ZATERDAG 25 APRIL 1956
HAARLEM'S DAGBLAD
8
„De Roekelooze" (Publieke opinie)
draait in Luxor.
In de film, -die in het Luxor Sound-Theater
gaat draaien, wordt aangetoond hoe de pu
blieke opinie door haar groote willekeur veel
kan vernielen en weer herstellen in een kort
tijdsbestek.
gr 1 7* Jean Harlow, de be-
p m wegelijke en blond-
harige, is het middel-
Mm punt van de film en
fpK I l om haar groepeeren
ÜT Mi. zich de andere figu_
ren. als William Po-
|§L wel1 in zijn rol van
Ned Riley den vuri-
jB?» Sen aanbidder, die
'■•iSI Juist op de critieke
ui j i4-^l momenten pech
F* f A j yL heeft; Bob Harrison,
f de verwende million-
t lï m wl«Ss nairszoon wiens geld
JEAN HARLOW, hem geen geluk heeft
de revue-ster Mona kunnen brengen, en
Leslie uit „De Roeke- die zich eenzaam
looze". voelt; Joe Mercer, de
vroegere verloofde
van Bob: Grannie met haar goede hart en
haar zenuwachtige bitsheid.
Jean Harlow is de bekende Broadway-
actrïce Mona Leslie, onstuimig van karakter,
overijld en roekeloos in haar handelingen en
uitingen. Op wel zeer ongewone wijze komt
zij. in contact met Bob Harrison, die haar
meer afleiding kan bezorgen dan de weinig
vlotte Ned Riley en die haar aan boord van
zijn luxueuse jacht vertelt van zijn eenzaam
heid en zijn behoefte aan liefde, Mona begint
van hem te houden, doch beseft niet dat een
gevoel van medelijden hierbij de hoofdfactor
is. Zij verlaat het tooneel en volgt hem als
zijn vrouw naar zijn woonplaats, waar zij
zich al gauw ongelukkig begint te voelen.
Alle kennissen van Bob, zelfs zijn vader, be
schouwen haar ais een indringster want
Bob heeft door dit huwelijk zijn verloofde
Joe Mercer in den steek gelaten op een ma
nier die zij sterk afkeuren.
De eenige. die zich sympathiek tegenover
Mona gedraagt is Joe zelf. ïntusschen is Ned
diep in de put. In zijn wanhoop komt hij
dronken bij Grannie zijn nood klagen, die
hem raad moet geven
De onhoudbare toe-
stand begint Bob te ll||lr W*
drukken evenals Mo-
na. Een uitbarsting
daad begaat te trou-
wen met iemand, WÊm
voor wier. zij niet de
minste liefde koestert M j
Op het huwelijksfeest s M'
zonder eenige vreug- M J
de verwijt Bob Joe lÊm WW J|>i# ~J|
haar daad en voegt |A||/ J|jF M
er aan toe dat zijn ;ff
huwelijk een misluk- t&Mi
king is naar hij nu j u 'Vmvn t
beseft. Mona heeft w" iM1 O WELL,
deze uitlating gehoord en in een roekelooze
reactie veroorzaakt zij een scène, die in dé
gegeven omstandigheden beter had kunnen
worden vermeden.
Bob verliest zijn zelfbeheersching, hij be
drinkt zich en in de dronken zwaarmoedig
heid komt- hij tot de conclusie dat hij een
mislukkeling is. Na een gesprek met Mona
en Ned pleegt hij in een naastgelegen ver
trek zelfmoord.
Verdacht van moord op haar echtgenoot-
wordt Mona aangeklaagd, doch de jury acht
haar onschuldig. Zij wordt vrij gesproken
door de rechtbank. Doch niet door de pu
blieke opinie, die zoo tegen haar is dat zij
geen contracten meer kan afsluiten om als
revuester in het levensonderhoud van zich
zelf en van het zoontje dat zij het leven
heeft geschonken te voorzien, nadat zij een
financieele regeling met den vader van Bob
heeft afgewezen.
