ALS IEMAND VERRE
REIZEN DOET...
In actie tijdens den
ploegwedstrijd te
Langley (Eng.), waar
aan deze week vele
mooie spannen deel
namen
De eerste auto's rijden over den nieuwen weg Nijmegen Druten,
die Donderdag onder stroomenden regen officieel geopend is
De drie verbouwde molens yan den Driemanspolder te Zoetermeer zijn Donderdag met eenige plechtigheid
en met medewerking van een straffen wind weer in gebruik genomen
Als het stormt te IJmuiden. De wH-
gekuifde golven slaan hoog over
den Di
De burgemeester van Leiden, mr. A van de Sande Bakhuyzen, vol
belangstelling voor het melken van een geitje op de vee- en
zuiveltentoonstelling, welke Donderdag te Leiden geopend werd.
Links achter den burgemeester prof. dr. H. C. L. E. Berger, directeur
van het Veeartsenijkundig Staatstoezicht
Mr. A. J. Enschede te Bloemendaal,
die benoemd verklaard is tot lid van
de Provinciale Staten van Noord-Hol
land, ter voorziening in de vacature
ontstaan door het overlijden van mr.
C. H. Guépin
Rabbijn L. H. Sarlouis tijdens zijn rede in de Donderdagavond in de Apollohal te Amsterdam door het Comité voor
Bijzondere Joodsche Belangen gehouden protestvergadering in verband met de nieuwe Duitsche Rijkswetten
H. M. de Koningin bracht Donderdagmiddag een bezoek aan de vee- en zuivel
tentoonstelling te Leiden, waar de vorstin het geëxposeerde met belangstelling
in oogenschouw nam. Een foto tijdens de rondgang op het tentoonstellingsterrein
FEUILLETON.
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
door ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
19)
„Wat kost nou eigenlijk zoo'n steentje?"
Informeert hij belangstellend op een groote
bijzónder mooie diamant aan Van Berquem's
vinger wijzend.
„Wat die kost? Och, vijf van die kinderwa
gentjes van u zal ik er zeker wel voor kun
nen krijgen!" antwoordt de diamantenkoning
geanimeerd.
„Ja, ja, dat dacht ik wel. Wat een geld
er toch in dergelijke steenen belegd wordt.
En bovendien is het nog dood kapitaal, dat
aan de maatschappij onttrokken is. Mijn wa
gentjes hebben tenminste nog een nuttig doel.
Zij geven werk, brengen geld in omloop en
wat het belangrijkste is: zij sparen tijd. En tijd
is meer waard dan geld. Tijdsbesparing be-
teekent een langer leven".
„Best mogelijk maar wat is uw lang leven
waard zonder mooie dingen, waartoe ik ook
mijn juweelen meen te mogen rekenen?"
Het antwoord van meneer SpÖrcke gaat
verloren in het applaus, dat losbarst als waar
deering voor de vertolking van Weber's com
positie. Het doet er ook weinig toe, wat de
automobielfabrikant nog te beweren heeft.
Deze twee zakenmenschen zullen het toch
nooit eens worden. Eén ding staat, echter wel
vast: de jeugd rekent dit bal aan boord tot
de mooiste dingen van het leven.
Het orkest speelt een wals van Johann
Strauss. Het schijnt over het algemeen nogal
geporteerd voor „klassiek muziek",
Harry Diesel danst met Nini. Lou Volkers
heeft reeds eenigen tijd scherp rond gekeken.
Eindelijk ontdekt hij naast meneer Pirzel de
knappe Roemeensche, die zij in Tetuan in een
vertrouwelijk gesprek met den notenkraker
hebben verrast. Hij baant zich tusschen de
dansende paren door een weg naar haar
tafeltje, maakt een uiterst correcte buiging en
vraagt haar ten dans.
Mevrouw Manescu werpt meneer Pirzel een
koketten blik toe, welke als een verzoek van
toestemming bedoeld is en deze knikt met een
welwillend glimlachje.
