De installatie van Zi Kb Hi Prins Bernhard als lid van den Raad van State*
Het Roode Kenteeken
I
In Frascati te Amsterdam werd Donderdag de kijkdag voor de
Sumatra-tabak gehouden, waarbij vele prominente figuren aanwezig
waren. In colbertcostuum de heer Herbert Cremer, directeur van de
Deli-Mij.
Het stoffelijk overschot van den overleden Belgischen gezant, den heer
Ch. Maskens, wordt na den rouwdienst in de Boschkant-kerk te den Haag
uitgedragen, om naar Brussel te worden overgebracht
Een fraaie inzending op de voorjaarsbloemententoonstelling .De Hof-
stadbloem" te den Haag, welke Donderdag door minister Gelissen
werd geopend
Een partijtje tafeltennis speelde de Hertogin van Gloucester in een
der huizen van .The Moorings* een der grootste woningcomplexen in
het Oosten van Londen, dat zij deze week officieel opende
Hr. Ms. .Hertog Hendrik", die in de Spaansche wateren vele Nederlandsche
schepen veilig heeft geconvooieerd, is Donderdag onder groote belangstelling
te den Helder teruggekeerd
Z. K. H. Prins Bernhard werd Donderdag door H. M. de Koningin
geïnstalleerd als lid van den Raad van State. Een snapshot bij het
verlaten der vergaderzaal na afloop van de plechtigheid
Een kenner op den kijkdag voor
de Sumatra-tabak in Frascati te
Amsterdam, welke Donderdag werd
gehouden
FEUILLETON
OTTWELL BINNS.
(Nadruk verboden)
9)
Langen tijd lag hij stil terwijl zijn gedach
ten in een kringetje de feiten, die hij kende,
rond gingen en hij tevergeefs een sleutel tot
het geheim trachtte te vinden. Hij zag nood
gedwongen in, dat, tenzij hij een gesprek met
Norma Charlton kon hebben en haar ertoe
kon brengen hem te vertrouwen, hij in het
duister moest blijven rondtasten. In het ge-
heele geval was slechts een troost en dat was
het haastig gekrabbelde briefje, dat Seabright
uit het water opgevischt had. Als dat er niet
was, zoude het meisje en hij op het oogeniblik
in het grootste gevaar verkeeTen. Nog was
hun toestand niet geheel veilig, maar de
wetenschap dat hun tegenwoordigheid op de
Dusty Miller" bekend was zou hun tegen
stander. er wel voor bewaren tot het uiterste
over te gaan. De dikke schooier, die het ge
zag voerde over het schip, had het vooronder
verlaten met een woeste bedreiging op zijn
lippen, maar hij had al getoond, dat hij de
beteekenis van die flesschenboodschap in
verhouding tot zijn eigen optreden ten volle
begreep.
.Dij weet ook wel, dat hij daardoor in zijn
handelingen beperkt wordt", grinnikte hij bij
zichzelf. „Het zou mij niets verwonderen, als
te hun plannen radicaal veranderden".
Hij lag een tijdje te luisteren naar het ge
dreun van de golven en te kijken naar het
water, dat tegen het patrijspoortje opspatte en
even daarna voelde hij zich,, ondanks zijn
gevaarlijken toestand, slaperig worden en viel
hij in een natuurlijken slaap. Toen hij bijna
twee. uur later wakker werd, was hij zich on-
mlddelijk van twee dingen bewust in de
eerste plaats, dat het bonken in zijn hoofd
opgehouden had en hij zich veel beter ge-,
voelde en in de tweede plaats, dat er iemand
bij hem geweest moest zijn, want dat er een
sterke lucht van tabak in het vooronder hing,
die hij voor dien tijd niet opgemerkt had. Hij
lag zich af te vragen wie zijn bezoeker geweest
kon zijn, toen hij de deur hoorde kraken. Zij
werd open gedaan en de schipper van de
boot verscheen.
,Dus u bent eindelijk wakker geworden",
zei hij norsch, waaruit bleek dat hij de be
zoeker geweest was. „Voelt u zich wat
beter?"
„Een heeleboel, dank u", antwoordde Terry
beleefd. „Het is heel vriendelijk van u naar
mijn toestand te informeeren".
„Schei nou maar uit met die beleefdheid
fratsen", bromde de man. „Dat is niks, niet
noodig".
Terry wachtte en de man dwaalde door de
kleine ruimte staarde een oogenblik door het
patrijspoortje en liep toen weer naar de deur.
Hij had het onhandig verlegen air van
iemand, die iets bijzonders op zijn hart heeft,
maar niet weet hoe ermee voor den dag te
komen. Terry, die hem met inwendig plezier
gadesloeg, deed niet de minste poging om hem
te helpen. Tenslotte gooide de kerel er onver
wachts uit:
„Wij hebben ons met u vergist"
,Dat zou ik ook zeggen", zei Terry, op
gewekt.
„U had hier nooit aan boord gebracht
moeten worden".
„Eenstemmig aangenomen".
