Het spoorwegongeluk nabij Haarlem.
Helga's weddenschap.
A> de Loridensche vischmarkt werd Vrijdag het ijs met Een rangeereade Dieseltrein liep Vrijdagmiddag nabij het station Haarlem uit de rails. Eea Een felle brand heeft de tricotagefabriek der firma Ter Strake Verkouteren
kwistige hand over de voorraden zeebanket gestrooid om mast van de electrische geleiding werd omvergereden, waardoor graote stagnatie in het te ^sten verwoest. - De ruïne
de visch tegen de hitte te beschermen treinverkeer ontstond
Op den Col des Aravis. Een prachtig detail van de schoonheid in het Fransche berglandschap tijdens den Tour de France.
De moeilijke étappes, waarbij veel geklommen moet worden, gaan nu beginnen
De Italiaan Camusso, die de zevende étappe van den
Tour de France won, passeert de eindstreep te Grenoble
Stelios Kyriakides, de bekende mara-
thonlooper uit Cyprus, wordt tijdens
de training voor de atletiekwedstrijden
te Londen fit gehouden door een frisch
bad
Op de banen van
de Hilversumsche
Golfclub zijn Vrij
dag de wedstrij
den om het Inter
nationaal Golfkam-
pioenschap van
Nederlan_d aange
vangen
FEUILLETON.
Uit het Noorsch door
SIGRID BOO.
(Nadruk verboden).
13)
Andreas droeg een blauw cheviot pak, en
was zoo onder den indruk van zijn knappe
verschijning, dat hij haast niet loepen kon;
hij struikelde over z'n beenen. Ola liep ovei--
al tegen aan en dacht zoo ingespannen na
over de aardigheden, die hij zou zien te.
plaatsen, dat hij geen deel kon nemen aan
het gewone gesprek. Frigaard maakte den
indruk, oZ nij de heele geschiedenis een kar
wei vond, een beetje jongensachtig verlegen,
maar tegelijk boos op zichzelf, dat hij dit
was, en boos op ons, dat we het zagen. Ver
der was hij als een zwaan te midden van
een troep eenden, zooals hij daar tusschen
ons liep, lang en lenig in zijn donkere cos-
•tuum. Zelf had ik een gezicht als een ge
kookte kreeft van het met moeite ingehou
den lachen, en moest ik vreeselijk serieus
aan dood en begrafenis denken, om hierin
een tegenwicht te vinden. Gelukkig vond ik
een eenzaam plekje achter den kerstboom,
zoodat ik de verzamelde gemeente niet be
hoefde te zien, tei-wijl mevrouw Bech de
kerstliederen speelde. Toen ze maar eerst be
gonnen was, werd de stemming vanzelf ook
anders.
Daarna werden we getracteerd op wijn en
gebak, en meneer Bech, die bij tijden een
zeer beminnelijk heer kan zijn, sprak een
paar woorden. Laurense was diep ontroerd.
Wat een goeie jongen! fluisterde ze me
[boe met tranen in de oogen..
Na afloop bewonderden we de cadeaux
van de familie. Het zijn wel heel moderne
menschen, bij wie ik beland ben toen ik
den cocktailshaker zag, dien Loten en Astrid
hun vader hadden gegeven, voelde ik me
echt achterlijk. Lotten zelf had van verschil
lende zijden minstens vijf mascotten gekre
gen, grootendeels lange, slappe poppen, die
met diepe bewondering werden beschouwd,
maar ook met onzegbare minachting. An
dreas kon maar niet gelooven dat zulke „lan
ge, leelijke mirakels" geluk zouden aanbren
gen; en Laurense zou voor niets ter wereld
zoo'n „spektakel" op haar kamer hebben.
Astrid had onder meer een reusachtigen ted
dy-beer gekregen en een kleine revolver;
werkelijk, een echte revolver. Geen kranten
hangers, polsmofjes of gehaakte dassen on
der dezen kerstboom, nee. We hadden het
heel gezellig; maar een goed, ouderwetsch
kerstfeest was het niet.
Nu zul je wel genoeg gehoord hebben over
de geschenken, waar anderen gelukkig mee
gemaakt zijn; maar ik moet je ook vertellen
van de groote verrassing, die Andreas mij
bereidde. Ik had er niet het minste ver
moeden van, dat ik indruk had gemaakt op
Andreas; en zelfs al is het altijd een trotsch
gevoel en een eer, een nieuwe overwinning
te kunen noteeren, toch zou ik wel zoo lief
gezien hebben, dat Andreas passief was ge
bleven. Dat komt natuurlijk, omdat je eeuwig
en altijd bij mekaar bent. Na een tijdlang
door de keuken gedraaid te hebben als een
kip, die haar ei niet kwijt kan, verzocht hij
me even in de gang te komen en daar
in koude en duisternis werd me een pakje
in de hand gestopt, wat ik later open maken
moest. Er bleek een lap zij voor een blouse
in te zitten glanzend als een spiegel en
van kleur precies even licht rose als de
wollen truitjes, die in onze jonge jaren in
de zaken van witte goederen werden uit
gestald.
Nog nooit heb ik oogen gezien, die zoo
straalden van verwachting, als de oogen,
waarmee Andreas me den volgenden ochtend
aanzag, en natuurlijk was ik opgetogen over
zijn cadeau. Hij vroeg me, wanneer ik de
blouse ging naaien; en ik antwoordde, dat
ik van plan was, dit van den zomer te doen
als het warm werd iets, waarmee hij het
dadelijk eens was. Ik geloof waarlijk, dat de
man het echt meent, 't Zal een heele toer
worden.