Met veel moeite weet Ned haar eindelijk
in een show te laten optreden, waarin hij
een deel van zijn geld heeft gestoken voor
eigen risico. Aanvankelijk dreigt de revue te
zullen mïsloopen omdat, het publiek bij de
eerste voorstelling luid tegen haar optreden
protesteert, doch als zij in wanhoop de men-
schen bezweert dat zij onschuldig is. dan
wijzigt zich de publieke opinie en loopt alles
goed af.
En dan weet Ned op een critiek moment
voor de eerste maal een succes te bereiken,
het, succes waarop hij reeds zoo lang heeft
moeten wachten.
De film ,,De Roekelooze". die als onder
titel heeft „Publieke Opinie" geeft behalve
dramatische tafereelen en komische scènes
een paar show-nummers te zien, waarin
Jean Harlow o.a, zingt: „Everything 's done
before".
Het voorprogramma bevat in de eerste
plaats een uitgebreid Paramount filmjour
naal. We zien daarin o.a. opnamen uit de
autorace om den Grooten Prijs van Monaco,
boa traces op de Thames, en motorbootwed
strijden bij den reusachtigen Boulderdam in
Amerika, den wegwedstrijd Parijs-Brussel,
beelden van de verwoesting in Gainesville in
den Amerikaanschen staat Georgia, waar
een orkaan heeft gewoed en van een proef
vaart van de Queen Mary.
Een knappe voorfilm is „De begraven buit"
(Buried Loot) die aantoont, dat al is een
misdaad nog zoo knap in elkaar gezet de
straf toch niet te ontkomen is.
Cinema Palace:
„Savoy Hotel 217" met Harts Albers.
De jalouzie heeft al heel wat narigheid
in de wereld gebracht en dat zij in staat is
'n van orgine fatsoenlijk mensch tot de meest
oiwerantwoordelijka daden te drijven, dat
ondervindt Andrei Antonowitsj Wolodkin,
kellner in het Moskousche Savoy Hotel hier
aan den lijve. Op kamer 217 van dit hotel
klinkt op een avond in den jare 1910 een
schot- en als het onthutste personeel op de
noodlottige plaats is aangekomen, treft hei
daar het ontzielde lichaam aan van een
schoone, schatrijke jonge vrouw. Er rijst,
ten onrechte, verdenking tegen Andrei, maar
het zou nooit tot een ernstige zaak voor hem
geworden zijn. als hij niet het slachtoffer
van vrouwelijke jalouzie was geworden. Het
k- hem heel wet moeite de-en aanva1 a?
te wenden doch tezamen met het lieve
kamermeisje Dascha gelukt het hem het net
van leugens te verwijderen en den waren
moordenaar op te sporen. Want., tenslotte
:s deze kellner Andrei Antonowitsj Wolodkin
niemand minder dan Hans Albers. die der
gelijke situaties met zijn onmiskenbaar flair
haarfijn pleegt op te helderen. Albers is in
Savoy Hotel 217" uitstekend op dreef en
de ronmantische, soms wat mysterieuze per
soonlijkheid, die hij in deze geschiedenis uit
het oude Rusland moet uitbeelden, heeft hij
voortreffelijk gemarkeerd. De enkele regels
die wij hierboven aan den inhoud wijdden,
geven slechts in groote lijnen den loop der
gebeurtenissen uit den film weer. Er doen
zich in werkelijkheid allerlei omstandig
heden en verwikkelingen voor, die de film
rijk aan spanning en emotie maken en waar
over wij hier het stilzwijgen zullen bewaren.
Behalve Hans Albers, die respectievelijk als
kellner, conferencier en zwerver op het doek
verschijnt en de belangrijkste figuur uit het
stuk is, noemen wij Brigitte Homey als de
dame-uit-de-society, Gusti Huber als het
charmante kamermeisje, Kathe Dorsche als1
de jaloersche linnenjuffrouw en Jakob
Tiedtke als de advocaat Schapkin. De regie
is van den bekwamen Ufa-regisseur Gustav
Ucicky.
Voor de pauze een gevarieerd voorpro
gramma. Er is een uitgebreid journaal* uit
eigen land en van buiten onze grenzen, een
interessant natuurfilmpje over vogels in het
wild en een komische film met muziek en
dans.
