Vlammende Schoonheid
Een ontploffing in een geheime bommenfabriek der opstandige Arabieren in
het oude Arabische gedeelte van Haifa verwoestte een viertal huizen. Als
bijzonderheid zij vermeld, dat de bommenfabriek op vijf minuten afstand
van het hoofdbureau van politie was aeleaen
De Amsterdamsche Vereeniging voor Schoolwerktuinen
houdt in verschillende scholen in de hoofdstad haar jaar-
lijksche tulpententoonstelling, waarop tezamen niet minder
dan 31.000 tulpen te bewonderen zijn
l-
Het vorstelijk echtpaar op de huwelijksreis. H. K. H. Prinses Juliana en Z. K. H. Prins
Bernhard op de besneeuwde hoogten bij Zeil am See gereed voor een ski-tocht in gezel
schap van andere vorstelijke gasten
H. M. de Koningin bracht Vrijdag een bezoek aan de Jaarbeurs te Utrecht. De vorstin In gezelschap van dr. F. H. Fentener
van Vlissingen en verdere leden van het Jaarbeurs-bestuur
De Nederlandsche Handelsmissie in Brazilië. Jb'r. Van
Karnebeek in gesprek met den Braziliaanschen minister yan
Buitenlandsche Zaken, Mario Pimentel Brandao
Het Nederlandsche dames-hockeyteam vertrok Vrijdag uit den Haag naar Parijs, om daar Zaterdag
tegen het Fransche team te spelen. Een groepfoto even voor het vertrek
President Lebrun tijdens zijn radio-rede
ter aanbeveling van de inschrijving op
de leening voor de landsverdediging
Jack Hylton arri
veerde Vrijdag
middag op Schip
hol om in ons land
te concerteeren.
Bij zijn aankomst
ontmoette hij den
Poolschen zanger
Jan Kiepura, die
juist op het vlieg
veld vertoefde
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
30)
Ik zal je maar niet vertellen wat ik van
je denk.
Hij haalde zijn schouders op.
Niets vleiends, denk ik.
Je bent een zelfzuchtig wezen.
Het genie is altijd zelfzuchtig.
Genie! Zij had moeite om het woord niet
uit te schreeuwen. Ja, dat heb ik ook eens ge
dacht, maar ik heb veel geleerd. En één ding
dat ik geleerd heb is. dat er een hemelsbreed
onderscheid is tusschen genie en talent. Ik
dacht dat ik een stem had maar ik heb niet
meer dan een beetje geluid.
Dit was een tragische Mary Lee. de Mary
Lee van het Chineesche liedje. Rickey voelde
plotseling sympathie voor haar.
Je bent méér waard, dan je zelf vermoedt.
Ik heb het daarnet nog gezegd
Dat weet ik, maar ik verlang geen roem
ik verlang geluk Rickey
Geluk verlangen wij allemaal. Ik ook. het
groote, het allesoverweldigende het geluk
dat je zal verheffen ver boven de aarde
Zijn oogen straalden. Mary Lee legde haar
hand on zijn arm.
Rickey, als je vleugels gebroken zijn, kom
dan terug bij mij.
Hij keek haar aan.
Wat bedoel je?
Dat je nog naast mij kunt fladderen als
jij niet meer vliegen kunt. Zij lachte een beetje
bitter. Begrijp jij me niet?
Ik geloof het niet, antwoordde hij en zy
ging er niet verder op in.
Voor hij wegging had Rickey nog maar een
oogenblikje met Virginia alleen.
Ik zal je niet meer zien vóór ik ga, Jinny.
Je moet me niet zelfzuchtig vinden. De dingen
zijn sterker dan ik ben
Je bedoelt je gevoelens voor Marty van
Duyne?
Ja, Jinny, ik geloof dat ik wel kans heb.
Niemand heeft haar ooit de dingen gezegd die
zij mij laat zeggen. Hij haalde snel adem. Ik
zeg haar de waarheid over haarzelf en dat zal
ik altijd blijven doen.
Zij waren in zijn kleine kamertje en Virgi
nia had haar armen om zijn hals geslagen.
