De Landverrader
Aan boord van het in de Waalhaven te Rotterdam liggende s.s. „Belnos" uit Oslo werd Vrijdagmiddag met eigen laadgerei de
eerste van een viertal cutterzuigers, elk 125 ton wegend, aan boord geheschen. Tijdens het zware karwei
Tengevolge van den zwaren regenval in de afgeloopen dagen zijn in de De burgeroorlog in Spanje. Op de vliegvelden achter het front rond Madrid zijn speciale
omgeving van Tongeren en Wyhe (O.) groote stukken land overstroomd schuilplaatsen ingericht in geval van luchtaanvallen
Een reusachtige generator met speciale ommanteling, ter
zwaarte van niet minder dan 500 ton is op het oogenblik
te Berlijn in aanbouw voor een Zuid-Amerikaansche
mogendheid
Het kasteel Radboud te Medemblik, het oudste van Noord
Holland, zal thans verder ontmanteld worden door afbraak
van aangrenzende pakhuizen en woningen. Een kijkje op
de Westzijde, die reeds geheel vrijgemaakt is
Het .Welkom
Vreemdeling"
straalt dezen Ben-
gaalschen tijger in
Ouwehands Dieren
park te Rhenen nu
niet bepaald uit de
oogen
De heer G. D. Rehorst, secretaris en
ontvanger van Westzaan, die benoemd
is tot burgemeester van Callantsoog
FEUILLETON
Naar het Engelsch bewerkt door
THEA RLOEMERS.
(Nadruk verboden).
6)
Met een kleur op de wangen haastte
Gladys zich naar het bureau van haar chef.
Brengt u dit even voor mij naar de re
dactie-buitenland, er is haast bij, gelastte
hij, maar niet onvriendelijk, terwijl hij haar
een stapeltje papieren overhandigde.
Gladys nam ze aan en ging een étage la
ger zich van haar opdracht kwijten.
Een van de heeren hield haar daar nog
even aan de praat; iedereen in het gebouw
had met Gladys op en gaarne zocht men
de gelegenheid om een paar woorden te wis
selen, met haar vriendelijk, altijd behulp
zaam persoontje.
Inmiddels had Blashmere de hoorn van
de huistelefoon genomen en een onderhoud
met den hoofdredacteur aangevraagd, dat
hem blijkbaar aanstonds werd verleend, hij
verliet althans haastig de zaal. Op de gang
gekomen sloeg hij niet rechts af naar de
vertrekken, van de hoofdredactie, maar be
gaf zich kalm naar de tegenover hem lig
gende trap en bleef staan dralen op de bo
venste trede. Zijn gezieht kreeg na enkele
oogenblikken een ontevreden trek en hij
mompelde binnensmonds: Ze had toch al
lang terug kunnen zijn. Uit vrees, dat iemand
hem hier zoo doelloos staande zou aantref
fen, wilde hij reeds op zijn schreden terug
keeren, toen hij in de beneden gang voet
stappen hoorde en een seconde later kwam
Gladys de trap op.
Ze bemerkte Blashmere eerst, toen ze al
halverwege was en er geen kans meer be
stond, hem te ontloopen.
Blashmere op zijn beurt daalde een paar
treden af, zoodat ze op het midden van de
trap tegenover elkander stonden. De chef
binnenland maakte geen aanstalten om het
jonge meisje door te laten, maar hij hield
haar met een zachte druk van zijn hand op
haar arm tegen.
Juffrouw Boroughbridge, ik wilde u wat
vragen, begon hij en aan zijn stem was te
hooren, dat hij zijn gewone zelfbeheersching
had verloren. Doch dit bemerkte Gladys niet.
Moet dat hier gebeuren, mijnheer?
vroeg ze uit de hoogte, terwijl de kleur uit
haar lief gezicht wegtrok.
Hij gaf geen acht op deze opmerking, maar
hakkelde: Zou het u gelegen komenik
bedoel is het niet te vrijpostig van me om
omom u te vragen vanmiddag met me
te gaan lunchen?
Nu het hooge woord er uit was, herwon
Blashmere zijn zelfvertrouwen en daar
Gladys een oogenblik naar een antwoord
scheen te zoeken, hernam hij:
U zult er geen spijt van hebben, dat
beloof ik u.
Het komt mij tot mijn spijt niet gele
gen, ik moet tusschen den middag nog een
bezoek afleggen antwoordde Gladys.
Kom, dat kan zoo dringend niet zijn.
Mijn zaak daarentegen kan geen uitstel lij
den.
Maar waarom kunt u me het in dit ge
bouw niet zeggen?
Omdat het iets heel bijzonders betreft,
iets wat u en mij alleen aangaat. Gelooft
u me, het is een kwestie van hoogstens een
kwartier.
Nu goed dan, beloofde Gladys, die an
ders geen kans zag aan dit zonderlinge en
onaangename gesprek een einde te maken,
maar langer als een kwartier zal het me
werkelijk niet mogelijk zijn.
Dank u. Ik wist. dat ik het niet tever
geefs zou vragen, en dit zeggende ging hij
snel langs haar heen de trap af.
TttiWr 1
Weer terug in het lokaal maakte ze Mary
gauw deelgenoot van het gebeurde, maar nu
Gladys het huilen nader scheen te staan dan
het lachen, troostte haar vriendin haar:
Kom wees verstandig, hij zal je niet opeten.
Maar ze begreep heel goed, dat de toestand
voor Gladys heel onplezierig was.
Gladys begon met haar bezittingen naar de
nieuw aangewezen plaats over te dragen.
Alles scheen haar vandaag te moeten tegen-
loopen, want bij de verhuizing haakte ze
haar japonnetje bovendien nog aan een spij
ker van een der stoelen open.
