De doop van Prins Harald
Het Roode Kenteeken
Verdwijnende historie. In het ouae
Rembrandt-theater te Amsterdam is de
laatste voorstelling gegeven. Het wordt
afgebroken om plaats te maken voor
een nieuw
Prof. dr. F. W. Hudig, buitengewoon
hoogleeraar aan de Amsterdamsche
Universiteit, is op 53-jarigen leeftijd te
Haarlem overleden
De bekende K L.M -piloot Leendert Sillevis trad Donderdag te Z. Exc. minister prof. dr. ir. H. C. J. H. Gelissen bracht Donderdag een
Amsterdam ia het huwelijk met mej. A. Regter bez°ak aa" zi[n geboorteplaats Venlo, waar hem door burgemeester Berger
een boekwerk, .De geschiedenis van Venlo werd aangeboden
De nieuw benoemde Japansche gezant, Z. Exc. Kuwashima (2e van rechts zittend), tijdens een bijeenkomst ten huize
van den Consul Generaal van Japan te Batavia, waar hij op doorreis naar Nederland een bezoek bracht
De doop van den kleinen Prins Harald van Noorwegen had in het koninklijk
paleis te Oslo plaats. De vorstelijke familie met den doopeling na de
plechtigheid
Lente. Gedurende het twaalf-uurtje geniet
menig Londenaar van de voorjaarszon
enkele kilometers voor Dax
plaats. Een overzicht van de
omgekantelde wagens
FEUILLETON
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden)
8)
De spreker was de zeeman, die bij den
bochel hoorde en onmiddellijk liet de Chinees
zijn mes los, draaide zich om en droop af als
een hond, die ruw tot de orde wordt geroepen.
Terry bleef een paar seconden wachten, todat
hij er zeker van was. dat de man werkelijk
wegging, toen lichtte hij zijn voet op, bukte
zich snel en raapte het roode cirkeltje op.
Zonder het trio met een blik te verwaardigen,
ging hij met het ding in zijn hand terug naar
het tafeltje waar het meisje op hem stond
te wachten. Ze had haar taschje opge
raapt en stond zenuwachtig haar hand
schoenen aan te trekken, alsof ze weg wilde
gaan, terwijl de angst nu duidelijk uit haar
bruine oogen sprak. Ze stak haar hand uit.
toen hij bij haar kwam en zonder een woord te
zeggen overhandigde hij haar het roode cir
keltje. waarbij hij bemerkte, dat de boven
kant met zwarte Chineesche hiëroglyphen be
schilderd was.
De hand van het meisje sloot zich er gretig
omheen en ze rommelde in haar taschje.. alsof
ze een veilig plaatsje voor het ding zocht,
maar haar hand was gesloten, toen ze hem
terugtrok en Terry zou er een koningrijk om
hebben willlen verwedden iat ze het teeker
er nog In geklemd hield en dat al iat •"om
melen maar valse he sehijn geweest >vas
„Nu moet ik weg" fluisterde hei mei-i
opgewonden „Ik moet direct, weg"
Terry hoorde het kreunen van den wind.
het slaan van de luiken en hij zei kort;
„Dat gaat onmogelijk! U zou wegwaaien.
Gaat u weer zitten. We zullen nog wat nieuwe
thee laten komen".
„Maar u begrijpt niet fluisterde het
meisje wanhopig.
„Neen! Maar ik begrijp wel dat u niet in
dien helschen storm naar buiten kunt gaan.
Dat zou onverantwoordelijk zijn. Kiezelstee-
nen en al dergelijk soort dingen vliegen in het
rond. En u kunt onmogelijk de haven over
steken op het oogenblik. De sampan bestuur
ders zijn vrij roekeloos, maar u zult er geen
een kunnen vinden, die u over de woeste zee,
die er nu staat naar Hong Kong zal varen".
Nog aarzelde het meisje en Terry zag de
bruine oogen in de richting van het trio gaan
en zich met een uitdrukking van angst weer
afwenden.
