Binnen twaalf uur...
De vlaggenparade op den vooravond der VieF-
daagsche te Nijmegen. - Een overzicht tijdens
de plechtigheid
Crawford en Mc Grath (Australië) tijdens hun partij tegen Von Cramm en Henkei (Duitsdv-
braf) b de inter-zone finale van het Davis Cup-tournooi te Wimbledon
^mÊÊÊfr - -
De routekaart wordt nog eens bestudeerd voor het vertrek der Amsterdamsche
politiemannen naar Nijmegen, die deelnemen aan de Vierdaagsche afsta nd-
marschen
De heer A. G. Delen, ge-
meente-secretariste Noord-
wijk, die benoemd is tot
burgemeester van Eibergea
Het eerste gedeelte der nieuwe spoor
brug over het kanaal door Zuid Beve
land is Maandag van Ylissingen naar
de plaats van bestemming vervoerd.
Het transport van het 125 ton zware
gevaarte
De tweede rustdag in
en Cloarec
den Tour de France. Level. Thietard, Marie,
tijdens een genoegelijk zwempartijtje te Digne
Goasmat
Quist (Australië) tijdens de inter-zóne
finale om de Davis Cup tusschen
Australië en Duitschland te Wimble
don
P$J
Aan den vooravond van de Vierdaagsche afstandsmarschen te Nijmegen. De laatste toebereidselen
voor de verzorging der deelnemers worden getroffen
FEUILLETON
Naar bet Engelseh bewerkt
door
J. VAN DER SLCYS.
(Nadruk verboden).
27)
Ze besteedden vijf minuten met het ope
nen van deuren. Het was een ietwat griezeli
ge taak. De deuren van de kasten waren
het ergste. De kast onder de trap, in twee
trapsgewijs achter eikaar gelegen helften
verdeeld door een paar treedjes, was bij
zonder onbehaaglijk. Het achterste, lagere
gedeelte had een donkeren hoek. die een
diepe ademhaling vereischte voor je kon
besluiten er je hoofd in te steken en er in
rond te kijken.
Dan was er nog een deur van een kamer,
die afgesloten was.
„Die zullen we moeten forceeren", stelde
de detective vast.
Freddy knikte bevestigend.
Zij werd gerammeid. Bij dezen stormaan
val verloor een stoel een poot.
De kamer was leeg als alle andere.
De detective glimlachte.
„Gladde vogels zijn het", merkte hij op.
,jOns tijd laten verknoeien".
„Schijnt zoo", beaamde Freddy. „En wat
nu?"
„Nu Barlow", antwoordde de detective.
„Het huis heeft ons niets verteld", misschien
dat het terrein mededeelzamer is."
Ze verlieten het huis. Toen Freddy de
gootpijp bekeek, stond hij verbaasd dat hij
Btraks dien acrobatentoer had klaarge-
Het moest een sterke magneet bin
nen zijn geweest, die hem een dergelijke,
schier bovenmenschelijke kracht had ver
leend.
„Is dit de richting?" vroeg de detective.
„Ja", was het antwoord. „Wat verder op.
Bij dien boom."
Het maanlicht maakte den tocht gemak
kelijk. Ze hielden stil waar het maanlicht
eindigde in een diepte van zwarte schaduw.
Ergens in de diepte lag Barlow.
„Hoe komen we daar beneden?" infor
meerde Freddy.
„Niet langs den weg dien hij gegaan is",
oordeelde de detective. „Ik vermoed dat we
meteen'wel een plek zullen vinden, waar we
veilig kunnen afdalen".
De bodem glooide zachtjes omlaag en den
rechtschen kant van de uitholling volgend,
ontdekten ze weldra een bruikbaar pad. De
maan verlichtte het eerste deel en de lan
taarn van den detective, de rest. Het pad
draaide en eindigde in een breeden, rots-
achtigen kuil.
„Ik zie hem niet", mompelde Freddy.
„Ginds", wees de detictive, zijn lantaarn
in de aangeduide richting bewegend.
Ze traden op het lichaam toe, zwijgend. De
detectleve bukte en betastte de verstijfde
gedaante.
„Dood zeker?" vroeg Freddy.
„Ja", knikte Trant. „Wanneer hij zijn straf
te pakken heeft, is het niet van menschen-
hand. Kan overigens geen revolver vinden."
„Neen, die heeft hij laten vallen voor ik
hem er over wipte".
„O. juist, dat hebt u verteld! En toen heb
ben ze u den revolver weer afgenomen?"
„Ja".
„Dat is jammer. Het zou nuttig geweest
zijn als we er een hadden. Hallo, hier puilt
iets uit zijn zak
De detective trok iets uit den heupzak van
den aoode.
.Portefeuille". Een lange pauze. „Groote
hemel!" mompelde Trant daarop, terwijl hij
zachtjes floot. „Een klein fortuin. Allemaal
bankpapier.
„Hoeveel?" wilde Freddy weten.
„Het moet in de duizenden loopen. Brief
jes van een pond van vijf pond van
honderd. Een portie van den fruit blijk
baar konden ze nog niet alles klein krijgen".
„Hoe bedoelt u?"
„Och je kunt bankbiljetten van honderd
pond niet zoo gemakkelijk kwijt, als de num
mers bekend zijn en er op gelet wordt, Ik
denk, dat er wel een seintje gegeven is, toen
een der slachtoffers opgedokt heeft. Maar
het zijn niet allemaal groote en hoe dan
ook tenslotte vinden ze altijd een weg. Maar
de kerels zien er niet naar uit om dit plukje
te laten schieten."
De detective sloot even in nadenken de
oogen en opende ze toen weer.
