Het geheim van Lady Littenton
H. M. de Koningin te Barneveld.
FEUILLETON
door
ELSA KAISER.
19)
Het kwr<n mr. Gordon voor, dat de jonge
man vrooiijk t*i hoopvol sprak, maar hij
hechtte hier geen waarde aan, want hij was
in de afgeloopen vijf weken reeds zoo dikwijls
teleurgesteld geworden. Bovendien deze jon
geman maakte meer een lichtzinnigen dan een
emstigen indruk. Mr. Gordon haalde de
schouders op en zuchtte. „Men moet alles pro-
heeren, ik kan Alice toch niet alleen en zon
der geld in de wereld achterlaten, maar veel
vertrouwen heb ik in dien jongen man niet,
als Alice zich niet wil laten vinden, als zij
ergens in een groote stad als arm meisje hier
of daar werkt onder een vreemden naam
Mr. Gordon voelde zich eenzaam, moe en
oud, alles waarvoor hij geleefd had leek hem
plotseling onbelangrijk en nutteloos en hij
toegreep zichzelf en de geheele wereld niet
meer Hoe kon iemand zoo weinig waarde aan
geld hechten en zijn geheele leven vergooien
en armoede lijden enkel om een man niet be
hoeven te trouwen dien men niet liefhad?
Mr. Gordon dacht ingespannen na „Geld is
toch de hoofdzaak" zeide hij overluid en had
plotseling geen belangstelling meer voor zijn
■werk
HOOFDSTUK XVL
Littenton Caste was vol gasten en dage
lijks kwamen er nog nieuwe bij. Er werden
partijen gegeven en dansavonden en heel de
upper-ten van Londen verscheen op het oude
kasteel. Iedereen wist, dat de jonge lord zich
met een rijke Amerikaansche erfdochter zou
verloven, men wist ook, dat zij reeds op het
slot was, maar nog altijd wachtte men op de
officieele mededeeüng van 't huwelijk. Maar
wat men niet wist, dat Claire zelf steeds deze
officieele aankondiging verschoof. Als Arthur
haar vroeg wanneer men nu het huwelijk be
kend zou maken smeekte zij hem steeds nog
een poosje geduld te hebben, zij moest* nog
wennen Waaraan zij moest wennen begreep
Lord Arthur niet, omdat hij vergat dat hij zelf
zoo aarzelend op het huwelijk aandrong. En
juist die aarzeling kwetste Claire. Als hij had
aangedrongen was zij graag zijn bruid gewor
den en had met vreugde aan ieder getoond,
dat zij zoo blij was Maar zijn koelheid en zijn
gentlemanlike ridderlijkheid, die hij ook te
genover vreemden in acht nam bevroor haar
gevoel. „Hij behandelt mij als één der dames
van het gezelschap die hem even onverschil
lig zijn als ik hem ben", klaagde zij tegen
Alice,
Zij beschouwde zich als zijn verloofde,
maar zij verlangde dat hij zich eenmaal eens
als een verliefd man zou gedragen en daarop
wachtte zij nu reeds zes weken tevergeefs. En
juist toen zij ingezien had, dat zij tevergeefs
wachtte, hoorde zij, dat lady Jane een groot
feest zou arrangeeren ter gelegenheid van
de officieele verloving van haar zoon lord
Arthur met miss Claire Misters. De beide jon
gelui wandelden met lady Jane in den bloe
men tuin van het kasteel, toen de oudere da
me hen dit nieuws vertelde.
Geen van beiden zeide een woord zij toon
de zich ook niet blij. „Ach ja, eens zal het
moeten gebeuren", meende lord Arthur en zijn
oogen gingen naar het tengere figuurtje van
Miss Forth, die bescheiden, een eindje van
Claire verwijderd, naast hen liep.
