Vlammende Schoonheid
De Delflsche Studenten Caroussel Vereeniging hield Vrijdag ter gelegenheid van haar dies-viering een rallye van den Haag
naar Delft. Eenige deelnemers onderweg
Hoog water in Mid
den Limburg. Een
avondopname van
de thans onzicht
bare samenvloei-
ïng van Maas en
Roer
Dr. A. van Voorthuysen, die binnen
kort afscheid neemt als rijksinspecteur
Yan het Buitengewoon Onderwijs
4 s
H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins Bernhard verlaten het hotel te
Budapest, vanwaar het Prinselijk Paar naar Weenen reisde
Pijnenburg en Slaafs hebben den Zesdaagsche te Ant
werpen gewonnen. Het winnende koppel in de bloemen
West-Friesche charme in een kunstmatig verwarmden boomgaard te Zwaag
(N.-H.), waar de pruimeboomen reeds in vollen bloei staan
Terug naar huis. Het meerendeel der Britsche troepen,
die naar Palestina waren gezonden, om er de orde te
herstellen, is thans naar het vaderland teruggeroepen. De
inscheping der soldaten
FEUILLETON
Kaar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
6)
Marty was op haar best tusschen de twee
mannen. Zij leidde het gesprek in een richting
die absoluut buiten het wereldje van Virginia
lag. Zij praatte over Sport in Florida en in
Engeland, over de laatste tooneelstukken en
revues, over de menschen, die zij had ontvan
gen en die haar hadden ontvangen.
Virginia zat maar glimlachend en vol belang
stelling te luisteren. Michael vond haar aller
liefst zoo, en Tony had geen oogen voor Marty
Het was Michael, die de conversatie ten
slotte in banen leidde, zoodat Virginia eraan
kon deelnemen.
Op een goeden dag kom ik naai- Derek-
dale om uw oud-Hollandsche lepels te stelen,
zei hij tegen de gastvrouw.
Komen moet u zeker, maar niet om te
stelen.
Jane bemerkte tot haar verbazing dat zij
Michael wel mocht. Ernstige mannen hadden
over het algemeen haar sympathie niet. Zij
besloot hem van naderbij te leeren kennen
van daar de invitatie.
En hoe is nu de historie van die lepels?
vroeg Michael aan Virginia, want een historie
hebben ze toch. Is 't niet?
Ja. zeker. Ik weet niet. of het -heelemaal
waar is. zooals het tot ons is gekomen, maar
het is wel aardig. Zietu. er was eens een zekere
Richard Farquhar
Vertel het ons zóó, dat we het allemaal
kunnen verstaan, onderbrak Jane Bleecker
haar.
Virginia vertelde het verhaal en zij vertelde
het goed.
■i Het ging over een voorvader, die aan het
spel verslaafd was, Richard Farquhar. Op zeke
ren nacht, dat hij alles bij het spel verloren
had, kwam hij zonder geld voor logies in een
kleine herberg. Door zijn geest en zijn galant
optreden lokte hij echter een invitatie van een
jonge, Hollandsche dame uit, om met haar te
soupeeren. Deze buitenlandsche schoonheid
werd aan een apart tafeltje door haar eigen
meisje bediend, ook het linnen en het tafel
zilver waren haar eigendom. Toen de jonge
Richard mee aanzat, gaf men hem een zwaren
zilveren lepel om zijn soep mee te eten.
Eén van die lepels die u hebt mrs.
Bleecker. verklaarde Virginia.
Hij kende de waarde ervan,en wist, dat hij
er zijn nachtrust mee zou kunnen betalen. Hij
vroeg om een pen en schreef een gedicht, dat
hij de jongedame aanbood, in ruil voor den
lepel, dien hij, naar hij zeide. als een souvenir
aan haar schoonheid wilde bewaren.
