ALS IEMAND VERRE
REIZEN DOET
Met nieuwe Fransche passagiersschip „Ville d'Alger", dat bestemd is voor den
dienst Marseille Algiers, is van St. Nazaire naar zijn bestemming vertrokken
De groote rit voor maileoaches als onderdeel van het concours hippique te
Braywood (Eng.) trok veel belangstelling. Een der koetsen passeert Windsor Park
Een legervliegtuig, een Fokkerjager D 16, is
Maandag tijdens militaire oefeningen op de Een kijkje op de brug over de Lek bij Vianen nadat Maandagmiddag
Leusderheide neergestort. De piloot sergeant h t s|uitstu|< op bestemde plaats was ingebracht
oteensma, wist zich met een parachute te red- r r
den. Het vernielde toestel wordt geborgen
De bekende zwemmer Joop
Stotijn is Maandag te den
Haag overleden. Hij be
haalde zesmaal in successie
het Nederlandsche kampi
oenschap schoonspringen
inatebU9 KT" 1 lV? V!aT 15 "-^middag ter p.aatse
aangebracht. - Een kijkje op d« werkzaamheden
Een schilderij, vervaardigd door
den kunstschilder C. W. Smith,
voorstellende H. M. de Ko
ningin en H. K. H. Prinses
Juliana aan het schaatsenrijden
op de Haagsche IJsbaan
FEUILLETON.
Een avontuurlijk verhaal van drie
studenten.
door ARNOLD BARTEL.
(Nadruk verboden).
22)
Min of meer teleurgesteld keert Diesel naar
zijn beide vrienden terug. Dat is nog niet
eens zoo heel gemakkelijk. Het schip slingert
zoo hevig, dat hij zich bij eiken stap jnoet
vastgrijpen. De mistral schijnt nog steeds in
kracht toe te nemen. Het zonnezeil is thans
los gescheurd en eenige matrozen wenden alle
pogingen aan om het in hun macht te krijgen
en op te rollen.
Ook Volkers en Snavel vermag de kalme
berusting van den kapitein niet te over
tuigen. „Als niemand ons wil assisteeren,
blijft ons niets anders over dan zelf de hand
aan den ploeg te slaan", meent Diesel. „Wij
zullen elk een taak op ons nemen", stelt hij
voor. „Jij, Lou, moet madame Manescu in het
oog houden, Snavel den notenkraker en ik zal
me met de bewaking van Nïnï belasten".
Aldus wordt besloten. Zij zijn het er welis
waar. over eens, dat het „schaduwwerk" zich
voorloopig slechts tot hun verdachten hut-
genoot zal moeten bepalen, omdat zij als
passagiers van de Toeristenklasse natuurlijk
geen toegang hebben tot de apartementen dei-
eerste klasse, maar als zij straks in Marseille
aan land gaan, zullen zij hun oogen open
houden. En daarmee komt dan tevens vast te
staan, dat ook zij hun tenten in Juan-les-Pins
zullen opslaan
L Zoolang men slechts water en lucht zag,
scheen het einde van de zeereis, niettegen
staande het programma dit voor vandaag aan
kondigde, nog vrij ver af. Maar hoe dichter de
donkere streep land aan de horizon naderbij
komt, hoe meer deze zich doet kennen als een
bergrug, des te meer ook worden de drie stu
denten er aan herinnerd, dat zij nu spoedig
afscheid van het schip zullen moeten nemen.
Voorbij deze bergen zal de „Ukami" de reis
zonder hen voortzetten. Eerst naar Genua en
dan door het Suezkanaal verder, steeds
verder
Als Snavel daaraan denkt, wordt het hem
wee om het hart. Niet, omdat hij zich zoo
aan de „Ukami" verknocht voelt; die mag,
wat hem betreft naar het andere eind van
de wereld varen. Maar wie hij wel zal missen,
dat is het onderwijzeresje, dat zich tot taak
heeft gesteld de negerkinderen in Tanga het
a.b.c. bij te brengen. En daar meneer Slivko-
witsch, zoolang deze als slachtoffer van de
•mistral in zijn hut ligt, toch geen onheil kan
aanrichten, zoekt de droevig gestemde Snavel
Hilde Boersma op om zich met haar voor het
laatst naar de boeg te' begeven, waar de
golven zoo heftig op den scheepsromp beu
ken, dat de spatten hen om de ooren vliegen
en zij moeite hebben om zich verstaanbaar
te maken.
Zoo heel erg is dat echter niet. Hoewel de
kust steeds naderbij komt, de bergen steeds
hooger worden en Marseille aan den voet daar
van reeds zichtbaar is, spreken zij slechts over
zeer onbelangrijke dingen. Bijna alle men-
schen, die kort voor een afscheid staan, doen
dat. Maar eindelijk, als zij den vuurtoren
reeds voorbij zijn, de rotsachtige eilanden
met het Chateau d'If en de forten passeeren
en de loods, wel verre van op een zeeman te
lijken, gekleed in een lichtgrijs colbert en met
een keurige stroohoed op, aan boord klimt,
acht Snavel toch den tijd gekomen haar te
vragen voor hoe lang zij gecontracteerd
heeft.
„Voor drie jaar", zegt zij. En dat lijkt haar
plotseling verschrikkelijk lang.
„Drie jaar herhaalt Snavel. En het
klinkt als een eeuwigheid.
„En wat doen we dan?" informeert hij
verder. „Bent u van plan uw heele leven als
onderwijzeres bij de zwartjes door te bren
gen?"
„Dat weet ik nog niet
„Maar dat zult u toch moeten wetenI"
dringt Snavel aan. „Wij gaan toch direct aan
land!"
Daar moet het meisje nu toch om lachen.
