Het Geluk ligt in de Sneeuw
Oranje-aubade voor den G.-G. van Ned. Indië.
Luitenant-generaal M. Boerstra, commandant van het Ned. Indische Leger,
bracht Donderdagmiddag een bezoek aan de Fokker-fabrieken te Amsterdam.
Een foto tijdens de bezichtiging
De drijvende school voor schipperskinderen, genaamd „Prins Bernhard"
is thans te Rotterdam gemeerd in afwachting van de overbrenging
naar Ruhrort
Op den laatsten dag der kermis te Broekhuizenvorst bij Venlo wordt
jaarlijks de „kermisman' in optocht rondgevoerd, om daarna ve. brand
te worden. Een typische foto van dit folkloristisch gebruik
FEUILLETON
Een YVintersportroman.
PETER KRAYENBÜHL.
(Nadruk verboden.)
Een sledetocht.
Den volgenden ochtend om negen uur maakt
Dieter zich gereed naar Antonswil te ver
trekken en precies op tijd vervoegt hij zich aan
het Grand Hotel om de afgebroken schaak
partij met mr. Arlen te hervatten. Maar dat.
is tegen den zin van Grace, die er zich hevig
tegen verzet, dat de beide heeren op dezen
stralenden winterochtend hun pas ontwaak
ten geest achter het schaakbord afstompen.
Zij staat op het punt zich naar de Sennhut
te begeven om Walter Dillmann een en ander
te brengen en ze stelt voor om dat met hun
drieën per slede te doen.
Er ontspint zich eenige discussie over de
vraag of dit niet tegen de afspraak is, maar
Grace blijft bij haar besluit en als ze haar,
neusje zoo energieke i.n den wind steekt, weten
Pap en eenige andere menschen gewoonlijk al
hoe laat het is. De beide heeren moeten dan
ook tenslotte wel toegeven, dat Grace het aan
het rechte eind heeft.
Een kwartier later, als zij zich in de groote,
ouderwetsche slede hebben geïnstalleerd en de
beide paarden zich, vroolijk hinnikend in be
weging zetten, zijn zij Grace dankbaar dat
zij haar wil heeft weten door te drijven
Mr. Arlen zit alleen op een bank, met den
*ug naar de paarden en heeft beide jonge
menschen tegenover zich. Dieter wilde zich
oorspronkelijk op skies laten meetrekken, al
dus de voorkeur gevend aan een soort „skijo
ring", maar Grace heeft zich ook daarte
gen op de haar eigen wijze verzet: Eeuwige
dwarsdrijver, die je bentVooruit, in je
hok en stil zitten! We nemen de latten en
haken op den terugweg samen aan!
Het is een heerlijke tocht; de aarde ligt wit
en zwijgend in den metalen glans en het rijke
kleurenspel van de stralende zon en het vroo-
lijke geklingel der bellen aan het tuig van de
paarden accentueert slechts de heerschende
stilte.
Als de slede zijn weg om den voet van den
Langen Finger neemt, ontwaren Grace en Die
ter boven aan de helling van de Kaiserspitze
en groep ski'ers.
Het zal Gugelhofer met de meer gevor
derden zijnzegt Grace.
Zij zullen het spoedig gewaar worden, want
plotseling komt er beweging in den groep. De
een na den ander suist omlaag in de richting
van het dal.
van het dal.
Pas op. mr. Arlen, we zullen het moeten
ontgelden, laat Dieter zijn waarschuwende
stem hooren en hij blijkt goed gezien te heb
ben.
De volgelingen van Gugelhofer hebben zich
in een dubbe.le rij opgesteld langs den weg,
die de slee moet passeeren. Reeds van verre
worden zij met een luid „Hallo" begroet, het
sein voor de inzittenden om zich te bukken
en zich op alle voor te bereiden. De koetsier
laat de zweep knallen en de paarden reagee-
ren onmiddellijkEen veelstemmig koor
brult een oorverdoovenr „Ski heil!" onbarm
hartig worden eenige tientallen harde
sneeuwballen op de inzittenden afgevuurd,
een paar belegeraars probeeren zelfs zich aan
te haken, maar in enkele seconden is het leed
geleden en Dieter en Grace zwaaien met hun
zakdoeken een spottenden afscheidsgroet
Vertel mij eens, jonge vriend, wendt mr.
