Binnen twaalf uur...
Een der Japansche deelnemers aan het internationaal concours hippique in het Stadion te Amsterdam neemt een hindernis
tijdens het springconcours om den Amstelprijs, dat Vrijdagavond verreden is
Het contract tusschen dr. Aljechin en dr. Max Euwe voor
de komende revanchematch om het wereldkampioenschap
schaken is Vrijdagmiddag te Amsterdam geteekend. Dr.
Euwe zet zijn handteekening
Zonsondergang aan het Zandvoortsche strand. Een
suggestieve foto genomen Yanaf den boulevard
Voor de collecte te Amsterdam ten bate van het .Helden der Zee-fonds
Dorus Rijkers" werd Vrijdag een reclametocht door de hoofdstedelijke
grachten gehouden
De gedeeltelijke
zonsverduistering
had, ondanks het
vroege uur, Vrij
dag veel belang
stelling van de
jeugd. Astrono
men 'rn den dop,
gewapend met een
stukje zwartge
maakt glas
De plaquette, welke door den A.N.W.B.
wordt aangeboden aan hen, die 50 jaar
of langer lid van den bond zijn
Hoe warm het was op den laatsten dag van den Nationalen Vijfkamp tijdens de veldloop
op de Leusderheide. J. Serré (rechts), die tweede werd, feliciteert den winnaar J. P. F.
y. d. Horst
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt
door
J. TAN DER SLUYS.
(Nadruk verboden).
1)
L
Hoofdpersonen van het drama.
Spoorwegstations zijn zooals je ze bekijkt.
Vooral als dat station het Londensche Liver
pool Street is. Voor de werkers die er eiken
morgen haastig komen, is het een van de on
vermijdelijke nachtmerries van het bestaan
en de oorspronkelijke ontwerpen hebben
schijnbaar hun best gedaan, om in dit kop-
station de leelijkheid te belichamen.
Maar zooals een leelijk man nobel wordt
in de oogen van hen, die hem ven-assen
tijdens een menschlievende daad, of zooals
een leelijke vrouw schoon kan zijn in de
oogen van die haar hebben leeren liefheb
ben, zoo kan zelfs Liverpool station bij be
paalde gelegenheden boven zijn triestheid
uitkomen en tot een betooverd plekje gronds
worden.
En een betooverd plekje was het voor een
jongen man in een lichtgrijs pak, die op een
Augustusmiddag uit een taxistapte en luch
tig naar een plaatskaarten-loket stapte.
Voor hem was hier geen leelijkheid. De grau
we rook was geen olieachtige en trage
stroom vermengd met roet, maar een ge
heimzinnige film waarachter werelden van
wonder en gemakkelijke overwinning lagen.
De gore. grijze perrons waren gouden wegen
van avontuur.
Er waren vele goede redenen waarom Fred
dy Reeve in zuik een opperbest humeur was
en waarom hij niet mopperde toen een kleine
ras-Londenaar een lange rekening bij hem
opende door hem per ongeluk op zijn teenen
te trappen. (Dit was de eerste van vele be-
leedlgingen, die achtereenvolgens op het de
betsaldo van dien ras-Londenaar geboekt
zouden worden). Eén der redenen was, dat
Freddy de eerste teugen van zijn vacantie-
vrijheid dronk; een andere dat hij voor het
eerst in zijn jonge leven een pak droeg dat
bij een alleszins respectabelen Londenschen
kleermaker het aanschijn gekregen had. Een
derde, dat de middag ongewoon zonnig was.
Tenslotte dat hij uitvoering ging geven aan
een heldhaftig besluit, dat dien ochtend on
der 't scheren in zijn geest vorm had aan
genomen.
„Waarom zou ik niet eens het pad vah
avontuur opgaan?' had hij aan zijn inge
zeept gezicht in den spiegel gevraagd". Echt
avontuur, weetje! De berg wilde niet tot
Mohammed gaan. wat deed Mohammed toen?
Hij marcheerde op den weerbarstigen berg
af en sprak: ..Ziezoo, nu hebben we mekaar
toch ontmoet!" Laat ik dit Mohammedaan-
sche principe tot het mijne maken, een ont
dekkingsreis ondernemen naar mooie meis
jes en ze sigareten aanbieden met goud
mondstuk, Russische Teofani! Ja ik, Freddy
Reeve, volmaakt gentleman en tot nu toe
niet in tel!"