Volkei's danst min of meer houterig, maar
daaraan schijnt de Roemeensche geen aan
stoot te nemen. Zij is zeer spraakzaam en
Volkers voelt zich, mede door de charme, die
er van haar uitgaat, zoo op zijn gemak, dat
hij besluit van deze ongezochte gelegenheid
gebruik te maken om zijn nieuwsgierigheid te
bevredigen.
Na eenige algemeene opmerkingen over de
muziek en de omgeving zegt hij plotseling: „Ik
bewonder uw goede smaak, mevrouw".
De Roemeensche glimlacht gevleid. „Zoo?
Kan m'n toilet uw goedkeuring wegdragen?"
Volkers is even uit het veld geslagen. Haar
toilet? Lieve hemel; hoe kwam ze daarbij?
Daar had hij nog geen moment naar gekeken!
Spoedig weet hij zich echter te herstellen.
„Natuurlijk uw toilet is bewonderens
waardig, maar dat bedoelde ik toch eigenlijk
nietIk dacht er juist aan, dat u in
Tetuan, evenals wij. er de voorkeur aan hebt
gegeven zich van de groote karavaan af te
scheiden om de typisch inheemsche sfeer te
zoeken in de „stad Sevilla". Daarom heb ik
u werkelijk bewonderd!".
Volkers kijkt haar bij deze woorden scherp
aan en hij meent een oogenblik, dat zij wat
onzeker wordt. In ieder geval ontwijkt ze
zijn blik gedurende een seconde, maar in dien
korten tijd heeft zij haar zelfbeheersching
toch weer geheel terug gevonden.
„Het spijt me", zegt ze, glimlachend, „dat
ik deze loftuiting yah qe hand moet wijzen,
want ik herinner mij niet in het door u ge
noemde etablissement geweest te zijn. U moet
me dus bepaald met iemand anders verwisseld
hebben". Deze ontkenning schenkt Volkers de
overtuiging, dat ook de Roemeensche betrok
ken is bij een zaakje, dat het daglicht niet
kan verdragen. Maar nog stelt hij zich hier
mee niet tevreden.
„Merkwaardig hoe een mensch zich ver
gissen kan! Ik zou er een eed op gedaan heb
ben, dat u het was u en onze hutgenoot,
meneer Sliokowitsch!"
Madame Manescu's lach klinkt wat al te
luid en te geforceerd, als zij antwoord: „Slio
kowitsch Wat een vermakelijke naam!
Alleen om dien naam al betreur ik het, dat
u zich vergist hebt. Doet u mij een genoegen
en stelt u mij eens voor aan dien meneer Slif
SlipHoe zei u ook weer?"
„Sloikowitsch" helpt Volkers haar terecht,
maar voor verdere explicaties wordt hem de
gelegenheid ontnomen, want het orkest heeft
den dans beëindigd en laat zich nu door ap
plaus dwingen tot een herhaling. Volkers
applaudiseert mechanisch mee en werpt daar
bij onwillekeurig een blik door het venster.
Buiten in de diepe duisternis staat onbeweeg
lijk een man. De weerschijn van het licht in
de danszaal valt juist op zijn gezicht, zoodat
hij hem onmiddellijk herkent. Het is de no
tenkraker. Zijn gelaat staat nog onheilspel
lender dan anders.
Lou Volkers schrikt er bi.ina van. Wat moet
die vent hier? Dan wendt hij zich snel af en
zegt tot zijn dame: „Kijkt u maar eens naar
buiten. Daar staat de man, dien ik bedoel!"
Ook mevrouw Manescu kan een beweging
van schrik niet onderdrukken. Maar zij her
stelt zich bijna onmiddellijk en zegt glim
lachend: „Neen met dien man behoeft u
mij niet in kennis te brengen. Iemand, die
naar den naam Sliokowitsch luistert, heb ik
mij toch anders voorgesteld".
De muziek zwijgt, ondanks het aanhoudend
verzoek om een herhaling en Volkers geleidt
zijn aame naar haar tafeltje terug. Daarbij
werpt hij een vorschenden blik op meneer
Pirzel, den „tricot-graaf", 't Was hem een lief
ding waard te weten welke rol die kerel eigen
lijk speelt.