Arlen zich tot Diefcer- jij bent immers vak
man, wat is nu eigenlijk de aardigheid, de
philosofische pointe om het zoo maar eens te
zeggen, van die skilooperij? Ik heb er abso
luut geen verstand van en ik zal het ook wel
niet meer leeren, maar het moet toch een ze
kere bekoring hebben, want iederen is er dol
op
Dieter denkt een oogenblik na.
„Ja, dat is niet met één woord te zeggen. De
voornaamste reden is misschien het feit, dat
men bij het skieën a.h.w. voortdurend in een
roes verkeert en aangezien de mensch tegen
woordig over het algemeen tot grauwe nuch
terheid is veroordeeld, laat hij maar al te
graag, wanneer zich daartoe de gelegenheid
voordoet, zijn zielsslinger eens naar den an
deren kant doorslaan
Je bevrijdt je van den druk. waaronder
we allen min of meer gebukt gaan, meent
Grace er aan te moeten toevoegen, jij glijdt
weg van de aarde, je raakt aan het zweven
mèt den bewelmenden roes der snelheid ont
waakt een machtsgevoel, omdat men de ruim
te zelf ook denkt te overwinnen
Om tenslotte met gebroken botten te
blijven liggen, remt Dieter het enthousiasme
van de, nu eens hij uitzondering dwepende
jonge dame. 't Heeft ook wel zijn goede
zijde, want het vereischt voortdurend de noo-
dige waakzaamheid, moed, tegenwoordigheid
van geest en zelfbeheersching
En hoe staat het dan eigenlijk met dat.
springen, dat in sommige wintersportplaatsen
zoo druk wordt beoefend? wil mr. Arlen nog
weten.
Dat is een soort artisticiteit en behoort
eigenlijk in het circus thuis. Er zijn ook men
schen, die met een motorfiets over hinder
nissen springen of met een vliegtuig onder een
brug doorzeilenIk spring zelf ook en heb
mijn 60 meter gehaald, maar de echte skiër
doet het met een slecht geweten, omdat het
eigenlijk niets anders is dan een sensationeel
kijkstuk, een overdrijving
Toch behoort er, dunkt me, nogal wat
moed toe....
Ja, maar waar het vooral op aankomt,
is de kunst je evenwicht te bewaren, gaat Die
ter voort. Je kunt tenslotte den sprong niet
wagen zonder het vertrouwen, dat je heelhuids
heneden zult aankomen. Dat vertrouwen èn
die balanceerkunst zijn dingen, die het le
ven tegenwoordig meer dan ooit vereischt.
Wat je daaï zegt is volkomen juist.
Zeg Pap, weet je wat we met z'n drieen
in die slee eigenlijk vormen?
Mr. Arlen en Dieter raden tevergeefs.
Een driehoek.
Aardig gevonden, Grace, weert Dieter,
die het een pijnlijke opmerking vindt, af,
maar mr. Arlen gaat er op in.
Dan ben ik zeker de basis en jullie de bei
de beenen. Je bedoelt waarschijnlijk, dat ik me
maar stil moet houden om het daarboven bij
jullie niet te laten wankelenNou, wees
maar gerust, je zult geen last van me heb
ben, zoolang jullie je behoorlijk gedragen
Onder deze en de ïg el ijk spitsvondige op
merkingen komen zij al spoedig in de nabij
heid van de Sennhut. Grace stapt uit en bindt
haar ski's onder om het laatste gedeelte van
den weg, welke door de meterhooge sneeuw
voor de slede onbegaanbaar is, alleen af te leg
gen. Dieter zou haar graag vergezeld hebben,
maar zij wijst zijn aanbod zeer beslist van de
hand:
Nee, Dieter, jij kunt je voorloopig in de
Sennhut beter niet laten zienMaar Pap,
voel jij er niet wat voor om eens met dien
kluizenaar kennis te maken?
