W*T Dl EF
ZATERDAG 22 FEBRUARI 1936
H A A R E E M'S D A G B E 'A D
S
afscheidelijk Is van het geluid van het mond
orgel, dan voelt men dat men er het best
aan doet dit instrument „bij algemeen goed
vinden" op zijn nederige plaats te laten.
A. K. VAN R.
Een Engelsche Spookhistorie.
Spoken voor de microfoon.
„Shakespeare" aan het woord.
Op tien Maart zal de B. B. C.
een merkwaardige radioreportage
geven. De microfoon zal om mid
dernacht in de donkere hall van
een „betooverd slot" staan en
wachten totdat de geesten van het
huis zich door den aether aan de
millioenen luisteraars openbaren
De voorbereidingen van dit expe
riment staan onder leiding van
professor Price.
(Van een V.D. correspondent).
Slechts zelden zien de bewoners van het in
de nabijheid liggende dorp duidelijk de om
trekken van Combermere Abbey, dat in den
regel achter nevels schuil gaat. Dit sombere
kasteel is een plek waar spoken zich even goed
op hun gemak moeten voelen als mr. Harry
Price in zijn lichte laboratoria in het Londen-
sche Psychologische Instituut. Het was dan
ook geen wonder, dat de grijze huismeester
van Combermere wantrouwig werd toen hij
den helderen blik van den professor in de psy
chologie op zich gericht zag. „Die man hoort
hier niet", dacht hij. Mr. Price toonde hem
een introductie en mocht toen de hall van
het kasteel binnen, waar zich sedert eenigen
tijd niemand meer durfde te begeven. Hier
immers had drie weken geleden een groepje
menschen den geest van Lord Combermere
gezien. Plotseling zat hij op den zwaren eiken
stoel. Tegelijkertijd weerklonk vanuit den
wijnkelder een kreet en trad uit de bibliotheek
een ouderwets gekleede man. Shakespeare",
riep een der aanwezigen en op hetzelfde
oogenblik verdween de merkwaardige ver
schijning. In ieder ander land zou men over
dit voorval gezwegen hebben. Engeland echter,
het land der spiritisten, gelooft aan bezoeken
uit het hiernamaals. De verschijning van Com
bermere Abbey werd via pers en radio bekend
gemaakt. Op deze wijze hoorde ook professor
Price er van, die zich tot taak gesteld heeft
het geloof aan geesten en spoken te bestrij
den.
Wanneer ergens in het Schotsche Hoogland
een huis behekst is of in Yorkshire een spipok
ronddwaalt, dan verschijnt ook Harry Price.
Zijn jacht op spoken heeft nog nimmer een
resultaat opgeleverd, dat het geloof aan gees
ten zou kunnen rechtvaardigen. Ratten, mui
zen, wind, hinnikende paarden, krakende deu
ren, dat zijn in den regel de spoken. In Com
bermere Abbey beleefde Price werkelijk een
groote verrassing. Met een verslaggever onder
zocht hij de asch in de open haard, toen zijn
metgezel hem bij den arm greep. Hij draaide
zich vlug om en dacht inderdaad op den stoel
een schaduw te zien. De reporter onderscheid
de zelfs de omtrekken van een man met een
zwarten hoed en stelde onmiddellijk zijn foto
toestel in werking. De ontwikkelde plaat ver
toont een lichten nevel op den stoel
Nu interesseerde zich de spokenjager nog
meer voor Combermere Abbey. Zou men er nu
werkelijk in slagen het aanwezig zijn van
spoken te constateeren? De professor wil zijn
experiment in het openbaar nemen. Hij wend
de zich tot de B.B.C. met het verzoek zijn
proefneming door de radio uit te zenden.