„Gaat u weer zitten", zei hij rustig. „Wan
neer u bang bent voor die mannen, of voor
dien kleinen gelen rat, dan bent u hier veel
veiliger dan in de verlaten straatHier
zullen ze u niets doen met al die Engelsche
menschen aan de andere tafeltjes".
„Dat was me even watIk heb toch ge
lijk gekregen. Die mannen zijn in u geïnte
resseerd. of in dat stukje beschilderd ivoor".
„Ja", zei het meisje, slikte even en ging toen
vlug verder. „Maar ik begrijp niet!...?.. Ik
begrijp werkelijk niet. hoe zij dat konden
weten".
Er waren wel meer dingen, die Terry niet
begreep en omdat hij niet graag haar ver
trouwen wou af dwingen, aarzelde hij een
oogenblik, voor hij haar vroeg: .Dat teeken
heeft dat eh. veel waarde?"
..Op zichzelf niet" antwoordde het meisje.
Op zichzelf is het niets mee» waard dan
■adei gewoon stukje ivoor".
Hii wachtte, terwijl zijn geheele houding
jer .'raag was en door zijn geest vlogen aller
lei Fantasfische verklaringen, zonder dat hij
ook maar van een wist of zij de juiste was.
Hei stukje Ivoor met df hiëroglyphen kon
de sleutel tot iets anders zijn. Misschien be
hoorde het teeken aan de een of andere Tong
en had de gebochelde Chinees het herkend
en wilde hij niet, dat het meisje het in haar
bezit had. Misschien ook was het een „Open
Sesam" tot het een of ander verborgen ge
heim. of een op zichzelf waardeloos ding,
dat echter een som of een voorwerp van
groote waarde vertegenwoordigde. Hij was nog
steeds bezig nieuwe verklaringen te zoeken,
toen het meisje weer begon te spreken.
„Gelooft u dat de gebochelde man het
teeken herkend heeft?"
„Ik weet het niet", antwoordde hij. „Maar
ik weet wel, dat hij het wilde hébben. Is het
waarschijnlijk dat hij het herkend heeft?"
„Datweet ik niet", antwoordde het
meisje op bezorgden toon. „Het teeken heeft
iets met een privé-aangelegenheid te maken.
Ik kan me niet voorstellen, dat hij er iets van
af zou kunnen weten. Ik ben er zeker van,
dat hij niet weet waarvoor het dient en zelfs
al zou dat wel het geval zijn. dan geloof ik
nog niet. dat het hem zou interesseeren".
..Maar hij is zeker in het teeken geïnteres
seerd. Hij weet waarschijnlijk meer dan u
-denkt. Toen hij het zag, uitte hij een kreet
van verbazing en om het in zijn bezit te krij
gen. zou hij er zelfs niet voor gestaan hebben
mij overhoop te stekenDeze feiten spre
ken tot voor zichzelf".
„Ja", zei het meisje en weer vloog die uit
drukking van angst over haar gezicht.
„Kunt u me niet alles vertellen", vroeg
Terry rustig. „Misschien kan ik u helpen".
Het meisje schudde haar hoofd. „Neen", zei
ze half fluisterend, kunt me niet helpen.
Ik mag hierop niet verder door gaan. U hoeft
u werkelijk niet ongerust te maken. Zooals ik
u al gezegd heb. verlaat ik Hong Kong morgen
ochtend en ik kom hier nooit terugWan
neer u me nu even naar mijn hotel zoudt wil
len brengen, zoudt u me daarmee een groot
plezier doen Na alles wat er gebeurd is. ben
ik een beetip zenuwachtig geworden"
„Dat kan ik me indenken. Ik zal natuur
lijk alles doen wat u maar wilt, Miss
eh...."
„Charlton", zei het meisje blozend, „Norma
Charlton".
Terry glimlachte ten teeken, dat hij haar
naam verstaan had en bleef toen met zijn
hoofd opzij gebogen een oogenblik naar de
geluiden buiten luisteren. Toen glimlachte hij
weer.
