75*
STIENS
h Aula*
BARTELJORISSTR.
HAARLEM
Pédicure
TAFELKLE DEN
DIVANKLEDEN
DRESSOIRLOPERS
SCHOORSTEENLOPERS
KAPSTOKKLEDEN
KUSSENS - THEEMUTSEN
PERZISCHE KLEEDJES
PERZISCHE KUSSENS
VOETZAKKEN
WOLLEN PLAIDS
MAR. LEDEREN POUFS
MIMITAFELTJES
HAARDBANKJES
BOEKENKASTJES
VERSTELB. FAUTEUILS
HAARD-FAUTEUILTJES
TIJDSCHRIFTEN-BAKJES
SERVEER-BOYS
METALEN LEESLAMPEN
GESMEED IJ ZEREN
EN OLD FINISH
LEESLAMPEN
VERCHROOMDE
EN NOTEN KAP
STOKKEN - PARA-
PLUIEBAKKEN
PRESBURG
lONDERDAG 28 NOVEMBER 1935
HAARLEM'S DAGBLAD
21
De heer Arnold Beekvliet was zeer uit zijn
umeur. en hij had er reden toe. Als men,
öijk de heer Beekvliet, bij wijze van morgen-
roet, op zijn ontbijttafel een schrijven van
>n aangenomen neef vindt, die nederig, doch
eer dringend verzoekt om spoedige toezen-
iag van het bagatel van honderd gulden,
an kan men toch immers bezwaarlijk een
roolijk gezicht zetten!
De oude heer, die het eerzaam beroep van
entenier uitoefende, was in zulk een ge-
oeglijke stemming beneden gekomen en juist
illde hij zijn onverdeelde aandacht aan het
ereedstaande ontbijt gaan wijden, toen neef
eodoor dat briefje die stemming geheel deed
erdwijnen.
„Vraagt ons Leootje weer geld, manlief?"
iformeerde mevrouw Beekvliet, die al spoedig
tisschen het knorrige gezicht van haar echt
enoot en de zooeven ontvangen brief een
erband zocht.
„Daar breng je nu een anderman's kind
oor groot!" bromde de heer des huizes. En
oornig vervolgde hij: „Is het geen schande,
at zoo'n kwajongen, die ik iedere maand
ijn geregelde ruime toelage geef. dat zoo'n
ervelende kwajongen, zeg ik. mij nog elk
ogenblik aan boord durft komen met der-
elijke mooie praatjes! Waar heeft hij al
at geld voor noodig! Dat durft me nu weer
londerd gulden vragen!'
Mevrouw wist op dit alles niet veel te ant
woorden. Ook zij vond, dat Leo wel wat erg
oekeloos met geld was.
Leo Beekvliet, die reeds op jeugdigen leef-
ijd, na den dood van zijn ouders, door oom
n tante Beekvliet als kind was aangenomen,
iad zich steeds mogen verheugen in de bij-
ondere genegenheid zijner tante, die, zelf
inderloos, hem aardig verwend had. Zelfs
nu nog was ze er gedurig op uit, hem zoo-
Kei mogelijk zijn zin te geven. De jonge
can was student aan een der hoogescholen
n ons land en studeerde daar Economie en
Staathuishoudkunde. Doch bij die „Practische
tudie" scheen hij nogal geld te kunnen ge-
iniiken. Oom zorgde geregeld voor de „ruime
naandelijksche toelage", steeds daarbij de
rermaning voegende om toch vooral zuinig
te worden. Een vermaning welke door neef
steeds met gepasten eerbied werd anagehoord
joch die toch niet de uitwerking had welke
»m er van verwachtte. Leo had doorloopend
eldgebrek!
Mevrouw achtte het gewenscht, met het
cog op de knorrigen bui van den heer des
sulzes, voorloopig niet verder op de zaak in
gaan, doch in stilte besloot zij later op den
lag, er nog eens op terug te komen. Zij kon
laar Leo niet zoo in den steek laten.