Verder hebben we het nogal knap druk
gehad met Kerstmis. Gasten kwamen en
gasten gingen. De oudste dochter des huizes,
mevrouw Bever-Hansen, is hier geweest met
man en twee kinderen. Mevrouw Bever-Han-
sen is een levendige en energieke jonge vrouw
die zich geroepen voelt, over alles en allen te
heerschen, geestig en onderhoudend te mid
den van vreemden, bazig in eigen kring. Dat
het eenigszins als een vermageringskuur
moet werken, altijd samen te zijn met een
zoo actief persoon, kun je den man heel goed
aanzien.
Ze maakte het huis onveilig door maar
tegen iedereen te zeggen, wat haar op dat
oogenblik voor den mond kwam.
Bent u nog niet getrouwd? zei ze te
gen Laurense. Nu geef ik je bijna op.
Laurense was dagenlang doodelijk belee-
digd; en ik geloof, dat ze brandt van ver
langen, mevrouw Bever-Hansen te toonen,
dat het aanschaffen van een man voor haar
heelemaal geen kunst is; ze heeft nu in ieder
geval het besluit genomen, haar haar te la
ten knippen.
Tegen mij zei ze: Zoo dat is dus Helga,
op een toon, die mij m'n laatste restje zelf
vertrouwen moest ontnemen. En dan ineens:
Comment allez-vous? Hm, de geschiede
nis van het Fransche liedje had blijkbaar
de ronde gedaan in de familie.
Trés bien, madame, antwoordde ik.
Later hoorde ik haar hooge stem in den
salon. Ik moet zeggen, jullie hebt hier in
teressante bedienden; een meer dan knap
pen chauffeur en een Fransch sprekend ka
mermeisje. Hebben jullie je zilver nog na
geteld den laatsten tijd?
Er werd van alle kanten: sst, sst, geroepen,
maar mevrouw Bever-Hansen hield er wel
haar eigen bijzondere tactiek op na tegenover
het personeel.
Het kan nooit kwaad, moeder, als ze
weten, dat je ze in de gaten houdt en con
troleert, kwam ze met dezelfde hooge, hai*de
stem. Verder ziet ze er heel beschaafd uit.
Misschien is ze tot op zekere hoogte ontwik
keld, heeft ze de gave, de manieren na te
apen van haar meesters. Maar zijn jullie er
zeker van, dat er niet iets is tusschen die
twee? Zouden ze niet op een of •andere ma
nier samenwerken?
Je verbeelding gaat met je op den loop,
viel de heer Bech haar in de rede.
M'n chauffeur is een uitstekend mensch
Ik sta voor hem in. En wat hebben jullie
eigenlijk op Helga te zeggen? Ze is lief en
knap en vriendelijk, en doet haar werk be
hoorlijk.
Mannen zijn toch wel. allerverschrikke
lijkst naief, viel mevrouw Bever-Hansen uit.
Niemand kan iets zeggen ten nadeele
van Frigaard, kwam Lotten driftig, hij is
op en top een gentleman.
Nu mengde mevrouw Bech zich in het ge
sprek:
Ik heb eigenlijk niets aan te merken
op Helga, als het er op aankomt, hoewel ze
buitengewoon onhandig was in het eerst, on
danks het getuigschrift, dat zóó mooi was,
dat het haast niet echt leek! Maar er is iets
geheimzinnigs, iets verdachts met T, ik heb
zoo'n gevoel, dat ze iets probeert te verber
gen. Verder gaat ze veel duurder gekleed dan
ze van haar loon doen kan. Ze ligt in 'r bed
in zijden tricot pyjama's, wat zeggen jullie
daarvan? En nu met Kerstmis had ze een
armband aan, die enfin, het is maar beter,
niet te veel te zeggen.
Misschien behoort ze tot een familie,
die aan lager wal geraakt is, meende Astrid.
Dat zouden we dan toch al lang ge
hoord hebben, zei haar moeder.
Ze is anders echt aardig en prettig in
den omgang, kwam Lotten.
i— Dat Is ze, antwoordde mevrouw Bech»
en dat is misschien haar fort. Menschen,
die de gewoonte hebben, complimentjes te
maken, zijn beslist vreeselijk, maar hier zie
ik het meer in de zeer bijzondere omstandig
heden.
Toen ze zoover waren, was ik klaar met
dekken en daar ze in den salon hun stoelen
begonnen terug te schuiven maakte ik, dat
ik weg kwam, inwendig kokend van woede.
Hebben jullie het zilver nageteld? hadi
mevrouw Bever-Hansen gezegd. Een derge
lijk verdachtmaking kon ik niet, wilde ik
niet verdragen. Op dit oogenblik was ik vast
besloten, mevrouw Bech een onderhoud on
der vier oogen te verzoeken, en haar uit te
leggen, hoe het alles in mekaar zat. Maap
dan moest ik meteen m'n dienst opzeggen,
tengevolge van die dwaze bepalingen in onze!
weddenschap, dat ik incognito zal optreden,
net alsof ik een prinses van den bloede ben.
Ik geloof, dat wij in ons kleine stadje 'beveel
gewicht hebben gehecht aan het feit, dat ik
de dochter ben van directeur Breder.
M'n betrekking opzeggen, daarin had ik
geen zin. Dus zat er aiets anders op, dan de
beleediging te slikken en m'n mond te hou
den. Wat ik dan ook deed. Laten ze huni
zilver natellen, mijn geweten is gerust. En
eenmaal komt de groote dag, dat ik me kan
laten gelden en zeggen, dat ik heelemaal
geen zilver noodig heb.
Zóó is dus de toestand.
Verder hebben we velerlei emoties gehad
met Kerstmis.
.(Wordt vervolgd),.