Zij las het vers. bloosde, gaf hem den lepel
ten geschenke en zette haai- reis voort. Richard
sliep dien nacht heerlijk, en gaf den waard
den volgenden morgen den lepel, als borg voor
wat hij hem schuldig wasDaarna galop
peerde hij naar een vriend, leende een soms
gelds en had dien avond geluk bij het spel. zoo
dat hij terugwon wat hij verloren had en den
lepel kon inlossen. Later trouwde hij met de
jonge Hollandsche schoonheid en aan haar
was het bruinroode haar in de familie te
danken.
Er is een heel dozijn van die lepels, be
sloot Virginia, maar niemand weet welke pre
cies de bewuste is.
Zij had een kleur en was een beetje buiten
adem, maar even mooi als de schoone dame.
van wie ze haar bruinroode haar had gekre
gen. Michael glimlachte haar toe.
- Ik hoop. dat ze daarna lang en gelukkig
hebben geleefd, zei hij.
- Volgens de overlevering bedronk hij zich
iederen avond en is ook aan zijn onmatigheid
gestorven. En sindsdien is er in ieder geslacht
van de Farquhars één geweest, die speelde en
dronk
Allen lachten. Maar Michael voelde, dat Vir
ginia dat niet zoomaar gezegd had, doch dat
het voor haar een bittere waarheid was.
Bestaat er misschien nog een copie van
het vers, dat ridder Richard schreef? vroeg
mrs. Bleecker.
Ja. Wij hebben nog een merklap waar
het vers met den kruissteek op geborduurd
staat. De Hollandsche schoonheid heeft dien
waarschijnlijk in den eersten gelukkigen tijd
van haar huwelijk gemaakt. Zoudt u het graag
willen hooren?
Ze zei het allerliefst op, haar kin een beetje
in de hoogte, en haar wangen brandend dooi
de ongekende prettige emotie het middelpunt
te zijn van een gezelschap.
„Al trek ik Oost- of Westwaarts,
Naar 't Noorden of naar 't Zuid,
Het glanzen van dit zilv'ren ding
blijft steeds in mijn herinnering;
maar meer dan 't beeld erin gegrift,
het lief gezicht,
dat eens dit zilver ving."
Prachtig! applaudisseerde Tony, maar
Michael vroeg alleen:
Zoudt u het nog eens voor mij willen op
zeggen, dat ik het kan opschrijven?
Hij haalde een notitieboekje en zijn vulpen
voor den dag en zij herhaalde de regels lang
zaam, haar hoofd naar zijn schouder buigend.
Michael stond op.
Ik moet nu maken, dat ik weer bij de
veiling terug kom. Er is nog een stel antieke
wandborden. Had u die ook op het oog. mrs.
Bleecker?
Ik bezit al meer wandborden dan mij lief
is, dank u. En ik wilde graag nog een paar
andere dingen van miss Farquhar vernemen.
Ik ga met Michael mee, verklaarde
Marty.
Ga jij ook maar, Tony, ste. "e zijn moe
der voor. Dan kunnen miss Farquhar en ik
gezellig samen praten.
Veel te gezellig Midget. Neen, ik blijf
hier. om ervoor te zorgen dat jij miss Farqu
har niet ompraat om je dien merklap te ver-
koopen. Ik ken al je trucs.
Tony bleeef dus met zijn moeder en Virginia
op de oude sofa bij den open haard zitten.
Hoe meer Virginia praatte, des te meer werd
mrs. Bleecker zich bewust van haar charme
en zij zag ook heel goed, hoezeer Tony ervan
onder den indruk was. Hij scheen niets liever
te willen dan in haar gezelschap te zijn. En
mrs. Bleecker wilde niet, dat hij liever in het
gezelschap was van iemand anders dan van
haarzelve. Ja, later was het nog tijd genoeg
om zijn millioenen te vereenigen met die van
een vrouw, even gefortuneerd als hijzelf,
Marty van Duyne bijvoorbeeld. Maar niet voor
dat zij het hem in den mond gaf. Als hij een
maal getrouwd was, zou hij aooit meer haar
attente cavalier zijn, in dien .zin als hij het
nu was en die gedachte was haar voorloopig
onverdraaglijk.
