i iso X
Hcedeumms
HERFST-
IDEEëN
SNELHEIDS-KONINCINNEN.
Ons Wekelijksch
Knippatroon.
van Amerongen's
Hoedenmagazijnen
VRIJDAG 27 SEPT. 1933
HAARDE M'S DAGBCAD
T4
(Adv. Ingez. Med.l
Waar ligt Parijs aan? Aan de Seine heb
ben altijd geleerd, maar onderzoekingen
van bekwame aardrijkskundigen zouden uit
gemaakt hebben, dat het moet zijn aan de
Yonne, dat n.l. de Yonne de hoofdrivier is en
dat de Seine de bijrivier is, dat dus niet de
Seine naar zee stroomt, maar de Yonne.
Dst een aardige hoed V-A'
niet altijd duur be- y f
hoeft te zijn, bewijzen ■-
U deze DRIE
MODELLEN
gemaakt van goed
vilt, in ZWART,
BRUIN en BLAUW
welke zijn genomen W
"t—
«eete van K. J-A
Onze collectie in velours, haarvilt en
en fluweel is buitengewoon, terwijl de prijzen
LAGER zijn dan U zelfs van ons verwacht.
Het wil toch nog niet goed, zoo dadelijk na
de mooie zomerdagen in de donkere warme
winterkleeren te kruipen en daarom heeft
Madame Mode de charmante overgangs-
toiletjes bedacht, die ons moeten verzoenen
met de nadering van het barre jaargetijde. De
stoffen, die we dragen, zijn warm, hoewel
nog vroolijk van tint. Als de japon dik ge
noeg is, hoeven we geen mantel te dragen,
terwijl ook het charmante maixtelcostuumpje
een ideale dracht is voor de koele, maar toch
nog zonnige dagen.
Op de illustratie ziet u een mantelcos
tuumpje, opgefleurd door een gestreepte
shawl. Daarnaast een aardige mantel van na
turel kleux-ige angora wol. Tenslotte een japon,
die door de knoopgarneering veel weg heeft
van een mantel. Interessant zijn de mouwen.
De japon is touwkleurig met langwerpige
roode knoopen gecompleteerd.
HET MENU VOOR DE HEELE WEEK
(Adv. Ingez. Medj
Zondag:
aardappelcroquetjes;
kalfsoesters, bloemkool, gekookte aardap
pelen;
sneeuwpudding.
Maandag:
carbonaden, savoyekool, gekookte aard
appelen;
fruit.
Dinsdag:
osselappen, spersieboonen, gekookte aard
appelen;
vanillepudding.
Woensdag:
gehakt, worteltjes, gekookte aardappelen;
chocoladepudding.
Donderdag:
biefstuk, andijvie, gebakken aardappelen;
gries met rozijnen.
Vrijdag:
gebakken makreel, rijst;
beschuit met appelmoespuddihg.
Zaterdag
gebakken bloedworst met schijven appel,
stamppot van roode kool met aardappelen;
moccapudding.
Haar antwoord laat me even wijs, bijna
even wijs: „Dat weet ik niet, zegt ze daar
heb ik eigenlijk nooit over gedacht. Waarom
doet men dingen? Je moet iets doen en
ik heb liier de meeste aardigheid in altijd
gehad bovendien. Toen ik nog heel jong
was (ze ziet er als een dertiger uit) ben ik
er al mee begonnen. Eerst op motorfietsen
dat was hier in Engeland later in Frankrijk
ook auto-racen".
Ze woont in Frankrijk vertelt ze, en rijdt
daar ook het meest. Haar naam heeft ze
daar in Montlhéry gemaakt. Het record, voor
de grootste snelheid op die baan 147.8 mijl
per uur staat op haar naam.
„Maar waarom", onderbreek ik haar weer,
vastbesloten haar het geheim te ontfutselen,
„waarom hebt ge plezier in racen? Wat is
de aantrekkingskracht: de snelheidssensatie,
het avontuur, het-plezier om op een nieuw
terrein met mannen te wedijveren? Wat is
het precies?"