Lady Angelique was van Alice gaan houden
en sedert zes weken was het meisje meer haar
gezelschapsjuffrouw dan van Claire. Claire
was zoo in beslag genomen door de gasten en
de feesten, de tennispartijen en de tochten
in de omgeving, dat zij weinig meer met Alice
samen kon zijn En het zou bovenden de hoo-
ge Engelsche aristocratie een beetje vreemd
aangedaan hebben als Claire steeds haar ge-
zelschapsjufffrouw bij zich gehad had, want
Joan Forth was in hun oogen niets anders
als een bediende, een meisje dat haar brood
verdiende, ver<jer niets!
De beide Amerikaansche meisjes hadden dit
al heel gauw begrepen, maar het was voor
Claire pijnlijker dan voor Alice, want lady
Angelique verlangde voortdurend naar haar
en wilde zich steeds door Alice laten voorlezen
en met haar babbelen. Het ergste vond Alice
echter dat zij Arthur zoo weinig zag en nooit
meer met hem kon praten, maar ook dit
moest worden gedragen en het was misschien
beter voor haar innerlijke rust.
Eigenlijke rust zou Alice slechts kunnen vin
den als zij van Claire en ook van lord Arthur
wegging. Maar alles wat zij geprobeerd had
om Littenton Castle te verlaten, was door
Claire onmogelijk gemaakt. En wat had zij
ook tot Lady Angelique moeten zeggen, welke
reden aanvoeren voor haar vertrek? Deze
vrouw, die zoo hemelsbreed van haar familie
en van de gasten verschilde, die nooit hoog
moedig was, nooit den afstand bewaarde,
maar altijd warm, lief en vriendelijk was, zij
kon deze vrouw geen verdriet doen, dat was
haar onmogelijk.
„Het liefste zou ik willen, dat u heelemaal
bij mij was en nooit meer van mij wegging,
miss Forth", had zij eens tot Alice gezegd.
..Waarom heeft, die jonge Claire een gezel
schapsdame noodig? Ik heb je noodig, mijn
kind. Ik ben zoo gewend aan je zachte stem,
aan je heele persoontje, dat ik het vreeselijk
zou vinden als ik je moest missen."
„Maar ik ben toch nog hier, mylady en miss
Claire heeft mij zoo weinig noodig, had Alice
zacht geantwoord
„Dat is het ook niet, miss Jean, maar de
ioktoren willen dat ik weder naar het Zui
len ga, ik wacht dus nog op de officieele ver
.oving van mijn neef en daarna ga ik weg."
Inderdaad was lady Angeliaue's gezond
heidstoestand erg achteruitgegaan, zij was
nog bleeker, nog doorschijnender geworden
en haar stem was nog stiller. Alice dacht na.
„Was dit niet den weg. zou zij met lady An
gelique medegaan en bij haar blijven? Maar
dan zou de leugen steeds voortduren, zij
moest dan Joan Forth blijven en altijd dooi
de gesprekken over Alice Gordon aanhooren
en beantwoorden, deze Alice Gordon die
maar niet door lady Angelique vergeten kon
worden hing Alice de keel uit, als het niet zoo
dwaas was, zou zij jaloersch zijn op Alice
Gordon, die voor haarzelf een vreemde was
geworden. Maar er was nog iets, als zij met
lady Angelique medeging bleef de relatie met
lord Arthur bestaan, zij zou hem zien, met
hem praten en Claire als zijn vrouw begroe
ten, zij voelde dat dit haar onmogelijk was.
Nu was zij in gedachten al schuldig tegenover
Claire, dat mocht toch niet doorgaan! Zij
was ook schuldig tegenover Arthur en lady
Angelique. O, als deze twee eens wisten, wie
zij werkelijk was, hoe zouden zij dan wel over
deze Alice Gordon oordeelen, dan hadden zij
met eigen oogen haar bedrog gezien, neen,
neen, dat kon, dat mocht niet, maar hoe
Claire te overtuigen? Alice wilde weg uit den
leugen en het bedrog, eenmaal wilde zij vrij
zijn en een leven zonder leugen leven. Dat
ging niet als zij bij lady Angelique bleef, dus
moest zij van haar scheiden. Hoe eerder hoe
beter en toch had zij geen moed om dezen
stap te doen.