Aan de koffietafel was manlief opvallend
til. De ontevreden stemming scheen nog niet
feheel verdwenen. Toch zou mevrouw het
tuaar eens wagen
„Zeg man, zouden wij Leo zijn zin maar
niet geven? Hij zal het toch niet zonder
noodzaak vragen, denk ik".
„Jij trekt ons dierbaar neefje altijd voor,
tsaar ik blijf er bij, als wij den jongen niet
rap houden, komt er niets van hem te-
ccht
„Het Is morgen St. Nicolaas", vervolgde
nevrouw, die deed alsof zij de opmerking
an haar man niet hoorde. „Laten wij hem
iet geld voor zijn St. Nicolaas geven. Kom,
k laat bijden koekbakker een hart bakken
a daarin een bankbiljet van honderd gulden
toppen. Hoe vind je dat idee? Dat wordt
jan een ware surprise, hè! Afgesproken?"
ilevrouw had het pleit gewonnen. Mijnheer
af aan den wensch zijner vrouw gehoor,
loewel onder protest. „Het is voor jouw ver-
ntwoording als het nog eens verkeerd met
en jongen afloopt".
Mevrouw was in den laatsten tijd aan dat
ireigement wel gewoon geraakt. Des middags
elde de oude dame aan koekbakker Zoet-
neijer een klein doosje, waarin een bank
biljet van honderd gulden, ter hand met op-
iracht er een hart van banket om te bakken.
De koekbakker had dergelijke zaakjes wel
meer bij de hand gehad en den volgenden
werd het kostbaar gebak bij de familie
ieèkvliet bezorgd.
Terwijl mijnheer het cadeau netjes en zorg
vuldig inpakte, kon hij toch niet nalaten nog
eens zijn ongenoegen uit te spreken over de
eorgeloosheid en verkwisting van de jeugd in
tegenwoordigen tijd. „Ik heb in het
doosje, behalve het bankbiljet nog een pa
piertje gevoegd, met een enkel woord van
waarschuwing. Ik heb er op geschreven:
„Betaal je schulden, wees zuinig, dan alleen
kun je vooruit komen".
„Ik hoop dat Leo dat nu eens ter harte
lal nemen".
Dat hoopte mevrouw eveneens.
Mijnheer stelde het pakje aan Klaas, den
«steller op O., ter hand. „Klaas, je moet dit
Jij mijn neef. mijnheer Beekvliet bezorgen.
Haar pas er goed op hoor, er zit waarde in!"
„Wees u maar niet bevreesd, ik behandel
liet alsof het van mezelf is", was het ant
woord. Klaas had veel verplichting aan den
ouden heer Beekvliet, daar deze, op voor
spraak van neef Leo, eenige maanden ge-
Joden, den ouden besteller honderd gulden
iiad geleend, teneinde den man in staat te stel
len, de koopsom van een nieuwe vrachtauto
te kunnen voldoen.
Zoo terloops informeerde mijnheer Beek
vliet even hoe het met de afbetaling stond.
„Nu, mijnheer, ik en mijn vrouw, we zijn
inig, en ik hoop in den loop van het vol
gende jaar u het geld te kunnen teruggeven
Honderd gulden is een groot bedrag en dat
keeft een arm man als ik niet zoo dadelijk
elkaar. U begrijpt, met den koop van die
nieuwe auto ben ik totaal uitgeput in mijn
geld".
Ja, dat kon de rentenier zich wel voor
stellen en ging huiswaarts.
Op den langen weg naar O. bepeinsde Klaas
dat 't toch een verdraaid moeilijk werk was
om zoo'n honderd gulden te besparen. Hij
werkte den heelen dag, zijn vrouw was zuinig
als de beste, maar honderd gulden krijgt men
toch niet in een vloek en een zucht bij elkaar
Het was nog mooi geweest, dat mijnheer Leo
kekvliet een goed woordje bij zijn oom had
ïedaan. Zoodoende had hij gelukkig de auto
leelemaal af kunnen betalen. Een bovenste
'oost mensch toch, die mijnheer Beekvliet
*)nd Klaas.
