1
BIOSCOPEN.
Radiomüziek der week
ZATERDAG 19 OCTOBER '1935
H A" A R E E M'S D A G B E A D
8
LETTEREN EN KUNST
HET TOONEEL
Mien van KerckhovenKling
Elias van Praag en Mien van Kerckhoven i
Het Proces van Vivian Vare.
In mijn kritiek over de voorstelling van De
Demi-Monde, waarvan hier in den Jans
schouwburg verleden week de première is ge
gaan, heb ik mijn bezwaren tegen deze wel
zeer verouderde comedie uiteengezet, maar
toch kan ik mij verklaren, hoe mevrouw Van
KerckhovenKling er toe gekomen is Suzanne
d'Ange voor haar 25-jarig jubileum te kiezen.
Hoe knap actrice ook. meestal staat zij op het
tooneel op het tweede plan en slechts zelden
kreeg zij de gelegenheid in een groote rol een
stuk te mogen dragen, doordat die doorgaans
aan de eerste dramatische actrice werd toe
vertrouwd. Zoo was het reeds in den tijd van
Comoedia. bij welk gezelschap zij doorgaans
in de schaduw moest staan van Greta Lobo,
zoo is het ook gebleven bij Het Centraal Too
neel, waar Tüly Lus de aangewezen actrice is
voor ae dramatische hoofdrollen. Slechts zel
den kwam zij in ae groote stukken tot de
hoofdrollen toe en het moet voor de ambi-
tieuse, ernstige kunstenares, die Mien van
Kerckhoven is, wel eens pijnlijk zijn geweest
zich zoo dikwijls voor de eerste partijen al
thans in de belangrijke stukken te zien pas
seer en-
Had zij zich aan een zwakker gezelschap
verbonden, dan zou zij waarschijnlijk wel de
plaats van eerste actrice hebben ingenomen,
maar zij prefereerde in een sterk ensemble te
staan en daarin in de haar toegewezen rollen
te excelleeren. En dat is heel verstandig van
haar geweest, want zij heeft zich vooral in
de laatste jaren op het plan. waarop zij
staat, ontwikkeld tot een van onze beste ac
trices.
Zij heeft creaties geleverd, die troffen door
innigheid, sterk beleven en zeer knappe en
conscientieuse uitbeelding.
Maar het is heel begrijpelijk, dat een
actrice van haar talent er naar verlangt om
eindelijk ook eens in een beroemde virtuozen-
rol te toonen, wat zij kan en vandaar waar
schijnlijk de keuze van Suzanne d'Ange, die
door de zeer grooten van een vroegere gene
ratie bij voorkeur werd gespeeld, omdat zij
zoo veel speelmogelijkheden biedt. En een
tweede motief zal wel zijn geweest, dat haar
man Constant van Kerckhoven op haar
feestavond in een bijna even beroemde rol, die
van den raisonneur Olivier de Jalin. zou
komen te staan.
Wij hebben mevrouw Van Kerckhoven in
heel haar carrière kunnen volgen, al van den
tijd af, toen zij nog Mientje Kling was en
in den Frascati-schouwburg met Louis Chrls-
pijn o.a. in Het Cafétje optrad. Zij
bracht voor de planken reeds dadelijk heel
veel van nature mee: een knappe tooneel-
verschijning, een mooi figuur, een welluidende
stem en een aangeboren speeltalent. En daar
bijeen zeer grooten ernst. Voor een
ensemble was zij daarom altijd een kracht
van niet genoeg te schatten waarde.
Ik herinner mij niet. dat Mien van Kerck
hoven ooit iets heeft bedorven; nooit was zij
„slecht", altijd voldeed zij in het ensemble
en ik heb rollen van haar gezien, die ik mij
ook na zoo vele jaren, met dankbaarheid
hen blijven herinneren, omdat zij zoo voor
treffelijk gespeeld werden.
Wie. die bijvoorbeeld indertijd Vlam in die
prachtige opvoering van Comoedia heeft ge
zien, zal ooit die scène tusschen Greet
Lcbo en Mien van Kerckhoven vergeten,
waarin, Honka aan Anna over haar leven ver
telt. Welk een fel levend en tegelijk ont
roerend figuurtje was Honka, dat meisje van
de vlakte, zooals zij door Mien van Kerkhoven
werd gegeven.