Rembrandt vertoont:
„Veille d'armes" met Annabellaj
Rembrandt vertoont „Veille d'Armes". in
het Nederlandseh ..Eerloos" genoemd, een
Framche film van den regisseur Marcel
l'Herbier. Het is een zeldzaam mooie film.
deze rolprent- met Annabella. in het dagelijk-
sche leven Suzanne Charpentier genaamd,
en met Victor Francen. Signoret. Renoir
en andere. Hier hebben we weer eens een
sublieme geluidsopname samen met buiten
gewone fotografie, prachtig spel en een sce
nario, dat wel zeer knap in elkaar is gezet.
(Het is trouwens gemaakt naar een boek van
den bekenden Franschen schrijver Claude
Farrère, lid van de Académie Francaise, en
Luci en Népotyf. Bovendien is het een be
schaafde taal die we te hooren krijgen. Na
tallooze malen het nasale. verminkte-En-
gelsch der rauwe Amerikaansche stemmen,
eindelijk weer eens het melodïeuse Fransch.
Hoeveel beschaafder doet ook niet de om
gang tusschen superieuren en minderen aan
die typisch gemoedelijke sfeer onder de mi
litairen, mogelijk door innerlijke beschaving.
De fpm speelt aan boord van oorlogsche
pen. dit is het eenige wat men eventueel te-
sen „Eerloos" zou kunnen aanvoeren. Doch
een militaristisch karakter draagt zij niet
direct: ooriogsverheerliiking zit er niet in
ongesloten. Voor dat al is het spel te eenvou
dig en.... te realistisch.
In haar distinctie, haar niet-lawaaierig zijn
en in de realiteitsuitbeelding ligt de kracht
van de film. Men heeft den gang van zaken,
zooals die in werkelijkheid zou kunnen gebeu
ren niet mooier en niet sensationeeler wil-
'en maken. Dat is in alles merkbaar, in de fo
tografie. in het geluid, dialoog, zelfs tot in
de wijze van schminken toe. De opnamen zijn
in een wcord af. Van tiid tot tijd ontdekt
men in de film. wat ook reeds in andere-
Franscho rolprenten het geval was. ware
kunstfoto's. Men lette eens op de korte opna
men van het lichten van het anker, de zee
gezichten bij zonsondergang en tallooze an
dere momenten. Elke opname op zichzelf is
weloverwogen en streng van lijn.
Een bijzonder mooi effect is bereikt met
het laten afwisselen van gewone en lichtblauw
getinte gedeelten.
Het verhaal is het volgende: Na het einde
van de Franschë vlootmanoeuvres, heerscht
overal feeststemming, doch in de vroolijkheid
mengt zich een gevoel van onrust bij de offi
cieren want in het nabije Oosten is een revo
lutie uitgebroken en rebellen hebben zich
van een kruiser meester gemaakt wat tot
ernstige gebeurtenissen aanleiding kan ge
ven. Tijdens het feest dat door den comman
dant van de „Alma" De Corlaix en zijn jonge
vrouw Jeanne wordt gegeven, komt het be
richt binnen dat de rebellen een Fransch
schip hebben gemolesteerd en dat de Alma en
de Kléber worden uitgezonden om het rebel-
lenschip desnoods met geweld tot reden te
brengen. Aan de staf van de Alma wordt een
jong officier, d'Artelles, toegevoegd. Jeanne,
die hem voor haar huwelijk goed heeft ge
kend, veinst hem nooit eerder gezien te heb
ben als hij door haar man aan hem voor
gesteld wordt. Als zij van het onmiddellijke
vertrek hoort tracht zij met hulp van haar
zuster d'Artelles te spreken te krijgen om zich
van zijn zwijgen tegenover haar man te
verzekeren, wat eigenlijk overbodig is. Zij be
gaat de onvoorzichtigheid hem in zijn hut op
te wachten, wordt daarin per ongeluk opge
sloten en kan niet meer aan land gaan. D'Ar
telles is radeloos als hij het bemerkt: ten
einde raad verbergt hij haar met medewe
ten van zijn trouwen oppasser Leduc in zijn
hut om een schandaal te vermijden.
Pen volgenden nacht ontdekt men in de
mist een schip, dat zonder licht vaart en dat
men eerst voor de Kléber houdt, daar het
lichtseinen op de juiste wijze beantwoord wat
in d'Artelles hut zoowel door hem als door den
adjunct-commandant Brambourg wordt op
gemerkt.