Die „bovenste beste mensch", liep eenigs-
1 ns ongeduldig zijn kamer op en neer. Het
fait dan ook moeilijk om kalm te blijven, als
o hospita dringend vraagt om betaling van
iet pen*'-ngeld. dat je toevallig moest gebrxr-
ken om t j rekening van een paar gehputicr
tuifjes te voldoen! Als het verzoek aan oom
Beekvliet nu maar een gunstig onthaal had
Eevonden.
Daar werd gebeld. Een oogsnblik later ont
ving de jonge man het pakje van zijn oom en
tante. „Klaas vraagt of êr nog wat te zeggen is
mijnheer", vroeg de hospita beleefd.
„Laat hem maar even wachten, juffrouw".
Mijnheer Beekvliet gunde zich haast geen
tijd om het pakje te openen. Zou oom er het
gevraagde geld bijgevoegd hebben?Hè,
een hart van banket?! Anders niet? Geen
geld? Waarom stuurden ze nu zoo'n kinder
achtig stuk taart en repten ze met geen woord
van de honderd gulden!
Daar kwam de juffrouw weer binnen:
„Mijnheer, Klaas wacht nog steeds".
Nu moest die vrachtrijder voor de bezorging
van zoo'n stuk taart nog een fooi op den koop
toe hebben! Wat kon mijnheer Beekvliet dat
koekbakkerswerk schelen! Wacht, fluks het
hart in een papier gewikkeld.
Nee maar, dat vond Klaas toch aardig. Jam
mer, dat mijnheer weer zoo vlug naar binnen
was gegaan, zoodat Klaas niet eens gelegen
heid had om te bedanken. Maar dat kwam
wel terecht. Gauw naar huis en de vrouw blij
gemaakt!
Welk een verrassing voor de oude luidjes,
toen het gebak te voorschijn kwam. Er werd
een lekker bakje koffie gezet en Klaas' vrouw
begon het hart aan te snijden. Maar welk een
schrik, toen daar een doosje te voorschijn
kwam, dat, na opening, een bankbiljet van
honderd gulden bleek te bevatten. Eerst lang
zamerhand drong het tot de brave menschen
door dat mijnheer Beekvliet hun op zoo milde
wijze had bedacht om hen in staat te stellen
de schuld van honderd gulden aan den ouden
heer Beekvliet af te doen. Het stond immers
zoo duidelijk op het bijgevoegde briefje: „Be
taal je schulden, wees zuinig, dan alleen kun
je vooruit komen".
Klaas en zijn vrouw waren de gelukkigste
menschen ter wereld en vervuld van dankbaar
heid jegens hun weldoener, duurde het gerui-
men tijd voor zij dien nacht den slaap konden
vatten.
Als gewoonlijk was de vrachtrijder den vol
genden dag reeds vroeg uit de veeren om zijn
dagelijkschen tocht te ondernemen. Toen hij
het huis van mijnheer Beekvliet passeerde, lag
zijn „weldoener" nog in zoete rust, doch de
hospita stond blijkbaar reeds op Klaas te
wachten. Zij overhandigde hem een brief van
mijnheer Beekvliet aan den ouden heer Beek
vliet gericht en droeg den besteller op dien
brief ten spoedigste te bezorgen.
„Dat komt in orde, juffrouw", verzekerde
Klaas.
Eenige uren later ontvingen mijnheer en
mevrouw Beekvliet het schrijven van Leo. Hun
dierbare neef schreef hun:
Beste Oom en Tante!
Vriendelijk dank voor het heerlijk St. Nico-
laasgeschenk, dat mij uitmuntend smaakt Ik
heb er reeds een flink stukje van gegeten. Mag
ik u nog eens vriendelijk herinneren aan mijn
verzoek om de toezending van de honderd
gulden? Wellicht wilt u het geld vanmiddag
wel aan den besteller mee geven. Na harte
lijke groeten,
Uw dankbare neef LEO.
Toen de oude lui dit hadden gelezen, lachten
zij smakelijk om het gelukken van hun list.
Mijnheer meende, dat Leo inmiddels de duiten
wel zou hebben gevonden en mevrouw hoopte
dit ook maar, want neef moest niet zoo lang
in het onzekere blijven.