Vooral in de laatste jaren onder regie van
Cees Laseur is Mien van Kerkhoven artisMek
zeer gegroeid. Haar spel heeft zich steeds weer
verdiept en verinnerlijkt, bijna elke nieuwe
rol werd een creatie van beteekenis en wij
zouden het dan ook betreuren als zij door
haar jubileum het milieu van het Centraal
Tooneel, waarin zij zoo volkomen paste, voor
goed zou hebben verlaten.
Op welk een voornaam niveau bracht zij
bijv. de figuur van Aimée Barge in Bernard en
Jeanne, hoe vrouwelijk teer, ingetogen en diep
doorvoeld was in dit stuk van Henri Duvernois
haar spel. Met welk een overrompelend
aplomb, breed, rond sappig en gul speelde zij
de burgerlijke madame Bourjeon wel een
heel ander soort vrouw in Les Vignes du
Seigneur, zóó dat deze rol de groote verheu
genis van den avond werd. Diepe weemoed
was er in haar bedrogen Vrouw in Voor be
wezen Diensten en zij speelde die rol met
zulk een hartstochtelijke overgave, dat zij in
het groote tooneel der afrekening een rilling
door het publiek deed gaan. Gaf zij ook niet
een markante, schrijnende uitbeelding van
Anna Crossan, de in haar liefde herhaaldelijk
ontgoochelde vrouw in „Afkloppen"?
Ook in den tijd van Comoedia en De Speel
doos herinner ik mij vele door Mien van
Kerckhoven uitnemend gespeelde rollen. Voor
al in de door Constant van Kerckhoven hier
geïmporteerde Amerikaansche blijspelen, wist
zij door haar elan en entrain dikwijls vaart
en spirit aan de voorstellingen, te geven.
MiejS van Kerckhoven is ook met veel suc
ces voor de film opgetreden. Het was nog in
den begintijd van haar loopbaan en zij heette
nog Mientje Kling, toen zij hier te Haarlem
bij de Holland ia-Film onder regie van L. H.
Chrispijn en Maurits Binger vele knappe din
gen heeft gedaan en het heeft mij dan ook
verwonderd, dat men in de laatste jaren, nu
de Hollandsche film weer een tijd van op
bloei beleeft, niet meer van het filmisch ta
lent van Mien van Kerckhoven beeft gepro
fiteerd.
Mien van Kerckhoven heeft vooral in de
laatste jaren getoond, dat ons tooneel
haar nog veel mag verwachten. In De Hooge-
school der Liefde, het allergeestigste blijspel
van Marcel Gerbidon en Paul Armont bewees
zij nog onlangs, welk een voortreffelijke
comedienne van distinctie wij in haar be
zitten en zij mag dan ook verwachten, dat
Amsterdam haar op haar jubileum-avond de
eer zal geven, die haar krachtens haar talent
toekomt.
J. B. SCHUIL.
Het de Boerv. Rijk-Ensemble.
'N CEWAACD EXPERIMENT.
Verleden jaar heeft de dilettanten-vereeni-
ging Tonevo hier 'n klucht gespeeld, die ge
titeld was De Reserve-Vrouw, en door 'n
zekeren mijnheer Joh. van Doorn naar het
Amerikaansch was bewerkt. Het lijkt mij wel
zeker, dat de heer Van Doorn en de bewerker
van 'n Gewaagd Experiment, het stuk, dat
het ensemble van mevrouw de Boervan Rijk
hier gisteren op de eerste abonnements
voorstelling in den Jansschouwburg heeft ge
speeld. uit precies dezelfde bron geput hebben
want de 2 stukken gelijken op elkaar als het
eene ei op het andere. Het is Amerikaansche
import, die wij nu niet bepaald kunnen be
wonderen en het is eigenlijk wel heel jam
mer, dat een actrice van de kwaliteit van
mevrouw de BoerVan Rijk aan een on
mogelijke rol in een dergelijk product haar
talent moet geven. Is er nu voor een tooneel-
speelster van haar kracht een actrice, op
wie Nederland terecht trotsch is geen
betere rol te vinden dan van 'n oude
gar?onne, die den heelen avond in 'n soort
harem-broek rondloopt, sigaren rookt en 'n
tekst krijgt te zeggen, waarin wij met den
besten wil van de wereld geen enkel geestig
woord konden opdiepen. Nu ja, het publiek
lachte omdat mevrouw de Boer tenslotte van
elke rol zelfs van de meest onmogelijke
nog wel iets grappigs weet te maken, maar
het was 'n lach, die ons soms pijn deed, om
dat wij deze actrice te hoog achten voor dat
soort werk, dat wij het best kunnen kwali-
ficeeren met Zondag-avond-amusement.