Toch blijkt dat het het rebellenschip is als
de Alma door een torpedo tot zinken wordt
gebracht, echter nadat het geschut het vijan
delijke schip in den grond heeft geboord. Bij
het gevecht is d'Artelles doodelijk gewond.
Luduc redt Mme De Corlaix. terwijl ook De
Corlaix op het laatse oogenblik wordt gered.
Hij moe*- echter voor den krijgsraad ver
schijnen om het verlies van zijn schip te ver
antwoorden. dat aan zijn nalatigheid wordt
toegeschreven. Zijn intieme vriend admiraal
Morbraz leidt het verhoor met pijnlijke on
partijdigheid. De eenige overlevende, die het
ontvangen der lichtsignalen zou kunnen be
vestigen is Brambourg, wiens geheugen echter
door zijn verwondingen is geschokt. De Cor
laix dreigt te worden veroordeeld, doch
Jeanne bewijst om de eer van haar man te
redden, dat Brambourg de signalen heeft ge
zien. Zij stelt haar eigpn eer in de waa°-
-rB-'i p-V.011- mor. iirovp. vinge?1-*-"ken
c-n in zijn eer hersteld. Hij gelooft onvoor
waardelijk in haar trouw, te meer waar een
brief van d'Artelles die bewijst.
Het spel zoowel van de rasactrice Anna-
belle, ais van Victor Francen, den rustigen
commandant, Signoret. den admiraal met zijn
humoristische opmerkingen. Robert Vidalin.
den jonge officier d'Artelles en Renoir, die de
rol van Brambourg speelt, is uitstekend.
Hei voorprogramma bevat Fox Movitone
wereldnieuws over verschillende actueele on
derwerpen. evenals het Polygoon journaal,
dat opnamen aan de nagedachtenis van den
voorzitter der Tweede Kamer jhr. Ruys de
Beerenbrouck wijdt. Een komische Comi Co-
lor teekenfilm geeft de geschiedenis van een
landbouwende Little red Hen en haar jon
gen
Frans Hals.- „Michael Strogoff",
Koerier van den Tsaar.
Annabella als vrouw
van den commandant
De Corlaix en Signoret
in de rol van admiraal
Hans Albers en Brigitte Homey, zooals zij spelen in de film „Savoy
Hotel 217", die deze week in Cinema Palace te zien is.
EEN GAUGUIN VERKOCHT VOOR
10.000 POND STERLING.
De Daily Telegraph meldt uit New York,
dat een van de beroemste en grootste wer
ken van Paul Gauguin, den Franschen schil
der, die in 1903 op 55 jarigen leeftijd is
overleden, door het Museum van schoone
kunsten te Boston is aangekocht voor meer
dan 10.000 pond.
Gauguin heeft dit werk in 1897 in Tahiti
geschilderd. Het is getiteld: „Vanwaar komen
wij? Wat zijn wij? Waar gaan wij heen?"
Het was de bedoeling van Gauguin, dat dit
zijn laatste werk zou zijn. Teen hij het ge-
"ee-i bad. deed hij een m:s-ukfce poging tot
rsi'mcord. Hij hoopte, dat de schilderij in
het Paleis Luxembourg te Parijs zou worden
geplaatst.
Aan den in 1828 te Nantes geboren en in
1905 te Parijs overleden schrijver Jules Verne
danken we een reeks van fantastische,
spannende verhalen, die de jeugd en ook vele
volwassenen van de meeste beschaafde lan
den in sterk geboeide aandacht verslonden
hebben.
Op het oogenblik staat het in 1876 geschre
ven boek Michael Strogoff in vrij algemeene
belangstelling. Nog niet lang geleden heeft
de Avro het eenige weken lang als Radio-
tooneel met vervolg uitgezonden en nu ver
toont het Frans Hals Theater de Tobis-film
Michael Strogoff.
Om die film te kunnen genieten, moet men
wel sterke zenuwen (hebben hel gaat er
rauw en ruw toe. Ontzettende gevechten
worden geleverd waarbij er op den vijand
ingehouwen wordt, burgers worden naai
gevangenkampen gevoerd, dorpen in brand
gestoken en dat alles op de niets-ontziende
manier van halve wilden.
