GELD EN LIEFDE
D. heer Koch is er Vrijdag in geslaagd het duorrecord van de Nl.S -leerlingen, dat met 5 uur 20 minuten ten name van den
heer v. d. Leeuw stond, met 1 uur en 6 min. te verbeteren - De heer Koch wordt na zijn behouden landing op Sc.hiphol
gefeliciteerd
Op het terrein -Het Vossenbosch" te Princenhage vond Vrij'dag een keuring
plaats van honden tot het behalen van het certificaat van den Ned. Bond
voor den diensthond. Een der -deelnemers" in actie
Drie dagen na hun concurrent, den heer Ekins, arriyeerden de beide andere Amerikaan- De H.B.S.-keeper E. J. Mul is Vrijdag te den Haag in het
sche journalisten, miss Kilgallen (links) en den heer Kieran (rechts met witte broek) met huwelijk getreden met mej. A. H. de Vries. Het bruidspaar
een toestel van de Imperial Airways op het vliegveld te Rangoon ze* de handteekening
De burgeroorlog
in Spanje. Regee-
ringstroepen op
hun terugtocht
naar Madrid ter
verdedigingvan de
hoofdstadtegende
oprukkende natio
nalisten
De heer D. Bakker, inspecteur voor
de Scheepvaart in het 3de district te
Groningen, die is overleden
De -Vereeniging voor Veilig Verkeer" houdt van 16 tot
23 October in Amsterdam haar Veiligheidsweek 1936.
Remcontröle op het controle-station aan het Scheldeplein
FEUILLETON
Roman van HUGO BETTAUER.
(Nadruk verboden.)
3)
Was die liier, in Amerika te vinden? On
willekeurig dacht hij aan het huwelijk van
zijn eigen ouders. Zijn vader, een stugge, geen
miededoogen kennende zakenman, die, net als
hij zelf, alleen voor zijn werk leefde. Als
Schotsche bankwerker was hij naar Amerika
geëmigreerd, had hij zich met hardnekkige
wilskracht, niets en niemand ontziende, een
weg gebaand om daarna als gefortuneerd man
op rijperen leeftijd een Amerikaansch meisje
te trouwen. Had het huwelijk hem veel ge
luk en vreugde geschonken? Garrick moest
deze vraag ontkennend beantwoorden. Zijn
moeder was een koele vrouw geweest, die
haar man wel aanmoedigde tot meer energie
en zijn scheppingsdrang wel aanvuurde, maar
nooit een goede vriendin voor hem had kun
nen noch willen zijn.
Zijn vader had van den vroegen morgen
tot laat in den nacht gewerkt; zijn moeder
bewoog zich op de „society", was vaak op
reis en bekommerde zich hoegenaamd niet
om man en zoon.
En de andere vrouwen, die hij kende? Op
pervlakkige schepsels, die alleen voor plezier
opschik en verstrooiing leefden. Daar had
je bijv. zijn jeugdvriend, Harry Goodman.
Uit liefde had die een zeer knap jor? meisje
uit het Westen getrouwd, een arm ding, .t
zich als fabrieksarbeidster door het leven had
moeten slaan. En nu? Nu speelde ze de groote
dame en behandelde haar man als een slaa!
als een soort geldmachine.
Maar Lilian Mervil?
Garrick ging naar het venster, schoof het
op, liet de zoele lentelucht Yan de Hudson
af in de kamer stroomen en luisterde naar
het ruischen van de breede rivier, die nu nog
om middernacht door honderden schepen en
bootjes werd bevaren.
De gedachte aan Lilian Mervil deed Gar-
rick's polsen sneller kloppen. Die zou hem
niet als haar slaaf behandelen. Zij scheen
immers van hem te houden, deed althans
zoo! zij omgaf hem in de enkele oogenblik-
ken, die hij aan haar kon wijden, met alle
vrouwelijke teederheid.