Thans heerscht in het ,betooverde kasteel"
een koortsachtige drukte. In eeuwenoude
muren worden transformatoren geïnstalleerd,
draden getrokken, controlelampen aange
bracht. Bij die gelegenheid vond men achter
een houten lambrizeering brieven van een
Italiaanschen edelman, die in September 1774
te Arezzo gevangen gehouden werd. maar die
toch op denzelfden tijd aan het sterfbed van
Paus Clemens gezien werd. Hij stond dus in
verbinding met de heeren van het Engelsche
spokenslot.
Teneinde de minste sporen van de „geesten"
.vast te leggen, worden de vloeren met weeke
was bestreken. Alle ramen en deuren worden
verzegeld, teneinde het binnendringen van
vreemdelingen te voorkomen. Het zal ook niet
mogelijk zijn, dat de aanwezige personen on
der den invloed van suggestie dingen zullen
zien, die in het geheel niet gebeuren. De aan
wezigheid van geesten zal slechts door con
troletoestellen geconstateerd worden. Deze
toestellen melden de buiten wachtende onder
zoekers, door lichtseinen of een deur vanzelf
open gaat.
Camera's zullen automatisch in werking
treden, wanneer een geest de een of andere
activiteit aan den dag zou leggen. En overal
staan microfoons opgesteld. Zulien zij de stem
van den geest van Lord Combermere door
geven, of de stem van Shakespeare? Zal de
schreeuw van een gemartelde ziel doordringen
in de Engelsche huiskamers? Geheel Engeland
wacht vol spanning op de resultaten van deze
spokenjacht. Zullen de acteurs uit het hier
namaals voor de microfoon verschijnen?
BOEFJE.
Wegens het groote succes, dat de 500ste
opvoering van „Boefje" mocht beleven, heeft
de directie van het "er. Rott. Hofstad-Too-
neel besloten, no°m"een vertooning van
dit stuk in den Stadsschouwburg alhier te
geven op Maandag 24 Februari met Annie
v. d. Lugt Melsert-Van Ees in de titelrol.
JAN MUSCH NAAR HET CABARET.
Wij vernemen, dat Jan Musch zich ver
bonden heeft aan het cabaretgezelschap van
Louis Davids en in den Stadsschouwburg te
Haarlem begin April in dit cabaret zal op
treden.
De K. 18 in den storm. (Rembrandt.)
JeanetLe MacDonald de hoofdrol vervutl is
men van goede zangkwaliteit verzekert. Maar
ook haar partner Nelson Eddy heeft een
stem, die gehoord mag worden. Tezamen
zingen zij o.a. het welbekende „Ah, sweet
mystery of life
Men moet De ondeugende Marietta beschou
wen als 'n zuivere amusementsfilm en als zoo
danig is zij een goede vertegenwoordigster
van het genre. De bewonderaars van JeanetLe
zullen ongetwijfeld met veel genoegen de
ze rolprent volgen.
Het voorprogramma bestaat uit een uitge
breide serie wereldnieuws en een teeken
filmpje, dat in fraaie kleuren is opgenomen
en een griezelige historie betreft met den dui
vel als hoofdpersoon.
(iiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiir
(Speciale correspondentie.)
LONDEN. 20 Februari.
In December van het jaar 1895 vertoonde
M. Louis Lunuère. de uitvinder van de „dne-
matographe" voor het eerst bewegende figu
ren op het doek. Die vertooning vond plaats
in het sousterrain van een Parijsch boule
vard-café tegen een entrée-prijs van 20 sous
en duurde 20 minuten. Twintig minuten van
weergalooze verwondering voor het aanwezige
publiek!
Op den 20sten Februari van het jaar 1896
vertoonde Lumière zijn vinding te Londen in
het gebouw van het tegenwoordige Polytech
nic-theater in Regent Street. Om die merk
waardige gebeurtenis te herdenken, kwamen
vanmorgen veel druk gesticuleerende en hand-
schuddende bejaarde heeren bijeen; pioniers
der film, om met den thans 71-jarigen Louis
Lumière in hun midden, opnieuw het program
ma, dat 40 jaar geleden de toeschouwers ge
vangen hield, voor hun oogen te zien af
draaien.