Zij neemt haar alpine-muts af en laat den
wind door haar bruine krullen spelen. „Als
u mij vertelt, wat uw aan land gaan met mijn
besluit te maken heeft, kan ik misschien ant
woord geven".
„Wat dat met elkaar te maken heeft? Wel,
ik hoop over drie jaar afgestudeerd te zijn
en een behoorlijke positie in de maatschappij
te hebben".
Nu zet Hilde haar muts weer op en ze
heeft het daarbij zoo druk om haar lokken
behoorlijk op hun plaats te krijgen, dat zij
slechts luchtig en zonder Snavel aan te zien
kan zeggen: „Dan zal het wel van dien meneer
met die behoorlijke positie in de maatschappij
afhangen, wat ik over drie jaar doe
„Afgesproken!" zegt Snavel. En dat eene
woord klinkt als een liefdesverklaring en
honderd eeden van trouw tegelijk.
Het is alles veel sneller gegaan dan zij ver
wacht hadden. De „Ukami" ligt aan de Quai
de la Joliette in Marseille, met zware trossen
in bedwang gehouden, door een loopplank met
het vaste land verbonden en aangegaapt door
havenarbeiders van de meest uiteenloopende
huidskleuren. Hier ontmoeten Europa, Afrika
en Azië elkaar.
In alle haast worden de koffers gepakt en
uit de hutten naar boven gesleept. In de
rooksalon der eerste klasse worden de passen
gecontroleerd en geld gewisseld,
De drie studenten deelen hun 'gemeen-
schappelijken reiskas in drie gelijke deelen.
Dat lag aanvankelijk weliswaar niet in de
bedoeling, maar nu zij op het „oorlogspad"
gaan, zullen zij elk voor zichzelf moeten zor
gen. En reeds zoodra zij de loopbrug gepas
seerd zijn en .voet aan wal hebben gezet,
maken zij zich gereed voor de achtervolging.
Slechts Snavel laat, als gevolg van een lang
durig en innig afscheid, wat te lang op zich
wachten, waardoor de Notenkraker hem bijna
ontglipt. Maar eindelijk staat toch ook hij
met zijn koffer voor de douane-beambten.
Daar moeten zij allen opnieuw wachten,
zoodat niemand onbemerkt kan ontkomen.
Meneer Slivkowitsch schijnt trouwens niet
zooveel haast te hebben en Snavel kan zich
indenken, wat daar de oorzaak van is. De
cassette, die met zooveel voorzorgsmaat
regelen in Antwerpen aan boord is gebracht,
bevindt zich zeker niet onder de talrijke
koffers van Hendrik van Berquem en Nini
Collij n.
Jean Martin schijnt het een of ander voor
te bereiden. Hij heeft een zeer vertrouwelijk
gesprek met eenige dienaren van de haven
politie en het duurt dan ook niet lang of er
rijdt een gesloten wagen voor, welke zeer veel
overeenkomst vertoont met die in Antwerpen.
Onder scherp politietoezicht wordt daarop de
cassette van boord gebracht.
Diesel heeft zich in de onmiddellijke om
geving van Nini Collijn opgesteld. Hoewel hij
haar zeer beleefd en vriendelijk groet, doet
Nini of zij hem niet kent. Hij bestaat eenvou
dig niet meer voor haar. Diesel trekt zich dat
bijzonder aan, maar hij laat dat niet blijken.
Tenslotte staat hij hier niet als de verliefde
jongeling, maar als particulier detective, die
zichzelf vrijwillig met de bewaking van haar
veiligheid heeft belast. En die gedachte stelt
hem in staat haar onvriendelijke houding niet
al te zwaar op te nemen.
Nini stapt met Hendrik van Berquêm in
een auto. Jean Martin blijft ditmaal achter,
lot groote voldoening vgn fiteseycjie qg
zijn beurt eveneens een taxi neemt en in zijn
beste Fransch den chauffeur opdraagt den
wagen te volgen.
Belangwekkender schijnt vooralsnog het
vervoer der diamanten. Naast den chauffeur
nemen twee zwaar bewapende politie-agenten
plaats. Achter den wagen met den waardevol-
len inhoud volgt Jean Martin in een open
taxi, waarachter in een gesloten auto de No
tenkraker en tenslotte, eveneens ln een
huurauto Snavel.
Slivkowitsch moet echter tot zijn niet ge
ringe teleurstelling ervaren, dat de hem zoo
na aan het hart liggende cassette in een safe
in de Banque de France wordt gedeponeerd.
Daar kan hij er voorloopig niet bij
Het ziet er dus naar uit, dat men niet van
plan is vandaag nog verder te reizen en
Slivkowitsch blijft derhalve niet anders over
dan een hotel op te zoeken. Snavel, die hem
volgt, stelt met voldoening vast, dat het een j
goedkoop hotel is. Als dat autorijden nog wat i
langer geduurd had en Slivkowitsch ook ove-
rigens de allures van een man in bonis zou
hebben aangenomen, zou Snavels taak als j
detective zekre spoedig beëindigd zijn ge- 1
weest.
Lou Volkers gaat het niet zoo voor den wind.
Hoewel Madame Manescu en meneer Pirzel de
voorkeur geven aan een wandeling hun
bagage hebben zij aan een kruier toever
trouwd blijken zij op een eerste rangs hotel
af te stevenen.
Er zit voor Volkers niets anders op dan
hier eveneens zijn intrek te nemen, maar als
hij de groote, luxueus ingerichte hall betreedt
en een picolo zich onmiddellijk over hem en
zijn armoedig koffertje ontfermt, voelt hij
zich toch een oogenblik minder op zijn ge
mak.
(Wordt vervolgd.).
