Prof. Debye in ons land.
Vlammende Schoonheid
De commissaris der Koningin in Noord-Brabant, jhr. mr. dr. Van Rijckevorsel (rechts), die Dinsdag de groote Paaschvee-
tentoonstelling te 's-Hertogenbosch opende, in gezelschap van burgemeester Van Lanschot en diens echtgenoote op de
tentoonstelling
Historie, die gaat verdwijnen. Langzaam maar zeker wordt het Rokin-water te Amsterdam door den
steeds grooter wordenden berg zand verdrongen
Eieren naar Duitschland. Van Roermond vertrok deze Het bezoek van Mussolini aan Lybië. De triomphale ontvangst
week een trein van 29 wagons met 2.138.000 eieren naar van den Duce, die staande in zijn auto de toejuichingen der
Duitschland menigte beantwoordt
FEUILLETON
Naar het Engelsch van
TEMPLE BAILY.
(Nadruk Verboden.)
33)
Hij ging naar bed en vond, tegen zijn ver
wachting in, onmiddellijk den slaap. Lang
vóór het ochtend was riep hij Nogi, liet zijn
ontbijt klaar "maken en zijn koffer pakken en
was al op weg. vóór de stad ontwaakt was.
Hij had zijn auto boven den trein verkozen,
het was heerlijk om langs de rivier te rijden.
Het land was nog kaal en zwart, maar toch
was het reeds of de natuur zich voorbereidde
op het komende wonder van de lente.
Tante Molly lag in haar kamer op de eerste
verdieping, ondersteund door een berg van
kussens. Zij haalde slechts met moeite adem.
Lieve jongen, zei ze dankbaar, toen ze
Michael zag, en hield zijn hand lang in de
hare.
Daarna scheen zij een beetje te slapen.
Michael bleef naast haar zitten, en toen zij
even later weer haar oogen opende hoorde hij
hoe zij fluisterde:
Ik hoop dat je gelukkig zult worden.
Zij sluimerde weer in, om wat later weer
tot zichzelf te komen.
Michael, ik heb deze boerderij aan jou
vermaakt. Je moet hier 's zomers met Virginia
komen. Zij kan dan voor mijn eendjes zorgen.
Jullie kinderenzullen dol zijn op mijn
eendies. Michael.
Zij glimlachte gelukkig. Hij was blij, dat hij
haar nog niet verteld had dat Virginia voor
hen. verloren was, en dat zij met Tony Bleecker
zou trouwen,
Zul je haar eens gauw meebrengen,
Michel? i
Hij loog dapper:
Ja.
Daarna scheen zij weer te slapen. De pleeg
zuster kwam en fluisterde:
Zij heeft slaap noodig. Als zij dien zou
kunnen krijgen, misschien
Het klonk hoopvol. Michael vroeg aan den
dokter of die hoop gerechtvaardigd was.
Zij kon er wel doorkomen. Zij is sterk,
maar ze heeft zichzelf nooit ontzien.
Ik geloof, dat zij liever zou sterven door
anderen te helpen, dan zich zelf te ontzien,
zei Michael heesch.
De dokter knikte. Hij kende de oude dame
al jaren.
Zij heeft kou gevat in een nacht, dat ze
naar de lammeren is gaan kijken om te zien
of ze geen kou leden
Toen Michael later over het erf wandelde,
zag hij de eenden, die rustig in den halfbevro
ren vijver zwommen. Wat had tante Molly ook
weer gezegd?
Breng Virginia hier zij kan voor mijn
eenden zorgen jullie kinderen zullen dol zijn
op mijn eendjes. Michael
Dien nacht kwam er een gunstige wending
in de ziekte van tante Molly. Zij herstelde ech
ter maar heel langzaam en zij wilde Michael
veel bij zich hebben. Hij reed daarom op en
neer tusschen New-York en Winchester en
was er. zooveel hij maar eenigszins kon. Hij
leerde zoo langzamerhand alle vrienden en
buren van tante Molly kennen en bemerkte,
hoe groot de plaats was. die zij in aller harten
innam. Zij had altijd voor anderen geleefd,
niet op een bekrompen manier, maar oprecht
en met heel veel liefde, met vreugde in hun
vreugde en smart in hun verdriet. Michael be
greep in die dagen dat dit de sleutel was tot
het ware geluk: jezelf niet afsluiten van de
wereld, maar er deel van worden en de weder
waardigheden des levens deelen met rijk eoi
arm, als gezamenlijke reizigers op weg naar
een gemeenschappelijk doel.
Er volgde een tijd van voorjaarsweer en
Michael voelde ook in zichzelf den invloed
van het komende jaargetijde, nu hij zoo dik
wijls buiten was. Overal zag je het: in be
schutte hoekjes sproot al wat teer groen uit
de donkere aarde, er vlogen vogels uit het
Zuiden aan. er waren al kalveren en lamme
tjes, biggetjes en jonge eendjes, die hun eerste
onderzoekingstochten waagden in de onbe
kende, heerlijke wereld.
Wat zou Virginia van dat alles genoten heb
ben!
Toen tante Molly opzat, begon zij op een
dag weer over Virginia.
Wanneer komt zij nu eens?
Michael staarde uit het raam en antwoord
de met een heesche stem:
Zij komt niet.
Waarom niet?
Hij vertelde haar van den Kerstavond op
Derekdale: van haar briefje en haar plotse
linge verdwijning en van wat Rickey hem had
gezegd over haar huwelijk met Tony Bleecker.
Tante Molly zat heel stil. haar kalme oogen
staarden naar de voorbij vlietende wolken.
En heb je haar zoo laten gaan?
Ja.
Waarom?
Omdat ik begreep, dat zij net was als alle
anderen, zeide hij. Waarom zou ik nog geloof
hebben in een vrouw?