Hetzelfde projectie-apparaat, dat toen
dienst deed, projecteerde de films vandaag op
hetzelfde 40 jaar oude doek en de man. die
het apparaat bediende, de Engelsche film
pionier Will Day, vervulde ook thans die taak.
En wij. die de film hebben hooren spreken
en zingen, die de schittering, de vaart en den
humor der beste Amerikaanscche ..showfilms"
hebben gezien, die verwend zijn door de meest
grootsch opgezette schouwspelen; we gingen
plotseling 40 jaar terug en beleefden den
schrik van het publiek, dat voor het eerst een
heuschen trein op zich af zag komen en dat
zoo overstuur raakte door een heel regiment
cavalerie, dat op hen in scheen t,e komen rij
den, dat het, volgens den heer Will Day, met
een schreeuw van de zitplaasten oprees.
Daar was het eerste filmpje van M. Trewey,
die zijn vaardige toeren met een hoed ver
richt slechts enkele minuten, want langer
waren de films niet; daar waren de ploffende
ouderwetsche motor-vehikels en de opnamen
van het sloopen van huizen, waarbij men den
muur echt kan zien vallen. Het is merkwaar-
Luxor Sound Theafer:
De Ondeugende Marietfe.
„De ondeugende Mariette" werd verfilmd
naar een operette van Victor Herbert en zij
voert ons terug naar het Frankrijk ten tijde
van Lodewijk XV. De geschiedenis speelt zich
voor een groot deel af in de kringen der
„beau monde" en het spreekt dus vanzelf,
dat de toeschouwer vergast wordt op menig
tafereel van achttiend'eeuwsche schoonheid
en gracie. En waar het hier een operette
geldt ligt het dus evenzeer voor de hand, dat
de zang een voorname plaats in het stuk in
neemt.
Jeanette MacDonald is de ondeugende
Mariette, of juister gezegd: zij is de ondeu
gende prinses de Namours, die zich voor haar
dienstbode Mariette uitgeeft en daardoor
haar adellijke omgeving in hevige mate com
promitteert. De zaak is namelijk, dat het
prinsesje een huwelijk opgedrongen wordt
met een even weigestelden als onsympathie
ker. Spanjaard Don Carlos genaamd, een
verbintenis waar het meisje niet. het minste
voor voelt. Zij ziet kans in Mariette's kleeding
te vluchten en op origineele wijze den grooten
haringvijver over te steken, waarna zij na
een sensationeel avontuur op zee in de stad
New-Orleans terechtkomt. Hier begint haar
groote liefdesroman met kapitein Warring-
ton, aan wien de pseudo-Mariette het behoud
van haar leven dankt. Die gelukzalige dagen
schijnen wreed verstoord te worden, wanneer
onverwacht oom Nemours met Don Carlos op
het tooneel verschijnt. Gelukkig is kapitein
Warrington behalve mannetjesputter ook een
scherpzinnig man en hij weet juist op het
kritieke punt de ongewenschte Fransche gas
ten om den tuin te leiden om vervolgens met
zijn geliefde de plaat te poetsen.
Dit wat. zeer in 't kort althans, den inhoud
van de film betreft. Waar de charmante
Een Hemel op Aarde
wezen
Maar de finesses zijn nog erger dan erg!
Een meter film bestaat bestaat namelijk uit
twee en vijftig beeldjes, die alle stuk voor
stuk geteekend moeten worden. Wel zijn er
hier en daar twee beeldjes achter elkaar die
gelijk zijn voor de langzamere bewegingen, of
is mogelijk door schablone-werk veel arbeid
te besparen, wanneer bij voorbeeld slechts een
deel van het beeld veranderd hoeft te worden.