Daarom vonden wij de keuze van deze zou-
telooze klucht voor een abonnementsvoor
stelling dan ook zeer ongelukkig.' Men kan
van mij moeilijk eischen. dat ik den onmo-
gelijken inhoud hier weergeef. Waarom 'n
mop over te vertellen, die je zelf hopeloos
mislukt vindt.
Ook over de opvoering kon ik nu niet be
paald verrukt zijn. Zij was wel in den geest
van het stuk, maar die geest, ziet u, die was
het nu juist, die het hem deed en mij heel
den avond zoo hinderde. En in de wijze, waar
op Willem van der Veer in in zijn dronken
schap speelde al was het dan ook een ge
fingeerde dronkenschap ging hij werkelijk
de grenzen van den goeden smaak te buiten.
De heer Pollé, die de rol indertijd bij Tonevo
speelde, wist meer maat te houden en gaf
hierin den beroepsacteur feitelijk een lesje.
Het de Boer-van Rijk-Ensemble heeft
betere stukken op zijn repertoire dan deze
Amerikaansche klucht. Voor 'n Zondagavond,
a la bonne heure, maar in de week op 'n abon-
nementsvoorstellmg lijkt mij dit „Gewaagd
Experiment".... 'n gewaagd experiment.
J. B. SCHUIL.
lijk een verrassende oplossing); wat tooneel-
tjes van humorist ischen aard; een paarlen-
collier, dat verdwijnt en weer voor den dag
komt en beurtelings echt en valsch heet te
zijn: aan het eind weer duisternis, geknip
met electrisch licht, een revolverschot, vechten
in 't donker; boeien; 'n beetje sentimentali
teit; ontmaskering van den gentleman-dief
en een dame in 't rood, die alleen achterblijft.
Maar zij zal wachten. Op wien? Op den
gentleman-dief natuurlijk. Want over drie of
vier jaar komt hij wel vrij, heeft de detective
gezegd. En nu houdt ze van hem, wat ze
eerst niet deed.
De leden van den werkenden kring van
„Nieuw Leven" hebben hun uiterste best ge
daan, Om dit stuk op bevredigende wijze ten
tooneele te voeren en zijn daarin wel ge-
De butler Worgan, in schijn een misdadiger,
in wezen een politieman, die bovendien in
vroeger tijd de liefde had weten te wekken
van de kolonelsdochter met wie de gentle
man-dief later getrouwd is en terwille van
wie de kolonelsdochter, Nancy Macdonald,
verkeerde dingen heeft gedaan, met het
parelsnoer, wist waar dit noodig was zeer
goed de geheimzinnige spheer te scheppen,
die het publiek moet brengen in de spanning
waar het tenslotte om te doen is.
George Fairfax was een goede gentleman
en een goede öiei (maar dii laatste merk je
pas in het derde bedrijf) vooral in het tooneel
van de ontmaskering voldeed hij wel in zijn
schampere hooghartigheid tegenover den
detective. Dat de verlangens van dezen man
ook nog wel uitgaan naar andere, minder
concrete dingen dan paarlencolliers en derge
lijke, kan hij ons niet zoo gemakkelijk doen
gelooven; daarvoor had zijn spel te weinig
diepte.
Nancy Macdonald was ook wat vlak in haar
uitbeelding en voor een kolonelsdochter was
haar uitspraak ook te weinig verzorgd. Nu is
George een moeilijke naam om goed uit te
spreken.
De detective, die aan het eind alles uit
brengt, voldeed beter als politie- dan als
societyman, wat hij in dit stuk toch ook
behoort te zijn. Maar over 't algemeen was
hij toch wel een aannemelijke figuur.
Bessie was goed als het aardige zenuwach
tige dienstmeisje, dat gemakkelijk bang ge
maakt kan worden en de minder beteeke-
nende figuur van den kolonel.' James Reed,
vond een bevredigende vertolking.
Het stuk. dat behalve de spannende scènes
ook gedeelten heeft, die de aandacht niet
blijven vasthouden, omdat er te veel in ge
praat wordt, had bij de stampvolle zaal een
groot succes.
E.
gezorgd. Na een begin dat treffend is, rustig
en behoorlijk logisch van opzet, al mag men
bezwaar maken tegen het plotselinge vertrek
van de moeder, zonder haar kind zelfs een
oogenblikje te hebben willen zien, beleven we
een middenstuk dat op vele plaatsen verras
send is. Soms nadert het de ontroering van
een groote tragedie, dan weer de humor van
een uiterst beschaafd-geestige film.
