De geheimzinnige Gastheer
Een nieuw vliegtuig voor de K.L.M.
FEUILLETON
door
ELSA KAISER.
22)
„Freule de Tracy, Ik betreur het dat lk sir
Edward nog geen bezoek heb gebracht", zeide
de notaris gewichtig, „maar ik kan ook nu
tilet. want ik moet nog naar kolonel Grand
en daarna naar de stad, ambtsbezigheden"
voegde hij er met een air van gewicht aan
toe
„Wat moet u in 's hemelsnaam bij den
kolonel doen?" riep William, alle vormen van
wellevendheid vergetend, uit.
De notaris schrok zichtbaar. Hij scheen zich
te hebben versproken. „Jaach ziet u
ambtsbezigheden", stotterde hij.
..Kent u den kolonel ook al?" vroeg Angèle
lachend, „papa zegt dat hij zoo enorm goed
bridget".
De notaris voelde zich gered, hij was weer
op neutraal terrein. „De kolonel is een oude
achoolvriend van mij", zeide hij.
William keek hem doordringend aan. „Komt
D ons vanavond nog bezoeken?" noodigde hij.
„we kunnen dan een glas wijn drinken en
wat praten".
.Neen. dank u, het spijt mij... ik... zal
den avond bij den kolonel doorbrengen".
„Zal lk den wagen voor u laten inspannen?'
vroeg William beleefd.
„Neen. dank u duizend maal, lk heb mijn
flets bij mij".
„Nu. dan tot ziens". William drukte zijn
hand ..Mag ik u nno °pn indiscrete vraag doen
mr Dickson?"
„Zeker, natuurlijk", lachte de ander eoed-
taoedig.
„Hoe oud bent u eigenlijk?"
Angèle keek Lutton met opgetrokken wenk
brauwen aan en schudde het hoofd. Maar
Lutton knipoogde oolijk.
„Veertig ben ik, ja mijnheer Kings, ik ben
veertig", antwoordde de notaris vroolijk.
William die nog altijd zijn hand vasthield
zeide: „Merkwaardig, dat zou men niet zeg
gen".
„Vleier", spotte de notaris.
„Integendeel," wat het koele antwoord. „Ik
hield u voor veel ouder, als de kolonel een
schoolvriend van u isde kolonel is name-
lijk zeventig".
Angèle hield met moeite een lachbui in,
maar haar opvoeding kwam haar te hulp,
zij bleef ernstig.
Lutton begon iets te begrijpen, hij keek den
notaris aan.
Deze draaide verlegen zijn hoed tusschen de
vingers rond. „Ik bedoelde niet zoozeer een
schoolvriend dan wel een kennis uit ons
ouderlijk huis", mompelde hij.
„Goeden avond, mr. Dickson", zeide William
plotseling en liet de hand van den ander los.
De notaris keek een oogenblik bedremmeld
rond. kuchte en maakte toen een buiging voor
de aanwezigen en haastte zich naar de deur.
Daar gekomen keerde hij zich nog eens om:
„Freule de Tracy, mijn respect aan Sir Ed
ward". Daarna deed hij een snellen greep naai
de deurknop en verdween.
„Het ziet er uit als een vlucht", lachte
Angèle geamuseerd. „Je deed erg onaardig
Will, de arme man, ik had medelijden met
hem, hij wist geen raad met zijn figuur".
William was in twee stappen bij haar en
legde zijn arm om haai heen.
„Lieveling, wel vertel eens, ben je nog zoo
ongelukkig".
„Nu lij er bent niet meer!"
„Ja maar ik ben niet. voor jou gekomen
maar om naar ip vader tp zien" riep Ang-ni
en lachte Lutton schelmsch toe. maar
waar is Karei opeens gebleven?"
„Hier ben ik freule", zeide een grove stem.
Het was de man die bij haar in den wagen had
gezeten en nu binnen kwam met een arm vol
bloemen die hij Angèle gaf.
„Karei, neem jij de mand", commandeerde zij
met een grappig gebaartje. „Will, waar Is je
vader? Of moeten we eerst even belet vragen?"
„Neen, neen, het zal vader veel genoegen
doen", zeide William en bracht zijn verloofde
naar de kamer van den ouden heer. De knecht
liep met zware stappen ach ter. het tweetal aan.
Lutton ging naar het binnenplein en vond
daar tot zijn verwondering den notaris og die
met inspanning van alle krachten de achter
band van zijn fiets oppompte waaruit de lucht
met een suizend geluid weer- terugfloot.
„Wel," begon Lutton „pech. mijnheer?"
„Ja, ik begrijp er niets van, toen ik daar
straks de fiets hier neerzette was alles nog in
orde en nuhij zuchtte, „ik zal den.jongen
mijnheer toch om een rijtuig moeten vragen".
„Hij is op het oogenblik bij zijn vader, maar
hij zal wel dadelijk komen", zeide Lutton en
ging het huis binnen om de huishoudster de
boodschap over te brengen. Hij vond haar in
de gang en droeg haar de boodschap op.
Lutton bleef in de eetkamer op zijn vriend
wachten en dacht over den notaris.
„Wat had die man in den zin. waarom ge
droeg hij zich zoo vreemd en wat was er
ineens met de fiets, of was alles maar een
smoesje? Toen hij zijn vriend naar de stallen
hoorde gaan, besloot, hij nog een oogenblik
op zijn kamer te gaan werken. Een half uur
later kwam William bij hem en vertelde dan
Angèle nog steedi bij zijn vader was De no
taris had inderdaad zijn fiets niet in orde
kunnen kriieen en was daardoor vreeselijk
uit zijn humeur geweest Tenslotte was hij
met een rijtuig naar den kolonel gereden.