Hetgeen toch niet wegneemt dat altijd twee
en vijftig beelden op een meter moeten wor
den gemaakt en in sommige gevallen dus ook
nog gekleurd.
Een meter film duurt ongeveer twee secon
den. zoodat in een minuut circa dertig meter
film voor de lens worden langs gedraaid.
Daaruit is weer te berekenen dat voor een
minuut teekenfilm circa vijftien honderd en
zestig beeldjes noodig zijn en dat een teeken
film, die tien minuten duurt vijftien duizend
en zes honderd beelden bevat, die geteekend
zijn, gekleurd en welke bewerkingen er alle
maal nog niet meer bij te pas komen
Geen wonder dat de teekenfilms zeker niet
tot het goedkoopste deel van het program
behooren. Maarzij zijn het waard!
Weder opvoering van de
eerste film-vertooning
in Londen.
Louis Lumière als gast.
De Spanjaard, die de stad Boom bezet.
(Frans Hals.)
In de tweede avondvoorstelling werd voor
het eerst de Fransche versie vertoond, welke
in vele opzichten beter is dan de Duitsche.
Tempo en dialoog zijn hierin vlotter, bewijzend
dat een Franschman de leiding heeft gehad
bij de samenstelling van dit product.
Zoowel in de Fransche versie als in deDuitsche
zijn nogmaals eenige coupures aangebracht.
Het voorprogramma heeft, behalve het
nieuws van alle zijden, een bijzonder aardige
teekenfilm van Popeye, waarin weer eens te
meer wordt bewezen dat teekenfilms ook een
opvoedende en eenpsychologische
waarde hebben. Want leert Popeye niet rid
derlijkheid jegens de bakkeren en moed
waar moed vereischt is? Waarbij zijn Spinach
de bron van kracht is. zoodat men zou wen-
schen dat ieder op kritieke oogenblikken in
het leven zoo'n blikje bij zich had!
in Cinema.
Een scène uit „De ondeu-
Welk een attractie namen als Heinz Rüh-
mann. Adele Sandrock. Hermann Thimig,
Theo Lingen en Hans Moser hebben, bleek
Vrijdagavond weer eens in Cinema, waar het
publiek in grooten getale was opgekomen, om
dat het begreep dat er wat goeds zou zijn in
Cinema. En inderdaad, er is wat goeds ge
brouwen van „Een hemel op aarde", al was
het alleen al door het uitstekende spel van
de vijf hierboven genoemden.
Heinz Rühmann staat
bovenaan, hij is bij
uitstek geschikt om
een film te dragen,
waar de zotheid ten
top is gedreven, en
als Adèle Sondrock
dan nog regelend
op wil treden, behoe
ven we heelemaal niet
bang te zijn, dat we
ons zullen vervelen.
De film na vertellen
is niet goed mogelijk
zonder nadeel te
doen aan het geheel
en vóór alles is het 't
spel dat het publiek
in de vroolijkheid
Heinz Rühmann. meesleept.
Om een klein beeld
te geven van wat Een hemel op aarde in
houdt, het volgende: Heinz Rühmann is ver
liefd op een meisje, maar kan haar niet vra
gen, omdat hij geen geld heeft. Zijn tante.
Adèle Sandrock, wil alleen geld geven, als
hij getrouwd is. Gevolg: aan tante schrijft
hij, dat hij getrouwd is.
Hermann Thimig. componist, is getrouwd
met de dochter van Hans Moser, eigenaar
van een restaurant. Deze fourneert geld om
het landgoed Landenau te koopen. Zijn
schoonzoon moet dan vée houden en kippen
en Moser ham, kaas en eieren leveren voor
zijn restaurant.
Hermann Thimig laat schoonpapa rustig
denken, dat hij Landenau exploiteert en
blijft kalmpjes componeeren, terwijl Heinz
Rühmann aan het heereboeren is. Alles gaat
goed tot èn schoonpapa, èn tante Adèle te
gelijk op het idee komen hun familie in
Landenau te gaan opzoeken, toevallig in de
zelfde coupé komen en direct onaangenaam
heden met elkaar krijgen.