Maar stak er niet een demon in deze
mooie, jonge vrouw met dat donkere haai
en die grijsgroene'oogen?
Lilian Mervil stamde af van een deftige,
maar karig met aardsche goederen bedeelde
familie. Zij had met haar ouders in New
Orleans geleefd, tot de jonge professor Ralph
Mervil, die op het eerste gezicht op haar ver
liefd was geworden, haai- tot vrouw nam.
Mervil was door en door geleerde, Euro-
peesch opgevoed, zwak en eenigszins bijziende
zij, knap majestueus als Juno en tempe
ramentvol als haar moeder, die een beroem
de danseres was geweest, vastberaden en
steeds met overleg te werk gaande, zooals
haar vader het echte type van den slaven-
eigenaar uit de Zuidelijke Staten. Het was
een zonderling huwelijk, waaraan spoedig
een tragisch einde kwam.
Over den dood van Mervil liepen vreemde
geruchten, maar het juiste wist niemand.
De Mervils hadden den eersten zomer van
hun huwelijk in de badplaats Atlantic City
doorgebracht.
Wegens de groote hitte overdag, begon het
drukke strandleven daar eerst laat op dien
avond. Krachtige zoeklichten verlichtten
mijlen ver de kalme zee met de menigte
badende en zwemmende menschen en de on
telbare spelevarende roeibootjes.
Lilian, uitstekend zwemster als zij was
placht steeds mijlen ver de zee in te gaan
en haar echtgenoot, wiens zwakke constitutie
hem tot geen enkele sportbeoefening in staat
stelde, te dwingen haar te volgen. En zoo ge
beurde het eens, dat de badgasten uit de
verte doffe angstkreten hoorden en direct
daarop het hulpgeroep van de in snel tempo
terug zwemmende Lilian.
„Mijn man is verdronken", gilde ze en be
gon hevig te huilen. Ik heb getracht hem te
redden, ik heb een paar maal naar hem ge
doken, maar ik kon hem niet vinden".
Na uren lang zoeken vond men toen ein
delijk zijn lijk. Was hij werkelijk door kramp
overvallen? Had de uitstekende zwemster en
duikster hem werkelijk niet kunnen redden?
Geen verdenking viel op de jonge weduwe,
maar de geruchten bleven niettemin aanhou
den en vervolgden haar al de drie nu ver-
loopen jaren.
Henry Garick, een trouw vriend van den
jongen geleerde, trok zich het lot aan van
de weduwe, die van haar man een behoorlijk
maar tegen aller verwachting niet zeer groot
vermogen had geërfd en sindsdien beschouw
de Lilian hem als haar vriend, trachtte hem
steeds meer van zijn werk af te houden en
hem zooveel mogelijk in het oppervlakkige
society-leven van New York te betrekken.
Lilian! Henry Garrick voelde, hoe zijn
verlangen naar haar uitging. Zijn verlangen
maar ook zijn hart? Was zij de vrouw, die
hij noodig had, die hem het stille geluk zou
kunnen geven?
Garrick schudde het hoofd en zei zóó luid
dat hij er zelf bijna van schrok: „Neen!'
Lilian als trouwe vriendin, ja! Als voor hem
zorgende levensgezellin echter neen! Ook
zij zou trachten den man te overheerschen.
hem als middel gebruiken om haar doel te
bereiken; ook zij zou wel medebezitster van
vijn vermogen, maar niet zijn boezemvrien
din zijn. Garrick herinnerde zich plotseling
hoe onlangs een van zijn, niet bijster ge
lukkig getrouwde vrienden had gezegd:
„Als ik nu nog ongetrouwd was, zou ik
me een straatarm welopgevoed mooi meisje
in Europa zoeken. Een meisje, dat achting
voor me heeft, tegen me opziet en plezier
heeft in mijn rijkdom, maar niet in mijn rijk
dom alleen. Wij mannen verheugen ons im
mers als onze vrouwen het geld met volle
handen uitgeven en zich alle luxe dingen van
de wereld aanschaffen, maar wij willen niet,
dat zij ons alleen gebruiken als chequeboek
Wanneer men een kind iets geeft, doet men
dat om het een plezier te doen. Maar als je
ziet, dat een kind alleen maar aardig is
wanneer je iets meebrengt, dan krijg je ex-
gauw genoeg van".