Iets later op den dag werd Klaas de vracht
rijder bij den heer Beekvliet aangediend. Klaas
zou mijnheer gaarne eens particulier „over
zaken" willen spreken.
Eenigszins verwonderd over dit bezoek, be
gaf de rentenier zich naar het zijkamertje.
„Wel Klaas, wat is er van je verlangen?"
klonk het den vrachtrijder tegen, toen deze
het kamertje binnentrad.
„Goemorgen, mijnheer, ja ziet u, ik wilde
zooveel als afbetalen".
„Afbetalen. Klaas!"
„Precies. Mijn schuld aan u afdoen". Glun
der lachend vervolgde de oude: „Dat had u
zeker niet kunnen denken".
Nu, na het gesprek van gisteravond had
mijnheer dat stellig niet gedacht.
„Dan heb je zeker al een heel goeden St.
Nicolaas gehad, man".
„Dat zou lk denken". Langzaam met beven
de handen haalde de oude man uit zijn porte
feuille een wel wat verfrommeld bankbiljet
van honderd gulden te voorschijn, overhandig
de dit den rentenier en vroeg beleefd: „Zou
mijnheer me nu misschien mijn schuldbeken
tenis zooveel als terug willen geven?"
De rentenier kwam altijd in vroolijke
stemming, wanneer hij geld ontving, en toen
hij Klaas de schuldbekentenis toereikte, voel
de deze twee rijksdaalders in zijn hand glij
den.
„Voor je prompte betaling. Klaas. Flink van
je. hoor, om zoo vlug je schuld te voldoen.
Doe je best maar. en wees zuinig".
„Daar zal het niet aan mankeeren en ik
dank u nog wel hartelijk voor uw goedheid
mijnheer. Nog iets te bezorgen bij uw neef?
Neen? Och. och. och, wat een bovenste beste
mensch is die mijnheer Leo toch!"
„Zoo. ben je zoo over mijn neef tevreden?"
„Of ik. Ja. ik weet eigenlijk niet of hij het
wel wil weten, maar u kan ik het toch in ver
trouwen wel zeggen. U zult er immers niet ver
der over spreken? Ik en mijn vrouw, we heb
ben die honderd gulden van mijnheer uw neef
gekregen voor onzen St. Nicolaas. Nu, wat zegt
u daarvan?"
(Vervolg van het verhaal op de volgende
pagina.)
y-mmh r
BHBHSBSMMI" IIlil IIll III ■l—llllllll
Waf zal U geven
met de Sint
Ziet onze Etalages
Altijd slagen
BRILLEN
ALLE MODELLEN.
NIEUWSTE
BAROMETERS.
KIJKERS
VOOR THEATER.
VELD- EN PRISMA-
KIJK ERS.
Thermometers
Microscopen
Loupen, Leesglazen
Compassen
GEDIPL. OPTICIEN
GIERSTRAAT 27
TELEFOON 16764.
BRILLEN-LEVERANCIER
VOOR ALLE FONDSEN EN
GEM. GENEESK. DIENST.
Volledige voet
behandeling
GR. HOUTSTR. ANEGANG - HAARLEM
moeder!
WIJ RUIKEN
'T AL,
£ELDERSCHE
ROOKWORST
UIT DOETINCHEM
hum A.C.vau Hikkeku Huü^et
Ar.cgs.ag 14
HAARLEM
Vulpenhouders onze specialiteit
Luxe Postpapieren.
gratis met adres of monogram bedrukt
Alles voor de Bridge-taïel
Kinderspelen Schcoletui's
Dam- en Schaakspelen
Meer dan 100 verschillende
Legpuzzles
OOELSTRAAT 18
HAARLEM
vraagt even Uw aandacht voor haar sublieme sortee
ring en voordeelige prijzen in VOGELS, KOOIEN,
STANDAARDS, AQUARIA, TAFELS, KOUDWATER-
VISSCHEN enz. enz.
Als Sint Nicolaas Cadeau geeft zooiets zeker DE
MEESTE VOLDOENING.
VOOR PRIMA ZINGENDE KANARIE
VOGELS UW AANGEWEZEN ADRES.