De moeilijkheden van deze beide zijn voor
de jonge menschen bijna niet om te over
komen.
iiann^i ir^nInieeste^
Welke complicaties
uit dezen opzet voort llP
vloeien is gemakke- J'
lijk te begrijpen. Tan
te Adèle verras: haar
..nichtje" in een tee- X -M
der tête a tête met Adèle Sandrock.
den, wat zij denkt,
rentmeester en staat er op, dat haar neef
den rentmeester ontslaat. Schoonvader vindt
den' rentmeester van zijn schoonzoon een
onaangenaam mensch, die overal zijn neus
in steekt en verlangt ook het ontslag van
den rentmeester. De eene zotheid volgt de
andere op en dit alles tot groot vermaak van
het publiek, dat zich allerkostelijkst amu
seert.
Fox Movietone geeft het slot van de Olym
pische Winterspelen 1936. Zeer interessant
en fotografisch prachtig.
Een grappig filmpje „Twee Jantjes met
verlof laat o.a. de ongelooflijk lenigheid en
de uitzonderlijke danskunst van deze beide
Jantjes bewonderen.
Een teekenfilmpje ..Brandalarm" voltooit
het aanbevelingswaardige programma.
Rembrandt prolongeert
de film der K18.
Behelve natuurlijk het nieuws, is het geheele
programma van Rembrandt Theater geprolon
geerd, hetgeen zeggen wil dat de gekleurde
teekenfilm is gebleven evenals het verhaal van
de reis van Hr. Ms. K XVIII.
Aan deze film hebben wij reeds meermalen
een bespreking gewijd, waarin werd gememo
reerd dat de film is opgenomen door den lui
tenant ter zee tweede klasse, M. S. Wytema,
gende Mariette" met
Jeamiette MacDonald.
(Luxor Theater.)
daartoe in de gelegenheid gesteld door de
Haarlemsche filmfabriek Polygoon.
Luitenant Wytema die uiteraard geen film
operateur is, heeft een bijzondere prestatie
geleverd, door niet alleen onder vaak moei
lijke omstandigheden opnemingen te maken,
■doch ook door de volledigheid en de origineele
wijze waarop hij heeft gewerkt.
Zondagochtend naar Japan.
In de Zondagochtendvoorstelling van Rem
brandt-Theater zal Prof. Dr. J. G. Sleeswijk
nogmaals de inleiding en toelichting houden
van twee origineele Japansche geluidsfilms.
Deze films munten uit door zeer goede
fotografie. De Japansche camera-man toont
eerst de twee oude steden Nara en Kyoto,
waarna volgt „Japan in de vier jaargetijden"
De films geven een goed beeld van het land
van de Rijzende Zon, waar de drang van de
Westersche beschaving te profiteeren. zich
zeer op den voorgrond dringt.
Het mondorgel in de Queen's Hall
Een nieuw soort concert.
Onze Londensche correspondent schrijft:
De harmonica-guiten van Borrah Mine-
vitch zijn altijd welkom op het variété-too-
neel. Zij krijgen er opgetogen bijval en zij
verdienen het want wat zij er ten beste ge
ven is onderhoudend en getuigt van virtuo
siteit die hoorders den adem dreigt te be
nemen en hooge waarde toekent aan den
adem der artisten. Het tiental opgewekte
blazers heeft voor een enkelen Zondagmid
dag zijn groepnaam veranderd. Het ver
scheen op het podium van de Queen's Hall
het verdronk er bijna in onder den ver
zamelnaam van Symphonic Harmonicas.