Een belangrijk besluit.
Garrick liep weer met groote schreden
het vertrek op en neer. Er zijn hersenen, die
mei-kwaardig gevormde en ontwikkelde Ame-
rikaansche hersenen, die 'n onderdeel van
een seconde de moeilijkste problemen oplos
ten en besluiten van vèrdragende beteekenis
namen, deze, Garrick's hersenen kwamen
plotseling tot een zonderling besluit, dat van
grooten invloed zou blijken te zijn op zijn
geheele verdere leven.
Henry Garrick keek op zijn horloge. Het
eerste uur na middernacht was voorbij; een
lichte druk op een knop en hij was met de
telefooncentrale van zijn paleis verbon
den.
„Verbindt u mij met het hotel „Belvedère"
in de Achttiende straat".
Na enkele seconden reeds was hij aange
sloten.
,Is die Duitsche bruiloft nog niet afgeloopen?
Goed, roept u den Mister Fred Holme even
xan de telefoon".
Een minuut ging voorbij.
„Fred, heeft het sodawater je zinnen al
min of meer beneveld of ben je nog in staat
om een verstandig gesprek te voeren? Ja
gaat het nog? Mooi, dan verwacht ik je da
delijk bij mij".
Fred Holme raasde. Hij was juist een kleine
flirt met een aardig Duitsch meisje begon
nen. dat Grete heette. En nu moest hij rijn
wijn. groc en al die andere lekkernijen en
ook Grete in den steek latgn, omdat het
die onmogeiijken Garrick plotseling behaagde
hem in de een of andere wilde dollaraango-
legenheid te raadplegen. Maar razen hielp
niets; hij stond dus op, overtuigde zich, dat
hij nog vrij behoorlijk op zijn beenen kon
staan, ja, zelfs op één been een seconde lang,
nam hartroerend afscheid van Grete en
suisde de volgende minuut reeds in een 100
P.K. Lincoln langs de avenues naar Riverside
Drive.
Garrick schudde hem de hand; hij scheen
wat bleek te zijn en sprak met iets zachtere
stem dan gewoonlijk.
,,'t Spijt me, beste jongen, dat ik je aan
de gezellige bruiloftsfeer moest onttrekken.
Je zult echter .heel binnenkort ruimschoots;
gelegenheid krijgen om je schade in te halen.
Fred, morgen of beter gezegd, vandaag om
elf uur voormiddags, vertrekt de „Leviathan*
naar Southampton. Jij gaat mee en bereist
heel Europa; Londen, Parijs. Berlijn, Rome
Weenen en waar je nog meer heen wilt. En
jij zoekt een vrouw voor me! Doe me een ge
noegen en trek niet zoo'n stom gezicht. Ja
wel] jij zoekt het meisje voor me, waarmee
ik zal trouwen. Het kind mag zoo arm zijn
als de miei-en; zij moet alleen mooi, onbe
twistbaar mooi zijn, beschaafd ixx haar spre
ken, welopgevoed, goedig en naar onze Ame-
rikaansche opvattingen, smetloos. Begrijp me
goed. Ik vertrouw jou rn'n levensgeluk toe.
Ik verlang, dat je het mooiste en beste
meisje van heel Europa voor me vindt. Ik
wil niet langer eenzaam en alleen als een
verdwaalde man zijn. Ik wil in dit paleis
dat ruimte biedt voor honderd menschen,
niet langer als een kluizenaar leven.
(Wordt vervolgd).