„Het komt me voor", vervolgde hij toen,
„dat ze oorspronkelijk gedacht zullen heb
ben, dat Barlow zich in de vlucht bij hen
zou voegen. En nu hij niet te voorschijn
komt, zullen ze vast en zeker iemand terug
stUTen om naar hem te kijken."
„Wetende dat wij hier zijn?"
„Wetende dat wij hier gewéést zijn," ver
beterde Trant. „Maar wat zou ons hier
houden behalve juist de wetenschap, die
we zooeven hebben opgedaan de weten
schap van iets, dat hen hier weer heen zal
lokken".
Freddy overwoog de theorie van den detec
tive even.
„Zouden ze niets belangrijkers te doen
hebben dan terug te komen voor het geld?"
vroeg hij daarop.
,.U hebt u blijkbaar nog niet voldoende ge
realiseerd hoe gróót het bedrag is", was het
wederwoord. „Er zijn ook ettelijke biljetten
van vijfhonderd pond bij. De prijs voor een
vrouw of een verloofde. Of zwijggeld
de schooiers! Ik taxeer, dat het alles bij el
kaar. niet ver van tienduizend pond kan
zijn. Dat is de moeite waard om wat voor te
riskeeren."
„Maar ze weten niet, dat het geld hier is,
in het ravijn", bracht Freddy in het midden.
„Neen. Ze hoeven alleen maar te weten dat
Barlow vermist wordt en dat hij het geld bij
zich heeft. Aan den anderen kant, ze zouden
wel eens meer kunnen weten, dan wij vermoe
den. We kunnen ons niet geheel in hun ge-
dachtengang verplaatsen, maar mijn idee is,
dat onze vrienden zullen probeeren vóór zons
ondergang twee karweitjes op te knappen
het veilig overbrengen van Miss Leveridge en
Rose Terrence naar een andere schuilplaats,
en het terugkrijgen van dien stapel bankpa
pier. Hetgeen beteekent, dat u en ik onze taak
moeten verdeelen."
„Ik zie niet in, waaïom" protesteerde Fred
dy. „Kunnen we niet bij elkaar blijven?"
,.Ik zou niets liever willen" verklaarde Trant.
Maar het is onmogelijk. Eén van ons zal moe
ten trachten ze te volgen, want, als we samen
gaan, wie zal den dengeen of degenen, die
voor het geld komen, een welkom bereiden?"
Tegen de logica dezer redeneering viel niet
veel in te brengen.
„Ik geloof, dat ik het best hier kan blij
ven," hernam Trant na een korte stilte. „Ik
ben nog altijd een beetje duizelig en ik weet
niet of ik tegen een nieuwe expeditie opge
wassen ben. Maar hoe is het met u?" viel hij
plotseling zichzelf in de rede.
,-Frisch als een hoentje!" riep Freddy luch
tig uit. „Wel niet in kampioensvorm. maar
toch fit genoeg voor een behoorlijke partij".
„Nu u bent sportief; dat moet ik zeggen, Mr.
Reeve. Dus het is aceoord. dat ik hier blijf
en u probeert den draad terug te vinden?
U kunt mijn motorfiets gebruiken. Hij
staat buiten, vijftig voet verder tegen de heg.
Rechts. Ik heb zoo'n vermoeden, dat uw auto
wel verdwenen zal zijn. Bestudeer de indruk
ken van banden op den weg en kijk goed uit
naar alles wat u aan een spoor zou kunnen
helpen. En als u zoo gelukkig bent. iemand
tegen te komen, vraag hem dan, of hij wel
licht eenige inlichtingen kan geven. Wanneer
alles tegenloopt en dat is waarschijnlijk
ga dan naar Holt en waarschuw de politie.
Hier is mijn kaartje." Hij duwde Freddy een
stukje carton in de hand, „Vertel hun wat er
gebeurd is en volg verder hun advies. Ze zou
den moeten probeeren contact te krijgen met
Aylsham en Thetford, als dat nog niet het
geval is. Mijn meening is, dat de bende naar
de kust is gevlucht. Waarschijnlijk naar Cro
mer".
„Waarom juist naar Cromer?" onderbrak
Freddy.
„Wel het is moerassig in Westelijke richting
en als ze op den dijk tusschen Blakeney en
Ciey uitkomen, zouden ze een toer hebben om
de zee te bereiken. Maar in Sandringham of
Cromer kunnen ze gemakkelijk een boot vin
den, en het is verre van onmogelijk, dat ze
daar ergens een vriend hebben rondscharre
len. Maar het blijft natuurlijk gissen. Geef het
idee aan den inspecteur in overweging en laat
hem oordeelen.
„Goed", knikte Freddy. „Nog iets anders?"
„Ja, u zou kunnen vragen een paar manne
tjes hierheen te sturen, als zij ze kunnen mis
sen. Alleen, ze moeten voorzichtig komen
opdat ze de vogels niet verschrikken!"
,.Ik zal het overbrengen. Wat nog?"
„Dit."
Hij stak hem de revolver toe, maar Freddy
schudde het hoofd.
„Dat is een bevel, waaraan ik niet gehoor"
zaam."
„Waarom niet?"
„U zoudt hem noodig kunnen hebben."
,.U even goed".
,.Dan zal ik u een andere reden noemen. U
bent een zieker en een beter man dan ik,
Mr. Trant."
„Zonder dit laatste toe te geven", antwoord
de de detective, „zal ik mijn argument zeg
gen. Ik denk niet aan u en even min aan me
zelf. Ik denk aanHij hield even op,
.aan miss Leveridge en aan dat kleine meisje
Zij zijn beter dan wij beiden, niet waar? En
het is verkieslijker dat verdraaide geld te
verliezen in een kloppartij, dan haar kwijt te
raken. Is het zoo niet?"
„U hebt me schaakmat gezet" bekende
Freddy, zijn hand uitstekend.
iWordt vwvoi®4£