De geschiedenis speèlt zich af ten tijde
van Alexander de Tweede van Rusland, De
Tartaren komen in opstand en trekken in
woeste, alles vernielende benden op naar
Omsk, dat weldra in hun handen valt. De
broeder van den Tsaar verblijft in Irkoetsk,
dat geheel geïsoleerd is, ook al doordat de
Tartaren de telegraafpalen omgehakt heb
ben. Omdat de broeder bekend moet zijn
met de plannen van de Russische reserves,
moet er een koerier naar hem toe. Michael
Strogoff, kozakken-ritmeester wordt met de
uiterst gevaarlijke opdracht belast. De
vreeselijke belevenissen, die Michael heeft te
doorstaan, maken dat je de hevigste emoties
ondergaat bij het zien van de bijna onmen-
'schelijke bezoekingen, die hij heeft te onder
gaan en te overwinnen. Je voelt je soms als
in den ban van een benauwden droom, van
'een nachtmerrie.
Michael Strogoff wordt zeer sympathiek
•uitgebeeld door Adolf Wohlbriick, het meisje
Nadja, dat hem op reis een grote steun
is, wordt zeer goed gespeeld door Maria An-
dergast. Iwan Ogareff, de gedegradeerde oud-
Russische officier, nu aanvoerder van de
Tartaren, vindt een uitstekenden vertolker
in Alexander Golling, hij is op en top de
bruut.
Telkens als de spanning op zijn hoogst is,
komen de twee oorlogscorrespondenten, de
Franschman Jolivet. (Kurt Vesperman) en
'de Engelschman Blount (Theo Lingen) weer
'even verlichting brengen; het is zoo'n grap
pig paar, 'dat op de gebeurtenissen ieder naar
'zijn aard zoo kostelij'k reageert, dat zij voor
de noodige ontspanning zorgen en die ont-
'spanning is voor de toeschouwers absoluut
noodzakelijk.
Een film die diepen indruk maakt, ge
regisseerd door Richard Eichberg. Het voor
programma geeft Paramount Nieuws met
beelden uit Parijs, Brussel, Monte Carlo
Praag. enz. enz. en een aardige film van een
damesband.
Morbraz in de sublieme
Fransche film „Veille
d'Armes" (Eerloos).
Een nieuwe film uif den
Napoleonfischen tijd.
Propaganda-Avond
voor „De Lichthoeve".
Marion Davies en Dick Powell in
Hearts Divided
In de studio's van Warner Bros wordt ge
werkt aan een nieuwe film. getiteld ..Hearts
Divided". Het wordt een film. die de groote
gebeurtenissen in de eerste jaren van de ne
gentiende eeuw in de Oude en Nieuwe We
reld in beeld moet brengen.
Verschillende historische figuren zullen in
Hearts Divided" ontreden In de eerste
olaats Ti. om as Jefferson president van de
Vereenigde Staten van 1801 tot 1809, die in
'1803 (het jaar waarin de film speelt) zestig
jaar was.
Verder zullen in de film te zien zijn Alexan
der Hamilton, werkzaam bij het departement
van financiën, die kort na 1803 in een duel
met Aaron Buur (die later vice-president van
de Ver. Staten werd) doodelijk werd ge
wond: John Marshall, officier bij het- Hoog
Gerechtshof van 1801 tot 1835: James Madi
son, staatssecretaris van 1801 tot 1809. Ook
treden op James Monroe, de gezant in Lon
den. later onder Madison staatssecretaris,
die in 1816 als 5e president van U.S.A. door de
natie werd gekozen, en Albert Gallatin, se
cretaris van de schatkist van 1801 tot 1813.
Tenslotte nog een belangrijk persoon uit
de film: Napoleon, die in dien tijd tot keizer
van Frankrijk werd- gekroond.
Al deze personen, die een meer of minder
belangrijke rol hebben gespeeld in het poli
tieke leven van het jaar 1803, vormen het
middelpunt van de nieuwe Warner-produc
tie, die door der. bekenden regisseur Frank
Borzage wordt geregiseerd.