Ze glimlacht en denkt even na. We zitten
op twee benzineblikken in het schuurtje,
waarin de race-wagen van Mrs. Wisdon, een
der andere mededingsters, in zielige stukken
uiteenligt, lijdende aan een onherstelbaar
defect.
„Ik weet het heusch niet", zegt ze. „Het is
de motor en de actie misschien ook het
gevoel van iets intens te doen. Het element
van winnen en wedijveren, is misschien
helaas maar erg zwak bij me ontwikkeld,
en in ieder geval interesseert het me niet of
ik van mannelijke of vrouwelijke collega's
win".
„Het feit, dat u een van de vier vrouwen
bent, die morgen voor het eerst aan de
Brookland-500-mijlrace deelnemen, is dus op
zichzelf geen sensatie", vraag ik.
„Iedere race is een sensatie" is het kalme
antwoord, ..Ik wedijver niet met mannen, niet
met vrouwen; ik wedijver met collega's-
racers".
Wat haar vooruitzichten voor morgen zijn?
Daar kun je eenvoudig niets van zeggen, op
een lange baan als de 500-mijl. Daar kan van
alles gebeuren. Een paar weken geleden heeft
ze hier het korte afstandsrecord voor vrouwen
op Mrs. Kathleen Petre ook één der deel
neemster voor de race van morgen ver
overd, met een snelheid van 135 mijl (bijna
220 K.M.) per uur. Maar op zoo'n langen af
stand kun je er werkelijk niets van zeggen,
vooral niet op zoo'n ruwe baan als Brook-
lands, laat ze er op volgen en ik zie dat
in gedachten haar starende oogen de baan
volgenrond en rond en rond, 500 mijl,
dat is ongeveer 8G0 K.M. in het rond.
Ik wensch haar succes voor den dag van
morgen. Het laatste was ik van haar zie, is
een been in roode pantalon, dat tusschen de
wielen van haar Derby uitsteekt. Het laatste
wat ik van haar hoor, is een zekere stem. die
van onder den wagen bevelen aan mecaniciens
uitdeelt
Waarom, zeg ik tegen mezelf, zouden
vrouwen niet aan autoraces deelnemen? Waar
om zouden die vrouwen, die er zooveel plezier,
zooveel zelfverzekerdheid en zooveel zelfver
trouwen met hun werk uithalen, als Mrs.
Stewart ongetwijfeld doet, waarom zou die
niet racen? Het lijkt me plotseling de een
voudigste kwestie ter wereld.
Tevreden met deze uitkomst van mijn pro
bleem, begeef ik me met een 30 mijl snelheid
huiswaarts, zonder me daarvoor op mijn beurt
te geneer en.
VR. SILLEVIS.
(Mrs. Stewart heeft de 500 mijlrace niet
gewonnen. Die eer is te beurt gevallen aan
haar mannelijken collega John Cobb.
Red. HJ>.Ï
m
Brookland-500-mijl-race.
KINDERKLEEDiNC
Het wordt langzamerhand weer tijd om aan
de wintergarderobe voor de kindex-en te gaan
denkexi. En zooals dat voor kixideren het bes
te is, moet deze weer zoo eenvoudig en prac-
tisch mogelijk zijn!!
Een manteltje met schouder kapjes is niet
alleen heel aardig, maar ook practisch. daar
het lekker wax-m zit. Het jurkje van gebloem
de mousseline wordt zoo recht en eenvoudig
mogelijk gehouden. Een enkel kanten kraag
je is voldoende als garneering. Jongens kun
nen we tegenwoordig al net zoo aardig klee-
den als meisjes. Of vindt u het afgebeelde
„pak" op de illustratie niet alleraardigst?
Het blousje met het opknoopbroekje is zeer
gewild voor het kleine jongetje. De schuine
insteekzakken geven het geheel iets kordaats.
Nr. 576: aardige cape om te dragen over
een lichte japon. Benoodigd materiaal: 1.50
meter van 100 c.M. breedte. Prijs van het pa
troon: 38 cents per stuk.