En zoo begon hij, door een perfecten tailor
uitgedost en met goudgerande sigaretten als
zijn tooverfluit. zijn tocht naar het avontuur
ten eenenmale onbewust dat het avontuur
hem ook achtervolgde en een enormen muil
openzette om hem te verzwelgen.
Freddy wandelde tevreden de afsluiting
door naar het negende perron en hier was
het dat de kleine ras-Londenaar op zijn tee
nen trapte.
„Heeft niets te beteekenen", glimlachte
Freddy.
„Had er dan niet geloopen", gaf de Lon-
denaar nijdig ten antwoord. „Waarom kijk
je niet uit waar je loopt?"
Een nare twistzieke man' Maar Freddy
dacht er niet aan een twist te ontketenen
Hij maakte zich van den Londenaar af
bande hem zoo verbeeldde hij zich uit
zijn leven en zette zijn wandeling over
het perron voort.
.Hallo! Daar hebban clien verdraaiden
kerel weer", dacht Freddy, toen hij de kran
tenkiosk naderde. ..Die schijnt het met ieder
een aan den stok te hebben".
Deze commentaar werd uitgelokt door de
gedragingen van een geagiteerde oude dame,
die hij scheen te hebben opzij geschoven.
„Is het noodig dat u uw elleboog in me
steekt?" vroeg het geschrokken slachtoffer
„Wat hebben we nou?" informeerde de
ras-Londenaar zijnerzijds.
„Uw elleboog!" sputterde de dame.
„Wat?" herhaalde de Londenaar. ,,'t Is
toch mijn eigen elleboog!"
Aangezien dit argument niet voor tegen
spraak vatbaar was. kocht de oude dame
snel een krant en haastte zich weg. De ras-
Londenaar keek haar na.
„Sommige menschen denken dat de heele
wereld van hun hoort", merkte hij op, ter
wijl hij den krantenverkooper een geldstuk
toewierp. „Geef me maar een „Sport-Revue".
Toen hij het tijdschrift in ontvangst ge
nomen had en zich omkeerde om het boe
kenstalletje te verlaten, viel zijn oog op
Freddy, en de herkenning bracht hem niet
bepaald in een minnelijke stemming. Met
een loenschen blik op den jongeman, mom
pelde hij iets onparlementairs en schuifelde,
in het kielzog der oude dame.
„Hij denkt, dat de wereld van hem is!"
merkte de krantenverkooper op.
„Een heel gewone zienswijze, als je een
glaasje te veel op hebt", meende Freddy. En
deed toen alsof de wereld van hem hoorde,
door een half dozijn magazines in te slaan.
Gewapend met deze lectuur, keek hij op de
stations'-lok en terwijl hij dat deed. gebeur
de er iets, dat hem belachelijk depd blozen
Uit e n hoek van zijn oog. zag hij het mooi
ste meisje van de heele schepping.
Natuurlijk klinkt dat ongeloofelijk. en dat
is het ook min of meer. maar een feit is, dat
Freddy het heilig geloofde en dat van dat
oogenblik af zijn heele kijk op het leven
veranderde. Hij wist, nu waarom hij leefde,
en het doel van ziin begaan was hem tot
heden wel eens or,duidelijk geweest. En te
vens stond dat. bestaan nu in een gouden
gloed. Dit meisje was het waarvoor hij.
Freddy geboren was. En heel zeker.
was zij ook iets, waarvoor Freddy bereid zou
zijn te sterven
Iemand rende tegen hem op en deed hem
rondtollen. Het volgende oogenblik was het
mooiste meisje van de schepping verdwenen.
Gedurende een enkel oogenblik. op dezen
uitgelezen, zonnigen namiddag zelfs, kwam
er een nevel voor Freddy's oogen. Waarom
botste iedereen tegen hem aan? Wat was
de verborgen zin daarvan? Hij keek zijn
nieuwen beleediger scherp aan. gereed tot
het uiten van eenige# schilderachtige termen.
