Het geheim van lady Lïftenton
De indrukwekkende plechtigheid in de kerk yan Storkyrkan, tijdens de sluiting van het huwelijk tusschen Prinses Ingrid van Zweden
en Kroonprins Frederik yan Denemarken
Op het gala-soiree dat Koning Gustaaf van Zweden in het
koninklijk kasteel te Stockholm voor de buiter.landsche vor
stelijke gasten gaf, waren ook Prinses Ingrid en Kroonprin»
Frederik van Denemarken tegenwoordig. De aankomst var»
het bruidspaar
De Hertog en de Hertogin van Kent In Schotland.
In het gala-rijtuig begeven de vorstelijke bezoekers
2ich naar de kathedraal te Edinburgh
Aan den commandant en de officieren der momenteel In Amsterdam vertoevende Engelsche oorlogs
schepen is Vrijdag een lunch aangeboden. V.l.n r capt. Acland D. S. O, de commandant van het
flottielje; kapitein-luitenant tar zee J, E Meyer Ranneft en denBritsche consul te Amsterdam, de
heer C. J. L^r-jng
President Lebrun woonde Donderdag de officleele overdracht bij van het nieuwe Fransche mail
schip .Normandie", dat binnen enkele dagen de reis over den Oceaan naar Amerika zal aan
vangen. De president aan boord van den Oceaanreus
aan de industrieele tentoonstelling te Birmingbanv
waar hij de expositie bezichtigde
Na de huwelijksvoltrekking. Het koninklijk bruidspaar neemt de enthousiaste Een zeer ernstige uitslaande brand waarvan de vlammen op tien mijlen afstand
L i I l i J J .11 i i l le Zlen waren« verwoestte Donderdag een complex in Salisbury road te Londen,
huldebetoogingen der duizendkoppige menigte in ontvangst Twaalf motorspuiten en bijna honderd brandweerlieden namen aan het blus-
schingswerk deel
De ingang van het nieuwe museum Booy-
mans te Rotterdam, zooals deze thans ge
reed is
FEUILLETON.
door
EISA KAISER.
8)
In de stem
ming waarin ik toen verkeerde vond ik het
maar al te prettig dat een zoo bekend en ge
wichtig man als WlLKom Nelson notitie van
mij wilde nemen. Het feit dat hij. de praatjes
die over mij rondgestrooid waren niet
au serieux nam en mij desondanks wilde trou
wen deed mij goed. Daarbij kwam dat vader
al zijn overredingskracht gebruikte voor zijn
hartewensch, het kon mij toen eigenlijk niet
schelen met wie ik zou trouwen ik meende dat
ik alleen maar van Emile gehouden had en
toch nooit meer een ander zou kunnen lief
hebben. Ik was dom genoeg mij aan de
praatjes te storen en mij te verbeelden dat ik
niet zonder de achting van den uitgaanden
kring zou kunnen leven. Maar ik wist niet,
dat men ook van een man moet houden als
men hem trouwt, ik zie dat nu pas in nadat
ik tijd gehad heb er over na te denken. Nelson
is ook te oud voor mij, hij zal mij nooit kun
nen begrijpen evenmin als ik hem begrijpen
kan Hij is ook te oud om zich nog bij een
jonge vrouw te kunnen aanpassen, hij was
enkel verliefd op mij, maar zijn hart stond
er buiten. Ik wist geen raad, ik was bang voor
vader maar nog banger voor een nieuw schan
daal, weer een verbroken verloving, wat zou
men er van zeggen. Nu heb ik echter alles
overwonnen, ik ben zeker dat het goed is wat
ik gedaan heb, wij zouden elkander onzegbaar
ongelukkig gemaakt hebben en tenslotte
zou het schandaal nog grooter geweest zijn
als wij zouden zijn gescheiden.
x,Misschien vind je wel gauw een anderen
man van wien je veel kunt houden," troostte
Claire
„Ach Claire, antwoordde Alice moe, Ik heb
werkelijk genoeg van de mannen, ik wil niet
trouwen, ik wil
Zij brak af. Ja, wat wilde zij eigenlijk?
