Koninklijke deelneming
GELD EN LIEFDE
Prins Bernhard heeft Donderdagmiddag op het Departement van Koloniën
te den Haag een onderhoud gehad met den minister-president dr. H. Colijn.
De Prins bij het verlaten van het Departement
Het nieuwe boothuis van de Noord-Zuid-Hollandsche Redding
Maatschappij te IJmuiden Zuid is Donderdag in gebruik ge
nomen, bij welke gelegenheid een demonstratie werd gehou
den. De reddingboot verlaat het nieuwe boothuis
De beiaardier, de heer J. Vincent,
keurt de klokken en het uurwerk, dat
te Amsterdam vervaardigd is voor den
toren .Willem III" van fort .Zoutman"
te Oranjestad op Aruba
Het materiaal voor de collecte van
a s. Zaterdag door het Amsterdamsch
Centraal Comité voor Jongere Werk-
loozen wordt gereed gemaakt
Prof dr. Willem Mengelberg vloog Donderdag van Londen, waar In het Teyler Museum te Haarlem is Donderdag een kanttentoonstelling ge-
hij het B C.C.-orkest dirigeerde, naar Berlijn om daar met d« opend door de Nederlandsche Vereeniging .Het Kantsalet Tijdens een
Philharmonie te concerteeren. De dirigent verlaat het vliegtuig bij demonstratie in het kantklossen
de tusschenlanding op Schiphol
Bij zijn bezoek aan de motor- en rijwieltentoon
stelling te Londen bewonderde de Hertog van
Kent het door de .Cycle and Motor Cycle
Manufactorers' Union* aangeboden geschenk voor
den kleinen Prins Edward
H. M de Koningin verlaat de Julianakerk te Scheveningen, waar Zij Donderdag
met H. K. H. Prinses Juliana de families van de in den jongsten storm omge
komen v'sschers ontving
De begrafenis met corpseer
van den heer J. v. d. Plas,
plaatsvervangend brandweer
commandant te Schiedam, een
der slachtoffers van de ont
ploffingsramp
FEUILLETON
Roman van HUGO BETTAUER.
.(Nadruk verboden.)
20)
Fred raasde binnensmonds, omdat hij da
delijk de intrige van mevrouw Lilian die
hij nooit had kunnen uitstaan, doorzag.
„Beste mevrouw Frances, u heeft nog tijd
j om u vlug te verkleeden. Ga naar uw eigen
smaak te werk en niet naar dien van me
vrouw Lilian. Zoo eenvoudig mogelijk en
weinig sieraden, dan zult u weer de schoon
heidskoningin zijn'.
Franzi snelde met Dora naar boven en na
een kwartier verscheen zij in een japon, die
zij kort geleden naar eigen smaak had laten
maken. Witte zijde, sober met goud gebor
duurd, met als tooi niets anders dan het
mooie parelsnoer. Zoo zag zij er weer als
een sprookjesprinses uit en was zij zóó schoon
dat Fred vol bewondering zijn handen
vouwde.
Mevrouw Lilian verbleekte van woede, toen
zij haar zag en zei droogjes:
„Misschien heb je we] gelijk, kleintje, niet
iedereen verstaat de kunst, groote en kost
bare toiletten te dragen".
De gasten kwamen allen, niemand man
keerde. De Astor's en Vanderbilt's. de Gould's
en Frick's, de Swab's. Armstrong's de meest
in trek zijnde schrijvers en schilders, be
roemde zangers en tooneelspelers, heel de
crème der New Yorker plutocratie was vol
tallig verschenen, om de vrouw te leeren
kennen, die nog niemand kende en waarover
de malste verhalen de ronde deden; de vrouw
van den grooten geweldigen Henry Gar-
rick!
De schoonheid van Franzi overwon allen
en alles en overweldigde al die verwende
menschen; zij maakte op dit feest het on
derwerp van aller gesprekken uit. De oudere
dames omhelsden het allerliefste blonde kind.
de jonge vrouwen verbleekten van afgunst en
de heeren huldigden en vereerden haar een
parig als een koningin.