Als vanzelf kwam hun gesprek weder op den
toestand en de houding van den ouden heer
Kings en terwijl zii hierover van gedachten
wissplder boorden 7ij dp huishoudster hpn^dcr
roepen- Mr. Lutton. mr. Lutton. waar bent
u, er is een telegram voor u gekomen en de
Jongen-vraagt of er nog antwoord ia!"
De twee vrienden renden naar beneden. Het
telegram was van Dennis. „Den ouden man
geen oogenblik alleen laten". Dat was alles.
Meer stond er niet. De twee jongelui keken
elkander verbluft aan.
„Enfin", zeide William, „het is waarschijnlijk
het beste dat wij doen, zooals hij zegt".
HOOFDSTUK X.
Het telegram was intusschen toch een ge
ruststelling voor de jongelui want zij zagen
er uit dat Dennis zich wel degelijk met hun
zaak bezig hield. Hij scheen precies te weten
welke aanwijzing hij moest geven. Hoe hij,
die nog geen stap in het huis had gedaan,
alles zoo nauwkeurig scheen te weten was hen
een raadsel.
„Wij moeten nu eens goed overleggen hoe
wij er voor kunnen zorgen dat vader geen
oogenblik alleen wordt gelaten", begon Wil
liam den morgen na de ontvangst van het
telegram.
„Het lijkt mij het beste", raadde Lutton.
„dat wij elkander afwisselen en ook de huis
houdster bij hem laten zitten, zoo genaamd
om hem de krant voor te lezen, of wat te
praten".
Dit leek William ook het beste, want, zijn
vader kennende, wist hij wel dat deze van
alles altijd een reden wilde weten. Als hij
merkte dat men hem opzettelijk niet alleen
liet, zou hij hen allerlei moeilijkheden in den
weg leggen.
Toen de vrienden zaten te overleggen kwam
de huishoudster binnen om hem te zeggen dat
het slaapmiddel dat de dokter gegeven had.
goed werkte, want de oude heer sliep rustig.
„Hoort u eens", begon William, „de dokter
heeft gezegd, dat vader geen oogenblik alleen
mag blijven, want de aanval kan zlcb her
halen wilt u dus nu met uw werk bij hem
gaa> 'it,ten mocht hij wakker worden zee
hem dan niet wat de dokter heeft bevolen"
De huishoudster stemde onmiddellijk toe,
nadat zij één der dienstmeisjes het toezicht
over de huishouding had opgedragen, ging zij
naar de kamer van den ouden heer. Nu liep
alles verder op rolletjes. De vrienden - waren
niet meer zoo ongerust en William meende
dat hij nu wel eens naar de akkers kon gaan
kijken, men was daar druk bezig en zijn toe
zicht was dringend noodzakelijk, Als Dennis
vandaag kwam zou hij er toch pas tegen den
avond kunnen zijn. Lutton beloofde thuis te
blijven voor het geval er hulp noodig zou
zijn. Hij zou, wanneer het noodig was, Peter
sen dadelijk naar Willam toezenden.
Intusschen zat de vijand in zijn huisje en
wachte op het afgesproken teeken van den
ouden heer Kings.
Hij wist wel dat de oude man ziek was,
maar hij geloofde zoo vast in zijn macht over
hem. dat hij het niet waagde een stap bui
ten de deur te doen.
„Wacht totdat ik het sein geef en kom dan
op de afgesproken plaats", had de oude man
herhaalde malen gezegd en dus wachtte hij.
Hij had den tijd want Kings moest gehoor
zamen en Kings zou gehoorzamen!
Uren verliepen. Ineengehurkt zat de man
voor het kleine venster en staarde naar buiten
in de richting van het huis. Langzamerhand
begon het tusschen de boomen te schemeren,,
schaduwen zweefden als levende wezens onder
de hooge stammen en fluisterende geluiden
werden hoorbaar. De geheimen van het bosch
ontwaakten en slopen rond.
De man aan het venster stond op en nam
zijn cape en hoed.
„Hands up", zeide een heldere stem achter
hem.
De man keerde zich om. hij bukte zich, zijn
spieren spanden, het was als wilde hij toe
springen.
In de deuropening stond een lange slanke
gestalte. „Ik zocht je al jaren Jack, geef het
maar op. het spel is verloren", zeide de
vreemde weer en Jack keek in den loop van
een revolver.
(Wordt vervolgd).
Aan het Victorie-monument te Alk
maar werd Donderdag op den feest
dag van .Alkmaars Ontzet* een krans
gehecht
Rie Mastenbroek vertrok Donderdag
met mevrouw Braun naar Engeland
om daar te Londen, Cardiff, Derby en
Liverpool aan wedstrijden deel te
nemen
Daar het spoorwegverkeer Woerden Utrecht door het ernstig j l
ongeluk in beide richtingen versperd was, werd het verkeer tusschen Ee" fra9ment Ult den 9roolen Oosterschen optocht welke Donderdagmiddag
beide plaatsen door A.T.O-bussen onderhouden door Alkmaar trok ter gelegenheid van de viering van Alkmaars Ontzet
Het ernstig treinongeluk bij Woerden. Een overzicht Yan de
ontzettende ruïne welke werd aangericht
De eerste Douglas D.C. 3, de nieuwste aanwinst voor de K.L.M., welke met
de .Statendam te Rotterdam arriveerde, werd Donderdag met de bok
.Titania van boord geheschen en naar Waalhaven getransporteerd
Het monument ter nagedachtenis aan Koning
Alexander van Yougoslavië is in tegenwoordigheid
van president Lebrun onthuld. Het beeldhouwwerk
van Real Del Sarte wordt op zijn voetstuk geplaatst
Een aardig detail uit den kin
deroptocht te Alkmaar bij de
viering van Alkmaars Ontzet.
Verschillende interessante
groepen waren er te bewon
deren