En dan het eind. Een eind dat zoo op effect
berekend is, dat slechts een Amerikaan 't ooit
heeft kunnen maken. Ongetwijfeld: „men" wil
deze film. En waarom ook niet? Zij is span
nend, er is van alles in, er is zeer veel goeds in
en het einde is gelukkig. Dat dit wel wat uit
den toon valt,enfin.
Laten we liever onze aandacht bepalen tot
het middenstuk, dat gelukkig verreweg het
grootste deel is. Zeer juist doorzien is de wijze
waarop Lukas de teleurstelling van het ver
trek van zijn vrouw opneemt, verwerkt en er
in berust, om geleidelijk te komen tot interesse
voor zijn secretaresse, welke interesse pas aan
het einde in liefde overgaat.
Herwonnen geluk. Een film, die bezighoudt,
voldoening van het gelukkig einde schenkt en
in het midden meer waardeering verdient.
Hoe de Abessynische oorlog eruit ziet, wordt
in het voorprogram gelukkig (of helaas?) niet
getoond, maar wel hoe de Italianen eenerzijds
en de Abessyniers anderzijds oprukken, evenals
de immense vreugde in Rome, na den val van
Adoea.
Een korte schets van circa vijf en dertig
jaar geleden, toont de film in haar beginjaren,
een aardige grap in bliksemsnelheid opgeno
men.
Een echte film van het genre „tweeaeter"
heeft menigeen gezonde lachkrampen bezorgd
en een eveneens geestige teekenfilm besluiten
de opsomming van dit program.
TO OXEELVEREEXIGING
„NIEUW LEVEN".
De Butler.
De 25-jarige Geheelonthouderstooneelver-
eeniging ..Nieuw Leven", heeft het seizoen in
den Stadsschouwburg Vrijdagavond geopend
nfèt „De Butler" detective-stuk in drie be
drijven door Jan Fabricius.
Een detective-stuk, niet Fabricius' meester
stuk. Alles zoo'n beetje door elkaar: veel
spanning; het begin van het eerste bedrijf
in 't donker met aan_ en uitgeknip van elec
trisch licht; een geheimzinnige butler die
iedereen voor een gentleman-dief houdt, maar
die een geheimen politieman is met een
pruikje op; een soort wereldreiziger, die ook
al detective is; een society-gastheer, die ten
slotte de gentleman-dief blijkt te zijn (waar-
LUXOR THEATER.
Herwonnen geluk.
Haarlem kent den
laatsten tijd veel
Nederlandsche pre
mières. Het Luxor
Theater heeft er
deze week weer een:
Herwonnen geluk.
Wat dit voor een
film is?
Amerikaansch.
Amerikaansche ro
mantiek, een ro
mantiek dus. die ons
wel eens wat vreemd
zal aandoenman
en vrouw scheiden,
de moeder van den
nieuwen man van
de vrouw wil het
zoontje uit het eer
ste huwelijk hebben,
intrigue, schandaal
Paul Lukas in „Her
wonnen geluk".
met de waarlijk keurige secretaresse van den
eersten man. bekentenissen van de egoïstische
schoonmoeder, huwelijk van den eersten man
en de secretaresse, het zoontje blijft waar het
was.
Romantiek in een notedop. Uitstekend spel
van Lukas, den eersten man. Vlot, zakelijk,
lief, ontroerd, kortom steeds wat het zijn moet.
Ook de anderen vertoonen goed spel behalve
de overdreven schrijfster, die gelukkig maar
kort op het doek blijft.
Herwonnen geluk. Dit duidt op een gelukkig
einde, niet waar? Daarvoor is voortreffelijk
FRANS HALS THEATER.
Lente in Parijs.
In een der befaamde Parijsche nachtclubs
treedt een zangeres op. die door haar charme
en haar groot talent een breede schare van
bewonderaars trekt. Daaronder is ook graaf
Paul d'Orlando; hij koestert een zeer serieuze
liefde voor de temperamentvolle Simone en
die liefde is wederkeerig. Maar Simone voelt
zich blijkbaar meer tot de Bühnen dan tot een
vreedzaam huiselijk leven aangetrokken en
daarom weigert zij aanvankelijk haar leven
aan dat van haar adellijken aanbidder te ver
binden. Paul laat het zoover komen, dat hij
voor de oogen van zijn zwaar beminde van den
Eiffeltoren dreigt te springen, een geste of
liever een komedie die echter de gewenschte
uitwerking mist. Maar wel levert dat avontuur
een ander resultaat op, want op den toren
ontmoet Paul een jong meisje, Mignon ge
naamd, dat ook met zelfmoordplannen rond
loopt en ook al wegens zoo'n netelige harte-
kwestie. De beide teleurgesteiden besluiten
daar in de hoogte hun respectievelijke amou
reuze problemen op te lossen door de twee
andere betrokkenen jaloersch te maken en zoo
opvallend mogelijk aan den boemel te gaan.
