eline schijnt hem werkelijk heel veel kwaad
van jou verteld te hebben, niet dat hij dit ge
zegd heeft, maar hij gaf zoo'n paar wenken en
toen begreep ik 't wel. Hij is te veel gentleman
like om tegen mij leelijke dingen van een
vriendin te vertellen, maar ik begreep er alles
van. Nu vertel verder, Alice, hoe ging het met
Emile's dood?"
„Zijn dood is absoluut een raadsel voor mij,
Claire. Hij scheef mij van uit Engeland de
teederste brieven en toonde daarbij een on
geduld om terug te komen, waaruit ik be
greep dat hij heel erg veel van mij moest
houden. Maar plotseling bleven de brieven
weg. dat gebeurde kort voor zijn terugkomst
in New-York. Hij woonde toen bij de Litten-
tons. Ik hoorde niets meer van hem. tot ik
hem terug zag. Hij was buitengewoon veran
derd, wel sprak hij over zijn liefde en zijn
verlangen, maar geen woord meer over onze
afgesproken verloving. Het was net alsof hij
mij iets zeggen wilde waartoe hij niet komen
kon. Hij probeerde een paar maal te spreken,
maar het- bleven voor mij onbegrijpelijke
woorden en aanduidingen. Alles was erg
vreemd en maakte mij angstig en ongerust.
Den volgenden dag zag ik hem nog een keer,
hij deed nog vreemder en geslotener. Hij kus
te mij zooals hij mij nog nooit gekust had en
ik voelde hoe zeer hij mij liefhad. Toch kon
ik hem niet tot praten brengen Hij ging plot
seling weg zonder naar mij te luisteren. Ik
was een beetje boos en wilde hem den ande
ren dag opbellen toen ik het vreeselijke
hoorde.
Toen men hem gevonden had, zag men ook
mijn groote portret naast zijn bed staan er
lag een briefje naast en daarop had hij ge
schreven „Ik hotid van je, Alice".
„Anders niets, geen aanwijzing, geen be
kentenis?" vroeg Claire huiverend.
„Neen, niets".
„Arme Alice, arm kind, wat zul je veel ge
leden hebben."
„Ja, Claire het was ontzettend, maar wat
daarna kwam was nog veel erger. Eline. die
dol op haar broer was geweest, gaf in haar
droefheid mij de schuld van zijn dood en
zij sprak er met iedereen over. Zij vertelde
rond, dat ik met hem gespeeld had, dat ik ca-
pricieus was en niets voor hem gevoeld had,
ik had hem eerst half gek gemaakt en hem
toen verlaten. Als ik haar dit alles vroeg en
verweet, loochende zij het en beweerde dat zij
nooit een woord van mij gezegd had, maar ik
weet dat zij het was die mijn naam te grabbe
len heeft gegooid."
„En je hebt niet eens moeite gedaan de
waarheid te zeggen, je liet eenvoudig alles
over je kant gaan, je liet zóó maar toe dat
men je terzijde schoof en brandmerkte als een
slecht meisje, neen, dat begrijp ik niet, dan
zou ik een andere geweest zijn," riep Claire
hartstochtelijk uit.
„Ik zal je vertellen wat er toen verder ge
beurde", nam Alice weder het woord.
„Ik heb wel het domste gedaan wat ik doen
kon, maar alles kwam ook bij elkaar. Eerst
werd moeder ziek, zij had een poosje gesuk
keld maar door de opwinding en het gerucht
van Emile's vreeselijken dood" werd zij plotse
ling vee] erger. Kort daarna stierf zij dan ook.
Nu stond ik alleen. Ik voelde dat ik door dit
alles veranderd was. Niets interesseerde mij
meer, ik haatte alles en wilde weg, maar wist-
niet waarheen. De paar vrienden die mij nog
wilden kennen begrepen er niets van, zij von
den mij onuitstaanbaar geworden en kwamen
tenslotte ook niet meer terug. In het eerst
was ik daar blij om, maar toen ik beter werd
kwam ook de belangstelling voor het leven
weer terug, wat gebeurd was, was vreeselijk,
maar ik was toch zonder schuld?
(Wordt vervolgd.)
Donald Wills Douglas, de bekende Amerikaansche vliegtulgfabrikant, Is In ons land
aangekomen De bezoeker, tweede van raehts, verlaat het hoofdkantoor der
KLM. te den Haag in gezelschap van de heeren Guilonard, Paul May en Plesman
De Amerikaansche ruiterofficier Swards
(links) in gesprek met Duitsche officieren
die deelnemen aan de groote internationale
dressuurproeven te Hannover
Het stoffelijk overschot van den schrijver mr. J. van Schevichaven is Donderdag te den
Haag ter aarde besteld
Het gezelschap Cor Ruys is Don
derdag voor een tournee naar Ned.
Indië vertrokken. Een foto op het
station te Utrecht. Voor den trein
v.l.n.r.Henri Duiveman, Anton
Ruys, Herman Kosterlitz, Cor Ruys,
Fie Carelsen en Pierre Myin. Uit
het raam, links: Wyna Ruys, daar
naast Francis May
In tegenwoordigheid der ingenieurs van Rijkswaterstaat
Is Donderdag de eerste proefpaal geslagen voor de
groote verkeersbrug over de Maas te Hedel. De
14 meter lange paal wordt ingeheid
Ex-kroonprins Wilhelm van Duitschland en
ex-kroonprinses Cecile arriveerden Woens
dag in Stockholm voor de bijwoning van
het vorstelijk huwelijk. De hooge gasten
verlaten het Centraal Station
Prinses Ingrid van Zweden en Kroonprins Frederik van Denemarken woonden
Woensdag irf het stadhuis te Stockholm de offlcieele receptie der vorstelijk»
gasten bij. De aankomst van het bruidspaar