Lilian begreep, dat zij dezen eersten strijd
verloren had, schikte zich in het onvermij
delijke en deed zich voor als de beste en
meest toegewijde vriendin van de vrouw des
huizes.
Later op den avond verdrongen eenige re
porters zich in de geïllumineerde tuinen,
waar een Italiaansch orkest van tachtig man
concerteerde. Lilian klampte hen aan en ver
telde hun de zonderlinge geschiedenis van
Franzi, het Weensche poppennaaisterje.
Den anderen dag hadden alle kranten het
uitvoerig over Frances' levensloop. Frances
Garrick, de poppennaaister uit Weenen. werd
het onderwerp van de dagelijksche gesprek
ken in Amerika, met het gevolg, dat er zulke
groote stapels bedelbrieven binnenkwamen
dat drie secretarissen en de noodige typistes
moesten worden aangenomen, om al die brie
ven te behandelen.
Franzi begon zich in het Amerikaansche
leven te schikken. Theaters, concerten, feesten
visites en het winkelen namen haar geheel
in beslag. Haar huishouden was op groot-
schen voet, gelijk een hofhouding, ingericht
De society vedrong zich op haar theepar
tijen, op haar soupers gaven de jonge en
oude milliardairs van New York acte de
présence; uit hel Westen en uit Wash
ington kwamen op Donderdag, haar ontvang
dag. de gezanten en de gezanschapsatachés
met de comfortabele vliegtuigen die deze
verre reis in een klein uur volbrachten.
De werkdijke vrouw des huizes in hei
paleis van den mllliardaii Garrick was echtei
niet Franzi, maar Lilian Mervil. Zij arran
geerde, ontving, zond de uitnoodigingen rond
en overheerschte en bedisselde alles. Frances
was en bleef het voorwerp van aller bewon
dering en vereering. Lilian had het klaarge
speeld zich voor Franzi onmisbaar te maken
en zich voor te doen als haar onafscheidelijke
vriendin. Zoo scheen het ten minste, want
Lilian was steeds en overal aan de zijde
van de jonge vrouw; zoowel in het theater,
op de bals, in de auto, bij de sportfeesten.
als aan zee. Lilian bepaalde werke kleer
makers voor Franzi moesten werken, welke
hoeden zij dragen zou. bij welke schilders zij
haar portretten moest laten schilderen enz
Frances vond dat allemaal goed; aanvanke
lijk tegenstribbelend, maar tenslotte berus
tend. Zij voelde, dat zij aan de vele en zware
eischen van het societyleven zelf niet kon
voldoen. Hoe onzeker van zichzelf was ze,
wanneer ze alleen tegenover haar honderd
gasten stond! Weliswaar had ze hulp aan
Dora Horak, die haar als een zuster liefhad,
maar ook Dora was voor dit bonte en schit
terende gezelschap te eenvoudig, kende niet
alle bijzonderheden daarvan en was te weinig
op de hoogte van hetgeen deze „opperste
vierhonderd" samenbond.
En ook nog om een andere reden vond Franzi
het goed, dat haar den last der maatschap
pelijke verplichtingen van de schouders werd
genomen. Ze bedwelmde zich met al deze
praal en schittering, die haar echter innerlijk
vreemd bleven en die haar zelfs tegenston
den. Zoo kwam het, dat zij, in de weinige
uren van rustig overleg, van alleen zijn met
zichzelf, een ongelukkige vrouw was, die bit
tere tranen vergoot!
Henry Garrick werd reeds lang weer door
zijn razende, warrelende en opzweepende
zaken in beslag genomen en had voor zijn
vrouw hoegenaamd geen tijd. Hij beminde
haar, verheugde zich haar te bezitten en
verheugde zich ook erover, dat zij zoo ver
eerd en verafgood werd - maar tijd, neen
Jien had hij niet vooi haar. Hij beminde
haar als een kostbaar kleinood, dat men
aangekocht heeft en in een pronkkastje zet;
als een fraai schilderij, waarnaar men in het
voorbijgean telkens weer met bewondering
kijkt en dat men voor geen geld zou willen
missen. Maar zijn tijd kon hij aan haar niet
besteden, die behoorde aan hem en aan zijn
eerzucht en zonder dat hij het bemerkte, ver
dween zij ook uit zijn gemoedsleven. Want ook
zijn gemoed werd door zijn wilde Jacht naar
nieuwe millioenen in beslag genomen en af
gestompt.