Echter hebben inmiddels ook Simone en
Mignon's driekwart echtgenoot want het
huwelijk zou dieiizelfden dag voltrokken wor
den elkander gevonden en die twee beslui
ten hun toevlucht tot een soortgelijk wapen
te nemen. Van dat oogenblik af beginnen de
narigheden en misverstanden los te komen.
Het viertal komt tenslotte terecht op het
kasteel van Mignon's verstandige, overigens
liardhoorende grootmoeder, waai' wij van de
zonderlingste situaties getuige zijn. Gelukkig
weet de wijze burchtvrouwe ten langen leste
de oorspronkelijke gelieven door een geslaagde
interventie tot elkaar te brengen.
Dit is, heel in 't kort, de kern der gebeur
tenissen uit „Lente in Parijs". De attractie van
de film is ongetwijfeld Mary Ellis, die over een
fraai stemgeluid beschikt en als Simone in
ruime mate gelegenheid krijgt haar vocale
prestaties ten beste te geven. Ook als vertolk
ster van een .sketch" toont zij haar kunnen.
De andere vrouwelijke hoofdpersoon wordt ge
speeld door de jeugdige Brïtsche actrice Ida
Lupino. die van het jonge bruidje een frissche
uitbeelding geeft. Tullio Carminatie, bekend
uit „One night of love" speelt de rol van Paul
d'Orlando.
Het voorprogramma bevat in de eerste plaats
het binnenlandsche en buitenlandsche jour
naal, waarin episoden zijn opgenomen van
den Italiaanschen opmarsch naar Adoea.
„Jungle waters" is een interessant cultuur
filmpje, dat o.m. iets van de vangst van kro
kodillen. schildpadden en slangen laat zien.
En Popeye, onze geteekende vriend met de
wonderbaarlijke spinazie, beleeft weer opwin
dend en vermakelijk avontuur.
EEN VOORBESPREKING
DOOR KAREL DE JONG
Het was te verwachten, dat Bruno Walter,
die ons kort geleden een vertolking van
Bruckner's Vierde Symphonie gaf, zijn perio
dieke werkzaamheid als dirigent, van het
Concertgebouworkest niet zou afbreken zon
der tenminste ééne van Mahler's Sympho-
nieën op zijn programma geplaatst te heb
ben. En zoo zien we nu de Eerste van Mahler
voor Zondag aangekondigd.
In het verslag van het laatste Bachcon-
cert, waarop de Vierde van Brückner werd
uitgevoerd, is juist Mahler's Eerste even ter
sprake gekomen. Het was naar aanleiding van
de klanken, die de omringende natuur in het
gemoed van den toondichter wekt. Niet in de
eerste plaats imitatie van natuurgeluiden
dus. Eigenlijke, beschrijvende muziek wilde
Mahler net zoo min als Brückner. De aandui
dingen. de programma-achtige verklaringen,
die Mahler zelf omtrent zijn eerste sympho-
nieën gegeven heeft, zijn alle ontstaan nadat
de werken zelf reeds voltooid waren en ze
grijpen alle er naast. „Titan" heeft hij zijn
Eerste Symphonie genoemd: wat is er voor
onze verbeelding titanisch in de morgenwan
deling over het door de zon beschenen veld.
in den dorpsdans. in de half weemoedige, half
sarcastische uitbeelding van des jagers be
grafenis, die de eerste drie hoofddeelen ons
achtereenvolgens laten hooren. Daarna, in
het vierde hoofddeel, ja, dan vlamt het op met
een schrijnende dissonant, dan volgt een wor
steling, maar een worsteling van een gekwet
ste menschenziel. En ook de poging om die in
tonen uit te beelden is een worsteling geble
ven, onevenwichtig, on-overzichteliik voor de
meeste hoorders. Een kenmerkend voorbeeld
van wat men den „wilden" Mahler noemde.
Dat vierde hoofddeel neemt, ongeveer de helft
der partituur in. Den titel „Titan" heeft
Mahler zelf achteraf maar laten vervallen:
zij bracht de verbeelding eer in de sloot dan
op den wal.