Ze was bijna in tranen uitgebarsten, maar
ze wist zich te beheerschen. In geen geval
wilde ze met een behuild gezicht gaan kof
fiedrinken en zeker niet met roode oogen bij
den notaris komen.
Even later kwam Blashmere op de zaal te
rug. Hij moest wel een bijzonder mooi suc
ces bij den hoofdredacteur hebben geboekt,
want hij floot een wijsje tusschen zijn tan
den!
Niet zonder voldoening zag hij, hoe Gladys
haar verwarring niet geheel kon verbergen
en hoe stipt ze zijn bevelen opvolgde.
U moet voortaan maar het dagelijksche
korte verhaal tikken, inplaats van de markt
berichten, dat zal u wel liever zijn. Het an
dere is op den duur wat geestdoodend, zeide
hij, toen ze aan de tafel naast hem was ge-
installeerd.
Gladys dankte met een hoofdknik. Ze be
gon dit spelletje te doorzien.
De rest van den morgen keek ze niet van
haar schrijfmachine op. maar gaf haar volle
aandacht aan haar werk. BlaShmere kreeg
geen kans nog een. opmerking tp maken.
Trouwens hij had zijn eigen bezigheden. Met
een waar genot stelde hij een artikeltje sa
men, waarin terloops, maar geheel overbo
dig, nog eens een oude fout van een der Lon-
densche notabelen werd opgerakeld Hij was
in zijn bezigheid zoo verdiept, dat hij niet
bemerkte, dat het twaalf uur was geworden
en de verschillende redactieleden aanstalten 1
maakten om hun boterhammen te gaan ver
orberen.
De meesten konden ook in het middaguur
niet gemist worden en moesten hun lunch
in het gebouw, zittend aan hun lessenaar,
gebruiken. Anderen echter konden tijd vin
den om in een der talrijke eethuizen een
warm hapje te gaan gebruiken, in ieder ge
val cm er tusschen twaalf en half twee nog
even uit te wippen.
Op de redactie-binnenland behoorden de
ehef en de beide typisten tot deze bevoor
rechten. Ditmaal echter gingen Mary en
Gladys niet, zooals andere dagen, gearmd
de breede trappen af om samen ergens hun
brood op te peuzelen. Als het zacht weer
was, gingen ze op een bank in het naastbij-
zijnde plantsoen zitten en kregen de mus-
schen' ook hun deel, was het daarentegen
nat of kotid, dan zochten ze hun toevlucht
in een der goedkoopste lunchrooms, die men
in de zijstraten van de krantenwijk veelvul
dig aantreft en gebruikten daar een kop
koffie.
Zonder op- of omzien glipte Mary de deur
uit. Ze wilde in ieder geval vermijden, dat
de anderen op de hoogte kwamen met de
plannen van Blashmere. Niet zonder zorg
dacht ze aan het gesprek, dat Gladys zou
moeten voeren. Ze meende wel zoo ongeveer
den inhoud daarvan te weten. Je moest wel
blind zijn, om niet de attenties te bemerken,
waarmede de chef Gladys omgaf. Die ver
plaatsing van vanmorgen was ook niet voor
de leus geweest. Hoe haalde de man het in
zijn hoofd om te veronderstellen, dat Gladys
iets met hem op had? Het was te belache
lijk om aan te denken. Gladys met Blasmere
Stel je voor dat Gladys zoo dwaas zou zijn.
Ontevreden met den heelen toestand slen
terde ze wat rond, de trek in eten wilde van
daag niet komen.
Ondertusschen was haar vriendin naar de
kleedkamer gegaan om haar mantel te halen.
Eerst herstelde ze nog, zoo goed en zoo kwaad
als het ging, de scheur in haar jurk en ze
wilde juist haar goed van den kapstok ne
men, toen Blashmere kwam aangesneld en
gedienstig het kleedingstuk voor haar op
hield. Zwijgend gingen ze naast elkaar de
trappen af de vestibule door en het gebouw
uit. Het weer was zacht gebleven, een waas
van groen hing al om de boomtoppen en er
gens waagde een lijster zijn eerste lied.
De tegenzin van Gladys groeide met het
oogenblik. Hoe veel liever was ze met Mary
meegegaan, dan hadden ze meteen samen
eens kunnen gaan kijken, hoever de madelie
ven al waren uitgekomen. Dat zou heel wat
leuker zijn geweest dan met Blashmere te
gaan lunchen. Ze liep nog steeds zwijgend
naast hem voort en ook hij scheen geen be
hoefte te gevoelen een gesprek, aan te van
gen. Ze gingen een paar dwarsstraten door
en eindelijk vroeg Blashmere: Wat denkt u
van deze gelegenheid?
Ze knikte lusteloos, het was haar volkomen
onverschillig waar het onderhoud zou plaats
vinden, haar eenigste wensch op het oogen
blik was, dat het al achter den rug zou zijn.
Het Restaurant Grechstone is een der
duurste van Londen en alleen personen uit
de industrieele wereld, bankiers, diplomaten,
enkele vooraanstaande personen op scheep
vaartgebied, benevens kopstukken uit de po
litieke wereld trof men er aan, Het feit, dat
Blashmere bij zijn -binnentreden door den
portier eerbiedig werd gegroet, bewees dat
hij hier een geacht en geregeld bezoeker was,
wien men het niet kwalijk nam. dat hij met
een eenvoudig, bijna sjofel gekleed meisje
binnenkwam.
Blashmere liet zich door den oherkellner
een rustig hoekje wijzen en gaf zijn jas en
hoed aan een toegeschoten piccolo. Gladys
weigerde, ondanks herhaald aandringen
haar mantel uit te doen. Ze was van plan
het zoo kort mogelijk te maken.
(Wordt vervolgd)'.