„Ik wil, zeide zij dan moedig, ik wil een
ernstig, hardwerkend mensch worden die voor
zichzelf kan zorgen en niet afhankelijk is Ik
wil niet het luxe poppetje zijn dat ik tot nu
toe was, ik wil weten dat er meisjes zijn zoo
als Joan Forth, ik wil
Claire lachte. „Ga nu slapen schat, we
zijn alle twee moe, en wat ik zeggen wilde,
dat met die mannen en het huwelijk, nu daar
over zal je nog wel eens nadenken. Zoo'n
mooi meisje als jij, blijft toch niet alleen en
de wereld is grooter, er zijn nog andere lan
den dan Amerika!"
„Dat zullen we nu zien, Claire, maar op
het oogenblik ben ik vast besloten."
HOOFDSTUK VII.
Den volgenden dag scheen de zon. Alice's
sombere stemming was verdwenen. Zij
kleedde zich aan en zag dat dit heel best zon
der Suzetce ging. Toen zij gereed was ging zij
naar Claire's luxe cabine.
Claire ontving haar zeer vormelijk want
haar kamenier was juist bezig heur haar te
onduleeren.
„Goeden morgen juffrouw Forth, wilt u in
den salon op mij wachten ik kom dadelijk bij
U."
Alice zat somber voor zich uit te staren,
toen Claire den muzieksalon binnen kwam en
vroolijk uitriep: „Trek toch niet zoo'n begra
fenisgezicht, we moeten van ons samenzijn
zoolang genieten als wij kunnen. Kom wees
vroolijk, wie weet welk een schoone toekomst
je nog wacht, dat zeggen ze toch in de
sprookjes? en is onze heele geschiedenis geen
sprookje?"
„Het valt mij zoo moeilijk als een vreemde
jnet je te praten wanneer andere menschen
er bij zijn", zuchtte Alice. „Maar we moeten
ons er toch eindelijk aan wennen."
„Ja, natuurlijk" meende Claire, daten we
aan dek gaan, onze „mannen" zullen er wel
zijn."
De meisjes gingen naar boven, naar het
promenadedek en bekeken een deel van het
kolossale schip dat zoo rustig voer.
Een oogenblik later kwam ook John Misters
en keek met vreugde naar de twee mooie
jonge meisjes. Hij deed ook niet in het minst
moeite zijn bewondering voor Alice onder
stoelen of banken te steken.
Lord Arthur Littenton voegde zich bij hen.
Opnieuw kwam er een uitdrukking van ver
wondering in zijn oogen toen hij naar Alice
keek. Iets aan haar kwam hem zeer ver
trouwd voor.
„Hij heeft misschien in één of ander blad
een foto van mij gezien", zeide Alice tot haar
vriendin, „maar herkennen kan hij mij toch
niet."
„Misschien heeft Emile hem eens je foto
laten zien? Daar hebben wij nog niet eens
aan gedacht."
„Ik wel, Claire, maar dat is onmogelijk want
Emile had niets anders dan een groot geschil
derd portret van mij en dat stond in New-
York op zijn kamer, dus dat kan hij onmo
gelijk gezien hebben."
Later op den dag zaten de meisjes in Claire's
luxe hut en bestelden thee en babbelden als
van ouds.
„Nu vertel mij eens, Alice, hoe bevalt je
Arthur Littenton?" vroeg Claire
„Hij is knap, elegant en riddelijk", ant
woordde Alice peinzend.
„Is dat alles?" vroeg Claire een beetje te
leurgesteld.
Alice glimlachte. „Wat wil je dan nog meer
hooren? Ik ken hem nog niet."
„Maar iedereen vindt hem buitengewoon",
riep Claire uit.
„Dat is hij ook. Hij heeft charme en is gees
tig."
„Ja, hij is een man van groote beteekenis
zou men in de krant zeggen. Hij gaat latei-
in de politiek, misschien zal hij eens nog een
groote rol in zijn land spelen, zooals vele van
zijn voorvaderen dat gedaan hebben."
„Het komt mij voor, begon Alice, „dat je
toch nog een beetje vreemd tegenover hem
staat, jullie doen zoo vormelijk, hoe komt dat
Claire?"