De inleiding van het eerste hoofddeel schil
dert mm of nmer de stemming van den vroe
gen ochtend, vóór zonsopgang. „Alsof de stilte
•ct klinken geraakte, spant zich de hooge a in
de fluittonen der violen, alten en celli boven
de lage A der bassen en boven een langzaam
slepend kwarteninterval der houtblazers, dat
den lateren koekoeksroep voorbereidt en dat,
zooals liet bij Mahler meestal is, hier nog als
in den diepste n slaap en als verstijfd, de the
matische kiemcel beduidt, waaruit het geheele
hoofddeel opgroeit. Dit klinkt door die lig
gende stemmen als van verre gelijk een wek
kende roep, eerst in de clarinetten, dan in de
veraf opgestelde trompetten; hoe langer des
te levendiger en sneller vermaant het tot
ontwaken;'t kwarteninterval wordt tot den
koekoeksroep, die lustig als een morgengroet
in het diepe zwijgen binnendringtWeder
stilte; alleen die geheimzinnige a trilt zacht
jes, geheel onstoffelijk, als de stem van den
ochtendnevel verder en in de hoorns verheft
het zich als een rustig, ernstig lied van den
wachterDan wordt het weer stilal
leen in de diepte klinkt het nog voort en het
is alsof weer de duisternis intrad. Den on
heilspellend, schemerachtig, sluipend motief
van celli en bassen n.b. zeer nauw verwant
met het hoofdthema van Brahms' Tweede
Pianoconcert! „door een bevende, nauwe
lijks hoorbare paukenroffel, maakt zich ken
baar; zijn beteekenis wordt in het laatste
hoofddeel verklaard. Daarbij, in den oor-
spronkelijken vorm en in de verkleining, de
kwartenschreden van het begin, als een zich
uitrekken voor het ontwaken, en dan maakt
zich het hoofdthema los. dat geheel gelijk is
aan het tweede van de „Lieder eines fahren-
den Gesellen"; de canonische nabootsing volgt
er terstond op. Verder gaat het in vroolijke
beweging, steeds lustiger en lichter de
triangel klinkt, de leege kwinten van de
bassen worden voor den dans gestemd: maakt
plaats voor de jeugd!" Zoo ongeveer be
schrijft Richard het begin dezer sympho
nie, die Mahler op zijn 29ste jaar schreef.
„Wordt het niet een mooie wereld? zegt de
vink in het aangehaalde liedje. Toen was de
jonge componist nog vol idealen; zijn Ne
gende Symphonie. zijn „Lied von der Erde",
zijn „Icli bin der Welt abhanden gekommen",
die in zijn laatste levensjaren ontstonden, be
wijzen hoe weinig van zijn illusies verwezen
lijkt werd. Toen hij in 1911 als 51-jarige
overleed ging een eenzame, teleurgestelde,
voor altijd heen. In de elk geval heeft men
hem na zijn dood niet vergeten; zijn werken,
zélfs die welke door de ongehoord groote be
zetting die zij eischen slechts in bijzondere
gevallen in aanmerking komen, worden uitge
voerd en door velen bewonderd. Tot de aüer-
grootsten zal men Mahler toch op den duur
niet kunnen teilen, wijl hem, bij alle groot
heid van zijn bedoelingen, de macht en de
zelfcritiek ontbrak om dat allergrootste in
volmaakte gedaante te modelleeren. Alvorens
van zijn Eerste Symphonuie af te stappen
wil ik er nog even aan herinneren, dat het
derde hoofddeel begint met een groteske be
werking van het bekende „Broeder Jacob,
slaapt ge nog?", waarvan het thema n.b. door
de contrabassen ingezet wordt. Mahler's voor
liefde voor populaire wijsjes komt ook nog op
andere plaatsen in dit hoofddeel tot uiting.
We willen nu eens in de andere program
ma's voor de komende week rondkijken. Lalo's
„Symphonie espagnole" heb ik er niet min
der dan driemaal in gevonden: Zondagavond
uit Parijs radio en Weenen, Woensdagavond
uit Hilversum II, waar onze jonge landge
noot Constant Moerman de solopartij zal
voordragen. Het nieuwtje is van dit werk al
lang af, maar men hoort de frissche melo
dieën nog altijd gaarne, trots de vele herha
lingen, die Lalo er naar het voorbeeld der
echt-Spaansche componisten in aange
bracht heeft. Het was aan den beroemden
Spaanschen violist Pablo de Sarasate opge
dragen.