En nu gaf hij zich zonder slag of stoot ge
wonnen aan dit mooie meisje in haar kale,
groene jumper en haar ouderwetsche hoedje!
Er was geen twijfel mogelijk. Tony, de anders
zoo geblaseerde en verveelde Tony, deed zijn
uiterste best om zich aangenaam te maken in
de oogen van Virginia Farquhar.
Wat bent u van plan te gaan doen, als u
uw huis verkocht hebt? vroeg hij.
Wij gaan in' New York wonen mijn broei
en ik. Hij wil een boek schrijven.
Meent u het heusch? Daar moet u met
McMillan over spreken, hij is uitgever.
Tony noemde den naam van het tijdschrift.
Virginia kleurde diep.
Uitgever, o. wat heerlijkl
Tony lachte.
Dat mag u niet zoo zeggen, anders word
ik jaloersch. McMillan is maar een heel ge
woon mensch, net als ik en de rest.
Hij wendde zich tot zijn moeder.
Midget, hoor je het, miss Farquhar gaat
in New York wonen. Wij moeten haar vast
eens op Derekdale inviteeren, om haar te laten
zien hoe haar eigendommen daar tot hun
recht komen.
Ik weet nog niet, of ik ze naar Derekdale
zal laten opsturen.
O, waarom niet? Ik zal het wel tegen
Grogan zeggen. Ik zal u wel komen halen met
de auto voor een week-end, dan kunt u nog
eens met uw eigen lepens eten, miss Farquhar.
Zijn moeder herhaalde de invitatie niet. Zij
keek op haar polshorloge.
Tony, 't is al over drieën. En we dineeren
in Baltimore.
Zij stond op en stak Virginia haar hand toe.
U neemt het ons toch niet kwalijk als wij
nu afscheid van u nemen?
Virginia begreep, dat dit het sein was om te
vertrekken. Op mrs. Bleecker oefende Virginia
niet de minste aantrekkingskracht uit. En als
een gewenschte gast scheen zij haar ook niet
te beschouwen.
En wie waren de Bleeckers eigenlijk? Rijkge-
worden burgers, meer niet. Neen. dan konden
de Farquhars er beter zijn, met hun grafelijk'
devies op hun wapen!
Virginia hief haar hoofd fier op. Zij voelde
een onbedwingbaren lust om mevrouw Blee
cker te toonen, dat zij zich niet op die manier
liet behandelen. Maar Anthony was haar nog
vóór, met zijn moeder een lesje te geven.
Ik wandel met miss Farquhar terug, moe
der.
Toen beging mrs. Bleecker een misslag, die
haar later berouwde.
Maar ik wou je hier houden, Tony.
Het spijt mij wel, moeder.
En hij opende de deur voor Virginia alsof zij
een koningin was.
Mrs. Bleecker bleef roerloos staan, toen de
twee vertrokken waren. Er glommen scherpe
lichtjes in haar oogen. En vreemd, zooals zij
daar stond, leek zij heelemaal niet klein. Zij
scheen te groeien met haar woede.
Het was de eerste maal van zijn leven, dat
Anthony haar wenschen in den wind sloeg
voor die van een ander!
Ik moet u nog eens terugzien, zei Tony
intusschen tegen Virginia.
Vindt u dat noodig?
Ja. Wanneer?
Virginia's hart klopte sneller. Zij wist zeker,
dat zij niet naar een tweede ontmoeting ver
langde, zij wist niet eens of ze hem eigenlijk
wel aardig vond. Maar het zou een prachtige
wraak zijn op de arrogante houding van zijn
moeder! Hij zou haar bezoeken in haar armoe-
dig, oud huis en dankbaar zijn, dat zij hem
dat toestond! XWord.t vervolgd.).