Wees niet zoo kortzichtig, Michael.
Haar toon lokte zijn verzet uit.
Ik ben niet kortzichtig.
Dat ben je wel! verzekerde zij met een
heftigheid, die hij niet van haar kende. Om
een vrouw als Virginia te beoordeelen naar
den maatstaf wraarmee je Helen beoordeelde.
Hij staarde haar aan, maar zag haar niet.
Wat hij zag was zijn vrouw. Helen en haar
koude schoonheid en daarnaast Virginia's
lieflijkheid, haar warmen, helderen, kinder
lijken blik. En plotseling bekende hij:
Ik ben een dwaas geweest, tante Molly.
Een lieve dwaas, zei ze en reikte hem
glimlachend haar hand, maar toch een dwaas.
Toen hij zijn tante verlaten hand. wandelde
Michael met een licht hart onder de blauwe
lucht, Hü zou naar Virginia toegaan en haar
vragen hem te vergeven.
Laat mij je toonen wat ik je te geven
Ijeb, zou hü haar zeggen.
En hii zou haar op de boerderij van tante
Molly brengen en zij zou begrepen, wat hij
bedoelde. Dat hij haar geen wereldsche goe
deren aanbood, maar een schat voor ae ziel
en het hart. Derekdale had zijn schuren en
zijn akker en zijn veestapel, maar hier op
tante Molly's boerderij was een gemeenzaam
heid met de natuur, die ginds ontbrak. Op
Derekdale verzorgden gehuurde knechts het
geheele landgoed, maar hier drong je zelf
door tot het hart der dingen, hier kende ieder
dier zijn meesteres en had haar lief.
Jij en ik, zou hij tegen Virginia zeggen,
wij zullen het leven beleven, zooals tante Mol
ly het heeft beleefd. Zooal niet hier op de
boerderij, dan op een ander plekje op deze aar
de. waar wü zullen leven en het leven liefheb
ben en een geluk zaaien, dat tot aan het einde
onzer dagen bloem en vrucht zal dragen.
Een week later ging hij naar het oude huis
in Washington Square. Hij trad de hal binnen
en zag den bronzen ridder met zijn toorts. Zijn
hart bonsde heftig, toen hij aan de deur van
Virginia's kamer klopte.
Een vreemde dame deed hem open.
Miss Farquhar heeft mij verzocht haar
adres niet bekend te maken, antwoordde zij
op zijn vraag.
Waarom was Virginia zoo verdwenen? En
waarheen?
Aan het eind van de week ging hij naar An
napolis. Het huis van de Farquhars was geslo
ten en droeg het bordje: Te koop.
De Maartwind deed de droge bladeren in
den ouden tuin ritselen. Hij vroeg aan de
vrouw, die er naast woonde, of er iemand
van de familie Farquhar in de stad was. Zij
zeide hem van niet. en toen hij vroeg of hij
het huis mocht zien, gaf zij hem den sleutel.
Zyn voetstappen echoden dreunend door het
leege donkere huis. Hij stiet in de woonkamer
de blinden open en het daglicht stroomde naar
binnen en verlichtte de kamer en de hal
die eraan grensde. Michael stond doodstil. Hij
zag Virginia weer. zooals hij haar hier voor
het eerst had gezien, in het sjofele groene
jumpertje en met de beide zilveren kande
laars beschermend in haar armen geklemd.
XX.
De Pantomime.
Er kwamen een paar van die koude voch
tige dagen zooals men die zelfs in Florida kent,
en die het verblijf op het water verre van
aangenaam maken. Het humeur van het
gezelschap op het Van Duyne-jacht leed er
sterk onder. De regen viel kil en miezerig en
onophoudelijk, zoodat er geen mogelijkheid
was om zich op het dek te amuseeren; en
den ganschen dag kaarten in de kajuit was
ook niet alles.
Marty was tot na de lunch blijven liggen,
en toen zü, in haar bontjes gehuld het dek op
ging, trof zij daar Jane eveneens in bontjas
en zich doodeiyk vervelend.
Ik wordt nog gek als dat weer zoo blijft,
zei Jane nerveus. Ik heb geen geluk bij het
spel. en de mannen zijn in een vreeselijk
humeur.Zelfs Tony snauwt me af.
Marty kende geen zenuwen en zei dat ook.
Als het hun verveelt laat ze dan aan
land gaan.
En ons hier achterlaten? Dank je!
Wij zouden met hen kunnen meegaan.
Waarheen? Het regent overal.
Er zijn toch wel thé-dansants in de hotels.
Dat zou beter zijn dan niets. Maar wij
moeten toch terugkomen, en dan is de storm
misschien veel erger er steekt wind op.
Laten wij dan hier aan boord iets orga-
niseeren en menschen inviteeren. Dan zullen
zij het zijn. die de elementen te trotseeren
hebben.
Jane keek haar bewonderend aan.
Je bent onbetaalbaar, Marty. Je weet al
tijd hoe je onaangename dingen op anderen
kunt schuiven.
Waarom niet? zei Marty lui. Ik houd er
van de melk voor mijzelf af te roomen.
(Wordt vervolgd.)
Op de jaarlijksche groote Paaschvee-tenloonstelling,
die Dinsdag te Rotterdam werd gehouden
Minister mr. dr. L. N. Deckers bracht
Dinsdag een bezoek aan de Paasch-
vee-tentoonstelling te Rotterdam, waar
hij de verschillende inzendingen be
wonderde
Sir Austin Chamberlain, bekend Engelsch
staatsman, is Dinsdag op 73-jarigen
leeftijd overleden
Professor Debye, winnaar van den Nobelprijs voor Chemie, vertoeft voor eenige dagen in zijn geboorte
stad Maastricht. Professor Debye in huiselijken kring met zijn ouders