Na. 588A: aardigs blouse van gestreepte zij
de. Benoodigd materiaal: 1.75 meter van 100
c.M. breedte. Prijs vaxi het patroon; 38 cexit.
Nr. 588B: mooie rok van Engelsche stof.
Benoodigd materiaal: 2 maal de hoogte plus
10 c.M.; prijs van het patroon 38 cent per
stuk.
De afgebeelde patroxxen zijn in alle maten
tegen de nevenvermelde prijzexx te verkrijgen
bij „Afd. Knippatroxien" van 't bvxreau van
dit blad
AAN HUIS GEBONDEN
De jeugdige moeder van eenige kirxdereix
doet haar beklag: ze is zóó aan huis gebonden
door de kleintjes, nooit kan ze er eexxs even
uitloopen. Hulp heeft ze niet, daar is het in
komen van haar man niet naar, dus moet
ze de kinderen voor elk wissewasje meene
men. waardoor ze er natuurlijk toe koxnt, de
benoodigde boodschappen op te zamelen erx ze
dan ineens achter elkaar af te doen. Maar we
weten er alles van: boodschappen doen met
kleixxe kinderen is een corvée en een ver
moeiend corvée bovendiexi.
Wil ze 's avonds eens uit, dan is ze afhanke
lijk van een vriexidelijke buur of een familie-
lid die wil komen oppassen, en xiatuurlijk kan
ze daar maar zelden gebruik van makexi.
Het kinderlooze vrouwtje van den dorps
dokter wordt door haar moeder beklaagd:
altijd is ze aan huis gebonden, als het dienst-
meisje uit is moet mevrouw thuis blijvexx en'
nu de hulp met vacantie is, kaxi ze geen voet
buiten de deur zettexx.
De vrouw vaxi den winkelier zou ook zoo
dolgraag eens een tijdje met vacantie zijn ge
gaan, maar wie behartigt dexx winkel wan
neer zij exi haar man de zaak ixx dexi steek
zouden latexi? En kan de betaalde kracht die 1
ze daarvoor nemen moeten, hun belangen zoo
goed behartigen in een toch al zoo moeilijken
tijd als deze?
Zoo zijrx er meer vrouwen op te noexxxexi, die
om eexi of andex-e x-eden eexi gebonden leven
leiden en die toch wat graag eens een tijdje
heele maal vrij zouden willen zijn zooals de
ongetrouwde vriendin of kennis die een be
trekking heeft en die met haar vrijen tijd kan
doen en laterx wat ze wil. Misschien verdient
ze wel niet zoo erg veel, maar haar vrijheid
heeft ze daxx toch maar exi je behoeft geen
rijkaard te zijn om toch van die aanlokkelijke
vrijheid volop te kuxixiexi gexxietexi.
Eix zelfs al heeft deze vrouw een geboxiden
leven, de vrije tijd, dien zij heeft, is dan toch
maar heelemaal voor haarzelf alleen, terwijl
de moeder van het drukke gezin, of de vrouw-
van den dorpsdokter, of de vrouw van den
winkelier nooit klaar zijrx met haar kleine en
groote plichten.
Dat is de zaak. bezien van het standpunt
van degene die zich gebonden voelt, maar
van den anderen kant ziet het er wel eexiigs-
zins anders uit.
De vrouw met de betx-ekking zal inderdaad
wel xia vijf of zes uur haar dagtaak als be
ëindigd kunnen beschouwen, exi ze zal zich
vrij voelen om te doen waar zij lust in heeft.
Maar wellicht zal dat haar geen gevoel van
bevrediging geven, alles wat zij doet, gebeurt
immers voor haarzelf alleen, en of ze het
nu niet of wel doet, maakt weinig verschil,
niemand zal er haar om prijzen of er afkeu
rend over spx-eken.