„We boffen", zei hij. ,De storm trekt ver
der weg. Nog maar even geduld en dan kun
nen we hier weggaan en ik zal er wel voor
zorgen, dat u niet lastig gevallen wordt. We
kunnen altijd een politie-agent aanroepen,
wanneer die mannen hinderlijk beginnen te
worden. Maar ik geloof niet, dat u daarvoor
bang behoeft te zijn. Die zeeman en die ander
zullen er wel voor zorgen, dat de gebochelde
geen gekke dingen doet".
Norma Charlton's gezicht verhelderde.
,Daar ben ik blij omik ben niet aan
vreemde landen en gewoonten gewend. Dit is
de eerste keer, dat ik uit Europa weg ben. U
hebt zeker veel gereisd?"
Terry, die wel begreep, dat ze niet meer
over zichzlf wenschte te spreken, drong niet
verder aan.
„Ik ben een echte zwerver", lachte hij. „Ik
heb alle zeeën bevaren en ken de meeste van
hun havens. Hong Kong is bekend gebied
voor me, want ik heb hier twee jaren gediend,
voor een groot gedeelte op een van de kanon-
neerbooten. die de zeeroovers uit de Bias Baai
moeten houden".
„Zeeroovers!"
Norma Charlton keek hem zoo stom ver
baasd aan, dat Terry moest lachen.
„Ja. Die zwerven hier nog rond en een stel
letje woestelingen, dat het ls! Ik herinner me
een geval in de buurt van Macao
Hierop volgde een verhaal van de gevangen
neming van zeeroovers, die ze op heeterdaad
betrapt hadden, dat het meisje met afschuw
vervulde, maar tegelijkertijd zoo boeide, dat
ze voor een oogenblik haar eigen zorgen ge
heel vergat en toen hij zijn verhaal besloten
had was de eigenaar van het theehuis bezig
de luiken wagenwijd open te zetten.
„Zullen we nu maar opstappen naar de
veerpont", zei Terry opgewekt. „En maakt u
zich maar niet bezorgd over Jan Chinees en
zijn metgezellen. Die zal ik wel in de gaten
houden".
Ze verlieten samen het theehuis en toen
ze langs een scherm liepen, wierp Terry snel
een blik achterom. De zeeman en <U
blanke zaten nog, maar de gebochelde Chin®«®
was opgestaan.
„Hm!" dacht Terry. „Dus dat ls onz®
achtervolger".
Ze kwamen bij de deur. De eigenaar stond
er en maakte een diepe buiging, toen Mis®
Charlton naar buiten ging. Daarna keek hJJ
met een vreemdsoortigen blik Terry aan ea
stak tegelijkertijd een gesloten vuist uit.
Eenigszins verbaasd hield Terry zijn geopend®
had op. De ander liet er iets in vallen en
haastte zich toen naar buiten, terwijl Terry
met zijn hand gesloten om het ding wat hem
gegeven was, achter Norma Charlton de straat
in stapte. Het meisje ging den kant van d®
pont op en Terry deed hetzelfde terwijl hij
tegelijkertijd een verholen blik wierp op het
ding, dat hem op zulk een geheimzinnige wijze
door den eigenaar toegestopt was.
Het was een verfrommeld stukje dun, rood
papier, van het soort dat in China zoo veel
gebruikt wordt. Dat het de een of andere
boodschap inhield, betwijfelde hij seen oogen
blik, maar de omstandigheden beletten hem
het onmiddellijk te lezen en daarom stopte
hij het papier maar in zijn zak en liep naast
het meisje verder, terwijl hij af en toe om
keek om te zien, of ze ook achtervolgd werden.
Hij zag niemand en hoewel hij scherp bleef
uitkijken, terwijl ze op de pont stonden te
wachten, kon hij geen spoor van den ge
bochelde of zijn twee metgezellen ontdekken.
(Wordt vervolgd)