Toen Alice nu hoorde wanneer de officieele
verloving gevierd zou worden, dacht zij: „Tot
dan blijf ik, maar niet langer! Ik moet iets
vinden waarom ik ga en ik zal iets vinden!"
Terwijl zij hierovêr liep te denken, hoorde
zij de stem van lord Arthur: „Kom, Claire,
ga je mee, ik verlang naar onzen morgenrit,
het is al zoo laat geworden, u gaat toch mee
miss Forth?"
Claire knikte haar toe en zij gingen naar de
itallen.
Alice had in haar nieuwe leven de ritten te
paard erg gemist, maar het sprak vanzelf,
dat de gezelschapsjuffrouw van de toekom
stige lady Littenton geen deelnam aan de och-
tendritten.
Op een morgen, nu twee weken geleden, had
Alice haar verlangen naar paarden niet meer
kunnen onderdrukken en was zij naar de stal
len gegaan. De knechts waren bezig en letten
niet op haar. Zij had haar armen om den hals
van een bruinen merrie geslagen en haar
tranen den vrijen loop gelaten. Zoo had lordi
Littenton haar gevonden. Het was zoo onver
wacht geweest, dat zij geen tijd meer had ge
had haar tranen te drogen, maar hij was er
niet achter gekomen wat haar zulk een ver
driet gedaan had.
„Voelt u zich zóó ongelukkig op Littenton
Castle, miss Forth?" had hij verschrikt ge
vraagd.
„Neen, neen, waarom zou ik mij hier onge
lukkig voelen?" was haar antwoord geweest.
Hij was blijven aandringen, maar zij had ge
zwegen. Eindelijk vroeg hij„Houdt u zooveel
van paarden?"
Dit gaf zij dadelijk toe.
„En bent u vroeger wel met miss Gordon
uitgereden?" j
„Ja, mylord, iederen morgen."
„Dus u mist deze ritten erg?"
Ook dat gaf zij toe.
„Maar waarom gaat u dan niet met ons me-'
de, miss Claire heeft u toch zoo graag bij;
zich?"
„Miss Claire, ja,maar het past niet'V
had zij verward geantwoord.
„Waarom zou het niet passen! had hij ge
vraagd, „wanneer wij u uitnoodigen? Boven-,
dien bent u vroeger ook met miss Gordon uit
gereden, dus waarom zoudt u het niet met
ons doen?"
„In Amerika is alles anders, mylord, daan'
kan men doen wat men hier laten moet, het
Amerikaansche societyleven is geheel an
ders."
fWordt vervolgd.).
Laval heeft een nieuwe Fransche regeering weten te vormen. Hierboven een foto,
genomen Vrijdagmorgen te vier uur, onmiddellijk nadat de nieuwe premier zijn kabinet
aan president Lebrun had voorgesteld
Het beroemde Amerikaansche zeiljacht .Yankee" dat naar Engeland is gebracht, om aan de groote
zeilwedstrijden deel te nemen, heeft deze week in gezelschap van de .Endeavour" en de .Velsheda"
den eersten tocht op Engelsch terrein vanuit Southend gemaakt
De Hertog en de Hertogin van Kent hebben
Donderdag in tegenwoordigheid van den Lord
Mayor van Londen de groote bloemententoon
stelling te Spitalfields officieel geopend
Een fraaie sprong van Rosabel Walker met;
.Phil the Fluter" op het concours hippique, dat
deze week in verband met de landbouwten
toonstelling te Weymouth in Dorset (Eng.) werd'
gehouden
De regeering ziet Nederland vanuit de lucht. Verschillende leden van het kabinet hebben Vrijdag met een der Douglas-
vliegtuigen van de K.L.M. een rondvlucht boven Nederland gemaakt. Hierboven een foto even voor het vertrek van Waalhaven.
De tocht werd meegemaakt door jhr. mr. De Graeff, dr. H. Colijn, mr. Van Schaik, prof. dr. ir. Gelissen, mr. Van Lidth de Jeude
en mr. Oud
H. M. de Koningin tijdens het défilé op den Veluwschen Landstormdag, die Vrijdag te
Barneveld door de vorstin werd bijgewoond