Zij zal kunnen uitgaan, zij zal haar plezier
tjes hebben, zij zal genieten van de vrijheid,
maar wanneer zij een paar dagen later op
bezoek is bij een getrouwde vriendin, die een
paar kleuters om zich heen heeft, zal zij.
met al haar vrijheid zich de ai-mste van de
twee voelen, en daai-om meer t-e beklagen zijn-
dan de andere. Want wie zuiver voelt, moet
toch in haar diepste binnenste weten, dat
voor elkaar wat over hebben in het huwelijk
meer geluk geeft dan vrijheid oxn te doen en
te laten wat mexi wil, maar zoxider een
mensch voor wie alles wat de ander doet
even belangrijk is als voor hemzelf.
In licht costuum Mrs. Kathleen Petre, in het donker Mrs. Stewart, twee
snelheidskoninginnen van de Brooklandsbaan.
Vrouwen in de
oorverdoovend lawaai van proefloopende ma
chines en ploffende uitlaatpijpen, van
schreeuwende mécaniciens en drukdoende
race-autoriteiten. Ik had dat lawaai tot nu
toe enkel en alleen met mannen geassocieerd
en liep me af te vragen welke bekoring dit
draaiende leven, dit machinale gewiel voor
vrouwen heeft. Ik kon er zelf het antwoord
niet op vinden en was opgelucht, toen ik een
blauwen raeewagerx met een in het rood ge-
kleede figuur xiit de baan zag komen, die
brommend, en ploffend zijn garage opzocht.
Een vrouw met een scherp regelmatig gezicht,
dat een kalme vastberaden uitdrukkixxg had,
nam met een tevredexx gliixilach haar handen
van het stuur en gaf met eexx rustige stem
aaxxwijzingen aan haar mecaniciens. Ze zette
één voor één haar beenen op den beganen
groxxd: een slanke figuur, een forsche recht-
oppe houding, een fleurig licht rood water
dicht trainingscostuum. Voor me staat de
eenige vrouw, die een wereld-race-record op
haar naam heeft staan, een verdienste van
welks sensatie ik me geen voorstelling kan
maken. Ik gun me er bovendien den tijd niet
toe, want ik trappel inwendig van nieuws
gierigheid naar het antwoord op de vraag
die me sinds vanmiddag bezighoudt:
„Waarom", vraag ik Mrs. Stewart, „doet ge
dit auto-racen?. Wat is de bekoring ervaai,"
Anegang 24 - Frankestr. 3-5
Waarom Mrs. Stewart
van racen houdt.
LONDEN, 20 September.
Ook de daarnevens afgebeelde kixxderman-
tel is eenvoudig en recht.
Smalle banden galon vormen een grappige
gax-neering.
De hoedjes, die men zoowel jongens als
meisjes kan laten dragen als ze nog zoo klein
zijn, zijn de aardige wit vilten hoedjes, met
het randje al dan niet opgeslagen.
Zonderling geld. In China is tegenwoor-
dig geld in omloop vaxx koper vermengd met
zand, zoodat het onmiddellijk te herkennen
is aan den glasglans. Het heeft zoo weinig
waarde, dat arbeiders hxxn weekloon in em-<
toxers moeten meedragen.
„Is Mrs. Stewart hier op het oogenblik?"
vraag ik. „Hier" is de Brookland-race-baaxx,
waar morgen de snelste lange afstands-race
verreden worden. „Mrs. Gwenda Stewart" is
één van de vier vrouwelijke racers, die voor
het eex-st zijxx uitgenoodigd aan dezen tot nu
toe louter mannelijken snelheidswedstrijd
deel te nemen.
„Mrs. Stewart?" Het antwoord bestaat uit
een handgebaar in de richtixig van een hel
derblauw lijntje met een roode stip in het
midden, dat over een sloopend grijs vlak
voortschiet. En om me met mijn conclusie
te helpen, die op zooveel snelheid nog niet
is ingesteld, laat mijn zegsman er ixi gewone
taal opvolgen: „Mrs. Stewart oefent op de
baaxi".
Daar had ik, die me met niet meer daxi
geixiiddelde sxielheid beweeg, me bij xieer te
leggerx en in afwachting van haar terugkeer
uit den snellen cirkel in het dagelijksch leven,
liep ik eens wat rond te kij^n tussctésn het