Marion Davies heeft de rol van Betsy
Patterson gekregen, Dick Powell is haar te
genspeler en vertolkt de rol van Jérome Bo
naparte, den broer van Napoleon, die als am
bassadeur van den staat Louisiana handels
betrekkingen onderhield met Amerika, in
18C3 Elizabeth Patterson huwde, doch later
op last van Napoleon dien band verbrak en
naar Europa terug keerde.
Claude Rains, als Don Louis in de film „De
kleine Madonna" naar het boek van Hervey
Allen, krijgt in deze film „Hearts Divided" de
Napoleon-rol te vervullen. Verschillende an
dere acteurs spelen mee, waaronder Charlie
Buggies, Everett Horton, Arthur Treacher etc
Naar het origineel van Rida Johnson
Young is door Doyle en Robinson een scena
rio geschreven.
De bekende componisten van een aantal
..filmsongs" Dubin en Warren hebben drie
nummers voor „Hearts Divided" gecompo
neerd. Een der liederen, met gelijken titel
als de film. is een duet dat door Marion
Davies en Dick Powell wordt gezongen. Een
ander is een ballade uit den Napoleonti-
schen tijd. die door Powell in het Engelsch
en Fransch zal worden gezongen
GELUKKIGE SHIRLEY TEMPLE?
De Daily Telegraph heeft uit Hollywood ge
meld, dat het jeugdige filmactricetje Shirley
Temple (Donderdag vierde zij haar zevende
verjaardag) is geëngageerd tegen een salaris
van ongeveer 1000 pond per week. De 20th
Century Fox Company zou haar dit fantas
tische weeksalaris hebben aangeboden. Aan
genomen dat het bericht sterk overdreven
is en dat de kleine Shirley wat minder gaat
verdienen, blijft het een tamelijk ongewoon
weekloon. Zij zal dit jaar in vier films moe
ten spelen, men wil natuurlijk voordat zij
grooter wordt een behoorlijk aantal films wan
haar hebben en.... wellicht rekent men er
ook op dat zij over zekeren tijd van het film
firmament zal zijn verdwenen. Verder zou in
het contract de overeenkomst zijn gemaakt
dat zij 1300 pond zal ontvangen en dat haar
moeder eveneens een bedrag zal toucheeren.
In Shirley's filmloopbaan, die pas korten
tijd aan den gang is, beteekent dit een groote
vooruitgang. Bij het laatste contract werd
haar „slechts" een gage van 4000 pond per
film toegekend. En voor haar moeder be
teekent het ook een succes. Het valt echter te
betwijfelen of er veel Nederlandsche moeders
zouden zijn, die het voor eenige duizenden
ponden over zouden hebben hun kind aaii een
dergelijke karakterbedervende populariteit
bloot te stellen, die niet ophoudt het van zijn
gewicht en succes te overtuigen
„De Lichthoeve" is behoef ik het nog te
zeggen? de stichting te Santpoort, waar
onverzorgde, in den steek gelaten kinderen
"liefderijk verzorgd worden; waar ze een
„thuis" vinden, dat hun jeugd prettig, en de
herinnering daaraan van groote waarde voor
hun verder leven maakt; waar ze opgevoed
kunnen worden van den prilsten zuigelings
leeftijd af totdat zij in staat zijn mee te
dingen naar een bescheiden plaats :n de
maatschappij. Dat is een prachtig werk dat
algemeene instemming en sympathie ver
dient. Maar dat werk kost zeer veel geld
en daar „De Lichthoeve" geen subsidie van
officdeele lichamen geniet, is zij afhankelijk
van particulieren steun. Om dien gemakke
lijk te maken is het „Steentjesfonds" gesticht
dat het voor bijna ieder mogelijk maakt om
door een kleine maandelijksche contributie
..een steentje bij te dragen". Velen doen
rlat reeds, maar vele anderen weten nog te
weinig van de stichting en haar werk af.
Het doel der propaganda-avonden voor
„De Lichthoeve" zal men nu zonder verdere
toelichting wei begrijpen. We hebben er
vroeger een in den Jansschouwburg bijge
woond; Vrijdagavond werd er een in het ge
bouw van den Haarl. Kegelbond gegeven.