Henk Badings' Derde Symphonie wordt
tweemaal gegeven: Donderdag door het
Concertgebouw. Vrijdag door het Utr. Sted.
Orkest. Tweemaal in één week door twee
verschillende orkesten: dat is voor een mo
dern Nederlandsch werk wel een ongekend
succes en getuigt van een waardeering als aan
den grootmeester der moderne Nederlandsche
componisten tot nog toe niet te beurt viel.
Eenige korte aanteekeningen bij deze sym
phonie heb ik onlangs in deze rubriek gege
ven: ik kan dus nu volstaan met daarnaar te
verwijzen.
De pianomuziek voor vier handen, die Vrij
dagavond door Hilversum II uitgezonden
wordt, is hier verleden jaar door het En-
gelsche duo Bartlett-Robertson gespeeld. Ik
voor mij geef aan die van Bizet de voor
keur boven die van Debussy, in de eerste vind
ik veel meer geest en afwisseling dan in de
laatste. Echter is de schrijfwijze van Bizet
hier en daar nogal onhmdig en voor de goed?
uitvoering van „Jeux d'Enfants" worden twee
ervarene en fijnzinnige spelers vereischt, die
er echter veel artistiek genoegen aan kunnen
beleven en er aan anderen mee kunnen be
reiden. De hooge prijs van het werk zal jam
mer genoeg voor velen een bezwaar zijn.
De „Rhapsodie espagnole" van Liszt (Hil
versum n. Dinsdag) is een bewerking van de
Fr'ies d'Ecoa«T>e" en d-» Jota jn
de laatste komt een melodie voor, die Mahler
in de posthoornsolo zijner Derde Symphonie
te pas gebracht heeft.
REMBRANDT-THEATER
Josef Schmidt in „Een ster
valt van den hemel".
Voor de liefhebbers van den zang van Josef
Schmidt draait deze week in het Rembrandt-
theater een uitgezochte film. De Lumina-film
„Een ster valt van den hemel" wordt namelijk
geheel beheerscht door dezen beroemden
tenor.
De handeling, die
opgebouwd is rond de
vocale prestaties van
Schmidt, heeft niet veel
om het lijf. Een aar
dige liefdeshistorie,
waarin de lieftallige
jongedame, die drie
bewonderaars heeft,
tenslotte natuurlijk
bij den goeden, Josef
Schmidt, terecht komt.
Het heeft nog wel
wat voeten in de aarde
voor het zoover is,
maar nadat een pijn
lijk misverstand is
opgehelderd is alles
Josef Schmidt. jn orde.
De jonge, talentvolle, maar onbekende zan
ger Josef Rainer, die Schmidt voorstelt, heeft
nogal wat pech, daar steeds op het kritieke
moment, waarop hij zijn levenskans zal krijgen,
iemand een citroen gaat eten, waardoor hij
gaat watertanden en niet verder kan zingen.
Maar tenslotte krijgt hij toch zijn verdiende
succes. En daar hij ook het meisje zijner keuze
krijgt, eindigt de historie zeer gelukkig.
De rolprent, die voor een groot gedeelte in
filmstudio's speelt, biedt den hoofdvertolker
gelegenheid te over zijn zangkunst ten toon
te spreiden. Hij doet dit dan ook op de van
hem bekende aangename wijze en de twee
schlagers van deze film: „Ein Stern fait vom
Himmel" en „Ich singe dir ein Liebeslied" op
de meesleepende muziek van May zullen onge
twijfeld succes hebben.
„Een ster valt van den hemel" is een film
met een luchtigen inhoud, maar zal velen,
vooral den vereerders en vereerdsters van Jo
sef Schmidt en zijn zang, een genoegelijken
avond verschaffen. Een amusementsfilm van
de goede soort.
In het voorprogramma draait, behalve de
gebruikelijke journaals, waarin ditmaal uit
voerig het bezoek van den grijzen „vader van
de film" Lumière aan ons land wordt ver
toond, een grappig teekenfilmpje van Leon
Schlesinger. De lotgevallen van de voorwer
pen, die zoodra het huis verlaten is, levende
wezens worden en zich gedurende enkele uren
amuseeren, doen een oogenblik denken aan de
sprookjes van Hans Andersen.
Op het tooneel vertoonen de vier Bragaars
levende beeldengroepen en verrichten hun
acrobatische toeren op voortreffelijke wijze.
PALACE CINEMA VARIéTé.
De Kribbebijter.