„Ik weet niet waaraan dat ligt. Ik verwacht
in dat opzicht heel veel van de deze reis, ik
hoop dat de kennismaking met zijn familie
ons dichter bij elkaar zal brengen.... ver
trouwelijker maken", bedoel ik.
Alice knikte bedachtzaam.
Claire vervolgde. „Ik meen dat hij dit ook
denkt. Je hebt groot gelijk er is nog iets tus
schen ons, het is niet het rechte. Bovendien
een eigenlijke liefsdes verklaring heeft hij
mij nog nooit gedaan, hij heeft mij enkel ge
vraagd of ik zou kunnen besluiten zijn vrouw
te worden, maar voordat ik hem mijn jawoord
zou geven, moest ik eerst met papa naar En
geland komen en kennis met zijn moeder en
zusters maken. Papa was dolgelukkig en had
het liefste een gix>ot verlovingsfeest gegeven.
Maar Arthur wilde daarvan niets weten. Hij
schijnt groote waarde aan het oordeel van
zijn moeder te hechten maar toch nog meer
aan dat van zijn tante, de weduwe van een
broer van zijn vader.
Deze weduwe heeft natuurlijk door haar
huwelijk ook rechten op het landgoed „Lit
tenton Castle".
Weet je Alice, Arthur is een best mensch,
en een echter gentleman en zoo heerlijk ik
het vind lady Littenton te worden, zoo angstig
ben ik om al die vrouwen te moeten zien.
Die Engelsche dames uit de hooge aristocratie
zijn vreeselijk exclusief en ze zien erg op
ons Amerikaanschen neer, hoewel ze dol blij
met ons geld zijn"
„Ja Claire het zal natuurlijk moeilijk voor
je zijn want je bent zoo vrij opgevoed."
„Dat ook. antwoordde Claire en daarom
ben ik blij, dat jij bij mij bent, een vertrouwde
en een Amerikaanache. Aan papa heb ik na-'
tuurlijk weinig, want hij is zoo dol gelukkig
met dien titel van lady, hij beweert dat hé
beter is er alles voor te verdragen dan
buitenkansje te laten loopen. Ik heb hem ai
gezegd dat een r ij k e lord mij niet zo»
trouwen wel een a r m e, zie je en dat is he»
wat hij niet begrijpt. Het heele kasteel Litten
ton is vervallen en ik ben bang voor die
bouwvallige spookhuizen waar zulke vreese*
lijke brave geslachten gewoond hebben tot
dat het met hun zalige beenderen in puin ii
gevallen."
Alice lachte ondanks zichzelf „Nu, zeg, ik
denk dat dank zij jouw geld de zusters van
Lord Littenton wel spoedig" zullen trouwen en
die mama is dan natuurlijk ook wel te ont
vluchten Trouwens ik meen te weten, dat de
Engelschen alleen maar zomers op hun land
goederen wonen en 's winters in de stad. Als
ze rijk zijn reizen ze ook veel net als wij
Amerikanen. Hoe oud zijn al die dames?"
„O, nog jong", zuchtte Claire met een ko
misch gebaar. „Arthur's moeder is negen en
veertig. Lady Angelique, de tante, is acht-en-
dertigjaar. Haar man was veel en veel ouder.
De zusters weet ik niet precies."
„Je bruidegom is een vriendelijk mensch en
dus zullen zijn familieleden ook wel vriende
lijk zijn", troostte Alice, ze lachte even en
zeide toen. „Maar je trouwt toch niet met al
die dames, tenslotte zul je wel alleen met je
man zijn, of denk je nog steeds aan de jeugd
vriend Charley, van wie je, meen ik zoo veel
hield?"
Claire bloosde en gaf toen moeilijk toe. „Ja,
kind ik kan hem niet vergeten, hoewel ik
eigenlijk reusachtig kwaad- op hem moest
zijn, wij hielden van elkander van dat wij kin
deren waren af. Altijd praatten wij er over dat
wij eenmaal, als wij groot geworden zouden
zijn, zouden trouwen. Maar toen Charley op
de universiteit kwam, hebben ze hem het
hoofd op hol gebracht.
(Wordt vervolgd.).