Gotlieb Pirzel koestert voor den „tusschen-
dekpassagier" echter niet de minste belang
stelling. Op 't oogenblik heeft hij trouwens wel
wat anders aan het hoofd. Popodotschi heeft
hem zoojuist verzocht om hem aan de knappe
madame Manescu te willen voorstellen en dit
verzoek is vergezeld gegaan van een veelbe-
teekenend knipoogje, dat Pirzel's gevoel van
eigenwaarde in niet geringe mate heeft ge
streeld. Ja. ja. hij begreep het heel goed: het
mooiste van elk bezit is toch maar de jalouzie
van anderen, minder gelukkigen.
Als aan Popodotschi's wensch is voldaan en
hij aan hun tafeltje heeft plaats genomen,
toont hij zich weer onmiddellijk de man van
de wereld. In minder dan geen tijd is hij met
de Roemeensche in een levendig gesprek ge
wikkeld en zelfs een voorzichtiger man dan
de heer Pirzel zou niet bemerkt hebben, dat
deze vlotte conversatie van minder onschuldi-
gen aard is dan zij oppervlakkig lijkt. Zoo
wel de vragen van Popodotschi als de ant
woorden van mevrouw Manescu zijn met de
meeste zorg gekozen en Pirzel ziet er niets
verdachts in, dat zij haar nieuwen kennis mee
deelt. besloten te hebben naar Juan-les-Pins
te gaan. Vrijwel iedereen aan boord is het er
over eens. dat Juan-les-Pins de eenige bad
plaats is. welke in den zomer voor een bezoek
in aanmerking komt. De diamantkoning, de
heer Van Berquem, juffrouw Collijn en de
heer Pirzel denken er precies zoo over en zij
zijn dan ook reeds overeen gekomen om hun
intrek te nemen in Hotel „Cöte d'Azur".
Popodotschi vindt het een schitterend plan
en verklaart er zich onmiddellijk vóór, dat de
aan boord aangeknoopte kennismaking aan
land wordt voortgezet. En ook hij besluit der
halve tot Hotel Cöte d'Azur in Juan-les-Pins.
Snavel is aanmerkelijk minder gelukkig.
Hem loopt dezen avond bepaald alles tegen.
De eerste dansen heeft hj[ lat^n voorbijgaan
en als hij er eindelijk toe besluit zich ook eens
op den parketvloer te wagen, blijkt van de
jongere dames nog slechts de dochter van de
Baltlsche barones beschikbaar. Zij is welis
waar niet aantrekkelijk vandaar, dat zij
thans ook als eenig muurbloempje fungeert
maar Snavel heeft een goed hart en uit
louter medelijden begeeft hij zich dan ook
naar haar tafeltje om haar ten dans te vra
gen.
Een oogenblik monsterde zij critisch zijn
toilet, maar overwegende, dat een man in
een blauw colbertje, nog altijd beter is dan
in 't geheel geen man, staat zij op het punt
aan zijn uitnoodiging gevolg te geven, als
haar moeder haar een blik toewerpt, waarin
het standsbewustzijn van vele generaties ligt
opgesloten. Dies blijft haar niets anders over
dan zachtjes te lispelen „Dank u ik dans
niét!" Maar als Snavel na een korte buiging j
wat verlegen afdruipt, kijkt zij haar adelijke 1
mama aan, met een paar oogen, die zeggen:
Alsof er een tand uit m'n kroon gebroken
zou zijn, als ik met die daar gedanst
had
In de volgende pauze overlegt Snavel op
nieuw met wie hij zal dansen. Tenslotte is het
hem eigenlijk totaal onverschillig, want de
eenige, met wie hij werkelijk graag zou heb
ben gedanst, zit op dit oogenblik in de toe
ristenklasse bij een of ander gezelschap
spelletje.
Op de twee al te luidruchtige dochters van
meneer Rosenfeld hebben de ritmeester en
diens zoon beslag gelegd, aan het tafeltje van
den reeder durft hij zich niet te wagen en
daar Volkers juist op Nini Collijn afstevent,
blijft voor hem, wanneer het orkest een fox
trot inzet, niemand anders over dan mevrouw;,
Manescu. ;i
(Wordt vervolgd),1