Rickey, ik ben blij. dat je vanavond ge
komen bent. Wat er nu ook gebeurt, ik zal al
tijd deze herinnering hebben
Wat kan er gebeuren, Jinny?
O, zooveel
Kom, moed houden, kindje. Ik zal terug
zijn vóór je het weet.
Hij had een paar dingen in een koffertje ge
pakt en nam het nu op. Zij bracht hem niet
naar beneden, maar liet dat aan Mary Lee
over.
Denk je er dus aan. zei Mary Lee. toen zij
de laatste trede had bereikt, als je niet kunt
vliegen, kun je altijd nog fladderen.
xvin.
Tony gaat naar de markt.
Toen Virginia den dag na haar terugkomst,
in New York in Rickey's manuscript bladerde,
dat zij op zijn bureau had gevonden, kwam
er plotseling een gedachte in haar op.
Zou zij misschien kunnen doen wat Rickey
niet gedaan had? Zou zij zijn boek kunnen om
werken en voltooien? Zou zij in haar eenzaam
zolderkamertje geen inspiratie krijgen? In
leder geval was het wel de moeite waard het
te probeeren.
Zij had met mrs. Leonardi over het verhui
zen gepraat, en de goedhartige Italiaansche
had dadelijk voor onderverhuurders gezorgd:
een schilder en zijn vrouw, die de kamers wil
den hebben, zooals zü waren
Zoo trok Virginia dan met een paar stoelen
en wat kussens en Michael's potje naar haar
zolderkamertje.
Michael! Virginia wilde niet aan hem den
ken. Noch hij, noch Tony mochten weten, dat
zij nog in het oude huis woonde. Zij had mrs.
Leonardi nauwkeurig instructies gegeven.
Ik moet werken, en ik wil heelemaal niet
gestoord worden. Als er iemand komt, zegt u
dan maar dat ik verhuisd ben.
Zoo maakte zij zich een thuis van de beide
kamertjes onder het dak. De kleine hond en
het poesje dwaalden eerst een dag rusteloos
rond, maar wenden toen al gauw aan de
nieuwe omgeving en sliepen even lekker bij
het kleine vulkacheltje als eertijds bij den open
haard.
Dagen aan één stuk werkte Virginia koorts
achtig aan Rickey's boek. Zij leefde zich met
hart en ziel in het gegeven en de personen in,
zoodat de marionetten langzamerhand tot
wezens van vleesch en blode werden. Zij vond
het heerlijk werk en schreef dikwijls tot diep
in den nacht.
Tot de onvermijdelijke reactie kwam. Op
een avond laat verliet de inspiratie haar. Zij
had een gevoel, alsof zij noot meer een regel
zou kunnen schrijven. Het heele ding leek haar
zoo droog als zand.
Zij wilde leven liefhebben bij Michael
zijn! Waarom ltwam hij niet naar haar toe? Zij
was onredelijk, dat wist zij, want zij had het
hem zelf onmogelijk gemaakt, haar te vinden.
Maar zij had een ondragelijke behoefte aan
gezelschap. Zou mrs. Barlow nog op zijn? Zij
klopte zachtjes aan de deur en ging binnen
cp het hooren van de stem van de vrouw
Roger sliep.
Komt u een beetje bij mij zitten? vroeg
Virginia. -
Met plezier.
Ik wilde graag wat met iemand praten
zei Virginia, toen zij samen bil het. kacheltje
zaten. Ik werd opeens bang. toen ik hier alleen
zat en den wind hoorde huilen.
Mrs. Barlow knikte.
Ik weet het, ik heb dat ook gehad, toen
ik hier pas woonde met Roger,
En hebt u het nu ook nog wel eens?
Niet dikwijls. De tijd helpt.
Heusch? Virigina greep haar hand. O,
ik voel mij zoo ongelukkig. Ik heb de liefde
uit mijn leven gesloten. Ik weet niet waarom
ik er nu over praat, ik moest het niet doen. Ik
dacht dat ik sterk genoeg was
Plotseling begon zij hartstochtelijk te snik
ken.