In den herfst had Garrick op verlangen
van zijn vrouw, vroeg in den morgen ritten
met haar gemaakt door het Centraal- of
Branxpark. Hij had daarvoor kostbare paar
den gekocht en zich een week lang kostelijk
geamuseerd als Frances, frisch en bevallig
als een blond prinsje, naast hem galoppeerde.
Maar op zekeren dag deelde hij mede, liever
reeds om zeven uur naar zijn kantoor te
willen gaan, omdat er zooveel te doen was.
Den volgenden dag zeide hij te vermoeid te
zijn, daar hij tot na middernacht gewerkt
had, terwijl hij op den derden dag Frances
verzocht, deze ritten toch liever met Lilian
te maken, daar zij teveel van zijn tijd in
beslag namen.
Met Lilian wilde Frances niet rijden. Dora
kon niet paardrijden en zoo gewende zij zich
er aan naar het voorbeeld van andere Ameri
kaansche dames, tot laat in den voormiddag
te bed te blijven.
Schaljapin zou voor de eerste maal in de
Metropolitan Opera optreden en de loges wer
den aan de meestbiedenden toegewezen. Gar
rick liet door Fred Holme een loge nemen
voor een prijs, die, in Oostenrijksch geld om
gerekend, tweehonderdmillioen kronen be
droeg Toen Frances dat hoorde, schrok zij
werkelijk. Pas had zij een heel zwaarmoedi-
gen brief van haar jeugdvriend Olf ontvan
gen, die van verlangen naar haar en van
neerslachtigheid en armoede getuigde. Hij
schreef o.a.:
..Hier in Weenen gaat alles onderste boven
stakingen en ontslag zijn aan de orde van
den dag. De prijzen van de noodzakelijkste
levensmiddelen stijgen nog dagelijks en er
heerscht dan ook algemeen gebrek. Met mij
gaat het ook slecht Niemand heeft geld over
om zijn portret te later schilderen en dus
moet ik voor armzangv geïllustreerde blaad
jes werken om mijr. ouders niet tot last te
zijn. Ik zou zoo graag nog veel willen leeren
en eindelijk naar Italië reizen, naar Florence
en Rome. Maar dat zal nog wel lang duren
en voorloopig zeker nog een droom blijven".
Tweehonderd millioen voor een loge; daar
mee zouden niet alleen Rolf, maar nog veel
andere ongelukkige menschen in Weenen ge
holpen kunnen worden!
Rolf zou wellicht geen geld van haar aan
nemen, maar met een paar duizend dollars
zou zij heel wat ongelukkige menschen
kunnen redden
Met de grootste moeite gelukte het haar
op dienzelfden dag nog haar echtgenoot
onder vier o.ogen te spreken. Bedeesd vertel
de zij hem wat zij verlangde; waarop hij, de
rijkste man ter wereld, geërgerd antwoord
de:
„Je bent nu Amerikaansche, lieveling en
als je weldadig wilt zijn, wees dat dan in
de eerste plaats voor je landgenooten. Hier
is waarlijk ook armoede en ellende genoeg.
Bovendien heb ik juist uit eigen fondsen een
nieuw ziekenhuis op Long Island gesticht,
zodat mijn budget voor liefdadigheid voor
eerst uitgeput is".
Frances boog haar hoofdje en bracht het
gesprek op een ander onderwerp.
Evenwel verheugde zij zich op het be
zoek aan de Opera, omdat haar echtgenoot
voor de eerste maal weer eens tijd vond om
met haar uit te gaan. En zij verheugde zich
nog meer, toen zij bemerkte, hoe duizend
binocles op haar gericht werden en hoe men
in het reusachtige gebouw praatte en fluis
terde:
„Daar is Henry Garrick met zijn mooie
rouw!"
(Wordt vervolgd).