Minevitch z'n troepje speelde indien men
het zoo noemen mag een bloemlezing uit
Rimsky-Korsakov's Scheherazade, losjes aan
eengeregen, de onvermijdelijke i-hapsodie in
..blue" van Gershwin, Ravel's Bolero en De
Dans der Uren uit Ponchielli's opera Gio-
conda. De laatstgenoemde compositie maak
te deel uit van e?n arrangement, voor De
Vlucht van de hommel van Rimsky-Korsa-
kov. In het .program werd verklaard of ver
ontschuldigd dat „the boys" de Dans dei-
Uren zoo graag spelen. Het veronderstelt een
nieuwen maatstaf voor de samenstelling van
een concertprogram.
Maar alles was natuurlijk nieuw aan dit
concert. En het is immers de taak van een
correspondent het nog nooit vernomene en
nog nooit gehoorde aan te teekenen. In den
tempel die in Londen gewijd is aan de mu
ziek van de beste hoedanigheid, weergege
ven met de hoogst ontwikkelde instrumen
ten. was voor een enkele maal het nederig
mondorgel aan het woord. De boys onthiel
den zich van de fratsen die deel hebben aan
hun nummers op het variété-program. Een
zekere plechtigheid weinig minder pot
sierlijk dan die van Charles Chaplin had
zich aan hen medegedeeld. Elke speler had
een muziekstandertje en een tafeltje voor de
harmonica's die hij uit zijn zak had gehaald.
De Queen's Hall was tot den nok toe ge
vuld. Wanneer Horowitz of Hubermann er
een Zondagmiddag komen spelen loopt men
gevaar geen plaats te zullen krijgen wan
neer men een kwartier voor het begin aan
komt. Nu de harmonisten van het mond
orgel er optraden stonden er reeds een uur
voor den aanvang van het concert borden
met de mededeeling ..uitverkocht" aan den
ingang. De trouwe bezoekers van de Zondag
middag-concerten waren er echter niet. Het
.publiek bestond eensdeels uit hen wier ge-
moederen muzikaal vooral of uitsluitend
door een mond-harmonica kunnen worden
bewogen of die hun gemoederen alleen door
middel van dat instrument kunnen uitstor
ten en anderdeels uit menschen die veel
voelen voor meer sportvelden voor de jeugd
en die gekomen waren om het doel van het
Nationaal Verbond voor Sportvelden te steu
nen. Het was dus een liefdadigheidsconcert.
Maar Minevitch wil niettemin dat men
ernstig aandacht zal schenken aan zijn bij
drage in muziek-historie, met nadruk op
„muziek". Hij wil „het mondorgel, dat bij
algemeen goedvinden laag gehouden is, ver
heffen naar het rijk der ernstiger muziek".
Wanneer men dit concert heeft gehoord,
waarin wat er aan kleur is nagenoeg teloor
gaat achter dat scherm van gezoem dat on-
dig te zien, hoe natuurlijk de bewegingen in
die allereerste producten der filmkunst waren
en hoe rustig de projectie op het doek is. M.
Lumière gebruikte namelijk in zijn apparaat,
dat camera en projectie-apparaat tegelijk was,
dezelfde perforatie in zijn films bij het opne
men èn projecteeren. Een weinig later, als de
film commercieel goed wordt, is dit niet meer
mogelijk en dan beweegt het beeld vaak hor
tend over het doek op en neer.
Een oud Amerikaansch fiimpje met Mary
Pickford 15 ongetwijfeld een der grappigste
fiim-reliquien, en het primitieve begin van de
liefdesdrama's, waarop Amerika zich later zoo
overdadig zou toeleggen. Technisch aardige
vondsten schuilen er in het filmpje van den
man, die zoo moest niezen, dat lantaarnpalen
en huizen als kaartendoozen om hem heen in
elkaar vielen, een geschiedenis, die eindigt in
wat wij thans een ouderwetsche klopjacht
noemen.