Maar de man was zóó beleefd en putte zich
zóó uit in verontschuldigingen, dat de woor
den Freddy op de lippen bestierven.
„Het spijt me verschrikkelijk, mijnheer",
sprak de man. Hij had juist een kleine kof
fer opgeraapt die bij de botsing was geval
len. Een totaal andere kerel als die ruziezoe
kende Londenaar. Heldere intelligente oogen
en bijna pijnlijk netjes in zijn donkerbruine
pak. .Ik hoop dat ik u geen pijn gedaan heb?"
..Volstrekt niet", verklaarde Freddy, met
eenige spijt de sarcastische commentaar
die hij had willen leveren, binnenhoudend.
„Ik holde naar mijn trein", vervolgde de
man in het donkerbruine pak „Hij gaat acht
tien minuten over
„Nu, dan hebt u nog tien minuten om hem
te pakken", stelde Freddy hem gerust.
„Tien minuten!" De man in het bruin keek
op de stationsklok en vervolgens op zijn hor
loge, dat hij weer snel in zijn zak stak.
„Ik ben acht minuten voor! Het spijt me,
mijnheer, dat ik u voor niets haast onderst
boven geloopen heb!"
Hij glimlachte en vervolgde zijn weg. Fred
dy keek hem wenkbrauwfronsend na. En die
frons zou nog dieper zijn geweest, wanneer
hij geweten had, dat 's mans horloge niet
vóór liep. maar gelijk was!
Drommels vervelendHet meisje was
blijkbaar verdwenen. Maar hij drong zich
troost te putten uit de verstandige overwe
ging. dat. als het meisie niet met zijn trein
reisde hij er toch in zou moeten berusten
dat zii voorbiigpaieden was als een droom,
terwijl, indien ze wel met zijn trein zou rei
zen Freddy's hart maakte een sprongetje
toen hij aam die mogelijkheid dacht dan
had hü. alleen maatSEaljBtt ziin ffiffien te
kijken en hij zou haar weei'zien. Maar zijn i
spiedende expeditie langs het perron was
vergeefs. De groote wijzer van de stations
klok kroop langs de minuten en een toene
mende levendigheid bij den trein wees er op,
dat het oogenblik van vertrek steeds meer I
naderde. Met een zucht slenterde Freddy
langs de wagons. Heel aan het eind spuwde
de sissende machine stoom en rook. Hij liep I
tot twee-derde van den trein, en bleef toen
met een ruk stil staan.
Een gToepje menschen was bezig afscheid 1
te nemen van iemand in een compartiment. j
Het was een eerste klasse coupé, en degene
die er in had plaats genomen had juist haar
hoofd buiten het open portier gestoken om
iets te zeggen. Oogenblikkelijk herkende
Freddy den hoed.
„Pas goed op. Lydia!" riep iemand uit het
troepje op het perron.
„Vergeet niet. een telegram te sturen",
voegde een ander er aan toe.
„Warempel, ik benijd u, Miss Levridge",
verklaarde een derde. „Doe mijn groeten aan
de golflinks!"
Freddy mengde zich brutaal onder de
groep, mompelde „Pardon", wat oorzaak
was dat de groep ruim baan moest maken
en besteeg het compartiment.
En toen gebeurde er iets geks. Iets teleur
stellends Het meisje stond plotseling op .van
haar zitplaats en ging de gang In. De gang
lag aan den tegenover gestelden kant van
het, perron. Het eerste oogenblik beschouwde
Freddy dit als een pijnlijk votum van wan
trouwen. Ze had de coupé verlaten omdat ze
zijn gezelschap niet wenschte en zij zou
niet terugkeeren! Het. zien van een kroko-
dillen-leeren tasch stelde hem echter ge
rust. evenals het feit, dat haar. .vrienden bui
ten geen aanstalten maakten 'óm eveneens j
te vertrekken. Een paar seconden later i
kwam het meisje dan ook terug en ging l
weer zitten.
„Wat maak je je toch altijd noodeloos
ongerust",, riep een van haar vrieiid'nnen.
..Ik heb je immers gezworen dat ze je golf-'',
koffer in den corridor zouden zetten 1" j
f (Wordt vervolgd!* jf