„De Kribbebijter" zet zijn triomftocht in
Haarlem voort, nu in Palace Cinema. Toen de
film de vorige week in Rembrandt Theater
jing, is zij reeds op de meest waardeerende
wijze besproken. De voortdurend groote op
komst van het publiek bewijst, dat „men" het
met de gunstige beoordeeling volkomen eens
is. Het stemt tot groote vreugde, dat ook ónze
filmindustrie tot een zoo goed product in staat
is. Er is ook Vrijdag weer verbazend genoten
van „de Kribbebijter"; de twee koppen in de
advertentie van Donderdag, die van Cor Ruys
en die van Louis de Bree, geven zoo prachtig
de twee zoo uiteenloopende karakters weer
van deze twee; zaagt U ooit sterker antipoden?
Tusschen die twee karakteruitersten speelt
zich het geheele scenario af, zij vormen elk
voor zich, de grenzen waarbinnen het gebeu
ren vervat is. Men verzuime niet deze film te
gaan zien.
De journaals geven o.a. tafereelen uit den
oorlog ItaliëAbessynië.
Op het tooneel heeft Koos Speenhoff Jr. en
zijn vrouw ons best geamuseerd. Koos Junior
is een allergezelligste causeur, die met zijn
geestige liedjes en zijn vlotte optreden, mèt
zijn vrouw een daverend succes had. Hij kon
tot zijn spijt aan het nadrukkelijk verlangen
van het publiek, om nog een toegiftje te geven,
niet voldoen; een volgenden keer zouden hij
en z'n vrouw hopelijk het we! kunnen doen.
Als Koos Jr. wéér komt, ga ik zeker weer naar
hem luisteren.
AGENDA
Heden:
ZATERDAG 19 OCTOBER
Stadsschouwburg: Fritz Hirsch operette
„Die Czardas Fürstin." 8 uur.
Kantoor N.V. Wed. Oosten en Zoon's Tapij
ten- en Bedden-handel. Buitengew. Aand.h.
vergadering. 8 uur.
Gebouw Olympia: Bal, 82 uur.
Luxor Sound Theater: „Herwonnen geluk"
(Age of indiscretion). 2.30 uur. Daarna aoor-
loopende voorstelling van 7 uur tot 11.30 uur.
Palace Cinema Variété: De Kribbebijter met
Cor Ruys en Louis de Bree. Op het tooneel:
Koos en Polly Speenhoff Jr. 2.30, 7 en 9.15 u.
Frans Hals Theater: „Lente in Parijs', 2.30,
7 en 9.15 uur.
Rembrandt Theater: „Een ster valt van den
hemel" met Josef Schmidt. Op het tooneel 4
Bragaars. 2.30, 7 en 9 15 uur.
Teyler's Museum, Spaarne 16. Geopend op
werkdagen van 11—3 uur, behalve 's Maan
dags. Toegang vrij.
ZONDAG 20 OCTOBER
Stadsschouwburg. Wilsonsplein: „Bibi" door
de Tooneelgroep „Het Masker". 8.15 uur.
Gemeentelijk Concertgebouw: Reductie-
voorstelling voor de lezers van Haarlem's Dag
blad van .kamertjeszonden" door het Gezel
schap Jan Nooyl 8.15 uur.
Gebouw H K. B.: Dansen van 8 u. tot 11.30 u.
Frans Hals Theater: Cultuur-wetenschap
pelijke filmcyclus ,X?e Truc-film". 11.30 uur.
Bioscoopvoorstellingen des middags en des
avonds.
MAANDAG 21 OCTOBER
Stadsschouwburg. Wilsonsplein: Mij. tot
bev. der Toonkunst: Concert Zino Frances
catti (viool). Aan den vleugel: Theo van der
Pas. 8 uur.
Bioscoopvoorstellingen des middags en des
avonds.
ROOSTER VAN APOTHEKEN
(Samengesteld door den Inspecteur der
Volksgezondheid),
Voor de apotheken, die toestemming ge
vraagd hebben om 's avonds, 's nachts en
Zondags te sluiten, is door den Inspecteur
der Volksgezondheid een sluitingsrooster op
gemaakt.
Van Zaterdag 19 Oct. des avonds 8 uur tot
en met Vrijdag 25 Oct. zijn de volgende apo
theken op Zondag 's avonds na acht uur en
des nachts geopend.:
H. J. M Bartels, Apotheek Loomeyer, Bar-
'liori'straat 11. Tel. 10175.
B W F-*"un-on. 15 •"k-a.'>othe°k. Klever-
paikweg 13. Tel. 11793.
W. P. Woutersen, Apotheker, Koninginne
weg, 3, TeL 12038.