,Jk heb Miss Charlton gesproken", zei de
man met een plotselingen woordenvloed. „Het
schijnt, dat u niet voor gisteren met haar
kennis gemaakt hebt en dat u op geen
enkele wijze iets met haar zaken te maken
hebt
„Dat is niet waar!" kwam Terry tusschen-
beide, die tot zijn groote vroolijkheid wel be
greep waar de man heen wilde. „Ik ben er
eerlijk gezegd met de haren bijgesleept en
zit er nu tot aan mijn nek in".
,Dat is allemaal niet noodig", zei de man
vlug. ..Aangezien u bij vergissing aan boord
gebracht ben, is het niet meer dan billijk, dat
u bij de eerste de beste haven weer aan land
gezet wordt."
„Welke is dat" vroeg Terry.
„Manilla. Vandaar kunt u binnen een week
naar Hong Kong terug en ik zal den prijs van
uw biljet en de hotel-onkosten betalen".
Terry onderdrukte een sterke neiging om te
lachen en dacht diep na.
„Ik ben in geen jaren in Manilla geweest.
De Philiipijnen zijn niet bepaald een frisch
volk, maar een paar dagen zou ik het er
desnoods wel uit kunnen houden, tenminste
eh in een goed hotel". Hij hield op en
vroeg toen onverwachts: „En Miss Charlton?"
De kapitein van de „Dusty Miller" maakte
een beweging met zijn hand, fronste zijn
voorhoofd en zei toen luidruchtig:
..Miss Charlton is een passagier. Met haar
hebben wij ons niet vergist. Zij gaat door
naar Broome waar ze haaT biljet voor ge
nomen heeft".
,Dys die wil waar voor haar geld hebben,
hè?" vroeg Terry. De zeeman deed, alsof hij
deze opmerking niet gehoord had en ging door
zijn plannen te ontvouwen. „We zullen het u
knus en gezellig maken achter. Het vooronder
is geen geschikte plaats voor menschen zooals
u
„Gewezen luitenant-ter-zee van de Britsche
Vloot", onderbrak Terry hem, terwijl hij een
blik door het vooronder liet gaan. „U hebt
gelijk!"
„U kunt in de kajuit eten en vrij over het
schip rondloopen en alles wat u maar uit
den scheepsvoorraad wenscht te hebben,
kunt u voor niets krijgen".
„Zeer vereerd, schipper".
„Dus dat is dan afgesproken en laat dan
verder alles vergeven en vergeten zijn", ant
woordde de ander, terwijl er in zijn oogen een
blik van opluchting verscheen.
„Neen", zei Terry op een toon, die den ander
op deed springen.
„Wat bedoelt, u daar mee?"
„Ik vind Manilla werkelijk geen erg prettige
plaats om heen te gaan".
De ander dacht even na en zei toen aarze
lend: „Misschien kunnen we het. Macassar
maken!"
Terry Domville schudde bedenkelijk zijn
hoofd. „Een slaperig land waar het altijd na
middag is, om met de dichter te spreken, schip
per. Hij beschrijft de plaats, ziet u, maar
vergeet melding te maken van de sprinkhanen
en den laatsten keer, dat ik er was, heb ik
geen oog dicht kunnen doen van hun getsjirp.
Ik zou een lijk zijn, voordat een van de Hol-
landsche booten langs kwam".
„Je bent lastig!" zei de zoman heftig,
terwijl hij een oogenblik uit zijn verzoenende
rol viel.
Terry lachte. „Daar heb jk alle rederj top. Ik
heb u niet in deze moeilijkheden gebracht.
En ofschoon u betaalt, ben ik vair plan den
toon aan te geven, weet u".
„Zeg dan maar op, waar u heen wilt. Er
zijn geen andere havens, die de moeite waard
zijn. Timor ligt niet op de route
„Wat zou u van Hong-Kong denken?"
vroeg Terry onschuldig. „Zou het niet mo
gelijk zijn
„Wie denkt u eigenlijk dat u voor u heeft?
Een volslagen Idioot?"
„Nee, nee", antwoordde Terry haastig. „Dat
idee Is geen oogenblik bij me opgekomen. Ik
dacht alleen, dat u alles weer goed wilde
maken en dit leek me de beste manier. Maar
sinds u het blijkbaar niet met me eens bent
en ik Manilla geen prettige plaats vind en
Macassar olie niet noodig heb, zullen we een
compromis moeten sluiten".
„Nou wordt u eindelijk verstandig. Waar
zal ik u aan land zetten?"
Terry streek namdenkend over zijn onge
schoren kin, alsof hij in gedachten de kaart
naging, toen zacht als een zucht uitte hij
en enkel wordt:
„Broome!".
Een oogenblik scheen de man te verbluft'
om te antwoorden. Toen werd zijn gebronsd
gezicht bijna donkerbruin van woede en
barstte uit: ,Dat zou je wel willen!"
,Dat zou ik zeker", zei Terry rustig. Toen,
terwijl de ander hem met woedende blikken
aan bleef staren, begon hij zijn bedoelingen
uit te leggen.
„Schipper, u bent niet de eerste, die zijn
fouten met behulp van een whiskyflesch heeft
leeren inzien. Ik weet van een man, dat hij
door zoo'n flesch om zijn zonden is gaan zitten
huilen en daar u niet huilt
(Wordt vervolgd)