Mrs. Barlow sloeg haar arm om haar schou
ders.
Huil maar, zei ze, het zal u goed doen.
Het komt omdat u zich steeds zoo flink en
dapper hebt gehouden, nu moet u even uw
hart luchten. U zult het wel leeren, evengoed
als ik het heb geleerd.
Mrs. Barlow was een klein, tenger menschje,
met lieve, grijze oogen en een bleek, smal ge
zicht. Zij droeg altijd zwart, wat haar veel
ouder deed lijken dan haar dertig jaar. Maar
ook haar verdriet had daartoe bijgedragen.
Virginia klemde zich aan haar vast als
iemand, die op het punt is te verdrinken aan
een goeden zwemmer. Zij vertelde van Michael!
Ik heb hem uit mijn leven gebannen.
Kunt u mij niet zeggen waarom?
O. Virginia's oogen waren somber, ik ge
loof dat het voorai mijn trots is, die mij ertoe
heeft gedwongen. Er is iets moeilijks in mijn
leven en ik kan hem daar niet mee lastig
vallen.
En weet u zeker, dat hij het u misschien
niet veel liever zou helpen dragen?
Hoe kan ik dat weten?
Zeg hem dan alles.
Maar Virginia had het wanhopige gevoel.
dat zij hem nooit zou kunnen vertellen wat
zij dien avond achter het scherm had gehoord,
niet vóórdat zij hem alles kon teruggeven wat
Rickey hem schuldig was of tenminste, in
Rickey's naam, een boek waar hij trotsch op
kon zijn.
Zij staarde naar het gloeiende kacehltje.
Ik geloot dat >k hem dat pas voel latei
zal kunnen zeggen Denk; u. als hij mij
werkelijk liefheeft dat hij op mij zal wach
ten?
Al$ hij yan u houdt wel, ja. Maar niet
alle mannen kennen de liefde zooals wij vrou
wen die kermen. Wij kunnen een eeuwigheid
wachten.
Januari en Februari gingen voorbij. Brieven
brachten Virginia gelukkige oogenblikken in
haar eenzaamheid: brieven van haar moeder
het ging niet zoo goed met vader brieven
van Tony, die eischte, dat zij haar schuilplaats
bekend zou maken. Hij was aan het huis ge
weest, maar de hospita had gezegd dat zij niets
van haar afwist.
Maar ik zal je toch wel vinden, lieveling,
schreef hij vol vertrouwen.
Ook brieven van Mary Lee die door ziekte
van haar moeder naar huis was geroepen.
Ik zal wel niet voor half Maart terug kun
nen komen, schreef zij. maar zend mij intus-
schen ieder korreltje nieuws dat je van Rickey
hoort.
Virginia werkte met al haar wilskracht door
aan het boek. Zij vroeg zich af of zij slagen
zou. Zou het anderen even goed bevallen als
haarzelf? Want zij vond het goed. Toen zij
het voltooide gedeelte herlas, wist zij, dat zij
Rickey's houten figuren gloed en leven had ge
geven. Zij zou zich niet hoeven te schamen, als
zij het boek aan Michael gaf, en zij moest het
hem geven om zóó Rickey's schuld af te beta-
ïen.
Voor zichzelf zou zij niets vragen. Als hy
werkelijk van haar gehouden bad zou hij haar
toch geschreven hebben. Was het niet het recht
van den man om over alle hinderpalen heen
tot zijn geliefde te komen, om alle hindernissen
uit den weg te ruimen?
Op 'n stormachtigen morgen in Maart kwam
er een telegram van Rickey:
Zend mij geld.
Zij stuurde onmiddellijk wat hij vroeg,
maar haar hart stond stil, als zij aan zijn uit
gaven dacht. Wat moesten zij doen als het
geld op was, nu vader en moeder juist zelf
weer zooveel extra uitgaven hadden met spe-
rialisten en extra verpleging? Maar waf hielp
het of zij Rickey al waarschuwde? Hij wilde
naar geen rede luisteren.
(Wordt vejjLQlgd.);