De camera zelf stond bij al die opnamen als
een huis zoo vast. De acteurs en actrices
speelden hun rol en bewogen voor die onbe
weeglijke camera, die niets anders deed dan
hun bewegingen registreeren. Er moesten nog
vele jaren voorbijgaan voordat de camera een
eigen onafhankelijk bestaan ging leiden en de
acteurs ging volgen, om hem heen begon te
bewegen en hen aan alle kanten bespiedde met
een bijna menscheiijk-viug oog. (Alleen Chap
lin blijft ook in zijn allernieuwste film „Mo
dern Times" aan dien ouden regel vasthouden
en stelt zijn camera in iedere scène zorgvul
dig op, om hem daar opgesteld te laten staan).
Tenslotte werd vanmorgen een interessante
opname vertoond van de begrafenis van Ko
ningin Victoria, waarbij Koning Edward VII,
voor de lens aangekomen, een oogenblik bleef
stilstaan en den heelen stoet ophield om voor
altijd, te paard gezeten, voor het nageslacht
te worden bewaard. Dat bewijst misschien
meer dan iets anders met hoeveel respect en
interesse de ontwikkeling van de film werd
gadegeslagen in die dagen.
Vr. S.
Heldenkermis in twee versies
in Frans Hals.
De film „Heldenkermis" heeft aanleiding
gegeven voor onaangenaamheden, die zich
echter beperkten tot de eerste avondvoorstel
ling. Voor een uitvoeriger verslag van deze
gebeurtenissen zie men elders in dit nummer.
Tien minuten teekenfilm
heeft 15600 teekeningen!
v
De film waarin de
fantasie vrij spel heeft.
Er zijn menschen die speciaal voor de tee
kenfilm naar de bioscoop gaan. Er zijn ook
menschen die aan de teekenfilm de hoogste
waarde toekennen. Charley Chaplin, die aan
zijn eigen films de hoogste eischen stelt en
herhaaldelijk de opnamen laat vernieuwen,
heeft over de teekenfilm gezegd dat dit de
eenige soort film is, waarin de fatasie de
vrije loop gelaten kan worden.
Dit is juist wat zoovelen trekt. Geen andere
film, dan juist de teekenfilm kan verwerken
wat door de fantasie wordt opgeroepen. Alles
wat, in op, boven en onder het ondermaansche
is, kan door de teekenfilm worden uitgebeeld.
Kleuren en vorming, tempo en afbeelding,
geluid en montage, alles vindt in de teeken-
film onbegrensde moge-
êlijkheden. De kunst is
nu van deze groote
kansen geen misbruik
te maken. De ware kun
stenaar, die deze soort
films teekent en maakt,
moet zich bewust wezen
dat hij veel kan doen,
zeer veel, doch. nimmer
te ver mag gaan.
Een van de laatste
populaire creaties van
Endit is Flipje. d€n bekenden Fleischer
is Popeye. the Sailorman. De man die niets
kan, totdat hij zijn pakje Spinach voor den
dag haalt. Dit eenvoudige middel is voldoende
om hem de ongeloofelijkste dingen te laten
doen. De kans op overdrijving bestaat niet
snel en aan den grens van het absoluut-
onwaarachtige wordt Popeye weer de ware,
gewone mensch.
Er zijn er meer. zulke beroemde figuren:
Betty Boop, het dansende balletje, dat de
wijs en maat aangeeft en een van de aller
eerste beroemdheden op het terrein van de
teekenfilm: Mickey Mouse van Walt Disney.
Zij zijn de ware baanbrekende fantasie-
film-figuren, waarbij in den laatsten tijd de
kleuren-teekenfilm is gekomen, waardoor het
kluchtige karakter van de eerste teekenfilms
kon verdwijnen om plaats te maken voor de
fijnere uitvoering, gesteund door de kleuren.
Maarheeft u zich wel eens rekenschap
gegeven van het enorme werk dat zoo'n
filmpje vereischt? Ongetwijfeld zult u wel eens
hebben gezegd:
„Hoe maken ze 't? Wat een werk zal 't