Dank je, Grace, ik houd me er maar lie
ver buiten. Je bent dit zaakje zelf begonnen
en je moet dus ook maar alleen de verant
woording dragen
Nou probeert dan maar eens een half
uurtje aardig tegen elkaar te zijn ook zon
der schaakbord, zegt Grace met een veelbe-
teekenenden blik op Dieter en daarna stapt
ze weg.
Dieter voelt zich plotseling in een uitgela
ten stemming en hij besluit deze zeldzame
gelegenheid niet te laten voorbijgaan:
Ik hoop niet, dat u mij al te vrijpostig
vindt, mr. Arlen, maar er moet me een op
merking van het hart: U bent de beste papa,
die ik me kan voorstellen
Zoo vindt je dat en waarom dan? vraagt
mr. Arlen glimlachend.
Wel. omdat u niet alleen de vader, maar ook
de vriend van uw dochter bent
Ach de eerlijkheid gebiedt me te zeggen,
dat ik daarmee een bepaalde bedoeling heb.
Ik houdt veel van m'n dochter en ik zou haar
niet gaarne verliezen. In zoo'n geval is het
beter, dat men tijdig loslaat. Dat is het ver-
standigste wat men kan doen, als uit het
kind eenmaal een mensch is geworden en het
zichzelf dreigt te zullen losscheurenJe
ziet het: louter egoïsme!
Ongetwijfeld, maar een goed begrepen en
een even goed toegepast egoïsme!
Elk ander soort zou ook zinloos zijn.
De slede glijdt door een hohen weg en ver
volgens langs een boschrand waar ce dennen
buigen onder een zware sneeuwvracht. Hier
en daar breekt een tak.
Zonder Grace zou ik mij m'n verblijf hier
niet kunnen indenken. Ik geloof zoo vaak,
dat ik hier eigenlijk alleen om haar hierheen
ben gekomen.... zegt Dieter aarzelend na
een pauze.
Zij denkt er precies zoo over. Dat komt
in het leven meer voor. Ja, ja, er hebben zich
toch tal van merkwaardige gevallen voorge
daan, die er op wijzen, dat alle levenslijnen
op één punt gericht zijn en waarbij van een
soort leiding mag worden gesproken,
Mij komt het voor, mr. Arlen, dat bij
ons, jonge menschen, van een dergelijke lei
ding toch weinig meer te bespeuren is
Dat kan heel goed zijn. Jullie zijn allen
bij elkaar nu eenmaal gevaarlijk losbandig en
je geniet een mate van vrijheid, zooals men
dat in mJjn tijd absoluut niet kon voorstel
len.
Een vrljl eld, ja. maar die het leven vaak
i'terst m .Ml ijk ms-^kt
(Wordt vervolgd.)
Een detail van de ruïne, welke werd
aangericht bij de botsing tusschen
goederenwagens op het stations
emplacement te Amersfoort
De Oranje-aubade te Batavia door de Indische schoolkinderen van alle volks
aarden voor den Gouverneur-Generaal, die wegens het slechte weer op
7 Januari geen doorgang kon vinden, is alsnog op Woensdag 13 Januari ge
houden, waarvan hierboven een snapshot
Een goederentrein, rijdend van Apeldoorn naar Utrecht, is te Amers
foort op een aantal goederenwagens gereden. De materieele schade
is zeer groot. Een kijkje bij het opruimingswerk
Twee pauwen, een geschenk van de Belgische vereeniging .Avicultura
voor H. K. H Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard, worden ge
keurd voor de 51ste pluimvee tentoonstelling van „Avicultura ta
den Haag