En -evenals toen was het ook nu weer de heer
Schmidt, wiens bezielend woord de harten en
de beurzen van menigeen ontsloot, maar dit
maal had hij behalve het woord nog een
propagandamiddel: een film, die het leven
gedurende én dag in „De Lichthoeve" weer
gaf en deze stomme film was nog sprekender
dan het beste mondelinge betoog.
Er was echter Vrijdagavond nog heel wat
meer, n.l. een kinderoperette, en een aantal
door kinderen uitgevoerde groepsdansen en
humoresken. Van de groepsdansen viel voor
al de „hoedendans" in den smaak, hoewel
deze eigenlijk geen dans was. want de beenen
bleven er bij in rust. maar de handen had
den des te meer vaardigheid noodig. En van
de humoresken noemen we „Het hoedje met
de drie hoeken" en de onvermijdelijke „Fiets
van Piet Poorten". Dat hoedje was dus een
familielid van „El sombrero de tres picos"
maar een heel ver, want de muziek leek hoe
genaamd niet op die van De Falla en het
was eigenlijk min of meer een combinatie
van een hoed en een „Abschieds-sinfonie",
waraan een deel van het publiek meewerkte
niet zonder veel fouten te maken.
Toen er van het hoedje zoo goed als niets
overgebleven was, volgde de fiets en daar
ging het nu juist andersom: daar werd zóó
veel aan toegevoegd dat met elk begrip van
maat of periodebouw de spot gedreven werd
en we ons alleen nog maar konden verwon
deren over de zekerheid waarmee het ensem
ble desondanks gehandhaafd bleef.
De kinderoperette gaf eenige tafereelen uit
het bekende sprookje van Assehepoester te
zien. Wi de muziek daarbij schreef weet ik
niet, het doet er ook weinig toe, want die
muziek was slechts een opvolging van be
staande en min of meer bekende wijsjes en
dus geheel en al onoorspronkelijk. En nu zou
ik, gezien het doel der uitvoering, gaarne alle
tekortkomingen met den mantel der liefde
,willen bedekken, maar ik meen dat dit toch
'ook weer niet dienstig zou zijn. Want ook op
het gebied der kinderoperette is heel wat
meer te bereiken dan hier het geval was. Zoo
was er bij geen enkele van de zingenden iets
van zangkunst of van vocale expressie te
bespeuren. De vertolkster der tjtelrol zong
permanent te hoog. De bewegingen en stan
den waren houterig, de dans in het 2de be
drijf mocht nauwelijks dien naam dragen,
de troon van koning en koningin was een
verhevenheid met twee Ween er 'stoeltjes, het
glazen muiltje leek eer een verzilverde pan
toffel van maat 42, enfin, de heele vertooning
was weinig bevredigend. Bovendien was de
pianobegeleiding doorgaans te zacht en te
onzeker zoodat de zingenden er weinig hou
vast aan hadden en er in 't geheel geen
leiding of opwekking van uitging.
Dat er ook met kinderen heel wat meer
bereikt kan worden, hébben we meermalen
geconstateerd en dus is het te hopen, dat
de organisatoren dezer operette ook naar
verbetering zullen streven. Dat zal natuurlijk
ook weer aan de bereiking van het nobele
doel ten goede komen.
Een 35 nieuwe leden van het Steentjes
fonds gaven zich Vrijdagavond op. Woens
dagnamiddag zal een herhaling van al het
dezen avond uitgevoerde plaats heben. Al
leen reeds om de film te zien, die zoovele
kostelijke, intieme en ook ontroerende tafe
reeltjes uit het dagelijksch leven in De Licht
hoeve vertoont, zou het de moeite waard zijn
Woensdagmiddag naar het gebouw van den
H.K.B. te gaan. Maar ook veel van hetgeen
er verder uitgevoerd wordt zal vooral voor
de jeugdige bezoekers een bron van vermaak
zijn.
K. DE JONG.
Jules Verne's bekende boek verfilmd: Adolf
Wohlbrueck, als Michael Strogoff, de koerier
van den Tsaar, is door den opstandigen
Tartarenhoofdman gevangen genomen en zal
aan den beul worden overgeleverd.
